- Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ
«Ο θάνατος του Αλέξη Γρηγορόπουλου τον Δεκέμβρη του 2008 στην Αθήνα ήταν η πρώτη φλόγα που έδωσε πνοή σε όλες τις νεανικές εξεγέρσεις που ακολούθησαν στην Ευρώπη» λέει, στα πρώτα λεπτά της επικοινωνίας μας από το Παρίσι, η Ιταλίδα σκηνοθέτις και ιδρυτικό μέλος της ομάδας «Motus» Ντανιέλα Νικολό.
Ο θάνατος του Γρηγορόπουλου στο έργο της ιταλικής ομάδας ««Motus», στη σκηνή του παρισινού θεάτρου
Ο γαλλικός Τύπος αφιερώνει εκτενή δημοσιεύματα στη νέα τους παράσταση με τίτλο «Αλέξης, μια ελληνική τραγωδία», την οποία εμπνεύστηκαν από το χαμό του νεαρού Γρηγορόπουλου. Παρουσιάζεται, από προχθές, στο παρισινό «Grande Halle de la Villete». Το ελληνικό ενδιαφέρον της δεν περιορίζεται μόνο στο θέμα. Στη σκηνή και σε βασικό ρόλο εμφανίζεται και η Ελληνίδα περφόρμερ Αλέξια Σαραντοπούλου, η οποία γνωρίστηκε με τους «Motus» τον περασμένο Αύγουστο στην πλατεία Εξαρχείων. Ο Ενρίκο Καζαγκράντε, συνιδρυτής της ομάδας με την Ντανιέλα Νικολό, και άλλα μέλη της είχαν έρθει τότε στη χώρα μας για να αναζητήσουν τα ίχνη της εξέγερσης στους δρόμους της Αθήνας και να κατανοήσουν τη δυναμική του νεανικού κινήματος που αποκαλύφθηκε με τον τραγικό θάνατο του δεκαπεντάχρονου.
Τα μέλη του «Motus» αναζήτησαν και τους γονείς του Γρηγορόπουλου, χωρίς όμως να καταφέρουν τελικά να τους συναντήσουν. Κινηματογράφησαν γκράφιτι και συνθήματα από τους τοίχους της ελληνικής πρωτεύουσας, μίλησαν με νέα παιδιά, καλλιτέχνες και καθημερινούς ανθρώπους στην Αθήνα, ταξίδεψαν στη Θήβα, την πόλη της Αντιγόνης, αφού στην παράστασή τους («ένα εκρηκτικό κοκτέιλ θεάτρου-ντοκιμαντέρ» κατά την «Le Monde») ο θάνατος του Αλέξη Γρηγορόπουλου και τα γεγονότα της Αθήνας αντιμετωπίζονται μέσα από το βλέμμα της Αντιγόνης, αιώνιου συμβόλου της εφηβικής εξέγερσης απέναντι στην εξουσία.
Το υλικό που συνέλεξαν από την Ελλάδα προβάλλεται μέσω προτζέκτορα στη σκηνή και συνδιαλέγεται με τους ηθοποιούς και τις έντονες σωματικές ερμηνείες τους. Η παράσταση είναι ενταγμένη στο πρότζεκτ «Το ίχνος της Αντιγόνης» που η ομάδα ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια.
- «Δεν ήταν Τσε Γκεβάρα»
«Συναντηθήκαμε στα Εξάρχεια με τη Σύλβια που είναι μέλος των "Motus". Στη συνέχεια μίλησα με την ομάδα για τα γεγονότα, τις εξεγέρσεις, αλλά και για την τραγωδία της Αντιγόνης. Την επόμενη μέρα με ρώτησαν αν ήθελα να πάρω μέρος στην παράσταση», μας λέει η Αλέξια Σαραντοπούλου από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, στο Παρίσι. Η παρουσία της στην παράσταση έχει κυρίως μια αυτοβιογραφική διάσταση.
«Υποδύομαι τον εαυτό μου. Είμαι το ρεαλιστικό πρόσωπο της παράστασης. Καθώς μιλάνε για την Αντιγόνη και θέτουν ερωτήματα, παρεμβαίνω κάνοντας μια χαρτογράφηση των Εξαρχείων, λέγοντας πού βρίσκεται η πλατεία και το Πολυτεχνείο. Δεν ήθελα να με δουν ως εκπρόσωπο της Ελλάδας, επειδή δεν θεωρώ ότι μπορώ να μιλήσω εκ μέρους του ελληνικού λαού. Μιλάω ως Αλέξια και για το πώς εγώ έζησα αυτά τα γεγονότα».
Η Αλέξια Σαραντοπούλου, που έχει σπουδάσει κοινωνιολογία, χορό και αρχιτεκτονική, εξηγεί πώς στη διάρκεια της προετοιμασίας της παράστασης προσπάθησαν να μη δημιουργήσουν παρεξηγήσεις για το χαμό του Αλέξη Γρηγορόπουλου. «Δεν ήταν ούτε Τσε Γκεβάρα ούτε Κάρλο Τζουλιάνι ούτε οργανωμένος αναρχικός. Γι' αυτό μπόρεσε να ξεσηκωθεί τόσος ετερόκλιτος κόσμος στην Αθήνα και να φωνάξει για το θάνατό του».
Η Ντανιέλα Νικολό μάς επισημαίνει ακόμα τη συμβολική διάσταση του τραγικού γεγονότος. «Η αστυνομία σκότωσε ένα νεαρό άτομο. Ο τρόπος που έγινε απαξιώνει μια ολόκληρη γενιά. Μοιάζει με ατιμωτική πράξη για ολόκληρη τη γενιά του Αλέξη, που συμβολίζει το μέλλον. Ανάλογα συναισθήματα απέναντι στην εξουσία μοιράζονται και οι εξεγερμένοι νέοι στις χώρες της Βόρειας Αφρικής. Δεν είναι τυχαίο που το κίνημα εναντίον των απολυταρχικών καθεστώτων στην Αφρική ξεκίνησε από τη νέα γενιά».
Ο ενθουσιασμός με τον οποίο μιλάει η Ντανιέλα Νικολό για την Ελλάδα και τη δυναμική του νεανικού της κινήματος χάνεται όταν η κουβέντα φτάνει στην πατρίδα της, την Ιταλία.«Το ταξίδι μας στην Ελλάδα ήταν συναρπαστικό. Οι συναντήσεις μας με τους νέους καλλιτέχνες και τους ανθρώπους μάς γέμισε δύναμη και ενέργεια. Δυστυχώς, δεν μπορώ να πω ότι είμαι αισιόδοξη για την Ιταλία. Δεν αναφέρομαι σε εξεγέρσεις με βίαια γεγονότα. Αλλά στην Ιταλία, οι μόνοι που βγαίνουν στους δρόμους είναι οι μαθητές, κάποιοι διανοούμενοι και καλλιτέχνες και οι εκπρόσωποι της Αριστεράς. Η μεσαία τάξη, αυτή που βγήκε στους δρόμους στην Ελλάδα, δεν αντιδρά στην Ιταλία».
- «Θα 'ρθουμε και Ελλάδα»
Οταν η κουβέντα μας φτάνει στον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, η Ντανιέλα Νικολό δύσκολα κρύβει την αντιπάθειά της. «Η άνοδός του στην εξουσία δεν συνέβη ξαφνικά. Ξεκίνησε μέσα από μια ύπουλη και επικίνδυνη πρακτική με την απόκτηση αρκετών Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας. Την ίδια τακτική ακολουθεί και σήμερα. Ακόμα αγοράζει ΜΜΕ. Είναι σαν τον "Μεγάλο Αδελφό" που θέλει να ελέγχει τα πάντα».
Η θεατρική ομάδα «Motus» (στα λατινικά σημαίνει κίνηση) δημιουργήθηκε το 1999 στο Ρίμινι. Στόχος της ήταν πάντα η δημιουργία αντισυμβατικών παραστάσεων, που να συνδέονται με κάποιο τρόπο με την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα. Αν και η φήμη της ομάδας έχει ξεπεράσει εδώ και χρόνια τα ιταλικά σύνορα, αφού δίνει παραστάσεις σε όλο τον κόσμο, η στήριξή της από το ιταλικό κράτος είναι ανύπαρκτη. Τους βοηθούν όμως οι Γάλλοι. «Στη Γαλλία ο πολιτισμός είναι πρώτη προτεραιότητα και στην Ιταλία τελευταία. Ολα τα χρήματα στη χώρα μου πάνε στην τηλεόραση», λέει η σκηνοθέτις.
Η κουβέντα μας κλείνει με την επιθυμία της ομάδας να παρουσιάσει τη νέα της παράσταση στην Ελλάδα. «Συζητάμε με κάποια θέατρα και ελπίζουμε να καταφέρουμε να τη δείξουμε στην Ελλάδα», καταλήγει η Νικολό.
- info: η παράσταση διαρκεί έως 12 Μαρτίου. Πλούσιο υλικό στο σάιτ www.motusonline.com
No comments:
Post a Comment