«Εχουμε καλύτερο θέατρο από το Λονδίνο»

• ΑΝΕΒΑΖΕΙ ΣΤΡΙΝΤΜΠΕΡΓΚ ΜΕ ΝΕΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟ BIOS

• Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

• «Είναι μεγάλος ο φόβος όταν πας να εκτεθείς με μια κατάθεση προσωπική.

Λαέρτης Βασιλείου - Μιλτιάδης Φιορέντζης: οι δύο ερμηνευτές που σε ένα ασθματικό σκηνικό μπρα ντε φερ ερμηνεύουν όλους τους χαρακτήρες (γυναικείους και αντρικούς) του «Πελεκάνου»

Γιατί αυτό ακριβώς είναι η σκηνοθεσία», λέει η 30χρονη Σύλβια Λιούλιου, που επιστρέφοντας έπειτα από εκπληκτικές θεατρικές σπουδές στη RADA (Royal Academy of Dramatic Art) του Λονδίνου, τόλμησε την πρώτη της σκηνοθεσία με ένα δύσκολο κείμενο, από τη σκοτεινή δεξαμενή των Εργων Δωματίου, που ο Στρίντμπεργκ έγραψε όταν βρέθηκε στα πρόθυρα της τρέλας, έπειτα από το τρίτο τραυματικό διαζύγιό του: τον «Πελεκάνο».

Παρουσιάζεται Δευτέρα και Τρίτη στο «Bios», σαν ένα μπρα ντε φερ δύο ανδρών: του Λαέρτη Βασιλείου και του Μιλτιάδη Φιορέντζη. Οι δύο ηθοποιοί «καλούνται να ανεβούν σε ένα βάθρο και να αντιπαρατεθούν ο ένας με τον άλλο» αφηγούμενοι μυστικά, ψέματα και εγκλήματα μιας οικογένειας.

«Ο "Πελεκάνος" είναι μια εμμονή μου ήδη από τη δραματική σχολή του Κιμούλη. Πάντα σκεφτόμουν ότι κάποια στιγμή θα τον σκηνοθετήσω», αναφέρει η σκηνοθέτιδα. «Γιατί μιλάει για τη ζοφερότητα της οικογένειας, το μύχιο και απωθημένο κομμάτι μας που σχετίζεται μαζί της».

Ο Στρίντμπεργκ τι «υπαγορεύει» σε σχέση με την οικογένεια; «Κάτι πολύ συγκεκριμένο και πεσιμιστικό», πιστεύει η Σ. Λιούλιου. «Οτι ο κόσμος μας είναι το δημιούργημα ενός κακού θεού, που μας έφερε στον κόσμο για να υποφέρουμε. Ομως κάτι καλύτερο έρχεται μετά. Η Γέρντα λέει: "Θέλω να περάσω κουφή και τυφλή μέσα από όλη αυτή τη μιζέρια με την ελπίδα ότι κάτι καλύτερο έρχεται μετά". Δυστυχώς, το ίδιο πιστεύω κι εγώ. Δεν είμαι περισσότερο αισιόδοξη».

• Ο μινιμαλισμός με συγκινεί

Η φόρμα της παράστασής της είναι λιτή. «Ο μινιμαλισμός, η απλότητα ως ύφος και ήθος είναι κάτι πολύ κοντά σ' αυτό που με συγκινεί αισθητικά. Ο πυρήνας εδώ είναι το ίδιο το κείμενο και ειδικότερα οι συγκρούσεις -δημόσιες και ενδόμυχες- μέσα σε αυτό. Σε κάθε περίπτωση, για μένα το θέατρο είναι το κείμενο», τονίζει. Δεν κρύβει πάντως την πρόθεσή της να επανέλθει στο έργο «με μια πολυπρόσωπη διανομή. Αυτή τη στιγμή δοκιμάζω ένα προσχέδιο».

Η Σύλβια Λιούλιου, επιστρέφοντας το φθινόπωρο του 2010 από την Αγγλία, συνεργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη του Αντώνη Αντύπα στις «Ευτυχισμένες μέρες» με Γουίνι τη Ράνια Οικονομίδου. Νωρίτερα, από το 2007 έως το 2009, ήταν υπεύθυνη παραγωγής στο Εθνικό Θέατρο και βοηθός στη Ρούλα Πατεράκη, τον Δημήτρη Λιγνάδη και τον Γιόζι Βίλερ.

Δεν έχει μόνο όρεξη για δουλειά. Διαθέτει και τα εφόδια: πριν από τη RADA είχε φοιτήσει στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, είχε αποφοιτήσει από το Royal Holloway University of London και είχε θητεύσει δίπλα στον Γιώργο Κιμούλη. «Ηθελα να έχω τα εφόδια να είμαι αντιμέτωπη με το φόβο μου», δηλώνει. «Με αυτές τις σπουδές αισθάνομαι μεγαλύτερη ετοιμότητα.

Η Αγγλία και η RADA απαιτούσαν να σκηνοθετήσω, μεταξύ άλλων, ένα πρότζεκτ με αποφοίτους της σχολής. Αυτό μου έδωσε την ώθηση και τη επίγνωση για να αναλάβω, να διεκπεραιώσω και να υπογράψω κάτι μόνη. Ηταν ένα πάρα πολύ απαιτητικό μεταπτυχιακό, που περιελάμβανε κι ένα ακαδημαϊκό κομμάτι στο King's College με θεωρία θεάτρου, θεωρία της κριτικής, ορισμούς της performance. Ανοιξε τρομερά ο ορίζοντάς μου. Την έμπνευση, όμως, δεν μπορεί να σ' την παρέχει κανείς. Είμαι έτοιμη να αποτύχω».

• Το θέατρο δεν είναι ψυχαγωγία

Γιατί επέστρεψε από την Αγγλία στην Ελλάδα των Μνημονίων, με τη «γονατισμένη» αγορά; «Στην Ελλάδα είχα ήδη δουλέψει με τους καλύτερους, σε όλους τους τομείς του θεάτρου, από το "Ρεξ" μέχρι την Επίδαυρο. Στην Αγγλία στην αρχή είσαι ένα τίποτα. Δεν υπάρχεις. Πρέπει να περάσεις μια μεγάλη περίοδο στο μηδέν. Τουλάχιστον εδώ ήξερα πού γυρίζω. Κι ας με φοβίζει τρομερά η κατάσταση. Για πρώτη φορά αισθάνομαι φόβο. Βιώνω τον τρόμο της πόλης. Νομίζω όμως ότι είναι τίμιο σ' αυτή τη συγκυρία να μείνεις εδώ. Οσο αντέξω...».

Το ελληνικό θέατρο έχει μια θέση στο διεθνή χάρτη; Συγκριτικά με το βρετανικό, πού υστερεί; «Θεωρώ ότι έχουμε ανώτερο θέατρο από το Λονδίνο, όπου υπερέχουν μόνο στην αρτιότητα της παραγωγής», υποστηρίζει. «Τις ζυμώσεις της Ελλάδας δεν θα τις βρεις στο Λονδίνο. Το πειραματικό θέατρο υπάρχει σε δύο χώρους: στο "Complicite" και στο "Barbican". Κατά τα άλλα, το αγγλικό θέατρο είναι κυρίως ψυχαγωγικό. Μια βραδιά έξω».

info: Μετάφραση: Ερι Κύργια. Σκηνικά-κοστούμια: Αγγελος Μέντης. Μουσική: Δημοσθένης Γρίβας. Video: Χρήστος Δήμας.