Θέατρο στις άγριες γειτονιές της Αθήνας

Ο Αρης Σερβετάλης μιλάει για το κέντρο, τον πολιτισμό και την κρίση

• Της Γιωτας Συκκα, Η Καθημερινή, 20/11/2011

«Στο τρίγωνο του διαβόλου, τι δουλειά έχετε βραδιάτικα;», ρώτησε περίεργα ο ταξιτζής, όταν του είπαμε τον προορισμό μας. Ορεξάτος αν και κουρασμένος από το «ασύμφορο» κέντρο που έκλεισε για την προστασία της Βουλής, μονολογούσε για τις παρανομίες των Ελλήνων. Η δική του ήταν το απαγορευμένο τσιγαράκι που απολάμβανε μέσα στο ταξί όσο αναζητούσαμε την οδό Καπνοκοπτηρίου και κάποιον να μιλάει ελληνικά.
Προστατευμένο σε έναν φωτεινό πεζόδρομο, το θέατρο «Προσκήνιο», που έφτιαξε η Νίκη Τριανταφυλλίδη, μοιράζεται μια πλούσια πολιτισμικά γειτονιά όπου συνυπάρχει ένας τόπος προσευχής των μεταναστών, μαγαζιά που έστησαν σόγια ολόκληρα από το Μπανγκλαντές, αλλά και το στέκι που προτιμούν απέναντι οι Ρουμάνοι. Με τις χρυσές αλυσίδες στο λαιμό και τα δαχτυλίδια – βαρίδια στα χέρια, απόδειξη μιας πιο άνετης ζωής, θύμιζαν κάποιους δικούς μας πρωταγωνιστές λαϊκών μαγαζιών της νύχτας της δεκαετίας του ’80.
Δύσκολη περιοχή, σε παρακμή, παραδέχεται ο Αρης Σερβετάλης, ο οποίος παίζει τα βράδια (Πέμπτη με Κυριακή) το έργο της Χάτι Νέιλορ «Ο Ιβάν και τα σκυλιά». «Ομως, πρέπει να γίνονται πράγματα σε τέτοιες γειτονιές, αλλιώς θα ρημάξουν». Μια ολόκληρη Αθήνα σε παρακμή, Κυψέλη, Πατησίων Αριστοτέλους και Αχαρνών, όπως επιμένει ο ταξιτζής, «ένας άλλος κόσμος, διαφορετικός το πρωί κι άλλος το βράδυ» όπως σχολιάζει με επιείκεια ο 35χρονος ηθοποιός.
Στη γειτονιά αυτή, χειρότερα είναι τα πρωινά, λένε όσοι τη ζουν. Τότε, πρεζόνια, έμποροι, παιδιά σαν τα κρύα τα νερά παίζουν το παιχνίδι της ανταλλαγής, όσο κάποια κορμιά ανακουφίζονται στις γωνίες. Από τις πιο τραγουδισμένες περιοχές, όπου για δεκαετίες ολόκληρες συνυπήρχαν οι ρεμπέτες και τα κλαρίνα, τα κορίτσια με τα πανύψηλα τακούνια και τα κατακόκκινα βαμμένα χείλη.

Οι πρεμιέρες του τριημέρου

• Ποια θεατρικά έργα αξίζει να δείτε επί τη ευκαιρία της αργίας της 28ης Οκτωβρίου 

Μυρτώ Λοβέρδου
ΤΟ ΒΗΜΑ: 25/10/2011

Ο Αρης Σερβατάλης στον «Ιβάν και τα σκυλιά» στο θέατρο Προσκήνιο

Εργα για κάθε γούστο ανεβαίνουν στις αθηναϊκές σκηνές εν μέσω εθνικής επετείου, προτείνοντας ψυχαγωγία, διασκέδαση και ουσιαστικό προβληματισμό: Από τον κλασικό «Βασιλικό» του Νικολάου Μάτεσι ως τον «Ιβάν και τα σκυλιά», που βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία που συνέβη πριν από δέκα πέντε χρόνια, το θέατρο στην Αθήνα καλά κρατεί.

Η κωμωδία που έχουμε γνωρίσει από τη μικρή οθόνη με τον Θανάση Βέγγο και που φέρει την υπογραφή των Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου με τον τίτλο «Θα σε κάνω βασίλισσα», παρουσιάζεται στη σκηνή του θεάτρου Γκλόρια με τους Παύλο Κοντογιαννίδη, Χρίστινα Αλεξανιάν, Παύλο Ορκόπουλο, Ιωσήφ Μαρινάκη, Σοφία Βογιατζάκη. Το έργο παρουσίασε στο αθηναϊκό κοινό το 1956 ο Βασίλης Λογοθετίδης ενώ το 1981 παίχθηκε από τον Γιάννη Γκιωνάκη. Η ταινία με τον Βέγγο είναι του 1964.

Ενας σύγχρονος Μόγλης στη Μόσχα

«Ο ΙΒΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ»

Ο Αρης Σερβετάλης "ντύνεται" ένα κακοποιημένο τετράχρονο αγόρι που προσπαθεί να επιβιώσει στη ζούγκλα της Ρωσίας της δεκαετίας του '90, στο θέατρο "Προσκήνιο"

Στην παράσταση ο Αρης Σερβετάλης αφηγείται και βιώνει σε πρώτο χρόνο και σε πρώτο πρόσωπο την ιστορία των παιδικών χρόνων του Ιβάν

Πώς επιζεί κανείς στο βίαιο κι αφιλόξενο τοπίο μιας πόλης που έχει πληγεί θανάσιμα από την ύφεση; "Ο Ιβάν και τα Σκυλιά" της Χάτι Νέιλορ είναι μια συναρπαστική ιστορία επιβίωσης που ζωντανεύει τους ζοφερούς δρόμους της Μόσχας της δεκαετίας του 1990 μέσα απ' τα μάτια ενός παιδιού. Εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία του μικρού Ιβάν Μισούκοβ, το έργο ανεβαίνει μεθαύριο στο θέατρο "Προσκήνιο", σε σκηνοθεσία Γιώργου Οικονόμου με πρωταγωνιστή τον Αρη Σερβετάλη.

Άρης Σερβετάλης: «Στη ζωή τρώμε σφαλιάρες»

ΑΡΗΣ ΣΕΡΒΕΤΑΛΗΣ: Φωνή χαμηλή, σχεδόν ψιθυριστή, βλέμμα διακριτικό, καθόλου διεκδικητικό, χαμόγελο ειλικρινές, συχνά επιφυλακτικό. Ο Σκύλος της «Μήδειας (2)» του Δημήτρη Παπαϊωάννου διεκδικεί για τον εαυτό του μια πιο υπαρξιακή στάση ζωής, μακριά από την εμποροπανήγυρη της εγχώριας showbiz.

Γεννήθηκε λίγο πριν από τα Χριστούγεννα του ’76 στο Κουκάκι, όπου και μεγάλωσε. Στο σχολείο ήταν «σιγανό ποταμάκι», στην εφηβεία «έξαλλο νιάτο» και τώρα ένας χαμηλών τόνων ενήλικας που αναζητά τις εντάσεις που μόνο η αυτογνωσία και η επαφή με την πνευματικότητα μπορούν να του προσφέρουν. Εκτός σκηνής προτιμά να κρατά το ρόλο του παρατηρητή για να μπορεί να έχει ένα μέτρο στη ζωή του, να χαζεύει με τις ώρες τη θάλασσα, να ακούει electro, rock και μελωδικές κυρίως μουσικές συνθέσεις. Α, και από μικρό παιδί βάζει το μπατζάκι του παντελονιού μέσα στην κάλτσα του…

• Τι είδος πρόκλησης αποτέλεσε για σας ο ρόλος του Σκύλου στη «Μήδεια (2)»;

Ο Σκύλος δεν υπάρχει στο έργο του Ευριπίδη, τον έχει δημιουργήσει ο Δημήτρης Παπαϊωάννου και αυτό συνιστά μια πρόκληση ούτως ή άλλως.

Ο σωματότυπός μου επίσης με δυσκόλεψε. Ρώτα τα ισχία μου τι έχουν τραβήξει. (γελάει) Συχνά σκεφτόμουν ότι ο ιδανικός Σκύλος θα παιζόταν από έναν Γιαπωνέζο σαμουράι. Ενα άλλο πράγμα που με δυσκόλεψε πρακτικά, επειδή αυτή η παράσταση είναι μια αναστήλωση, ήταν ότι έπρεπε να προσαρμόσω τον τρόπο δουλειάς μου μέσα από μια ανάποδη διαδρομή. Δηλαδή δεν είχα να γεννήσω εγώ κάτι καινούργιο αλλά να γεμίσω και να ζωντανέψω μια φόρμα που προϋπήρχε, πράγμα εντελώς καινούργιο για μένα. Αισθάνθηκα ότι δεν πρέπει να μπω στην παγίδα να ακολουθήσω το ήδη χτισμένο πράγμα. Επρεπε να καταστρέψω το σκίτσο και να το γεμίσω από την αρχή με χρώματα από τη δική μου παλέτα.

• Με τι χρώματα λοιπόν γεμίσατε το σκίτσο του ρόλου σας;

Το Σκύλο τον είδα ως το άγριο ένστικτο της Μήδειας, ως ένα εξωγενές προς αυτή μέσο για να αποδοθεί το τεράστιο εκτόπισμα της κεντρικής ηρωίδας. Ο Σκύλος επίσης είναι έντονα επηρεασμένος από το γερμανικό εξπρεσιονισμό, αλλά και από πολλά ντοκιμαντέρ ερπετών και εντόμων. Ισως επειδή το σώμα μου είναι σαν ακρίδα, πήγα προς την ευκολία μου ως προς την κίνηση. (γελάει)

• Ναι, η αλήθεια είναι ότι στη σκηνή πλάθετε ένα ον σαν «απ’ αλλού φερμένο», όπως γράφει και ο Ελύτης.

Πάντα μού άρεσε πολύ ο συγκεκριμένος στίχος. Πρόσφατα, δε, μετακόμισα στην Ανάβυσσο και εκεί κοντά, στο Σούνιο, είναι και το σπίτι του Ελύτη. Κι έχω αισθανθεί ότι η ζωή μου έχει αποκτήσει άλλη ποιότητα μένοντας κοντά στη φύση, δίπλα στη θάλασσα. Το να παρατηρείς τη φύση είναι η απόλυτη τέχνη. Από εδώ αντλείς ερεθίσματα για τη ζωή σου. Βλέπεις την απόλυτη ομορφιά μπροστά σου. Ο στίχος λοιπόν του Ελύτη μού γεννά θεϊκούς συνειρμούς.

• Ποια είναι η σχέση σας με το Θείο;

Σχέση πατέρα - γιου. Μια σχέση που κατακτιέται μέσα από το βίωμά της και που φυσικά δεν έχει καμία σχέση με τα στενά όρια της λογικής. Είναι όπως όταν βρέχει και το νερό χαράσσει ξαφνικά ένα μονοπάτι που γίνεται ρυάκι, συναντά στη συνέχεια ένα ποτάμι και μετά ενώνεται με τη θάλασσα.

• Σε ποια στιγμή της ζωής σας καταφύγατε στη μεταφυσική αναζήτηση;

Οταν έπιασα πάτο. Οταν τα πάθη μου με είχαν καταλάβει και καταβάλει. Στη ζωή μας τρώμε διάφορες σφαλιάρες για να ξυπνάμε και να αφυπνιζόμαστε. Αλλο αν εμείς έχουμε τσίμπλα στα μάτια μας και δεν μπορούμε να τα ανοίξουμε. Κάποια στιγμή λοιπόν ξύπνησα από το όνειρο που θεωρούσα για ζωή μου, όπου δεν ήθελα να δω τι πραγματικά γίνεται μέσα μου και γύρω μου. Και έφτασα σε αδιέξοδο. Γιατί δεν φεύγεις ούτε ξεφεύγεις από πουθενά και από κανέναν και κυρίως από τον εαυτό σου. Απλώς βυθίζεσαι όλο και πιο βαθιά στα προβλήματά σου κι αυτό είναι σαν καρκίνωμα μέσα σου.

• Υγιής πια;

Νομίζω πως αυτός ο αγώνας με τον εαυτό μας δεν σταματά ποτέ. Και λίγο πριν πεθάνουμε κάνουμε ένα rewind και ετοιμαζόμαστε.

• Πιστεύετε ότι τελικά η πορεία του ανθρώπου είναι μια αέναη προετοιμασία για το τέλος;

Μια προετοιμασία γι’ αυτό που υπάρχει μετά το τέλος. Εγώ θεωρώ ότι μετά το τέλος υπάρχει μια νέα αρχή. Αν πίστευα ότι η ψυχή δεν είναι αιώνια, γιατί να μην αυτοκτονούσα τώρα;

Γιατί να προσπαθώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος; Αλλιώς, θα ήταν όλα μάταια. Εφήμερα. Είναι σαν να έχεις ένα όχημα και να μην έχεις κανένα δρόμο. Σαν να σου δίνεται η ζωή μόνο για να γνωρίσεις το θάνατο. όμως, δείτε τα δέντρα που βγάζουν καρπούς και όταν αυτοί ωριμάζουν, πέφτουν στο χώμα και γίνονται λίπασμα, τροφή για τους νέους καρπούς που θα έρθουν. Αυτή τη στάση ζωής μού έχει προσφέρει η σχέση μου με το Θείο. Την αισιοδοξία.

• Εσείς ποιους λόγους έχετε για να αισιοδοξείτε στη ζωή σας;

Το ότι ζω δίπλα στη θάλασσα και τη βλέπω κάθε πρωί που ανοίγω τα μάτια μου δεν είναι αρκετό;

Ο άγνωστος Αρης Σερβετάλης

Σκύλος: Η «Φάτσα», που πια είναι γριούλα και δεν κάνουμε και τόσα πολλά παιχνίδια.
Ομάδα: Δεν είμαι φαν του ποδοσφαίρου. Αντιθέτως, μου αρέσει πολύ η μαγειρική. Σπεσιαλιτέ μου
το σπαγκέτι με θαλασσινά και πολλά μπαχαρικά, όπως πιπερόριζα, μοσχοκάρυδο, κύμινο, κάρι.
Χόμπι: Οι ξύλινες κατασκευές. Φτιάχνω κρεβάτια, ντουλάπια, ό,τι μπορείς να φανταστείς. Μάλιστα έχουν υπάρξει και περίοδοι στη ζωή μου που έχω κάνει το χόμπι μου επάγγελμα
Μουσική: Ακούω electro, rock και μελωδικές κυρίως συνθέσεις.
Στίχος: Από το «Μονόγραμμα» του Οδυσσέα Ελύτη ο στίχος που καταλήγει: «… το απ’ αλλού
φερμένο».

info

«Μήδεια (2)», ΠΑΛΛΑΣ, CityLink, Βουκουρεστίου 5, Αθήνα, τηλ. 210 3213100.
Κρατήσεις εισιτηρίων:
Με πιστωτική κάρτα στο τηλ. 210 8108181 και στην ιστοσελίδα www.ellthea.gr.
Τιμές εισιτηρίων:
€20, €40, €50, €55, €70, €80, €100.
Πρεμιέρα: 3/10. Τα εισιτήρια για τις 20 πρώτες παραστάσεις εξαντλήθηκαν και η παράσταση
πήρε παράταση για 20 ακόμη ημέρες.
Σύλληψη – Σκηνοθεσία – Χορογραφία:
Δημήτρης Παπαϊωάννου.
Σκηνικά: Νίκος Αλεξίου.
Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος.
Σχεδιασμός και Σύνθεση Ηχων: Coti K.
Μουσική: Οπερες του Vincenzo Bellini.
Art Direction – Κοστούμια: Δημήτρης Παπαϊωάννου – Θάνος Παπαστεργίου.
Ερμηνεύουν:
Ευαγγελία Ράντου (Μήδεια), Γιάννης Νικολαΐδης (Ιάσων), Αρης Σερβετάλης (Σκύλος), Κατερίνα Λιόντου (Γλαύκη), Φοίβος Παπαδόπουλος (Ηλιος) κ.ά.

Από την Ιωάννα Μπλάτσου, φωτό René Habermacher, Ελεύθερος Τύπος, Σάββατο, 27/09/2008