Η δυσκολία πρόσβασης στη διεθνή σκηνή. Το ζήτημα της κινητικότητας των ελληνικών θεατρικών σχημάτων εκτός συνόρων

Η ελληνική θεατρική παραγωγή, όπως και η σύγχρονη ελληνική δημιουργία στο σύνολό της, πρέπει να εξαχθεί στην Ευρώπη και τον κόσμο, ώστε να περιοριστεί το τρέχον καθεστώς καλλιτεχνικών έργων που παράγονται για «εσωτερική κατανάλωση». Ειδικά στον χώρο του θεάτρου, με δεδομένη τη δυσκολία πρόσβασης των ελληνικών θεατρικών σχημάτων στη διεθνή σκηνή και την περιορισμένη κινητικότητα μεμονωμένων καλλιτεχνών ή θιάσων εκτός συνόρων, εξετάζονται οι τρόποι με τους οποίους το ΥΠ.ΠΟ.Τ. θα μπορούσε να παρέμβει δραστικά ώστε να γίνει γνωστό και εκτός επικράτειας το υψηλών ποιοτικών χαρακτηριστικών θέατρο που παράγεται στη χώρα μας. Και βεβαίως να ενταχθούν και οι Έλληνες δημιουργοί του θεάτρου στο δίκτυο και στον διάλογο των, Ευρωπαίων καταρχήν, συναδέλφων τους.

8 Σχόλια στο Δικτυακό Τόπο Διαβουλεύσεων του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού

• 1 Μαρτίου 2011, 08:26 | Καλημερίδης 

  Θα μπορούσε να γίνει εκμετάλλευση της Ομογένειας για παραστάσεις Ελληνικού θεάτρου σε μέρη που υπάρχουν πολλοί ομογενείς .Οι παραστάσεις να γίνονται σε συγκεκριμένες πόλεις σε προκαθορισμένη συχνότητα πχ στο Μόναχο κάθε 3 μήνες μία Ελληνική παράσταση.
  
  
• 28 Φεβρουαρίου 2011, 22:50 | Καραμήτσος Δημήτρης
  
  

  Κρατικοδίαιτο θέατρο δεν με βρίσκει σύμφωνο. Να δίνεται δωρεάν δημόσιος χώρος για προετοιμασία παραστάσεων και παραστάσεις από νέους θιάσους. Να διαφημίζονται δωρεάν το πρόγραμμα και το έργο τους, να επιχορηγείται λίγο το εισιτήριο στους ανέργους και χαμηλόμισθους, αλλά να μην είναι κρατικοδίαιτοι και έμμεσα δημόσιοι υπάλληλοι οι ηθοποιοί. Τα καλύτερα δηλαδή όσα αγάπησε ο κόσμος να μεταφράζονται και να προωθούνται σε άλλες χώρες. Σε αυτό να επιχορηγούνται διότι εξάγουν ένα προϊόν.

  
  
  
• 28 Φεβρουαρίου 2011, 18:42 | Κυριάκος Δανιηλίδης
  
  Κύριε Αναστασιάδη, το Βασιλικό Θέατρο στην Θεσσαλονίκη ανήκει στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και λειτουργεί ανελλιπώς.
  
  
• 28 Φεβρουαρίου 2011, 14:26 | Ανέστης Αναστασιάδης
  
  
  

  Σε όλη την Ελλάδα υπάρχουν αίθουσες που είναι κλειστές και χρησιμοποιούνται κατά καιρούς π.χ. το λεγόμενο βασιλικό θέατρο στην Θεσσαλονίκη ή και άλλες αίθουσες. Ολες αυτές και όπου υπάρχουν να δίνονται δωρεάν όχι μόνο για θέατρο, αλλά για όλες τις πολιτιστικές εκδηλώσεις. Επίσης στους νέους δήμους πολλά σχολεία ή και αίθουσες από πρώην δήμους θα είναι κλειστές. Ολες αυτές οι αίθουσες είναι ευκαιρία να αξιοποιηθούν και όχι να μαραζώνουν στην φθορά του χρόνου.

  
  
  
• 28 Φεβρουαρίου 2011, 14:08 | Μάριος
  
  Πιστεύω ότι η προαγωγή της ποιότητας θα οδηγήσει και στην εξαγωγή του θεατρικού προϊόντος.
  Φωτεινό παράδειγμα ο Θόδωρος Τερζόπουλος που το θέατρό του είναι συναρπαστικό. Επίσης πιστεύω ότι μία πενταμελής επιτροπή (3 ξένοι και δύο Έλληνες) να κρίνει τη σκοπιμότητα της επιχορήγησης του κάθε θεάτρου. Αν το σχήμα θεωρείται ότι δεν καλύπτει τα απαραίτητα ποιοτικά χαρακτηριστικά θα πρέπει να παύει κάθε κρατική ενίσχυση. Ας βρουν χρηματοδότηση μόνοι τους. Διαφορετικά ας επανδρώσουν αμισθί τα περιφερειακά θέατρα κατά τον ελεύθερο χρόνο τους από τις αγροτικές ασχολίες που ως άνεργοι οφείλουν να βρουν.
  
  
• 28 Φεβρουαρίου 2011, 12:57 | Π.Δ.Ανδρόνικος
  
  Με ατάλαντους δεν παίζεις έξω από το θέατρο του παραλόγου.[βλέπε Ελλάδα έτσι όπως την καταντήσατε]
  
  
• 27 Φεβρουαρίου 2011, 16:30 | Δήμητρα Γρηγορέα
  Όταν η δουλειά στον πολιτισμό γίνεται δημοσιουπαλληλική μπέρδεύονται τα πράγματα! Θυμάστε τον ΟΠΕΠ – οργανισμό προβολής του Ελληνικού Πολιτισμού; Τι ακριβώς λοιπον έκανε για να προβάλει τον Ελληνικό Πολιτισμό… μάλλον όχι και πολλά. Αν λοιπόν οριστεί κάποια επιτροπή διαχείρισης πρέπει να λειτουργεί με κίνητρα που θα εχουν αυτό ως στόχο και όχι με κίνητρα διατήρησης της θεσουλας του κάθε δημοσίου υπαλλήλου. Ο σχεδιασμός λοιπόν απαιτεί μια ομάδα που να οργανώνει την παρουσία ελληνικών θεατρικών παραγωγών σε όσο το δυνατόν περισσότερα φεστιβάλ του εξωτερικού, όπως αντίστοιχα εμείς υποδεχόμαστε ομάδες του εξωτερικού στο Ελληνικό Φεστιβάλ. Μιας ομάδας που θα μελετά τη θεατρική δράση άλλων χωρών και θα προσπαθεί να βρει τον τρόπο σύνδεσης δηλαδή π.χ. ένας εκπρόσωπος του υπουργείου στην Αγγλία, ένας στη Γερμανία, ένας στην Κίνα, ένας στην Αμερική που θα παρατηρούν και θα καταγράφουν τη θεατρική δράση και πρόοδο αυτών των χωρών και θα προτείνουν συνεργασίες με τη χώρα μας και θα «εισάγουν» είδη π.χ το Project θέατρο για εφήβους που ξεκίνησε από την Αγγλία θα μπορούσε σαν Project να πραγματοποιηθεί και στη χώρα μας και ύστερα να γίνει κάποιο είδος ανταλλαγής. Στην Πολωνία πραγματοποιείται διεθνές φεστιβάλ Πανεπιστημιακών θιάσων, θα μπορούσε λοιπόν η υπεύθυνη πολιτιστικών να προτρέψει την ελληνική επιτροπή να στείλει έλληνες εκπροσώπους ή στο Βερολίνο έγινε πρόσφατα διεθνές φεστιβάλ με θέμα παραστάσεις που πραγματεύονται το θέμα της βίας γενικότερα. Μετείχαν σοβαρά θεατρικά σχήματα από όλο τον κόσμο, όχι όμως η Ελλάδα. Όλα αυτά τα σχέδια δράσης προυποθέτουν νέα μυαλά που να λειτουργούν με κίνητρα καλλιτεχνικά και ποιοτικά. Αυτοί οι άνθρωποι για να βρεθούν όμως είναι ίσως τελικά και το πιο δύσκολο κομμάτι.
  
  
• 26 Φεβρουαρίου 2011, 15:23 | Μάνος Λαμπράκης
  
  

  Όσοι καλλιτέχνες έχουν ταξιδέψει στο εξωτερικό με τις δουλειές τους οφείλουν το ταξίδι τους αποκλειστικά σε δικές τους πρωτοβουλίες. Πόσοι από τους ξένους καλλιτέχνες που φιλοξενούνται στο Φεστιβάλ Αθηνών παρακολουθούν ελληνικές παραγωγές του; Και όσοι παρακολουθούν από παρότρυνση τίνος; Να συγκροτηθεί ομάδα προβολής της ελληνικής θεατρικής παραγωγής στο εξωτερικό. Να αναλάβει σχετική δράση το αντίστοιχο τμήμα Θεάτρου αλλά και Μουσικής του ΥΠ.ΠΟ σε συνεργασία με ομάδα στην προβολή του ελληνικού τουρισμού. Να επιδοτηθούν επίσης μεταφράσεις υπερτίτλων ελληνικών έργων και ένας τουρίστας να έχει τη δυνατότητα μέσα στη χρονιά να παρακολουθήσει μια ελληνική παραγωγή.