Ωμά παιχνίδια εξουσίας

«Οι γκέι αντιμετωπίζουν τη ζωή αλλιώς», λέει ένας από τους ήρωες του βραβευμένου έργου του Σκωτσέζου συγγραφέα Grae Cleugh Fucking Games. Είναι πραγματικά όμως έτσι; Αυτό φαίνεται να αναρωτιέται ο νεαρός συγγραφέας που τοποθετεί επί σκηνής δύο ομοφυλόφιλα ζευγάρια ανδρών που εμπλέκονται σ' έναν περίπλοκο ιστό σχέσεων στη μετά AIDS εποχή... Σχέσεων που μπορεί να αναδύονται μέσα από την απερίφραστη δράση -άλλωστε ο Κλιού τοποθετείται στο ρεύμα του in-yer-face theater της αγγλικής σκηνής-, πόση όμως διαφορά έχουν από τις συγκρούσεις, τα υπονοούμενα, τα χτυπήματα κάτω από τη μέση που χαρακτηρίζουν τα ετεροφυλόφιλα αντίστοιχα ζευγάρια; Και μήπως αυτό δεν αποτελεί ένα στοιχείο «ισότητας» μέσα στον κομφορμισμό; Πιθανότατα η ελληνική κοινωνία απέχει πολύ από μια τέτοιου είδους παραδοχή.

Έργο ωμού ρεαλισμού, το Fucking Games, που παρουσιάζεται από χθες στο θέατρο Βικτώρια, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Κομνηνού, μέσα από την αναζήτηση της συνειδητότητας και του αυτοπροσδιορισμού «αναδεικνύει το βάρος της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης: Ισοσταθμίζει τη γοητεία της σωματικής έλξης με το σκοτάδι του θανάτου», όπως σημειώνει ο σκηνοθέτης. Τους ρόλους ερμηνεύουν οι ηθοποιοί Γιώργος Γιαννακάκος, Μάνος Κανναβός, Χάρης Μπόσινας και Μαρίνος Παναγιωτάκης. Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι του Γιώργου Λυντζέρη, ενώ η μουσική του Ανδρέα Τρούσσα.