Χριστίνα Αλεξανιάν: "Το πιο οδυνηρό όλων είναι μια Ελλάδα χωρίς θέατρο"

«Ναι, είμαι ερωτευμένη αλλά όχι με κάποιον από τον χώρο του θεάτρου»

Η Χριστίνα Αλεξανιάν είναι μια χαμηλών τόνων ηθοποιός που δεν σε κερδίζει μονάχα με την υποκριτική και το φωτεινό χαμόγελό της αλλά και με την προσωπικότητά της. Στη βεράντα του ιστορικού ξενοδοχείου «Excelcior» στο μαργαριτάρι της Αδριατικής Ντουμπρόβνικ και μετά τις βόλτες στη μεσαιωνική καστρούπολη, η θεατρική Μέι της πιο ερωτικής παράστασης του χειμώνα «Fool for love» μίλησε στην «Espresso της Κυριακής» για τη ζωή και την ευτυχία της επάνω στο σανίδι. Οσο για τις φήμες που τη θέλουν ζευγάρι με τον συμπρωταγωνιστή της Αλκη Κούρκουλο, η απάντησή της είναι ξεκάθαρη: «Δεν έγινα ηθοποιός για να προβάλλω τις προσωπικές μου σχέσεις»...

ΣΟΦΙΑ ΦΙΛΙΠΠΙΔΟΥ: «Η εποχή απαιτεί καυστική κριτική»

Ντύνεται "παρωδία της Κλυταιμνήστρας" στους "Σκηνοβάτες" του Σταμάτη Φασουλή, ετοιμάζεται για επιθεώρηση, ενώ μιλά και για τους "Αγανακτισμένους" 

 

Η Σοφία Φιλιππίδου γυρνά στην Επίδαυρο με τους «Σκηνοβάτες» του Εθνικού Θεάτρου και του Σταμάτη Φασουλή

Ηταν στον "Πλούτο" του Θεάτρου Τέχνης που έπαιξε πρώτη φορά στην Επίδαυρο η Σοφία Φιλιππίδου και είναι με τους "Σκηνοβάτες" του Εθνικού Θεάτρου και του Σταμάτη Φασουλή που γυρνά σε αυτήν με λαχτάρα και όρεξη... Η ίδια μας μιλά για την παράσταση, τους ρόλους της και τους "Αγανακτισμένους", αλλά και για τα επόμενα σχέδιά της...

Θέλω να ξεκινήσουμε από την είδηση που σε θέλει να ντύνεσαι την... Κλυταιμνήστρα στους "Σκηνοβάτες".

Δεν παίζω την Κλυταιμνήστρα, αλλά μια... παρωδία της. Στην αρχαία Ελλάδα κουρασμένοι από τις τραγωδίες και τα δράματα, τα παρωδούσαν, τα... κορόιδευαν με τους λεγόμενους Φλύακες. Θα βγω στη σκηνή με... φίδια στα μαλλιά και με όψη ιδιότυπης "μάγισσας", προκειμένου να εξηγήσω στο κοινό τον λόγο που... σκότωσα τον άντρα μου, για να σφαγιαστώ λίγο μετά από τον γιο μου! Οι σκηνές που έχει γράψει ο Σταμάτης Φασουλής, ο οποίος έχει γράψει τους "Σκηνοβάτες" και τους σκηνοθετεί, είναι ξεκαρδιστικές με απίστευτο χιούμορ. Κλαίμε από τα γέλια.

«Αριστοφανικός οίστρος» από το Μοντέρνο Θέατρο.

Ο Γιώργος Μεσσάλας και η Ολγα Πολίτου θα συνεργαστούν το καλοκαίρι στον «Αριστοφανικό Οίστρο»

«Ορνιθες»,«Θεσμοφοριάζουσες», «Σφήκες» και «Λυσιστράτη»: Οι τέσσερις αυτές κωμωδίες του Αριστοφάνη θα αποτελέσουν τον κορμό της νέας παραγωγής του Μοντέρνου Θεάτρου του Γιώργου Μεσσάλα με τον τίτλο «Αριστοφανικός Οίστρος». Στην παράσταση όπου η συμμετοχή των θεατών θα παίζει καθοριστικό ρόλο η μετάφραση είναι του Κώστα Γεωργουσόπουλου, ο οποίος έκανε και την σύνδεση των σκηνών. Σκηνικά και κοστούμια: Αλέκος Φασιανός. Μαζί με τον Γιώργο Μεσσάλα θα παίζουν η Ντέννη Θεμελή, ο Ντίνος Καρύδης και η Ολγα Πολίτου. Ο «Αριστοφανικός Οίστρος» θα παρουσιαστεί σε περιφερειακά φεστιβάλ των δήμων της Αττικής καθώς σε άλλες πόλεις σε όλη την Ελλάδα.

Μονολογικός σκηνικός «Δαίμονας»

Το βασισμένο στο ντοστογιεφσκικό μυθιστόρημα «Δαίμονες», μονολογικό έργο της πεζογράφου, μεταφράστριας και δραματουργού Μαρίας Ευσταθιάδη «Δαίμονας/ sostenuto assai cantabile», θα παρουσιάσει ο θίασος «Συν-Επί», με ερμηνεύτρια την Ρούλα Πατεράκη (23-27/6, 9 μ.μ.) στο «Από μηχανής θέατρο» (Ακαδήμου 13 Μεταξουργείο, 10436 Αθήνα, 2105231131), στα πλαίσια του ειδικού παραστασιακού προγράμματος του Φεστιβάλ Αθηνών «Θέατρο σε Α' ενικό». Το έργο της Μ. Ευσταθιάδη πρωτοπαίχθηκε στα γαλλικά, στο περσινό Φεστιβάλ «Μousson d' art». «Εναυσμα» για τη συγγραφή του μονολογικού έργου στάθηκε το κεφάλαιο με την «Εξομολόγηση του Σταβρόγκιν», που λογοκρίθηκε στις πρώτες εκδόσεις του μυθιστορήματος, όπου ο Σταβρόγκιν εξομολογείται το βιασμό της μικρής Ματριόσα και την αυτοκτονία της.

Ναυαγοί για σεμινάριο

 «Οι ναυαγοί της τρελής ελπίδας (Αυγές)» Θέατρο του Ηλιου - Φεστιβάλ Αθηνών

• Του ΓΡΗΓΟΡΗ ΙΩΑΝΝΙΔΗ 
• Ελευθεροτυπία, Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Πρόκειται για το πιο πολιτικό πρόσφατο έργο της, δήλωσε κάπου η Αριάν Μνουσκίν για τους «Ναυαγούς της τρελής ελπίδας», και αληθινά ίσως είναι από τα πιο πολιτικά πράγματα, όχι μόνο ως προς τη θέση, αλλά ως προς τη φόρμα και την τεχνική που έχουμε δει ποτέ στο Φεστιβάλ.

Ο θίασος της Αριάν Μνουσκίν σε απαρτία Για τους φοιτητές της θεατρολογίας και των δραματικών σχολών τουλάχιστον αποτελεί σεμινάριο. Και αυτό για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος, μάλλον προφανής, αφορά την εφαρμογή ενός θεάτρου που θέλει να κρατά τον θεατή σε στάση κριτικής εγρήγορσης και συνεχούς συγκατάθεσης. Είναι το δεύτερο ωστόσο μάθημα που μου φαίνεται το πιο σημαντικό. Αφορά το πώς μπορείς να συνδυάσεις τα όποια μηνύματα, τις θέσεις ή τη διαλεκτική και να παραμείνεις ώς το τέλος αφάνταστα διασκεδαστικός, ψυχαγωγικός και γοητευτικός. Η απάντηση της Μνουσκίν -απάντηση σφυρηλατημένη στη θεατρική πράξη- είναι πως όλα αυτά ζητούν όχι λιγότερο αλλά περισσότερο θέατρο, και μάλιστα την ανάκληση εκείνου του θεάτρου που γίνεται υπό κοινή θέα και στα φανερά, υπό το φως του ηλίου.

Ο Νάρκισσος και ο Δαίμονας....

• Λοβέρδου, Μυρτώ 
• ΤΟ ΒΗΜΑ:  18/6/2011

Ο Αγγελος Παπαδημητρίου και η Ρούλα Πατεράκη δίνουν παραστάσεις σε Α' Ενικό...

«Ενα κατακάθι της κοινωνίας, ένας άνδρας που καθαρίζει λουτρά και αποδυτήρια ανδρών, ένας άνθρωπος που αμπελοφιλοσοφεί , αυτός είναι ο ήρωας του "Νάρκισσου"», λέει ο Αγγελος Παπαδημητρίου που ανέλαβε να τον ερμηνεύσει μέσα από το ποιητικό κείμενο της Ελενας Πέγκα, η οποία και το σκηνοθετεί.

«Δεν έχει μείνει πλέον τίποτα από τον ναρκισσισμό του. Η Ηχώ ακούγεται από τα μεγάφωνα, σαν στοιχείο της φύσης. Κι εκείνος μέσα από εμμονές, από φωτογραφίες, από ερωτικές αναμνήσεις, παραληρεί. Εξωστρεφής στις εκφράσεις και τις αντιδράσεις του, ο Νάρκισσος αυτοαναιρείται και αποδέχεται τον εαυτό του, ως εκεί που δεν πάει άλλο. Αλλωστε κι εγώ σαν καλλιτέχνης καταλαβαίνω αυτά τα σκαμπανεβάσματα.... Το θέαμα όμως της Πέγκα εντάσσεται μέσα σε ένα ομαδικό πλαίσιο, με χιούμορ, κομψότητα αλλά και πίκρα». Στον χώρο που κινείται ο Αγγελος Παπαδημητρίου μπαίνουν και βγαίνουν άνδρες, ωραίοι και άσχημοι, έμψυχο υλικό του σκηνικού. «Πιστεύω», καταλήγει ο ηθοποιός και εικαστικός καλλιτέχνης, «ότι ο ναρκισσισμός στον άνδρα είναι πιο απελπισμένος... Ο ήρωάς μου ξεκινά με την μπλε ποδιά του καθαριστή και σιγά-σιγά, σαν μια παλιά δόξα του θεάτρου, αναπολεί».

Μαζί με τους «Αγανακτισμένους» η Αριάν Μνουσκίν

Θεατρικό χάπενιγκ στην πλατεία Συντάγματος με τη συμμετοχή της γαλλίδας σκηνοθέτιδος

ΤΟ ΒΗΜΑ:  18/6/2011

«Σε λίγα λεπτά, η Αριάν Μνουσκίν με την ομάδα της θα βρεθεί εδώ, στο Σύνταγμα, για να δώσει το δικό της παρών», προανήγγειλε μια φωνή από τα μεγάφωνα της πλατείας. Και πράγματι, γύρω στις δωδεκάμιση το μεσημέρι, μια εντυπωσιακή πομπή, στην οποία δέσποζε η θεόρατη λευκή μαριονέτα, ξεπρόβαλε από την οδό Σταδίου και κατευθύνθηκε προς της πλατεία Συντάγματος. Υπό τους δυνατούς ήχους της μουσικής και με τη συνοδεία ταμπούρλων, η λευκή κούκλα, της οποίας τα νήματα κινούσαν οι ηθοποιοί του Θεάτρου του Ηλιου, άρχισε να κινείται. Το πρόσωπό της ήταν λαβωμένο και ματωμένο, καθώς καθ΄όλη τη διάρκεια της διαδρομής, δεχόταν επιθέσεις από κοράκια, _μαύρα πουλιά φτιαγμένα από χαρτί, ενώ την πομπή συνόδευαν πανώ με αποφθέγματα του Ζαν-Ζακ Ρουσό και τον Μπενζαμέν Κονστάν. Η ίδια η Αριάν Μνουσκίν έδινε τον παλμό σ΄αυτή τη συμβολική γιορτή: Ηλευκή μαριονέτα ήταν η Δικαιοσύνη...

Το Θεάτρου του Ηλιου που αυτές τις μέρες βρίσκεται στην Αθήνα, παρουσιάζοντας, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ, τους «Ναυαγούς της Τρελής Ελπίδας», συνηθίζει να ενώνει τη φωνή του με τα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα. Τη μαριονέτα την έφερε η Αριάν Μνουσκίν μαζί της, και θα την πάρει φεύγοντας, μετά και την τελευταία παράσταση στο Metropolitan Athens Expo, το βράδυ της Κυριακής (19/6). Αλλωστε η περιοδεία της θα συνεχισθεί.

Η «Κόρη της καταιγίδος» και η ελληνική οπερέτα

• Της Κατερίνας Διακουμοπούλου 
• Η ΑΥΓΗ: 17/06/2011

Η οπερέτα, ως είδος, πρωτοεμφανίστηκε στην Ελλάδα από περιοδεύοντες ξένους θιάσους στα μέσα του 19ου αι. Στα τέλη του 19ου αι. γεννιέται το ελληνικότατο κωμειδύλλιο, το οποίο θα αποτελέσει το αντίπαλο δέος της γαλλικής οπερέτας. Την πρώτη δεκαετία του 20ού αι. η παράδοση του κωμειδυλλίου έδωσε την σκυτάλη στην ελληνική οπερέτα, η οποία σαφώς και διατηρούσε στενές σχέσεις με το ευρωπαϊκό της πρότυπο, τις γαλλικές και βιεννέζικες οπερέτες. Η επιτυχία ήρθε το 1914, όταν ο Θεόφραστος Σακελλαρίδης ανέβασε το έργο του Στα Παραπήγματα, ενώ δύο χρόνια αργότερα, το 1916, εμφανίστηκε στο οπερετικό στίβο με τη Μοντέρνα καμαριέρα και ο μεγάλος του ανταγωνιστής, ο Νίκος Χατζηαποστόλου. Οι δύο αυτοί άντρες έμελλε να είναι οι κυρίαρχοι του είδους για τις επόμενες δεκαετίες.

"Καταλόγια" στο "εν Δελφοίς"

Ιστορίες που δεν έχουν συγγραφέα, καθώς γεννήθηκαν μέσα από αφηγήσεις πραγματικών γεγονότων και πήραν τη μορφή ποιήματος αναπαριστώνται με βάση τους κώδικες της αρχαιοελληνικής τραγωδίας στην παράσταση “Καταλόγια” που παρουσιάζεται σήμερα στο Εν Δελφοίς (Δελφών 5) από την ομάδα από την ομάδα Perform in Art. Το βασικό στοιχείο που χαρακτηρίζει τη συγκεκριμένη παραγωγή που σκηνοθέτησε ο Θοδωρής Οικονομίδης για να αναπαραστήσει τα τρία δημοτικά τραγούδια είναι η χρήση μασκών, κουκλοθεάτρου και θεάτρου σκιών. Αυτές οι τεχνικές, σημειώνει ο σκηνοθέτης, μας δίνουν τη δυνατότητα να αναπαραστήσουμε εικόνες πολύπλοκες και απαιτητικές, όπως εμφανίσεις εξωπραγματικών πλασμάτων, σκηνών πλήθους, χωροχρονικών αλλαγών και πολλών άλλων. Έτσι οι ερμηνευτές μας μεταφέρουν σε ένα κόσμο με μεγαλύτερες δυνατότητες στην αναπαραγωγή εικόνων και δράσεων, δίνοντας παράλληλα και μια διαφορετική οπτική στην αισθητική της παράστασης. Πριν μετά και ανάμεσα στις βασικές ιστορίες υπάρχουν κωμικά μέρη σε ιντερμεδιακή μορφή, όπως επίσης, την ώρα της παράστασης ο θεατής θα έχει τη δυνατότητα να ακούσει μοιρολόγια, πολυφωνικά τραγούδια και ρυθμικούς αυτοσχεδιασμούς, συνυφασμένα με τις πλοκές των ιστοριών. Η παράσταση θα δοθεί στις 10 το βράδυ με ελεύθερη είσοδο.

Πέφτοντας από τις σκάλες

Μια μητέρα και δύο παιδιά, πολύ παιδιά για την ηλικία τους, ζούνε αποκλεισμένοι από τον κόσμο και τον χρόνο. Μέχρι που εμφανίζεται στο κατώφλι τους, ένας άντρας χωρίς μνήμη. Κουβαλάει μαζί του μυστικά, αλλά δεν είναι ο μόνος. Σε αυτή την οικογένεια, τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Όπως σε κάθε καλή οικογένεια... Θα μπορούσε να είναι ένα παραμύθι για την οικογένεια. Όμως, υπάρχουν παραμύθια όμορφα σαν όνειρο και άλλα που είναι τρομακτικά σαν εφιάλτης. Τις περισσότερες φορές είναι και τα δύο. Κι αυτό ακριβώς είναι το παραμύθι της οικογένειας Γκλουπ ή αλλιώς το βραβευμένο έργο του Χαράλαμπου Γιάννου “Πέφτοντας απο τις σκάλες” που από σήμερα παρουσιάζεται στο BETON7 (Πύδνας 7, Βοτανικός Μετρό Κεραμεικός). Η σκηνοθεσία είναι της Ντέμης Σταυράκη. Παίζουν οι ηθοποιοί Κωνσταντίνα Βιδάλη, Μάνθος Ελληνικάκης, Μάριος Πλιάτσικας, Δημήτρης Πετρόπουλος, Πάμπος Γιάννου. Παραστάσεις 17,18,19 και 24,25,26 Ιουνίου 2011, ώρα 9.30 μ.μ., διάρκεια 65', εισιτήριο 10 ευρώ.

Το παιδικό θέατρο περιοδεύει

Σκηνή από το «Παραμύθι χωρίς όνομα», μια παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου

 Αριστοφάνης, Πηνελόπη Δέλτα, Νιος Χόλγκερσεν και Αλαντίν: Τέσσερις θεατρικές παραστάσεις, από τις ενδιαφέρουσες και τις πιο επιτυχημένες της χειμερινής σεζόν που πέρασε, ετοιμάζονται για την καλοκαιρινή τους περιοδεία ανά την Ελλάδα. Το «Παραμύθι χωρίς όνομα» της Πηνελόπης Δέλτα, στην παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου που κέρδισε τους νεαρούς θεατές στην Παιδική Σκηνή Κατίνα Παξινού, ξεκινά στις 27 Ιουνίου το ταξίδι του. Πρόκειται για το έργο - σταθμός της Δέλτα που επανέρχεται επί σκηνής, εκατό χρόνια μετά την πρώτη του δημοσίευση. Σε διασκευή (μαζί με τον Βαγγέλη Ραπτόπουλο) και σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά ξεδιπλώνεται το παραμύθι που παρακολουθώντας το κανείς σήμερα, νομίζει ότι γράφτηκε για τη σύγχρονη εποχή μας, για τις μέρες που ζούμε.

Το ελληνικό κοινό συναντά την Αριάν Μνουσκίν

Αριάν Μνουσκίν μπροστά από έναν πίνακα - σκηνικό της παράστασης «Οι Ναυαγοί της Τρελής Ελπίδας»

Η Αριάν Μνουσκίν θα συναντήσει το ελληνικό κοινό, το μεσημέρι της Κυριακής (19/6), λίγες ώρες προτού οι «Ναυαγοί της Χαμένης Ελπίδας» δώσουν την τελευταία τους παράσταση στην Αθήνα. Η γαλλίδα σκηνοθέτις και ιδρύτρια του Θεάτρου του Ηλιου θα βρεθεί στον χώρο Η του κτιρίου της οδού Πειραιώς 260 στις δώδεκα το μεσημέρι (12.00) και θα την προλογίσει ο πρόεδρος και καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών Γιώργος Λούκος. Τη συζήτηση θα συντονίσει η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών Αννα Ταμπάκη. Η εκδήλωση διοργανώνεται από το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Με Δουκάκη και Ουσάκοβα

• 7ο Φεστιβάλ Αιγαίου
• Η Ολυμπία Δουκάκη στον συγκλονιστικό μονόλογο «Ρόουζ» του Μάρτιν Σέρμαν. 

 

Η Νατάλια Ουσάκοβα στο ρόλο της Βιολέτας στην «Τραβιάτα»  

Η Ρωσίδα σοπράνο Νατάλια Ουσάκοβα στην «Τραβιάτα» του Βέρντι. Ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του Μπαλέτου της Λυρικής και χορογράφος Ρενάτο Τζανέλα, στην παγκόσμια πρεμιέρα του -βασισμένου στην όπερα του Μίκη Θεοδωράκη- μπαλέτου «Η Επιλογή της Μήδειας». Κι ακόμα, η πολωνική PanEuropean Philarmonia Orchestra σε ένα αφιέρωμα στον Μάλερ και μερικές ακόμα αναλόγου επιπέδου εκδηλώσεις που εγγυώνται ότι το 7ο Φεστιβάλ Αιγαίου (12-25 Ιουλίου), διατηρεί και φέτος τον ποιοτικό του πήχυ ψηλά.

Ξεκινά στην Ερμούπολη με επιπλέον προτέρημα, τον σταθερό τόσα χρόνια βασικό χώρο υποδοχής του: το πανέμορφο θέατρο «Απόλλων» της Σύρου που κατασκευάστηκε το 1864, με πρότυπο τη Σκάλα του Μιλάνου. Ανάλογης ομορφιάς είναι και οι άλλοι δύο δημόσιοι χώροι της Ερμούπολης που προστέθηκαν φέτος ως σημεία φιλοξενίας των εκδηλώσεων: η επιβλητική πλατεία Μιαούλη, μπροστά στο περίφημο δημαρχιακό μέγαρο -έργο του Ερνέστου Τσίλερ- και η εκκλησία του Αγίου Νικολάου.

Διαμαρτυρία της Ενωσης Κριτικών

Η Ενωση Ελλήνων Θεατρικών - Μουσικών Κριτικών με επιστολή της στον πρόεδρο του Ελληνικού Φεστιβάλ, Γιώργο Λούκο, διαμαρτύρεται για τη μη ευχερή πρόσβαση των ενεργών μελών της, ιδίως των κριτικών θεάτρου, σε παραστάσεις του Ελληνικού Φεστιβάλ, επισημαίνοντας: «Η παρακολούθηση των εκδηλώσεων σε ασφαλή βάση, χωρίς αιφνιδιασμούς ή αναμονές, είναι απαραίτητη», προκειμένου οι κριτικοί θεάτρου να μπορούν να τις σχολιάσουν στα έντυπα όπου εργάζονται. «Η ακώλυτη πρόσβαση οφείλει να διασφαλίζεται οπωσδήποτε και στα εκάστοτε μέλη της Επιτροπής Βραβείων Κριτικών Θεάτρου και "Κάρολος Κουν", των οποίων η Ενωση έχει την ευθύνη σε συνεργασία με τον Πολιτισμικό Οργανισμό του Δήμου Αθηναίων».

Η ΕΘΜΚ θεωρεί «αδιανόητες τις δυσχέρειες που προβάλλει το Ελληνικό Φεστιβάλ» στους κριτικούς θεάτρου και μουσικής, παρότι διαθέτουν ειδική «ταυτότητα» από το ΥΠΠΟΤ και τη Διεθνή Ενωση Κριτικών Θεάτρου (AICT) και με την οποία ΕΘΜΚ συνεργάζεται για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Θεάτρου. Αναφέρει τα μέλη της Επιτροπής Βραβείων Κριτικών Θεάτρου για το 2011 (Α. Ελληνούδη, Γρ. Ιωαννίδης, Σ. Πατσαλίδης, Ε. Προύσαλη, Μ. Τριανταφύλλου) και χαρακτηρίζει «αδιανόητο» - ενώ μπορούν οι κριτικοί, επιδεικνύοντας απλώς την ταυτότητά τους, να βλέπουν παραστάσεις στο εξωτερικό - να μη «διασφαλίζεται» το ίδιο στη χώρα τους και μάλιστα από οργανισμό εποπτευόμενο και χρηματοδοτούμενο από το ΥΠΠΟΤ.

Η Ενωση ζητά άμεση επανεξέταση «αυτής της απαράδεκτης κατάστασης» και δηλώνει ότι διαφορετικά θα θέσει το θέμα στον υπουργό Πολιτισμού, στη Διεθνή Ενωση Κριτικών Θεάτρου και στην UNESCO.

Η αληθινή Οφηλία

 Βρετανοί επιστήμονες ισχυρίζονται ότι ο Σέξπιρ εμπνεύστηκε από πραγματικό πρόσωπο 

Η πένα του Ουίλιαμ Σέξπιρ έσπρωξε την Οφηλία, τη διασημότερη θεατρική ηρωίδα, σε ένα ποτάμι. Και ο θάνατός της, για την ακρίβεια ο πνιγμός της, στοίχειωσε την παγκόσμια δραματουργία με ένα μεγάλο έρωτα και έβαλε την Οφηλία στο πάνθεον των καταραμένων ηρώων.

Πέντε αιώνες μετά τη γραφή του «Αμλετ», Βρετανοί επιστήμονες ισχυρίζονται ότι ο Σέξπιρ εμπνεύστηκε το τραγικό τέλος της Οφηλίας από πραγματικό πρόσωπο, ένα κοριτσάκι δυόμισι ετών, την Τζέιν Σέξπιρ, πιθανόνατα ανιψιά του δραματουργού. 

Δεν πρόλαβε βέβαια να ζήσει κανένα μεγάλο έρωτα, ίσα που περπατούσε. Αλλά ένα σταβοπάτημά της, την ώρα που μάζευε καλαμπόκι, την έριξε στο ποτάμι και πνίγηκε. Στο πλαίσιο επιστημονικής έρευνας, ιστορικοί του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης ξεψαχνίζουν τα ιατροδικαστικά αρχεία της εποχής των Τιδόρ. Ανάμεσα λοιπόν στους θανάτους είναι και αυτός της Τζέιν Σέξπιρ, στο ποτάμι Σάλαρπ, στο Γουρστερσάφ, είκοσι μόλις μόλις μίλια από το χωριό του Σέξπιρ, το Στράτφορντ. Το περιστατικό συνέβη το 1569, όταν ο Σέξπιρ ήταν μόλις πέντε ετών. Θα περνούσαν άλλα σαράντα χρόνια μέχρι να γράψει τον «Αμλετ».

Στον αέρα οι παραστάσεις του Εθνικού και του ΚΘΒΕ στην Επίδαυρο

 ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΝ ΣΕ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ 

• Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ
• Ελευθεροτυπία, Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

Κινδυνεύουν να ματαιωθούν οι παραστάσεις των δύο κρατικών θεάτρων, του Εθνικού και του Βορείου Ελλάδος, στην Επίδαυρο, όπως και η καθιερωμένη θερινή περιοδεία τους σε όλη την ελληνική επικράτεια. 

Με κοινή ανακοίνωσή τους (στις 10/06) οι εργαζόμενοι (Σωματείο Εργαζομένων Εθνικού Θεάτρου, Σύλλογος Εργαζομένων στο ΚΘΒΕ, Σωματείο Ελλήνων Τεχνικών Θεάτρου, Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος Ακροάματος) δηλώνουν αποφασισμένοι να προχωρήσουν σε κινητοποιήσεις, παραμονές του Φεστιβάλ Επιδαύρου. 

Το ποτήρι ξεχείλισε με την περιστολή της αποζημίωσης των εκτός έδρας, «σε σημείο που θίγει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια», όπως σημειώνουν στην ανακοίνωση. Από 130 ευρώ, στο εξής οι εργαζόμενοι των κρατικών σκηνών θα πρέπει να εξασφαλίζουν την ημερήσια διαμονή και διατροφή τους με 71 ευρώ. Σχεδόν τα μισά. 

Δεύτερη αιτία των κινητοποιήσεών τους είναι η ένταξη των σκηνών σε καθεστώς ΔΕΚΟ με τον Ν. 3899/10. «Ο νόμος δεν πρέπει να εφαρμοστεί», τονίζουν. 

Για τα ανοιχτά αυτά ζητήματα, που ανεβάζουν το θερμόμετρο και θέτουν σε πρωτοφανή για τον θεσμό των Επιδαυρίων κίνδυνο τις παραστάσεις των δύο σκηνών, οι καλλιτεχνικοί διευθυντές τους, Γιάννης Χουβαρδάς και Σωτήρης Χατζάκης, έχουν προγραμματίσει την Πέμπτη συνάντηση με τον υπουργό Οικονομικών. Ηθοποιοί και τεχνικό προσωπικό έχουν τα μάτια στραμμένα στα αποτελέσματα αυτή της συνάντησης. 

«Πρόκειται για ένα πρόβλημα νομοθετικής φύσης που ελπίζω να λυθεί την Πέμπτη», λέει ο Γ. Χουβαρδάς, προσθέτοντας: «Συμμερίζομαι πλήρως τις αγωνίες του προσωπικού. Είναι αγωνίες και της διεύθυνσης».

Με τόλμη και «Ερωτόκριτο» στο ανανεωμένο «Ακροπόλ»

• Ελευθεροτυπία, Τρίτη 14 Ιουνίου 2011 
• Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ

Η κρίση συρρικνώνει. Αναμενόμενο. Την προσεχή σεζόν θα δείξει τα δόντια της στον προγραμματισμό των περισσότερων θεατρικών σκηνών. Υπάρχουν όμως και οι τολμηροί. Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του Φάνη Κιρκινέζου, που ανακαίνισε εκ βάθρων το θέατρο «Ακροπόλ» της οδού Ιπποκράτους και θα ανοίξει πανηγυρικά το φθινόπωρο με τον «Ερωτόκριτο» που ετοιμάζει ο Στάθης Λιβαθινός και η περίφημη ομάδα τής -πάλαι ποτέ- Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου.

 

Τα 900 άβολα, σπασμένα καθίσματα της πλατείας αντικαταστάθηκαν από 750 άνετες, πολυτελείς θέσεις 

Συνεπώς έχουμε μια είδηση διπλή. Αφ' ενός, έναν 30χρονο μουσικό παραγωγό, τον Φ. Κιρκινέζο (ιδρυτή της εταιρείας SUIS GENERIS MUSIC), να επενδύει, κόντρα στην ύφεση, να βάζει το χέρι βαθιά στην τσέπη για τα επόμενα 16 χρόνια και μάλιστα σε ένα χώρο πολιτισμού, όπως το θέατρο «Ακροπόλ», απαξιωμένο τα τελευταία χρόνια. 

Η δεύτερη είδηση, ότι το θέατρο εγκαινιάζει ο Στάθης Λιβαθινός με την ομάδα του, σε μια, τρόπον τινά, επανεκκίνηση της ιδανικής συλλογικής συνθήκης που γέννησε τα θαύματα της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου. Αλλωστε, ένα απ' αυτά, ο μνημειώδης «Ηλίθιος» του Ντοστογέφκσι, προγραμματίζεται να είναι η δεύτερη παράσταση μετά τον «Ερωτόκριτο». Μην ξεχνάμε πως η παράσταση αυτή, όταν κατέβηκε προ πενταετίας από το «Από Μηχανής Θέατρο/Εθνικό», δεν είχε εξαντλήσει τη λίστα αναμονής.

• Χωρίς τσιγκουνιές

Ο Φ. Κιρκινέζος δηλώνει «καλώς ή κακώς έπρεπε να επενδύσω σήμερα». Και το έκανε, χωρίς τσιγκουνιές, ανακαινίζοντας ριζικά από τις τουαλέτες και τα καμαρίνια, μέχρι τη σκηνή, την πλατεία, και τα φουαγέ του ιστορικού θεάτρου της δεκαετίας του '30. «Ξηλώσαμε όλο το θέατρο. Θεωρώ όμως ότι απέκτησε και πάλι την παλιά του αίγλη», υπερηφανεύεται. Τα 900 άβολα, σπασμένα καθίσματα της πλατείας αντικαταστάθηκαν από 750 άνετες, πολυτελείς θέσεις. 

Η εικόνα της κατάρρευσης, που αντικρίζαμε παρακολουθώντας τα τελευταία χρόνια τις οπερέτες της Λυρικής Σκηνής, έχει δώσει τη θέση της σε μια καλόγουστη πολυτέλεια, που επιμελήθηκε ο Γιάννης Μετζικώφ. Το τεχνικό, μηχανολογικό κομμάτι συναγωνίζεται σκηνές όπως το «Παλλάς», τονίζει ο Φ. Κιρκινέζος. Με μια θεμελιώδη διαφορά: «Το "Ακροπόλ" θα είναι ένα θέατρο λαϊκό. Φεύγοντας από την οπερέτα, διατηρούμε το λαϊκό χαρακτήρα, με εισιτήρια που ξεκινούν από 10 ευρώ. Δεν θα είμαστε το δεύτερο "Παλλάς" για δύο βασικούς λόγους. Δεν θα έχουμε εισιτήρια-φωτιά των 70, 100 ευρώ και άνω. Είχαμε ξεφύγει. Ο μέσος όρος όλων των εισιτηρίων μας θα κυμαίνεται στα 20 ευρώ. Σύνθημά μου είναι "φτηνό εισιτήριο-γεμάτη αίθουσα". Θέλω να φτιάξω ένα χώρο ανοιχτό και φιλικό στον καθένα». 

Δεν θα είναι το «Ακροπόλ» δεύτερο «Παλλάς» και για έναν επιπλέον λόγο: «Δεν θα κάνουμε οτιδήποτε, μόνο και μόνο για να γεμίσει το θέατρο. Δεν θα κάνουμε πράγματα εύκολα. Τα πάντα θα έχουν μια συνοχή». 

Μαζί με τις παραστάσεις του Στ. Λιθαθινού και την παιδική σκηνή με τις «Τρεις βασιλοπούλες που λιώναν τα γοβάκια» του Στρατή Πασχάλη, σε σκηνοθεσία Σοφίας Σπυράτου, το «Ακροπόλ» θα είναι η μόνιμη στέγη της Κρατικής Ορχήστρας Ελληνικής Μουσικής του Σταύρου Ξαρχάκου, αλλά και της Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ. Εμφανίσεις θα πραγματοποιήσουν επίσης ο Διονύσης Σαββόπουλος και η Αρλέτα. Το θέατρο θα συνυπάρχει με τη μουσική, ενώ «κυνηγάμε και μετακλήσεις από την Αγγλία». 

Ο Φ. Κιρκινέζος, μολονότι άνθρωπος προερχόμενος από το μουσικό χώρο, ξέρει από θέατρο και εκτιμά πολύ τον Στ. Λιβαθινό. «Τον πλησίασα με αγάπη γιατί τον πιστεύω. Καταφέραμε να βρούμε μια καλή φόρμουλα ξεκινώντας με ένα ελληνικό έργο στο πλαίσιο ενός εναλλασσόμενου ρεπερτορίου. Ελπίζω η διετία της συνεργασίας μας να γίνει 8ετία αλλά και 15ετία», λέει με ενθουσιασμό.

• Συνδυασμός 

Μελλοντικός στόχος του είναι να συνδυάζονται δύο «δυνατοί σκηνοθέτες» τη σεζόν, ενώ δεν αποκλείει συνεργασίες και με το ΚΘΒΕ, με το οποίο βρίσκεται ήδη σε συζητήσεις. 

«Το θέατρο "Ακροπόλ" δεν είχε ταυτότητα. Φιλοξενούσε ό,τι περίσσευε από τα "Ολύμπια". Πρέπει να αποκτήσει ένα σαφές στίγμα και μια ταυτότητα. Ελπίζω να τα καταφέρουμε», υπογραμμίζει. Στοχοθεσία που βάζει τον πήχυ ψηλά, και την οποία συμμερίζεται και ο Στ. Λιβαθινός, ο οποίος δεν κρύβει τον ενθουσιασμό του για την πρόταση που του έκανε ένας άνθρωπος «με όραμα». 

Επέλεξε το αριστούργημα της Κρητικής Αναγέννησης για τη νέα εκκίνηση του «Ακροπόλ», γιατί, όπως λέει, «η γλώσσα είναι μια διαχρονική αξία και ένα από τα αγαθά που δεν θα εκποιηθούν ποτέ». «Ο "Ερωτόκριτος" -προσθέτει ο σκηνοθέτης- είναι ένα φλεγόμενο κείμενο με το οποίο φλερτάρω από πέντε ετών. Ηταν ο πρώτος δίσκος που άκουσα! Είναι μια παιδική ανάμνηση αλλά και μια θεατρική πρόκληση. Από τα δύσκολα στοιχήματα. Ενα κείμενο υπαρξιακό και όχι ερωτικό. Ενα κείμενο γνωστό -άγνωστο». 

Για το λόγο αυτό θα στήσει μια παράσταση ερευνητική, που φιλοδοξεί να είναι «κατανοητή ακόμα και στις καθαρίστριες». «Πώς αλλιώς μπορείς να αντιμετωπίσεις αυτό το κείμενο; Δεν είναι θέατρο, ωστόσο πρέπει να ανακαλύψεις το είδος θεάτρου που του αναλογεί». 

Να θεωρήσουμε ότι η Πειραματική Σκηνή του Εθνικού ανοίγει αισίως νέο κύκλο; τον ρωτήσαμε. «Η Πειραματική Σκηνή έκλεισε. Αν ξανανοίξει θα συμβεί με νέο τρόπο», εξηγεί. Ωστόσο, θα έχει μαζί του τον βασικό πυρήνα της, τους Δημήτρη Ημελλο, Μαρία Ναυπλιώτου, Βασίλη Ανδρέου, Κόρα Καρβούνη, Νίκο Καρδώνη, Μαρία Σαββίδου, Νεφέλη Κουρή, Στέλιο Ιακωβίδη, Αρη Τρουπάκη, Σπύρο Τσεκούρα, Πηνελόπη Μαρκοπούλου, Ηλία Μελέτη και Χρήστο Σουγάρη. 

Οσο για το δεύτερο σπίτι του, το Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, δεν σκοπεύει να το εγκαταλείψει. Την καινούργια σεζόν 2011-12 θα πειραματιστεί πάνω στη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη, με τους Μπέτυ Αρβανίτη, Τζίνη Παπαδοπούλου, Λουκία Μιχαλοπούλου, Παναγιώτη Παναγόπουλο και Χάρη Χαραλάμπους.

«Αλογο πολέμου» και «Η Βίβλος του Μορμόνου» σάρωσαν τα «Τόνι»

Το θεατρικό έργο «War horse» («Αλογο πολέμου») που, βασισμένο σε μια νουβέλα του 1982 του Μάικλ Μορπούνιο, ξεκίνησε την καριέρα του από το Εθνικό Θέατρο της Βρετανίας, ήταν από τους μεγάλους νικητές των φετινών νεοϋορκέζικων θεατρικών βραβείων «Τόνι»: έφυγε από την επίσημη τελετή απονομής την Κυριακή στο Beacon Theatre με πέντε βραβεία, συμπεριλαμβανομένων και αυτών για καλύτερο θεατρικό έργο και καλύτερη σκηνοθεσία. Μεγάλος νικητής της βραδιάς ήταν, ωστόσο, το σατιρικό μιούζικαλ «The Book of Mormon» (Η Βίβλος του Μορμόνου) που, αφηγούμενο τις περιπέτειες δύο Μορμόνων ιεραπόστολων στην Ουγκάντα, βραβεύτηκε με εννέα «Τόνι», εξασφαλίζοντας και αυτά για καλύτερο μιούζικαλ, σκηνοθεσία μιούζικαλ, πρωτότυπη μουσική, σκηνικά, καθώς και το «Τόνι» Β'γυναικείου ρόλου (Νίκι Μ. Τζέιμς). Το «Τόνι» Α' ανδρικού ρόλου δόθηκε στον 50χρονο Μαρκ Ράιλανς για την ερμηνεία του στην «Ιερουσαλήμ» του Τζεζ Μπάτεργουορθ-ερμηνεία που του είχε εξασφαλίσει πέρυσι και το αντίστοιχο βρετανικό βραβείο «Ολίβιε». Ο ίδιος είναι γνώριμος των «Τόνι» από το 2008 όταν είχε αποσπάσει ξανά το βραβείο Α' ανδρικού ρόλου για τη θεατρική αναβίωση του έργου «Boeing-Boeing». Το φετινό «Τόνι» Α' γυναικείου ρόλου απονεμήθηκε αντίστοιχα στη Φράνσις ΜακΝτόρματ για το ρόλο μίας μητέρας που μεγαλώνει μόνη το παιδί της στο έργο «Good people».

Τους πλημμύρισαν τρελές ελπίδες

ΔΕΝ ΕΠΕΦΤΕ ΚΑΡΦΙΤΣΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΝΟΥΣΚΙΝ 

• Της ΒΕΝΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Ελευθεροτυπία, Τρίτη 14 Ιουνίου 2011 

Μα μοιάζει η Ευρώπη του 2011 με την Ευρώπη του 1914; Τότε ξέσπαγε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος και οι ελπίδες για έναν ευτυχισμένο, αναπτυγμένο επιστημονικά και απελευθερωμένο κοινωνικά κόσμο πνίγονταν στις λάσπες των χαρακωμάτων.

Ενθουσίασε η παράσταση της Αριάν Μνουσκίν Είναι δυνατόν η Αριάν Μνουσκίν να μας μεταφέρει στη νέα της παράσταση σε μια εποχή ήττας και θανάτου; Είναι δυνατόν, ακόμη χειρότερα, να έχει την πεποίθηση ότι από αυτή την Ευρώπη του 1914, που δολοφονεί τον αντιμιλιταριστή Γάλλο σοσιαλιστή Ζαν Ζορές, θα γεννηθεί ένα «χαρούμενο, με τη χαρά που μας ισχυροποιεί, θέαμα»;

Είναι. Οταν βάζει στον κέντρο του ένα ουτοπικό παραμύθι του Ιουλίου Βερν για ισότητα και αδελφοσύνη. Κι όταν για κεντρικούς ήρωες διαλέγει καλλιτέχνες. Επαναστάτες από την κορφή μέχρι τα νύχια. Γιατί πρωτοπορούν και ανακαλύπτουν με παιδικό πάθος τη γλώσσα τους. Και γιατί θέλουν να συμβάλουν σε έναν καλύτερο κόσμο, να ξαναδώσουν λάμψη και φρεσκάδα στο τρίπτυχο «ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη», που σήμερα μοιάζει «μουχλιασμένο». Οχι, πάντως, όταν μας υποδέχεται γραμμένο δεξιά και αριστερά της εισόδου, που οδηγεί στην ειδικά διαμορφωμένη θεατρική αίθουσα στο εσωτερικό του Metropolitan Expo, δύο χιλιόμετρα από το «Ελευθέριος Βενιζέλος».

Ταξίδι στον κόσμο του Τσέχοφ

• ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ 

Ο "Βυσσινόκηπος" θα αναμεταδοθεί ζωντανά στην αίθουσα Τριάντη στις 30 του μήνα από το Λονδίνο όπου ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Χάουαρντ Ντέιβις

Ο σκηνοθέτης Χάουαρντ Ντέιβις -ειδήμων του ρωσικού ρεπερτορίου στο βρετανικό θέατρο- και ο συγγραφέας Αντριου Απτον ενώνουν τις δυνάμεις τους σε μια παραγωγή διασκεδαστική και συγκινητική

Με σκηνικό του τις αρχές του καταιγιστικού 20ού αιώνα, το τελευταίο θεατρικό αριστούργημα του Αντον Τσέχοφ, ο "Βυσσινόκηπος", αποτυπώνει μια στιγμή οδυνηρών αλλαγών στην ιστορία της Ρωσίας, καθώς η χώρα βαδίζει μοιραία προς το 1917 και ο παλιός κόσμος παραπαίει στο χείλος μεγάλων ανατροπών.

Ο σκηνοθέτης Χάουαρντ Ντέιβις -ειδήμων του ρωσικού ρεπερτορίου στο βρετανικό θέατρο- και ο συγγραφέας Αντριου Απτον ενώνουν τις δυνάμεις τους σε μια παραγωγή διασκεδαστική και συγκινητική. Με μια λαμπρή ομάδα ηθοποιών αποδίδουν αφοπλιστικά το άγριο σφρίγος και τη διαπεραστική μελαγχολία των έργων του Τσέχοφ.

Ο «Βόυτσεκ» στους δρόμους και τις πλατείες...

• Κακουριώτης Σ., Η ΑΥΓΗ: 12/06/201

Συχνά, στις μέρες μας, το δημόσιο πανεπιστήμιο έχει συκοφαντηθεί, έχει υποστεί ασφυκτικές περικοπές, έχει απαξιωθεί το έργο που παράγεται σε αυτό, καθώς συχνά παραμένει άγνωστο έξω από τον χώρο της ακαδημαϊκής κοινότητας... Κάποτε όμως το έργο αυτό βγαίνει έξω από τα τείχη του πανεπιστημίου, κατακτά τους δρόμους της πόλης, και μάλιστα με τρόπο εκρηκτικό. Μην πάει το μυαλό σας στις συνήθεις διαμαρτυρίες. Το έργο για το οποίο μιλάμε είναι θεατρικό, μια παράσταση δρόμου βασισμένη στον «Βόυτσεκ» του Γκέοργκ Μπύχνερ, αποτέλεσμα της εργασίας φοιτητών και καθηγητών του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, που μετά την παρουσίασή του στο πανεπιστήμιο και σε πλατείες της πόλης, ετοιμάζεται να πάρει τον δρόμο, στα τέλη του μήνα, για το διεθνές φεστιβάλ σκηνογραφίας που διεξάγεται στην Πράγα. Γι' αυτήν την αξιόλογη δουλειά μιλήσαμε με τρία μέλη της ομάδας που ανέβασε την παράσταση, τις φοιτήτριες υποκριτικής Μαριλού Αρσενοπούλου-Βόμβολου και Εύη Παπαδοπούλου και τη φοιτήτρια σκηνογραφίας Όλγα Σφέτσα.

Μύθοι και αλήθειες

• Πολενάκης Λέανδρος 
• Η ΑΥΓΗ: 12/06/2011

Η στήλη οφείλει ακόμη κάποιες κριτικές αποτιμήσεις παραστάσεων της χειμερινής περιόδου, ενώ άρχισαν τα καλοκαιρινά φεστιβάλ και θεάματα. Θα επιχειρήσει μια εξ ανάγκης κάπως συνοπτική προσέγγισή τους, σε ένα ή δύο σημειώματα.

Το, I love Μνημόνιο, είναι μια μαύρη κωμωδία, γραμμένη και σκηνοθετημένη από τον Γιάγκο Ανδρεάδη... με θέμα της το περιβόητο Μνημόνιο που μας κάθισαν στον σβέρκο. Τον όρο κωμωδία χρησιμοποιώ, βεβαίως καταχρηστικά μια και ο θεατής βγαίνει από το θέατρο με μια πίκρα. Κωμωδία, έστω μαύρη, κατάμαυρη, βασισμένη εν μέρει, στο πρώτο μέρος της, στον "Έλεγχο" του Γ. Ησαΐα, επιθωρησιακή στο δεύτερο, διασκεδαστική και καθαρτήρια συνάμα, επειδή ανιχνεύει τις αιτίες της κακοδαιμονίας μας όχι μόνο στους "κακούς" ξένους που είναι πάντα μια καλή, βολική δικαιολογία, μα και στη δική μας απάθεια, τη μοιρολατρία και τον άκριτο εναγκαλισμό από εμάς, ελλείψει ουσιαστικής παιδείας, κάθε "ανώτερου" προϊόντος εισαγωγής που μας πλασάρουν, με το αζημίωτο, οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι, τυλιγμένο στο σελοφάν μας αμφίβολης "προόδου".

Η παράσταση στο Στούντιο Λήδρα, λαμπερή νεανική και χυμώδης, υπηρετείται με πάθος από μια συμπαγή και ομοιογενή ομάδα νέων ηθοποιών. (Αλεξάνδρα Βέττα, Ευαγγελία Δημητρίου, Παύλος Δρακονταειδής, Οδυσσέας Ιωάννου, Κώστας Μητράκας, Έλσα Παπαγιαννοπούλου, Λία Παπά, Αιμιλία Σοφοκλή, Θέμις Χαραλάμπους, Διονύσης Χριστόπουλος, Βανέσσα Χριστοδούλου). Η ωραία, πρωτότυπη μουσική είναι του Νίκου Αθανασάκη, η προσεγμένη χορογραφία του Γιώργου Χρηστάκη, οι πανέμορφες μάσκες του Σταύρου Μπονάτσου. Τα βίντεο του Δημήτρη Νάκου και οι δημιουργικοί φωτισμοί του Δήμου Αβδελιώδη.

***

Σε σειρά παραστάσεων, στον χώρο "Εύμαρος", δόθηκε το πρωτότυπο έργο του Γιάγκου Ανδρεάδη με τίτλο "Φώναξε, είμαι ακόμη ζωντανός", σε σκηνοθεσία του Κίμωνα Ρηγόπουλου. Πρόκειται για την ιστορία, γραμμένη σε άψογο ύφος φιλμ - νουάρ, μιας φανταστικής συνάντησης ανάμεσα σε έναν δημοσιογράφο και στον φασίστα δολοφόνο του Λόρκα, που ο πρώτος έχει εντοπίσει να ζει ακόμη, σε έσχατο γήρας και σε απόλυτη σωματική εξαθλίωση, κάπου στην Ισπανία. Η συνάντηση γρήγορα εξελίσσεται σε πραγματικό τιτάνιο αγώνα λόγου, καθώς καθένας από τους δύο αντιπάλους κρύβει ένα μεγάλο μυστικό που δεν θέλει να αποκαλύψει. Ούτε εμείς έχουμε λόγο να αποκαλύψουμε το απρόοπτο τέλος, μια και η παράσταση, μαθαίνουμε, θα περιοδεύσει το καλοκαίρι. Ο έξοχος Γιώργος Μωρόγιαννης (δολοφόνος) και ο Κίμων Ρηγόπουλος (δημοσιογράφος) φτιάχνουν ένα ιδιαίτερα δυνατό δίδυμο.

***

Ο μύθος του "Δον Ζουάν" είναι ένας από τους πιο αυθεντικούς και συνάμα πιο ανθεκτικούς μύθους της Δύσης. Από τις δεκάδες μέχρι σήμερα λογοτεχνικές ή μουσικές παραλλαγές του, γνωστότερες είναι εκείνες του Τίρσο ντε Μολίνα του Μολιέρου του Μότσαρτ (σε λιμπρέτο Λορέντζο Ντα Πόντε), του Μπάυρον, του Πούσκιν. Το "Θέατρο του Μαρτίου" έδωσε στο Θ. "Άσκηση", σε θεατρική μορφή, με επιλεγμένα, ενδεικτικά αποσπάσματα της μουσικής του Μότσαρτ, το λιμπρέτο του Ντα Πόντε (ελεύθερη απόδοση του Θόδωρου Εσπίριτου), με τον τίτλο "Don Giovanni". Με στόχο την ανάδειξη της αυτόνομης σκηνικής, και όχι μόνο, αξίας του.

Στο ιδιοφυές λιμπρέτο του Ντα Πόντε, που συνθέτει σε μια τις πολλές όψεις του ήρωα, βλέπουμε πράγματι να συνδέονται οργανικά η λεγόμενη "σεξιστική συμπεριφορά", με την αρχομανία και με την τάση για άσκηση απεριόριστης, χωρίς φραγμούς, εξουσίας πάνω στους άλλους. Ο ήρωας, ένας κλασικός "λιμπερτίνος" της εποχής εκείνης, παρά το έντονα ελευθεριακό κήρυγμά του, εξακολουθεί να είναι, απλά και σκέτα, ένας "κύριος", ένα εξέχον μέλος της κυρίαρχης άρχουσας τάξης που ασκεί γυμνή και ωμή εξουσία, χωρίς να έχει ποτέ παραιτηθεί ποτέ από τα προνόμια της τάξης του, βέβαιος για την ασυλία του. Έστω και αν η τάξη του αναγκάζεται, κάποτε να τον "δώσει" επειδή ίσως έχει αρχίσει να γίνεται επικίνδυνος για την ίδια. (Βλ. και την πρόσφατη ad hoc περίπτωση του "κυρίου" DSC και της άτυχης καμαριέρας). Κάθε παίγνιο έχει τους δικούς του κανόνες και αλίμονο σε όποιον συλληφθεί να τους παραβαίνει.

"Παιγνιώδες δράμα" χαρακτήριζε το λιμπρέτο του ο Ντα Πόντε, κάτι που επίσης μπορεί να μεταφραστεί σε: "παίγνιο της αγέλαστης και σοβαροφανούς εξουσίας που πρέπει να της βγάλουμε τη μάσκα". Για να θυμηθούμε μια καίρια πρόταση του σπουδαίου, πρόωρα χαμένου, Κοσμά Ψυχοπαίδη, ότι δηλαδή: "κάθε πολιτική πρακτική πρέπει κάποτε να κάμπτεται προς το παιγνιώδες για να μην καταλήξει απ' τον πιο σύντομο δρόμο στην τυραννία". Μια αλήθεια εξόχως θεατρική και ιδιαίτερα πολύτιμη, στους άσκεπτους, ασκεπείς και πολιτικά τοξικούς καιρούς μας.

Η σκηνοθεσία του Θόδωρου Εσπίριτου πλούσια ευθύβολη, παιγνιώδης, πολύχρωμη και χορταστική, στήνει με χιούμορ ένα ευφρόσυνο ζωντανό θέαμα - πανηγύρι, που συνδυάζει μουσική, κίνηση, χορό, έξοχα εικαστικά και υπόκριση, μιας πολύ δεμένης νεανικής ομάδας που άνετα "περνάει" το μήνυμα. (Κωνσταντίνος Μάρκελλος, Προμηθέας Νεραττίνι - Δοκιμάκης, Ράνια Φουρλάνου, Κων. Καφετζής, Κατερίνα Μπαλαμιώτη, Δάφνη Καφετζή, Γιώργος Κωτσάκος).

Οπερέτα του Θ. Σακελλαρίδη στο Φεστιβάλ Αθηνών: Μια διόλου νοσταλγική αναβίωση

Την ευκαιρία για μια (διόλου νοσταλγική) αναβίωση ενός είδους μουσικού θεάτρου που στις μέρες μας θεωρείται «τελειωμένο» δίνει το Φεστιβάλ Αθηνών, παρουσιάζοντας τη Δευτέρα και την Τρίτη, στους χώρους της Πειραιώς 260 (Αποθήκη Η), την εταιρεία μουσικού θεάτρου Οι όπερες των ζητιάνων και τη δουλειά της πάνω στην οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη Η κόρη της καταιγίδος.
Το τρίπρακτο αυτό έργο του Θεόφραστου Σακελλαρίδη παρουσιάζεται στο αθηναϊκό κοινό για πρώτη φορά μετά από πενήντα περίπου χρόνια, καθώς, όπως σημειώνει ο συνθέτης Χαράλαμπος Γωγιός, αν και «περισσότερα από χίλια έργα γράφτηκαν κατά την ακμή της ελληνικής οπερέτας, στις μέρες μας έχουν καταλήξει να ανεβαίνουν ελάχιστα, κυρίως μέσα από ένα πρίσμα ψευδονοσταλγίας για το αθηναϊκό αστικό τοπίο της εποχής». Αντίθετα, η ομάδα και ο σκηνοθέτης της παράστασης Αλέξανδρος Ευκλείδης αντιμετωπίζουν αυτό το γραμμένο το 1923 έργο «όπως ένα σύγχρονο, κριτικό έργο το οποίο αφορά εμάς τους ίδιους, την κοινωνία του σήμερα και όχι μια άλλη μακρινή κοινωνία αστικής προέλευσης».

Οι ερασιτέχνες εραστές της τέχνης

Οι ηθοποιοί της θεατρικής ομάδας του Δήμου Ιλίου ανεβάζουν «Μήδεια» του Μποστ και μιλούν για την εμπειρία που τους άλλαξε τη ζωή 

• Του Ηλια Mαγκλινη, Η Καθημερινή, 12/6/2010

«Ηρθα εδώ λόγω μιας τραγικής αφορμής: αμέσως μετά τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου και τα επεισόδια. Με κατέβαλλε μια αγωνία. Απευθύνθηκα τότε στο δήμο μας, εδώ στο Ιλιον, και ρώτησα αν υπάρχουν πολιτιστικά προγράμματα μήπως ηρεμήσω λίγο. Ετσι ανακάλυψα την ερασιτεχνική θεατρική ομάδα. Πάντα μου άρεσε το θέατρο, αλλά έπρεπε να συμβεί ένα τόσο δυσάρεστο γεγονός για να γίνει το θέατρο ο καταλύτης που θα μου άλλαζε τη ζωή». Μιλάει ο Δημήτρης, σαράντα ετών, ιδιωτικός υπάλληλος. Ενας από τους περίπου τριάντα ερασιτέχνες ηθοποιούς, που τρεις με τέσσερις φορές την εβδομάδα περνούν ένα τετράωρο, από τις επτά το απόγευμα έως τις έντεκα το βράδυ, κλεισμένοι στο Δημοτικό Θέατρο Ιλίου, για τις ανάγκες μιας παράστασης που ετοιμάζουν, τη «Μήδεια» του Μποστ. Βρεθήκαμε σε μία από τις πρόβες, που γίνονται υπό την καθοδήγηση του επαγγελματία σκηνοθέτη, ηθοποιού και μουσικού Θανάση Χαλκιά. Είδαμε τους ηθοποιούς του επί σκηνής, δοσμένους απόλυτα στη θεατρική πράξη. Πιάσαμε τους εαυτούς μας να χαμογελούν από αυτή τη σπάνια, την ακριβή στιγμή δημιουργικότητας. Ερασιτεχνική ή επαγγελματική, ήταν αδιάφορο. Οπως φάνηκε μετά, από την κουβέντα που είχαμε μαζί τους μετά την πρόβα, γι’ αυτούς τους εραστές «Νέος, όμορφος κόσμος» Ο σαραντάχρονος Δημήτρης, ταξιτζής στο επάγγελμα, βρήκε απλώς το νόημα της ζωής. «Πριν από τέσσερα χρόνια, με έφερε περίπου τυχαία μια φίλη», σχολιάζει. «Εως τότε είχα πάει συνολικά δέκα φορές στον κινηματογράφο και τέσσερις φορές στο θέατρο, καθαρός ταρίφα ήμουν – έχω δουλέψει και σερβιτόρος. Αμέσως είπα, εδώ είμαι, δεν το αποχωρίζομαι αυτό. Αισθάνθηκα πολύ άσχημα για όλ’ αυτά τα χρόνια που πέρασαν και η άγνοια με είχε κρατήσει μακριά από μια τόσο όμορφη κατάσταση. Από τότε γέμισε η ζωή μου, στο ταξί τούς έχω τρελάνει όλους και ο κόσμος μοιάζει πιο όμορφος».

Ιστορίες μιας κοινωνίας σε παρακμή

Ενα σπονδυλωτό έργο γύρω από δέκα σκοτεινές μυστικές και αδιέξοδες σχέσεις 

• Της Χριστινας Σανουδου, Η Καθημερινή, 12/6/2010

Δέκα ιστορίες σκοτεινών μυστικών και αδιέξοδων σχέσεων. Δέκα «παράθυρα» σε μια σκοτεινή καθημερινότητα, κατασκευασμένα με απλά υλικά, αρκετή φαντασία και τα έργα νέων Ελλήνων εικαστικών. Ενα κόκκινο μπαλόνι οδηγεί το κοινό από το ένα σύντομο επεισόδιο στο άλλο, καθώς μία μία οι νοητές σκηνές φωτίζονται και οι ηθοποιοί ζωντανεύουν. Η παραγωγή «Αυτό το παιδί» είναι ταυτόχρονα ένα θεατρικό δρώμενο με φόντο πίνακες, γλυπτά και εγκαταστάσεις, και μια φουάρ σύγχρονης τέχνης. Οι ονειρικές –ή εφιαλτικές– ιστορίες του Γάλλου συγγραφέα Jo� Pommerat, βασισμένες σε αληθινές συνεντεύξεις με κατοίκους φτωχών κατοικιών της Νορμανδίας, μετατρέπονται σε ένα εντελώς πρωτότυπο θέαμα, χάρη σε μία σύλληψη της σκηνοθέτιδος Φρόσως Λύτρα, η οποία οραματίστηκε κάτι σαν μία «θεατρική dogville». Ο σκηνογράφος Μανώλης Παντελιδάκης σχεδίασε δέκα μικροσκοπικούς κόσμους μέσα στον αχανή χώρο του Κτιρίου 56 στο Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος», και 14 Ελληνες καλλιτέχνες ανέλαβαν να τους δώσουν σάρκα και οστά, προσφέροντας υπάρχοντα έργα τους ή δημιουργώντας καινούργια, υπό την εικαστική επιμέλεια της Ιριδας Κρητικού.
«Εχω ένα παρελθόν με παραστάσεις που δεν γίνονται σε θέατρα, αλλά σε χώρους φυσικούς ή ουδέτερους», εξηγεί η Φρόσω Λύτρα. «Η πρώτη μου παράσταση ήταν σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό, στην Τρίπολη, και χρησιμοποίησα αληθινά τρένα. Η δεύτερη, σε έναν τεράστιο χώρο, όπου εγκατέστησα μια λίμνη. Στην τρίτη, έστησα ένα αληθινό καμπαρέ». Ετσι, το σπονδυλωτό έργο του Γάλλου συγγραφέα, μεταφρασμένο στα ελληνικά από τη Μαριάννα Κάλμπαρη, η οποία και πρωταγωνιστεί σε μία από τις ιστορίες, μεταμορφώνεται στη «μακέτα μιας κοινωνίας σε παρακμή», αναφέρει η σκηνοθέτις.

Καλοκαιρινά φεστιβάλ χωρίς λάμψη

Η κρίση και ο «Καλλικράτης» οδηγούν καθιερωμένες εκδηλώσεις σε μαρασμό και άλλες σε αναβολή έπειτα από πολλά χρόνια

• Της Σαντρας Βουλγαρη, Η Καθημερινή, 12/6/2010

«Μα φυσικά και θα γίνει! Προβλήματα, περικοπές; Χρειάζεται να αναφέρουμε το οικονομικό; Το θέμα είναι τετριμμένο...». Οι φωνές στην άλλη άκρη της γραμμής ακούγονται το λιγότερο αγανακτισμένες. Με παραπέμπουν από το ένα γραφείο στο άλλο, καθώς περιμένω να συνδεθώ με το δημαρχείο, με πάνε πάλι πίσω στη γραμματεία, με γυρνούν ξανά στο δημαρχείο κι άντε πάλι από την αρχή. Μέχρι να βγάλω άκρη σε ένα ερώτημα που συζητιέται και απασχολεί; Πώς θα διαμορφωθεί φέτος το τοπίο των καλοκαιρινών φεστιβάλ σε Αθήνα και επαρχία; Εν μέσω κρίσης και αναμονής της «καλλικρατικής» συγχώνευσης δήμων, οι θεσμοί πολιτιστικών εκδηλώσεων που έχουμε συνηθίσει να μας συντροφεύουν τα τελευταία χρόνια θα συνεχίσουν να υπάρχουν;

Στις πρώτες ειδήσεις περιέχονται, βεβαίως, τα αρνητικά, όσα δεν θα γίνουν. Το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού της Αθήνας, ένα από τα κορυφαία γεγονότα που διοργάνωσε για οκτώ χρόνια ο Πολιτισμικός Οργανισμός του Δήμου Αθηναίων, μαθαίνουμε ότι δεν θα γίνει μέσω μια ψυχρής ανακοίνωσης που έγραψε η καλλιτεχνική διευθύντριά του Μαργκώ Περδίκη - Αρχοντάκη («λόγω της κρίσης θα προσπαθήσουμε να βρούμε οικονομικότερους τρόπους διοργάνωσής του»). Την ίδια ώρα, διαφημίσεις με συναυλίες Μουσικών Συνόλων του δήμου σε διάφορους χώρους της Αθήνας τραβούν την προσοχή. Τα Φεστιβάλ των Δήμων Βύρωνα και Υμηττού, όπως τα ξέραμε σε δύο δόσεις, καθιερωμένα events του καλοκαιριού στην Αθήνα, δεν θα πραγματοποιηθούν λόγω της επικείμενης συγχώνευσης των δήμων, ενώ μια αποχαιρετιστήρια συναυλία θα δοθεί τον Σεπτέμβριο εν αναμονή του μελλοντικού νέου Φεστιβάλ Βύρωνα - Υμηττού - Δάφνης, όπως θα ονομαστεί.

Επιπλέον, το κορυφαίο στο είδος του Φεστιβάλ Κλασικής Μουσικής του Ναυπλίου κινδυνεύει σοβαρά να μην πραγματοποιηθεί, λόγω οικονομικών προβλημάτων. Αυτό βεβαίως ισχύει για όλα τα φεστιβάλ, όπως εξηγεί υπεύθυνος στον Δήμο Ελευσίνας. «Σε σχέση με τα φετινά Αισχύλεια όλα βαίνουν καλώς, το πρόγραμμα έχει ολοκληρωθεί. Παίζει ρόλο ο σωστός προγραμματισμός. Υπάρχει, βεβαίως, το χειρότερο σενάριο, δηλαδή η στάση πληρωμών. Τότε ευελπιστούμε μήπως βοηθήσουν οι χορηγοί...», αναφέρουν εκπρόσωποι του δήμου.

Ενα ναυάγιο-έμπνευση για δύο δημιουργούς

Το ζωγραφικό έργο του Ζερικώ γίνεται παράσταση και βιβλίο

• Της Ολγας Σελλα, Η Καθημερινή, 12/6/2010

Το καλοκαίρι του 1816, η φρεγάτα «Μέδουσα» έφυγε από τη Γαλλία με προορισμό τη Σενεγάλη, για να ιδρυθεί εκεί μια νέα γαλλική αποικία. Το πλοίο πέφτει σε ύφαλο στις ακτές της Αφρικής και οι σωσίβιες λέμβοι αρκούν μόνο για τους επιβάτες ανώτερης τάξης. Οι υπόλοιποι 152, οι κατώτερες τάξεις, επιβιβάζονται σε μια αυτοσχέδια σχεδία που μένει ακυβέρνητη. Επειτα από 15 μέρες, μόνο δεκαπέντε από αυτούς είναι ζωντανοί. Ολοι οι άλλοι αφανίστηκαν από τις κακουχίες, την παράλογη βία, την τρέλα, την αυτοκαταστροφή, την αλληλοεξόντωση, τον κανιβαλισμό.

Το περιστατικό ενέπνευσε τον Γάλλο ζωγράφο Τεοντόρ Ζερικώ, ο οποίος φιλοτέχνησε τρία χρόνια αργότερα τον πίνακα που τον έκανε διάσημο μετά θάνατον. Ενα έργο που από τότε έχει εμπνεύσει πολλούς άλλους καλλιτέχνες, έχει γίνει σημείο αναφοράς και έμπνευσης.

Στην Ελλάδα της κρίσης και της αναζήτησης, δύο διαφορετικοί άνθρωποι εμπνεύστηκαν από αυτόν τον πίνακα. Ο σκηνοθέτης Θωμάς Μοσχόπουλος ετοίμασε μια παράσταση που παρουσιάζεται από αύριο μέχρι την ερχόμενη Παρασκευή στο Φεστιβάλ Αθηνών, με τίτλο «Σχέδια και αυτοσχεδιασμοί για σχεδίες και ναυάγια». Και ο συγγραφέας Μιχάλης Μοδινός έγραψε ένα μυθιστόρημα με τίτλο «Η σχεδία». Χωρίς να γνωρίζονται, χωρίς να έχουν ανταλλάξει κοινούς προβληματισμούς, η αφορμή για τα νέα τους έργα ήταν αυτός ο διάσημος πίνακας των αρχών του 19ου αιώνα. Και αναζητούν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο και τα δικά του υλικά, τον ρόλο της καταστροφής στην τέχνη, τις οριακές καταστάσεις στη συμπεριφορά των ανθρώπων.

«Καβαλερία», «Παλιάτσοι» άνοιξαν το Φεστιβάλ

Του Νικου Α. Δοντα, Η Καθημερινή, 12/6/2010

Εξαιρετικά έστησε ο Γρέιαμ Βικ την «Καβαλερία ρουστικάνα» και τους «Παλιάτσους», τα δύο μονόπρακτα που επέλεξε η Εθνική Λυρική Σκηνή (ΕΛΣ) ως πρώτη από τις δύο παραγωγές της στο Ηρώδειο. Μετά τη νεανική «Μποέμ» (2007) και τον θαυμάσιο «Τανχόιζερ» (2009), ο Βικ αντιμετώπισε φέτος τα λαϊκότερα των λαϊκών με καθαρό βλέμμα, αφαιρώντας όλο το φολκλόρ. Αναπόφευκτα έρχεται στο νου ο Στέφανος Λαζαρίδης, που σύστησε τον άξιο Βρετανό σκηνοθέτη στο ελληνικό κοινό.
Το εμπνευσμένο σκηνικό του Γιώργου Σουγλίδη, μια μεσογειακή πλαγιά με ελιές, έθεσε τον τόνο και όρισε τον τόπο και στα δύο έργα.
Ο Βικ διατήρησε τη ρεαλιστική αφήγηση σε πρώτο επίπεδο, ώστε να παραμείνει κατανοητός στο παραδοσιακό κοινό και μετέθεσε ελαφρά το χρονικό πλαίσιο στις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα («Καβαλερία») και στη μεταπολεμική Ιταλία («Παλιάτσοι»).
Επιπλέον, εμπλούτισε τη δράση με ευανάγνωστες αναφορές και σύμβολα του δυτικού πολιτισμού, από το μήλο του Αδάμ και της Εύας έως τον Ελβις και τη Μέριλιν. Κυρίως όμως, η σκηνοθεσία του, ακόμα και στις λεπτομέρειές της, άντλησε τις κινήσεις της από τη μουσική. Εξυπνα αντιμετωπίστηκε επίσης το παρουσιαστικό κάθε πρωταγωνιστή, που εντάχθηκε στη δραματουργία και αξιοποιήθηκε χάρη στα επιτυχημένα θεατρικά κοστούμια του Σουγλίδη.

Η ελισαβετιανή εποχή και η βασιλική λάμψη επί θεατρικής σκηνής

Το ιστορικό πλαίσιο των σαιξπηρικών έργων

• FRANK KERMODE
  Ολος ο κόσμος μια σκηνή.
  Η εποχή του Σαίξπηρ
  μτφρ.: Λήδα Φιλιπποπούλου
  εκδ.: Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τραπέζης

Τα χρόνια του Σαίξπηρ, συνηθίσαμε να λέμε, έχουν να επιδείξουν πλούτο και ισχύ, άνθηση και βεβαιότητες. Το σύντομο σχετικά αυτό βιβλίο, ελαφρωμένο από φιλολογικά και ιστοριογραφικά βαρίδια, αλλά με αναφορές ακόμη και σε εντελώς πρόσφατες μελέτες, επιχειρεί να δείξει πως αυτό που έχουμε κωδικοποιήσει ως «περίοδο ακμής», η ελισαβετιανή εποχή, σπαράσσεται από αντιθέσεις, ταλανίζεται από αγωνίες, ενώ ό,τι καινούργιο του ανήκει κυοφορείται από και συμβιώνει με ό,τι παλιό σέρνει πίσω του. Και πως όλη τούτη η «λάμψη και η αθλιότητα» της εποχής ανιχνεύεται, βέβαια, μέσα σ’ αυτόν τον κανόνα των λογοτεχνικών κανόνων, που είναι το σαιξπηρικό έργο.

Είναι μια εποχή που η Ελισάβετ εξοντώνει όλους όσοι διεκδικούν και επιβουλεύονται τον θρόνο της: απληστία για δύναμη και εξουσία, βία, αιματηρές δολοπλοκίες εδραιώνουν την απόλυτη επιβολή της παρθένας βασίλισσας. Ο τραγικός παραδαρμός γύρω από την αδιαφιλονίκητη ισχύ θα γεννήσει τούτους τους Ερρίκους, τους Ριχάρδους, τους Μάκβεθ των «βασιλικών» σαιξπηρικών έργων, απηχώντας την ανάγκη ενός λαού να κρυφοκοιτάξει το παιχνίδι της εξουσίας. Υπό τη σκέπη αυτής της αδιαφιλονίκητης ισχύος, ωστόσο, θα σφυρηλατηθεί η ενότητά του ως αρτιγενούς βρετανικού έθνους, θα θεμελιωθεί η θαλασσοκρατορία και η όποια ευημερία του.

• Ασφαλές πλαίσιο

Αυτή η ίδια εξουσία θα προσφέρει το ασφαλές πλαίσιο μέσα στο οποίο θα αναπτυχθεί ο ελισαβετιανός θεατρικός πολιτισμός. Η ρωμαϊκή αρχαιότητα, οι βρετανικοί θρύλοι, τα παραμυθοδράματα, πηγή έμπνευσης στα έργα του Βάρδου, δείχνουν έναν λαό που επεξεργάζεται την αντίληψή του για το παρελθόν, κατακτώντας, παράλληλα, το στίγμα της αυτοσυνείδησής του. Οχι αβίαστα, βέβαια. Η λογοκρισία, οι φυλακίσεις των συγγραφέων, το κλείσιμο των θεάτρων αποτελούν συνήθη φαινόμενα. Η προστασία από έναν βασιλικό αξιωματούχο είναι απαραίτητη συνθήκη για σταδιοδρομία στη θεατρική ζωή.

Ο ίδιος ο Σαίξπηρ θα τεθεί υπό την προστασία του Λόρδου Αρχιθαλαμηπόλου. Ετσι, θα δει την ηθοποιία να γίνεται επάγγελμα και τους μέχρι τότε ανυπόληπτους γελωτοποιούς και μπουλουκτσήδες να κατακτούν το κύρος του καλλιτέχνη. Και θα είναι αυτή η κατάκτηση της νέας υποκριτικής τεχνικής και τέχνης, η νέα αντίληψη για τον ηθοποιό, που θα αποτελέσει προϋπόθεση για να γράψει και να δει ενσαρκωμένους επί σκηνής τους περίφημους μονολόγους του.

Οι αλλαγές αυτές είναι ευδιάκριτες στο «παράδοξο» αρχιτεκτόνημα του ελισαβετιανού θεάτρου, που μεγαλώνει, γίνεται κλειστό, εξακολουθεί όμως να φιλοξενεί, εκτός από θεατρικές παραστάσεις, και θεάματα όπως σκυλομαχίες, ενώ στη βασική δομή του εξακολουθεί να θυμίζει αρένα.

• Τελετουργίες

Τούτο το στοιχείο του λαϊκού θεάματος επιμένει να επιβιώνει, παρά τον διωγμό του από τη νεοπαγή Αγγλικανική Εκκλησία, που χειραφετείται από τον Καθολικισμό, με τις λαμπρές τελετουργίες και τη δαψιλή συμβολική του. Το πνεύμα των τελετουργιών διαχέεται, ωστόσο, στις αυλικές τελετές, στις λαϊκές γιορτές, ακόμη και στην παρακολούθηση των θανατικών εκτελέσεων, ενώ μέσα στο σαιξπηρικό έργο θα παντρέψει, αναπάντεχα, το μπαρόκ και πεποικιλμένο ύφος με ένα κατ’ εξοχήν χαρακτηριστικό του προτεσταντισμού, την πίστη στη δύναμη του λόγου και της ρητορείας. Εξάλλου, φαίνεται ότι κανείς δεν σοκαριζόταν όταν μια τραγωδία όπως ο «Ιούλιος Καίσαρ» τέλειωνε με έναν γιορταστικό χορό ούτε όταν ένα έργο όπως η «Τρικυμία» περιείχε έναν αυλικού τύπου χορό μεταμφιεσμένων. Δράμα, πανηγύρι, τελετουργία διαπραγματεύονταν ακόμη, έτσι όπως το θέλησε η ιστορία, τις μεταξύ τους σχέσεις.

• Θολή γνώση

Ο συγγραφέας τονίζει επανειλημμένως ότι η γνώση μας για πολλές πτυχές της εποχής, παρά την εργώδη αναδίφηση των ειδικών, παραμένει τόσο αβέβαιη και θολή. Οσο θολό και το πρόσωπο του Βάρδου, για τον οποίο δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα ακόμη βασικά στοιχεία (ήταν καθολικός ή προτεστάντης, έχει την πατρότητα συγκεκριμένων έργων, ποια η ακριβής συμβολή του σε άλλα). Φυσικά, παραμένουν ακέραιες οι εμβληματικές παραδοσιακές απορίες μας για το πρόσωπό του: ποιος ήταν, για παράδειγμα, ο Ωραίος Νέος στον οποίον απευθύνονται τα σονέτα; Εξάλλου, ο συγγραφέας υπογραμμίζει με μια κρυφή, θα λέγαμε, απόλαυση τις πλέον πεζές και ωφελιμιστικές από τις δραστηριότητες στις οποίες επιδιδόταν ο Σαίξπηρ, όπως την ενοικίαση φόρων ή τη μανία του για απόκτηση περιουσίας.

Διαχρονικός, κάποτε και ανιστορικός ως οικουμενική παρακαταθήκη, ο Σαίξπηρ είναι αφομοιωμένος στην πολιτιστική μας συνείδηση, στο φαντασιακό του καθημερινού μας λόγου. Από την άλλη, καθώς είναι βαθιά σφραγισμένος από την εποχή του, μας μεταδίδει κάτι το ανησυχητικά ανοίκειο, με όλη αυτήν τη βία, το αίμα, την προκατάληψη, την ιδιοτέλεια, την πολιτική σκοπιμότητα, την καταπίεση, τη λογοκρισία, τη λογοκλοπή, ή ακόμη και τις ατέλειες που αντανακλούν τα κείμενά του. Ο,τι περισσεύει είναι αυτό που λέμε «κλασικός». 

• Του Βασιλη Πατσογιαννη
• Η Καθημερινή, 12/6/2010

Αιχμάλωτοι αναπογείωτου υλικού

Οταν η εύκολη συγκίνηση, άνευ ουσιαστικής φόρτισης, στομώνει τα κάπως απαιτητικά κριτήρια 

• Του Γιαννη Bαρβερη, Η Καθημερινή, 12/6/2010

• ΜΑΡΙΑ ΙΟΡΔΑΝΙΔΟΥ Λωξάντρα σκην.: Σωτήρης Χατζάκης Θέατρο: Κρατικό Θ. Βορείου Ελλάδος (στο θέατρο «Ελληνικός Κόσμος») 

«Ο,τι είδα θυμάμαι ή μήπως μεταλλάσσονται τα όνειρα σε μνήμες;»

ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΘΕΟΧΑΡΗΣ

«Από μνήμης», 2010 Το ΚΘΒΕ μας παρουσίασε μια υπερπαραγωγή του, σκηνοθετημένη συμβατικά μα και προσεκτικά από τον και διευθυντή του Σωτήρη Χατζάκη, τη «Λωξάντρα» (1963) της Μαρίας Ιορδανίδου (Κωνσταντινούπολη 1897 - Αθήνα 1989).

Ετυχε να γνωρίσω τη συγγραφέα το 1972 σε σπίτι συγγενών μου κι απ’ ό,τι θυμάμαι ήταν μια ήδη ηλικιωμένη κυρία με ζωηρό βλέμμα και πνεύμα. Η κυρία αυτή έμαθα εξ υστέρου ότι «πολλών δ’ ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνω». Κομμουνίστρια, γλωσσομαθής, αγόμενη και φερόμενη απ’ τους πέντε ανέμους της ζωής, πάλεψε από ποικίλα μετερίζια για να κερδίσει την επιβίωσή της. Σε κάποια προχωρημένη στιγμή της ζωής της αποφάσισε να συγγράψει προσωπικές αναμνήσεις που πέρασαν μάλιστα αργότερα και στην τηλεόραση με ιδιαίτερη ανταπόκριση (αμίμητη ως Λωξάντρα θυμάμαι την Μπέττυ Βαλάση).

Καινούργια ματιά στην αθηναϊκή οπερέτα

Μία «αντι-νοσταλγική» παρουσίαση της «Κόρης της καταιγίδος» του Θεόφραστου Σακελλαρίδη στο Φεστιβάλ Αθηνών

• Συνέντευξη στον Νικο Α. Δοντα, Η Καθημερινή, 12/6/2010

Σπάνιο έργο ελληνικού αστικού πολιτισμού χαρακτηρίζουν ο συνθέτης Χαράλαμπος Γωγιός και ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Ευκλείδης την «Κόρη της καταιγίδος» του Θεόφραστου Σακελλαρίδη που παρουσιάζεται αύριο και μεθαύριο (13 και 14 Ιουνίου) στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών σε συμπαραγωγή με τις «Οπερες των ζητιάνων». Πεισμένοι για την αξία του έργου και την ανταπόκριση που θα μπορούσε να έχει στο κοινό σήμερα είναι αποφασισμένοι να το απαλλάξουν από τη συνήθη νοσταλγία που συνοδεύει τα ανεβάσματα αθηναϊκής οπερέτας. «Αυτό που έχει επιβιώσει από τα έργα αυτά είναι τα τραγούδια και μάλιστα μέσα από ένα εξωραϊσμένο πέπλο νοσταλγίας. Η προσέγγιση των ανεβασμάτων γίνεται πρωτίστως με αυτό ως γνώμονα και δευτερευόντως με αφετηρία τη δραματουργία των έργων» επισημαίνει ο Γωγιός. «Μέχρι τώρα δεν υπήρξε ποτέ πραγματική ανάγκη από κάποιον να ξαναδεί το είδος της οπερέτας», σημειώνει ο Ευκλείδης. «Ανεβαίνουν μόνον ένα - δύο έργα αυτού του είδους και όταν παρουσιάζονται άλλα, είναι στη λογική του ποτ πουρί, που θεωρώ απολύτως εσφαλμένη, καθώς εξευτελίζει τη δραματουργία».

Η «Συμμορία των 5» κάνει το ντεμπούτο της στο θέατρο

Θα παρουσιαστεί σε νέα εκδοχή, κατά τον Γκράχαμ Λάινεχαν 

The Guardian 

Μπορεί να ασχολείται με κακοποιούς που εκμεταλλεύονται μια γλυκιά γηραιά κυρία για να ληστέψουν μια τράπεζα, ωστόσο η κινηματογραφική κωμωδία «The Ladykillers» (στην Ελλάδα παίχτηκε με τον τίτλο «Η συμμορία των 5») είναι από τις αγαπημένες του βρετανικού κοινού, και όχι μόνο. Τώρα, η κλασική παραγωγή των στούντιο Ealing πρόκειται να μεταφερθεί στη θεατρική σκηνή για πρώτη φορά, σε νέα εκδοχή γραμμένη από τον Γκράχαμ Λάινεχαν.

Οι παραγωγοί του έργου ανακοίνωσαν πριν από λίγες μέρες ότι η στυλάτη μαύρη κωμωδία του 1955 θα παρουσιαστεί τη νέα σεζόν στο θέατρο, με τον Πίτερ Καπάλντι στον ρόλο του γλυκομίλητου αλλά διαβολικού «καθηγητή Μάρκους», του αρχηγού της ομάδας των ληστών που ερμήνευσε στην οθόνη ο Αλεκ Γκίνες.

Θέατρο ο πίνακας της γαλλικής Μέδουσας

• ΑΠΟ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΣΤΟ «ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260» 

Εμπνευσμένος από το ναυάγιο της φρεγάτας το 1816 και τον πίνακα του Ζερικό, ο Θωμάς Μοσχόπουλος δημιουργεί μια πρωτότυπη σκηνική σύνθεση

Ο νεαρός ζωγράφος Τεοντόρ Ζερικό, ύστερα από ένα δικό του, προσωπικό ναυάγιο, ξεκινάει το 1819 να δημιουργεί έναν πίνακα με θέμα την τραγική σχεδία των ναυαγών, τη «Σχεδία της Μέδουσας».

Ενας πίνακας και το ιστορικό γεγονός που τον ενέπνευσε δίνουν αφορμή στον Θωμά Μοσχόπουλο και σε μια ομάδα αξιόλογων συντελεστών να γράψουν ένα συλλογικό έργο πάνω στην Ιστορία και τον χρόνο, την Ιστορία και την τέχνη, την τέχνη και τον χρόνο.

Διάλογος με την οπερέτα από τους «ζητιάνους»

• «ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260» 

Την "Κόρη της καταιγίδος" "στην κοινωνία του σήμερα" παρουσιάζει η ομάδα τη Δευτέρα και την Τρίτη, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών 

Εναν νέο, γόνιμο διάλογο με τον "κρυμμένο θησαυρό" της ελληνικής οπερέτας επιχειρεί να ανοίξει η ομάδα "Οπερες των ζητιάνων", υπεύθυνη για μια σειρά από ανανεωτικές προσεγγίσεις στο λυρικό θέατρο. Μακριά από τις ευκολίες μιας ?τεχνητής, εντέλει? νοσταλγίας για τον "παλιό εκείνο τον καιρό", το χαμένο ρεπερτόριο της οπερέτας αναδεικνύεται ιστορικά καίριο όσο και ζωτικό μουσικό θέατρο, αιχμηρό εργαλείο κριτικής της νεοελληνικής εμπειρίας. "Οι όπερες των ζητιάνων" παρουσιάζουν τη Δευτέρα και την Τρίτη, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, την "Κόρη της καταιγίδος" του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, στην "Πειραιώς 260 (Η)".

Αυτοσχεδιασμοί για σχεδίες και ναυάγια

• «ΜΕΔΟΥΣΑ» 

Mια πρωτότυπη σκηνική συλλογική σύνθεση δημιουργεί o Θωμάς Μοσχόπουλος, εμπνευσμένος από ένα ιστορικό γεγονός, το ναυάγιο της φρεγάτας "Μέδουσα", το 1816. 

Η Μαρία Σκουλά και ο Θάνος Τοκάκης συμμετέχουν στο σύνθετο θέαμα του Θωμά Μοσχόπουλου, που θα παρουσιαστεί στο «Πειραιώς 260»

Mια πρωτότυπη σκηνική συλλογική σύνθεση δημιουργεί o Θωμάς Μοσχόπουλος, εμπνευσμένος από ένα ιστορικό γεγονός, το ναυάγιο της φρεγάτας "Μέδουσα", το 1816. Το ναυάγιο ενέπνευσε με τη σειρά του τον ζωγράφο Τεοντόρ Ζερικό να δημιουργήσει τον διάσημο πίνακά του. Με τους συνεργάτες του, με τους οποίους συμπορεύονται για πολλά χρόνια σταθερά, αντλούν υλικό από το ιστορικό γεγονός, τον πίνακα, τον Σοπενχάουερ (Ο κόσμος ως βούληση και ως παράσταση) και τον ρομαντισμό σε όλες του τις εκφάνσεις και χρησιμοποιούν ως εργαλείο τον αυτοσχεδιασμό, φτιάχνοντας ένα θέαμα με τίτλο "Μέδουσα, Σχέδια και αυτοσχεδιασμοί για σχεδίες και ναυάγια", που ερευνά τη σχέση Ιστορίας, χρόνου και τέχνης αλλά και την αντίθεση μεταξύ του αντικειμενικού και του υποκειμενικού.

«Δεκανίκια» η ποίηση και η τέχνη

• ΚΙΜΟΥΛΗΣ - ΚΑΡΥΔΗ - ΜΑΡΚΟΥΛΑΚΗΣ 

Ο Γιώργος Κιμούλης, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης και η Σμαράγδα Καρύδη κάνουν πρόβες για τον "Οθέλλο", την "τραγωδία της ζήλιας" και σε μια ανάπαυλα στις πρόβες τους, τους ρωτάω για όλα. Για την επιλογή του έργου, τη διαχρονικότητά του, την ποίηση και πόσο μας βοηθά να "δραπετεύουμε", αλλά και για τους "Αγανακτισμένους"... Και τη ζήλια φυσικά. 

Οι Σμαράγδα Καρύδη (Δυσδαιμόνα), Γιώργος Κιμούλης (Οθέλλος) και Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης (Ιάγος) πρωταγωνιστούν στον «Οθέλλο» του Σαίξπηρ

Ο Γιώργος Κιμούλης, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης και η Σμαράγδα Καρύδη κάνουν πρόβες για τον "Οθέλλο", την "τραγωδία της ζήλιας" και σε μια ανάπαυλα στις πρόβες τους, τους ρωτάω για όλα. Για την επιλογή του έργου, τη διαχρονικότητά του, την ποίηση και πόσο μας βοηθά να "δραπετεύουμε", αλλά και για τους "Αγανακτισμένους"... Και τη ζήλια φυσικά. Ο Κιμούλης λέει με χιούμορ: "Αυτοί που με γνωρίζουν καλά, μπορούν να πουν ότι δεν κάνω έργο, κάνω... ντοκιμαντέρ τη ζωή μου". Η Καρύδη δηλώνει "παράφορα ζηλιάρα - έχω ξεφύγει πολλές φορές και έχω περάσει τα όρια! Ελπίζω να μην καταλήξω σαν τον Οθέλλο!". Αλλά και ο Μαρκουλάκης λέει με τη σειρά του ότι το γνωρίζει το συναίσθημα "χωρίς όμως να με έχει κυριεύσει άρρωστα!".

Η κρίση χτύπησε και τις θεατρικές περιοδείες

• Σχεδόν στο μισό μειώνονται τα έκτος έδρας των ηθοποιών και των τεχνικών

• ΤΟ ΒΗΜΑ:  10/06/2011

Οι εξελίξεις οδήγησαν τους εργαζόμενους στα κρατικά θέατρα να ανακοινώσουν ακόμη και ακυρώσεις παραστάσεων στην Επίδαυρο και άλλα μέρη της Ελλάδας

5Share

Αναστάτωση έχει προκαλέσει η «εξαιρετικά επείγουσα» εγκύκλιος του υπουργείου Οικονομικών προς το ΥΠΠΟ, δια μέσου του οποίου έφθασε στις κρατικές σκηνές: σχεδόν στο μισό μειώνονται τα έκτος έδρας των ηθοποιών και των τεχνικών ενόψει των θερινών περιοδειών και από 130 ευρώ που ελάμβαναν ως τώρα, θα παίρνουν 71. Με το ποσό αυτό καλούνται να αντεπεξέλθουν για να περάσουν ένα εικοσιτετράωρο - με φαγητό και ύπνο, γιατί τις μεταφορές τις αναλαμβάνουν οι κρατικές σκηνές. Ετσι, τόσο το Εθνικό Θέατρο όσο και στο Κρατικό Βορείου Ελλάδος οι εργαζόμενοι βρέθηκαν προ απροόπτου και μάλιστα σε μια εποχή που έχουν ήδη υποστεί δύο φορές μείωση του μισθού τους κατά 10% (20% συνολικά), ενώ τους έχουν κοπεί τα δώρα και τα επιδόματα. Και όλα αυτά τη στιγμή που οι εκτός έδρας παραστάσεις ξεκινούν στις αρχές Ιουλίου.

Αργύρης Ξάφης:«Το Σύνταγμα είναι μια ρομαντική κίνηση»

• της Μυρτώς Λοβέρδου 

Θα τον δούμε στη νέα παράσταση του Θωμά Μοσχόπουλου, εμπνευσμένη από ένα θρυλικό ναυάγιο του 19ου αιώνα. Ο 36χρονος ηθοποιός, τιμημένος με βραβείο Δημήτρης Χορν, παραλληλίζει τον ρομαντισμό τού τότε με το σήμερα και συνδέει την καταστροφή με τη δημιουργία

• ΤΟ ΒΗΜΑ:  12/06/2011

 «Είναι η καταστροφή σήμα δημιουργίας;» αναρωτιέται ο Αργύρης Ξάφης, καθώς δουλεύει για το ανέβασμα της «Μέδουσας», μιας θεατρικής παράστασης με υπότιτλο «Σχέδια και αυτοσχεδιασμοί για σχεδίες και ναυάγια», η οποία συνδυάζει ένα ιστορικό γεγονός με την τέχνη... Το ναυάγιο της φρεγάτας «Μέδουσα» είχε εμπνεύσει τον γάλλο ζωγράφο Ζαν-Λουί-Τεοντόρ Ζερικό για τη δημιουργία της «Σχεδίας της Μέδουσας», ενός από τους σημαντικότερους πίνακες του ρομαντισμού. Τα πραγματικά περιστατικά πίσω από τον πίνακα του 19ου αιώνα υπήρξαν το σημείο εκκίνησης για τον σκηνοθέτη Θωμά Μοσχόπουλο. Αλλωστε η ιστορία του συγκεκριμένου πίνακα τον απασχολεί εδώ και πολλά χρόνια.

Στο μυαλό του Νιζίνσκι

• Επτά, Κυριακή 12 Ιουνίου 2011  
• ΤΗΣ ΕΦΗΣ ΜΑΡΙΝΟΥ 
• ΦΩΤ.: ΠΑΝΟΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ο 29χρονος Βάτσλαβ Νιζίνσκι χορεύει τελευταία φορά μπροστά σε λίγους θεατές, ενώ η καριέρα του βρίσκεται σε κατακόρυφη πτώση. Η παράσταση θα έχει μοιραίο τέλος. Το ίδιο βράδυ, στις 19 Ιανουαρίου 1919, τον στέλνουν στο φρενοκομείο.

Θα μείνει εκεί τριάντα ολόκληρα χρόνια. Από τις πρώτες μέρες του εγκλεισμού αρχίζει να γράφει ένα πυρετώδες, παραληρηματικό ημερολόγιο.

«Νιζίνσκι, είμαι μια μαριονέτα του Θεού», η παράσταση που ανεβάζει ο Σταύρος Τσακίρης το ερχόμενο Σάββατο στο Ηρώδειο με θέμα τον σημαντικότερο χορευτή του περασμένου αιώνα, «ακροβάτη» μεταξύ μεγαλοφυΐας και παράνοιας...

Ο σκηνοθέτης διασταυρώνει στοιχεία από τα ημερολόγια της γυναίκας του, Ρομόλα, της χορεύτριας των ρωσικών μπαλέτων Ταμάρα Καρσάβινα, της αδελφής του Νιζίνσκι καθώς και επιστολές που έγραψε αλλά δεν έστειλε ποτέ σε προσωπικότητες της εποχής και εκδόθηκαν πρόσφατα.

«Ο Νιζίνσκι είναι κλειδί κατανόησης του τι συνιστά τον 20ό αιώνα τη μοντερνιτέ» λέει ο σκηνοθέτης. «Μέσα από το παραλήρημά του γράφει σχεδόν με τη μέθοδο της αυτόματης γραφής, λέει σκληρά πράγματα που αφορούν την τέχνη και τον ρόλο του καλλιτέχνη, τη σχέση του με την κοινωνία, τους κριτικούς, τον θεό, την ίδια τη ζωή. Με τον ενδιαφέροντα τρόπο του παράφρονα, κυκλώνει το θέμα και, με απλές λέξεις, μικρές μικρές προτάσεις, λέει πολύ σημαντικά πράγματα. Υπήρξε καλλιτέχνης-προφήτης για όλες τις τέχνες».

Η τέχνη της αλληλεγγύης

• ΤΗΣ ΕΥΑΝΝΑΣ ΒΕΝΑΡΔΟΥ  
• Επτά, Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Ενα νέο ντοκιμαντέρ για την κρίση, το «Debtocracy», που προβάλλεται δωρεάν στο Διαδίκτυο, πραγματοποιήθηκε χάρη σε έναν απρόσμενο χρηματοδότη: το ίδιο το κοινό.

Σκηνή από το «Dominatrix», το πρώτο θεατρικό έργο που ανέβηκε σε γκαρσονιέρα. 

Η κρίση φαίνεται πως κινητοποίησε τους καλλιτέχνες. Πολλές νέες ομάδες θεάτρου τείνουν να αντικαταστήσουν το προκαθορισμένο εισιτήριο με ένα... εξιτήριο, ελεύθερης συνεισφοράς από τους θεατές: από το Σχήμα εκτός Αξονα, στη Θεσσαλονίκη, μέχρι τον Κώστα Γάκη και τους συνεργάτες του που στο τέλος της παράστασης του «Διχοτομημένου υποκόμη», στο στούντιο του «Αλ Τσαντίρι Νιουζ», μοιράζονταν το περιεχόμενο ενός κουτιού στο οποίο το κοινό, αν ήθελε, έριχνε κάτι. Αλλοι πάλι βγάζουν κουμπαρά ή «καπέλο»: από την «Γκαρσονιέρα» του Δημήτρη Φοινιτσή, που αντί για ταμείο διέθετε ένα... ασημένιο γουρουνάκι, μέχρι την ομάδα κουκλοθέατρου Φτουξελευτερία αλλά και τις Αδέσποτες σκύλες. Το κατά βούληση εισιτήριο εφάρμοσε και το θέατρο «Σχεδία».

Οταν η ζωή εμβολίζει την τέχνη

•  Ενα ναυάγιο, ένας πίνακας, μία παράσταση

• Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ
•  Ελευθεροτυπία, Σάββατο 11 Ιουνίου 2011

Ενα ναυάγιο. «Μνημείο» ταξικού διαχωρισμού και μέγιστο σκάνδαλο σε μια εποχή κρίσης (παλινόρθωση των Γάλλων βασιλέων), που παραδόξως θυμίζει έντονα τη σημερινή.

Ο Αργύρης Ξάφης και η υπόλοιπη ομάδα του Μοσχόπουλου στις πρόβες 

Κι ένας πίνακας του Τεοντόρ Ζερικό. Ορόσημο του πρώιμου ρομαντισμού, που μέσα από το Λούβρο θυμίζει δύο αιώνες το αποτρόπαιο συμβάν.

Δύο αλληλένδετα γεγονότα. Ή, αλλιώς, πώς η ζωή εμβολίζει την τέχνη. Ο Ζερικό δεν γνώρισε μόνο επιζήσαντες, όπως ο Ντελακρουά. Προκειμένου να βιώσει το ρίγος του ναυαγίου, μετέφερε πτώματα και ακρωτηριασμένα μέλη στο ατελιέ του. Η αλληλοτροφοδότηση αληθινής ζωής - καλλιτεχνικής δημιουργίας δεν σταματάει στον καμβά του. Αποκτά σήμερα ακόμα και θεατρικά «φτερά», χάρη στη φαντασία του Θωμά Μοσχόπουλου.