Για τον Ακη Σακελλαρίου, γέννημα θρέμμα της Θεσσαλονίκης, το θέατρο ήταν πάντα ένας μαγικός κόσμος. Υστερα από μια τριαντάχρονη πορεία στη σκηνή, η παρουσία του και στην τηλεόραση είναι ιδιαίτερη και αξιόλογη. Οι περισσότεροι αναφέρονται στον Ακη Σακελλαρίου ως τον «Ελληνα Ζεράρ Ντεπαρντιέ».
Ολοι συμφωνούν στο ίδιο πράγμα: ότι είναι από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του και από τους κουλ τύπους. Τίποτε δεν τον εμπόδισε να είναι εξίσου πειστικός σε κωμικούς ή δραματικούς ρόλους και να αλλάζει απρόβλεπτα θεατρική ρότα, αναγκάζοντάς μας κάθε φορά να τον ανακαλύπτουμε και σε μια νέα «αποστολή».
Ο ταλαντούχος ηθοποιός είναι και παραγωγός στη θεατρική κωμωδία «Ολος ο Σαίξπηρ σε μία ώρα» που επανέρχεται για 16η χρονιά από τότε που παίχτηκε στο θέατρο ΑΜΟΡΕ.
- Γιατί το έργο «Ολος ο Σαίξπηρ σε μία ώρα» σημειώνει επιτυχία κάθε φορά που ανεβαίνει;
Πρώτον, γιατί είμαστε εμείς τόσο καλοί που το παίζουμε (γελάει). Είμαστε σίγουροι πως αυτήν τη φορά έχουμε την ευκαιρία να δώσουμε άλλη διάσταση στους ρόλους μας. Το νιώθουμε! Η προηγούμενη εμπειρία μας των έξι χρόνων, η υποκριτική δυνατότητα και οι συμβουλές που λάβαμε υπ’ όψιν από τις υποδείξεις των κριτικών, μας οδήγησαν σε μέχρι σήμερα απλησίαστες σαιξπηρικές ερμηνείες. Πριν από αυτήν την παράσταση, για να πείτε πως έχετε δει Σαίξπηρ, θα έπρεπε να πάτε στο θέατρο τριάντα επτά φόρες, κάτι εντελώς αντιοικονομικό γι’ αυτήν την περίοδο λιτότητας που διανύουμε! Τώρα όμως σας δίνεται η ευκαιρία με μόνο ένα εισιτήριο να δείτε ολόκληρο τον Σαίξπηρ. Αντε με δύο, αν θέλετε να κάνετε επίδειξη στον συνοδό σας.
- Με τη συγκεκριμένη διασκευή επικαιροποιείται το έργο;
Το έργο είναι επίκαιρο πάντα, νομίζω. Ο Σαίξπηρ ο ίδιος είναι επίκαιρος! Μιλά για την εξουσία, για τις τραγωδίες
ς, για τα ανθρωπινά πάθη, αλλά και για τις κωμικές μας καταστάσεις! Εδώ και 500 χρόνια! Μπροστά στα 500 χρόνια, τι είναι τα δεκαέξι που ανεβάζουμε την παράσταση;
- Παρατηρείτε αλλαγές στις αντιδράσεις του κοινού, κυρίως ως προ το interactive στοιχείο του έργου, όσα χρόνια το παρουσιάζετε;
Τεράστια αλλαγή! Οταν το πρωτοανεβάσαμε στον εξώστη του θεάτρου ΑΜΟΡΕ, ο κόσμος ντρεπόταν να ανέβει στη σκηνή. Τώρα που πέρασαν τα χρόνια και το interactive έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας, και μέσα από την τηλεόραση, ο κόσμος άρχισε να μαθαίνει, με αποτέλεσμα θεατές να ανεβαίνουν από μόνοι τους.
- Η συγκεκριμένη παράσταση απαιτεί προφανώς τεράστια εγρήγορση από τους ηθοποιούς. Σας έχει τύχει παρ’ όλα αυτά κάποιο απρόβλεπτο περιστατικό;
Ναι, είχε έρθει ένα σχολείο και μας είχαν πει ότι θα σηκωθεί κάποιος από τους μαθητές να κάνει τον βασιλιά Ιωάννη. Κάθισε στη θέση του και όταν ήρθε η ώρα του να σηκωθεί, αντ’ αυτού σήκωσε το χέρι της η καθηγήτρια, η οποία γνώριζε όλο το κείμενο απέξω. Πάθαμε πλάκα, μείναμε κόκαλο. Το καλύψαμε όμως και το σώσαμε λέγοντας ότι δεν έχει ευφράδεια στον λόγο της και την καθίσαμε κάτω.
- Η παρέα των τεσσάρων είστε πλέον στη Θεσσαλονίκη;
Είμαστε στη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο ΕΓΝΑΤΙΑ για έναν μήνα, με τη Ναταλία Δραγούμη, τον Γεράσιμο Γεννατά και τον Αντώνη Λουδάρο. Το καλοκαίρι όμως θα κάνουμε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα και ίσως συνεχίσουμε και τον επόμενο χειμώνα.
- Ακολουθείτε μια πορεία καριέρας ή δοκιμάζετε τα πάντα;
Συγκεκριμένη πορεία δεν ακολουθεί κανείς στην Ελλάδα. Η αγορά στη χώρα μας είναι σχετικά μικρή και εμείς οι ηθοποιοί είμαστε αναγκασμένοι εκ των πραγμάτων να είμαστε ευέλικτοι και να κυνηγάμε και άλλα πράγματα. Δεν μπορείς να υπολογίσεις και να πεις ότι σε τρία χρόνια θα κάνω αυτό, σε δύο θα κάνω το άλλο, π.χ. μια ταινία. Είναι όλα αυτά μαζί και ό,τι κάτσει..
- Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ «ΝΤΡΟΓΚΑ»
- Σας ικανοποιεί ο τρόπος που κύλησε ο χρόνος, τα σχεδόν τριάντα χρόνια που είστε ηθοποιός;
Ναι, βέβαια, αν και τα τριάντα χρόνια είναι πολλά και δεν ήταν και εύκολα, όμως δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου..
- Θα μπορούσατε να μείνετε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς δουλειά;
Οχι. Είναι αυτό που λέμε εμείς οι ηθοποιοί ότι, εάν δεν αισθανόμαστε την ψευδαίσθηση ότι κάνουμε κάποιον άλλο ρόλο εκτός από τον εαυτόν μας, μας λείπει. Είναι μια μορφή «ντρόγκας». Κυλάει στις φλέβες και μας λείπει...
- Ακόμη και αν δεν βρίσκατε αυτό που σας ταιριάζει;
Ναι. Φυσικά και θα έκανα κάτι που δεν θα μου ταίριαζε, εάν είχα ανάγκη. Αλλιώς θα ταξίδευα, μου αρέσουν τα ταξίδια.
- Τι είδους ελευθερία σάς δίνει η απόφαση να είστε ηθοποιός;
Την ελευθερία να μπορείς να αλλάζεις τις οπτικές γωνίες και να βλέπεις τα πράγματα με διαφορετικό μάτι. Αυτό είναι το πιο βασικό. Μπαίνεις στην οπτική γωνία του χαρακτήρα που υποδύεσαι και αυτό είναι σπάνιο στις μέρες μας. Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, επειδή ποτέ δεν είδαμε τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία. Ημασταν συνέχεια στο εγώ μας...
- ΑΚΟΜΠΛΕΞΑΡΙΣΤΗ Η ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ
- Πιστεύετε ότι η γενιά σας θα δώσει τη δική της δυναμική συνέχεια στον καλλιτεχνικό χώρο;
Ο,τι ήταν να κάνει η δική μου γενιά το έκανε. Περισσότερα πράγματα έχει να προσφέρει η καινούργια γενιά, που δεν έχει τόσα συμπλέγματα και ευτυχώς, λόγω της κρίσης εκλείπει και το φαινόμενο «γινόμαστε ηθοποιοί για να παίξουμε στην τηλεόραση». Είναι π
ιο ακομπλεξάριστα τα νέα παιδιά. Και επαναλαμβάνω, εμείς ό,τι ήταν να κάνουμε το κάναμε. Δεν έχουμε κάτι άλλο να δώσουμε..
- Στο θέατρο η αναγνωσιμότητα δεν σημαίνει απαραιτήτως και υψηλό κασέ, αντίθετα με τον τηλεοπτικό χώρο;
Δεν υπάρχει υψηλό κασέ στο θέατρο. Οποιος πει το αντίθετο λέει ψέματα. Ακόμη και παράγωγος να είσαι, όπως καλή ώρα είμαι εγώ τώρα, δεν μπορείς να πλουτίσεις από αυτό το επάγγελμα. Αντίθετα με την τηλεόραση, που έχει δυσανάλογες αμοιβές σε σχέση με το έργο το όποιο παράγεις, με τις όποιες σπουδές έχεις κάνει, με την προσπάθεια την οποία κάνεις. Στην τηλεόραση βγάζεις εύκολα χρήματα.
- Με τρεις λέξεις, τι δεν είστε στα σίγουρα;
Με τρεις λέξεις... δεν είμαι η Μαρία Κάλλας, δεν έχω τη στόφα μιας μεγάλης ντίβας ή ενός ηθοποιού που είναι κάπως έτσι. Αυτό με τίποτα, θέλει στόφα…
- Τι σας συναρπάζει περισσότερο; Το θέατρο, η τηλεόραση ή ο κινηματογράφος;
Το σινεμά, γιατί είναι μια πολύ «συμπυκνωμένη» εμπειρία. Κρατάει δύο-τρεις μήνες το να βγάλεις κάποιον ρόλο, ενώ στην τηλεόραση είσαι αναγκασμένος να κάνεις το ίδιο για οκτώ με εννέα μήνες χωρίς να το έχεις και στο θέατρο να το επαναλαμβάνεις καθημερινά. Ο κινηματογράφος είναι όντως μια ωραία περιπέτεια.
- Το νέο ελληνικό σινεμά πώς το βρίσκετε;
Μια χαρά πάει, πάντα ήμουν αισιόδοξος όσον αφορά τον κινηματογράφο, ιδίως τα τελευταία χρόνια. Υπάρχουν βέβαια και ταινίες οι οποίες στηρίζονται σε μια «τηλεοπτική λογική», προσπαθώντας μέσα από την ατάκα να βγάλουν κάποιες καταστάσεις. Το σινεμά οφείλει να υπηρετεί αυτήν την κατάσταση μέσα από την όμορφη εικόνα. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν και ταινίες που δεν το κάνουν αυτό το πράγμα και είναι καθαρό σινεμά. Το θέμα είναι να ξαναμπεί το ελληνικό κοινό στις αίθουσες για να δει ελληνικές ταινίες.
- Γνωρίζετε ότι πάντα ασκούσατε μια γοητεία στις γυναίκες;
Το ήξερα μέχρι την εφηβεία μου, που ήταν αρκετά δύσκολη, με την έννοια ότι δεν είμαι κανένας όμορφος άνδρας. Ναι, αυτό που τραβάει τις γυναίκες είναι το λίγο άσχημο (γέλια). Στο τέλος κατάλαβα ότι έχω μια γοητεία όχι εμφανισιακή, αλλά μάλλον σαν περσόνα (γελάει).
- «Θα ήθελα να ξαναμείνω στη Θεσσαλονίκη ή την Πάρο»
- Τι σημαίνει η Θεσσαλονίκη για εσάς;
Η πατρίδα μου. Μέχρι τώρα πήγαινα στη Θεσσαλονίκη για να βλέπω τους γονείς μου που δυστυχώς έχασα. Μου αρέσει που η πόλη μου κινείται σε έναν διαφορετικό ρυθμό απ’ ό,τι η Αθήνα: χαλαρά. Αυτό το «χαλαρά» έχει ουσία και είναι υπαρκτό.
- Η εικόνα που θυμάστε πιο έντονα από τα παιδικά χρόνια σας;
Θυμάμαι κάποιες φόρες που είχε χιονίσει παρά πολύ και ήταν όλα λευκά έξω από το παράθυρό μου. Και σίγουρα τις παλιές μου βόλτες στην παραλία προτού την αλλάξουν.
- Θα μπορούσατε να μείνετε μακριά από την Αθήνα;
Ουουου… Θα ήθελα να μείνω ξανά στη Θεσσαλονίκη ή σε κάποιο νησί, όπως η Πάρος.
- Είστε Αρειανός;
Ναι, φανατικός! Νομίζω ότι έχουμε τους καλύτερους οπαδούς, που στηρίζουν την ομάδα και στα εύκολα και στα δύσκολα. Θέλω να πω για τον Κούπερ, ότι είχαμε έναν πολύ καλό προπονητή, κατά την άποψή μου, και δυστυχώς τον διώξαμε. Νομίζω πως ήταν ιδανικός για την Ελλάδα.
- «Ξεκινάω από το Σύνταγμα για να φτάσω στο Ισλαμαμπάντ, την Πειραιώς»
- Υπάρχουν πράγματα που σας ενοχλούν στην καθημερινότητά σας;
Τώρα με την κρίση πάρα πολλά. Ανοίγεις την τηλεόραση και βλέπεις πέντε τύπους να σου λένε «κάνε το ένα, κάνε το άλλο». Ο κόσμος είναι αγανακτισμένος και μέσα σε αυτούς και εγώ. Οποιος πιστεύει ότι τα πράγματα είναι ρόδινα ή δεν τον ενοχλούν λέει ψέματα. Εμείς είμαστε έρμαια των δικών μας επιλογών. Φτάσαμε εκεί που φτάσαμε, επειδή αφήσαμε κάποια πράγματα να μη μας ενοχλούν.
- Αν βγαίνατε μια βόλτα με τον πρωθυπουργό, τι θα του λέγατε;
Θα τον άφηνα να κάνει τη βόλτα του και μετά θα τον ρωτούσα αν θα ήθελε να βρίσκεται εκείνος στη θέση τού Ελληνα πολίτη. Είναι πολύ εύκολο να λες τι να κάνει ο άλλος, αλλά είναι δύσκολο να το αντέξεις ο ίδιος.
- Από το σπίτι σας μέχρι το θέατρο τι βλέπετε; Φοβηθήκατε ποτέ;
Για να φτάσω στο θέατρο είναι σαν να περνάω τέσσερις διαφορετικές χώρες. Ξεκινάω από το Σύνταγμα, κατεβαίνοντας βλέπω τα αγάλματα των προγονών μας που βρίσκονται στην οδό Πανεπιστημίου, σιγά-σιγά μπαίνω στην Ομόνοια που είναι μια άλλη χώρα, για να καταλήξω στο... Ισλαμαμπάντ, την οδό Πειραιώς.
- Τι βγάζει τον Ακη Σακελλαρίου έξω από τα ρούχα του;
Μέχρι πρότινος τίποτε. Ημουν από τους ανθρώπους που έβλεπαν τα πράγματα με μια αισιόδοξη ματιά. Τώρα όμως λέω στον γιο μου «φύγε και πήγαινε να σπουδάσεις στο εξωτερικό»...
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΣΜΑΝΗΣ, Espresso, 6/3/2011
No comments:
Post a Comment