Η συντριπτική πλειοψηφία των επιχορηγούμενων θιάσων ή σχημάτων δραστηριοποιείται καλλιτεχνικά στην Αθήνα. Ενόψει της αδήριτης ανάγκης να υπάρξει μία «θεατρική αποκέντρωση», εξετάζεται κατά πόσον θα ήταν σκόπιμο να τεθεί, ως προϋπόθεση για την επιχορήγηση ενός φορέα, η παρουσίαση της δουλειάς του και στην περιφέρεια.
11 Σχόλια στο Δικτυακό Τόπο Διαβουλεύσεων του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού
- Η απόφαση επιχορήγησης ενός θεατρικού σχήματος θα πρέπει σαφώς να λαμβάνει υπ΄όψιν το έργο και την προσφορά του σχήματος πανελλαδικά, και να μην στηρίζεται αποκλειστικά στην παρουσία του στα αστικά κέντρα. Θεωρώ πως η ενασχόληση με τα θεατρικά δρώμενα αποτελεί από τους αρχαίους χρόνους ένα είδος σχολείου, κι έτσι θα πρέπει να συνεχίσει να λειτουργεί, χωρίς να αποκλείονται από τη διαδικασία αυτή οι απομακρυσμένες γεωγραφικά περιοχές. Υπάρχουν πολύ καλές προσπάθειες θεατρικών σχημάτων εκτός των αστικών κέντρων που χρειάζονται οικονομική στήριξη για να επιβιώσουν. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, θα πρέπει να υπάρχουν κριτήρια αξιολόγησης της ποιότητας της προσφοράς/έργου του κάθε σχήματος, και η επιχορήγηση να μην στηρίζεται αποκλειστικά από την περιοχή δραστηριοποίησης του σχήματος.
- Αυτό είναι ένα σοβαρό κίνητρο, για επιχορήγηση. Ασφαλώς να δίνεται περισσότερη βοήθεια σε περιφερειακές παραγωγές. Προσοχή όχι αυτοί που έχουν έδρα στην Αθήνα και κάνουν και κάποια περιοδεία όπως – όπως για να φανεί ότι ασχολούνται και με την περιφέρεια. Περισσότερη βοήθεια για τους φορείς που έχουν έδρα εκτός Αθηνών… Μακάρι και στις περιοχές συνόρων…!!!
- Η μέχρι τώρα εμπειρία έχει καταλήξει στο γεγονός ότι υπάρχουν στην Αθήνα 100 θέατρα ενώ στην επαρχία μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού και λιγότερο. Οι επιχορηγήσεις δίνονται από τα χρήματα όλου του λαού για το λόγο αυτό θα πρέπει η πολιτεία να διασφαλίσει ότι οι επιχορηγούμενοι θίασοι να παρουσιάζουν τη δουλειά τους κατά 50% σε πόλεις εκτός της έδρας τους. Η πολιτεία πρέπει να φροντίζει για την καλλιέργεια του λαού και όχι τη δημιουργία θεατρικού υδροκέφαλου. Επίσης οι επιχορηγήσεις να δίδονται όχι με γεωγραφικά κριτήρια αλλά με ποιοτικά και να προτιμούνται τα σχήματα των μικρών πόλεων. Επίσης πολλές φορές επώνυμοι επιχορηγούμενοι καλλιτέχνες παρουσιάζουν χαμηλής πιοότητας παραστάσεις για το λόγο αυτό το ‘όνομα’ δεν αποτελεί πάντα εχέγγυο ποιότητας.
- Τα τελευταία χρόνια είναι φανερή η θεατρική ένδεια που μαστίζει τη χώρα, εντασσόμενη κυρίως στην πολιτισμική απομάκρυνση, στην περιθωριοποίηση των πνευματικών ανθρώπων και στην εκ του προχείρου αντιμετώπιση του θεατρικού γίγνεσθαι. Οι μεγάλες μέρες του θεάτρου έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί και οι παραστάσεις, ναι, δεν είναι αξιώσεων αλλά στηρίζονται ακόμη στο φιλότιμο των ηθοποιών εκείνων που παρά την ηλικία τους επιδιώκουν το καλύτερο. Δυστυχώς,η μετριότητα που χαρακτηρίζει το ελληνικό θέατρο οφείλεται σε πολλούς λόγους και κυρίως στην οικονομική δυσπραγία. Σήμερα που έχει εκλείψει το Άρμα Θέσπιδος, που η περιφέρεια δεν έχει χώρους κατάλληλους για θεατρικές παραστάσεις, είναι ανάγκη να βρεθεί λύση.Οχι στο συγκεντρωτισμό, γιατί η παραγωγή πχ της Αθήνας προβάλλεται ελλιπώς στην περιφέρεια.Να δοθούν κίνητρα ωστε όλες οι πρωτεύουσες Νομών να διαθέτουν χώρο παραστάσεων .Αντί να δοθούν επιχορηγήσεις που σίγουρα εξανεμίζονται, να δημιουργηθεί θεατρική στέγη ή γενικότερα Στέγη Τεχνών που θα εξυπηρετεί το θέατρο. Καλό το δημοτικό αμφιθέατρο αλλά πολλαπλές οι χρήσεις του και δύσκολη η εξεύρεση άδειας αίθουσας. Να δοθεί βάση στην περιφέρεια ,το κέντρο τα έχει όλα όπως τα έχει.
Κύριε Υπουργέ, λάβετε υπόψη σας ότι τα παιδιά των απομακρυσμένων πόλεων τελειώνουν το Λύκειο χωρίς να έχουν δει μια σωστή θεατρική παράσταση. Αφήνω δε τις επιχορηγήσεις σε κάποια σχήματα που υπάρχουν μόνο γι αυτές! Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά προέχουν αλλά για ποια ποιότητα να μιλήσουμε όταν ελλείπει το βασικό, η στέγη. Μην είστε γαλαντόμοι στις ανέλεγκτες επιχορηγήσεις! Πάντως, δεν πρέπει να καταργηθεί το θέατρο γιατί προσφέρει πάμπολλα αγαθά. Με τη νέα διοικητική και χωροταξική αναδιάρθρωση στόχος μας, να προσαρμοστούμε σε ουσιαστικές αλλαγές, ποιοτικές, σε ποιοτικά βήματα που θα διασφαλίζουν το δικαίωμα της ψυχαγωγίας όπου κι αν ζούμε στην Ελλάδα.
- Αν η πολιτεία επιθυμεί αποκέντρωση, αυτό δεν θα γίνει μέσα από κεντρικό σχεδιασμό αλλά, πρέπει να δοθούν εργαλεία στις ίδιες της επαγγελματικές ή ημιεπαγγελματικές ομάδες της περιφέρειας να το πετύχουν. Μπορούν να δοθούν κίνητρα και πόροι για τη δημιουργία ή ενίσχυση κάποιων ήδη υπαρχόντων ιδιωτικών θιάσων της περιφέρειας με στόχους αντίστοιχους (όχι απαραίτητα ίδιων) με θιάσους του κέντρου. Αυτό, όμως, δεν πρέπει να γίνει από υπαλλήλους ή επιτροπές του υπουργείου ούτε κι από τοπικούς πολιτικούς παράγοντες. Αυτοί που θα αξιολογήσουν τις ομάδες τις περιφέρειας θα είναι οι ίδιες οι ομάδες της Αθήνας μέσα από ένα σύστημα συνεργασιών που το ονομάζω συμβατικά «αδελφοποιήσεις».
Θα μπορούσε δηλαδή, μια ομάδα της περιφέρειας να αποκτήσει πιο διαρκή σχέση συνεργασίας (ένα ως τρία έτη), με συγκεκριμένους όρους (καλλιτεχνικής, εκπαιδευτικής και συνεργασίας παραγωγής) με ένα (ή και περισσότερα) θεατρικά σήματα του αθηναϊκού κέντρου και οι δράσεις της «αδελφοποίησης» να επιχορηγούνται ξεχωριστά ανεξάρτητα από τις κύριες επιχορηγήσεις παραγωγών των αθηναϊκών ή περιφερειακών ομάδων.
Αυτό θα επιτρέψει, αφ’ ενός, την κυκλοφορία των θεατρικών ρευμάτων στα θεατρικά κέντρα όλης της χώρας μέσα από τα δίκτυα που θα δημιουργηθούν μέσω των ίδιων των ομάδων με την εποπτεία και ενίσχυση του υπουργείου. Επίσης, θα επιτρέψει σε ομάδες που διατηρούν πλασματικές έδρες στην περιφέρεια να τις μεταφέρουν στην Αθήνα και να διατηρήσουν στις μικρές πόλεις βιώσιμα παραρτήματα.
Θα είναι ένας τρόπος για να αναβαθμιστούν και οι ίδιες οι ομάδες της περιφέρειας, να αποκτήσουν επαφές και πρόσβαση με την Αθήνα και χρηματοδότηση μέσα από τις συνεργασίες. Ο στόχος πρέπει να είναι, όχι η κατάργηση του αθηναϊκού κέντρου (μάλλον, κακό θα έκανε αυτό) αλλά η δημιουργία λίγων ακόμα θεατρικών κέντρων μικρότερης, ασφαλώς, εμβέλειας στην περιφέρεια. Θα είχε μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα αυτό να γίνει κατά προταιρεότητα σε πόλεις που θα μείνουν ΔηΠεΘέ ώστε να δημιουργηθούν συνθήκες ανάπτυξης υγιών «αγορών» θεάτρικού συναγωνισμού ιδιωτικών – δημοσίων θεάτρων που θα προσελκύσουν και θεατές και δημιουργούς.
- Το μεγάλο φαγοπότι.
- Η απάντηση είναι όχι κατηγορηματικό . Αυτό που θα γίνει μετά είναι να τρέχουν όλοι στην επαρχία έντρομοι να παρουσιάσουν για κανα διημερακι τις παραστάσεις τους για να καλυψουν τις προυποθεσεις τις επιχορήγησης! Επιχορηγούμε ομάδες όπου υπάρχουν με βάση ισότιμα κριτήρια. Αν δηλώσει μια ομάδα από την Καρδίτσα να επιχορηγηθεί την κρίνουμε ισότιμα με την ομάδα που παίζει στο θέατρο Χώρα στην ΑΘήνα και όχι επειδή έχουμε άγνοια του έργου της λόγω του ότι σαν επιτροπή δεν ζούμε στην Καρδίτσα να οδηγούμαστε σε απόρριψη. Και αν μια ομάδα έχει αξιοπρεπή δράση στην επαρχία τουλάχιστον αυτό να της δίνει κάποιους έξτρα πόντους και πιθανότητες να επιχορηγηθεί. Η παρουσίαση παραστάσεων στην επαρχία πρέπει να είναι επιθυμία και στόχος όλων των καλλιτεχνών της Αθήνας και δεν πρέπει να τους το επιβάλλει ένας όρος για λήψη μιας επιχορήγησης. Πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος αυτό να μην γίνει με τη λογική σε επιβραβεύω επειδή πήγες στην επαρχία επειδή εγώ σου το επέβαλα, αλλά με τη λογική ότι σε επιβραβεύω επειδή ΕΣΥ θέλησες να πας.
- Πιστεύετε ότι τα σχήματα που δραστηριοποιούνται στην Αθήνα, δεν θέλουν ή δεν δοκιμάζουν να παίξουν και εκτός? Αλλά όταν ο μόνος χώρος είναι συνήθως ο χώρος του ΔΗΠΕΘΕ, που συνήθως δίνεται δωρεάν μεν, αλλά τα έξοδα όλης της μεταφοράς της παράστασης βαρύνουν την ομάδα, όπως και η διαφήμισή της στο μέρος όπου πηγαίνει, όπως φυσικά και τα έξοδα διαβίωσης και μεταφοράς των ηθοποιών, τότε καταλαβαίνει κανείς πόσο δύσκολο είναι να πας περιοδεία στην επαρχία. Επίσης, καλώς κακώς, το κοινό της Αθήνας είναι πιο προχωρημένο θεατρικά, οπότε ποιός στην επαρχία θα έρθει να δει μια πολύ προχωρημένη καλλιτεχνική πρόταση, όταν με το ζόρι πάει στο ΔΗΠΕΘΕ της περιοχής του? Αυτομάτως και τα κριτήρια των ΔΗΠΕΘΕ, προσαρμόζονται σε φιλοξενούμενα σχήματα που είναι συνήθως γνωστά μέσα από την τηλεόραση κι όχι σε πρωτοποριακούς νέους καλλιτέχνες. Το να επιχορηγηθεί μια ομάδα που δραστηριοποιείται όμως στην επαρχία, που έχει έτσι κι αλλιώς έδρα διαφορετική από την Αθήνα, αυτό είναι άλλη υπόθεση και έτσι μόνο θα προωθηθεί η υπόθεση του θεάτρου και εκτός Αθηνών, με ομάδες που ζουν εκτός Αθηνών και παρουσιάζουν το έργο τους χρόνο με το χρόνο στο αντίστοιχο κοινό, όχι σε «αρπαχτές» περιοδείες μόνο και μόνο για να δικαιολογηθούν τα χρήματα της επιχορήγησης.
- Φυσικά και να μην τεθεί κανένας γεωγραφικός περιορισμός στα επιχορηγούμενα σχήματα. Οι επιχορηγήσεις πρέπει να δίνονται με ποιοτικά και μόνο κριτήρια και όχι γεωγραφικά. Αν συμβαίνει οι αξιόλογες θεατρικές ομάδες/σχήματα να δραστηριοποιούνται στα μεγάλα αστικά κέντρα, γιατί θα πρέπει αυτό να λειτουργεί εναντίον τους; Οι θεατρικές ομάδες πρέπει πάντα να αξιολογούνται με τον ίδιο τρόπο ανεξάρτητα από το αν δραστηριοποιούνται στην Αθήνα ή στην περιφέρεια, γιατί αυτό που έχει σημασία είναι η δουλειά τους.
-
Θα πρέπει να εφαρμοσθεί σύστημα μοριοδότησης που να αποτρέπει την υποβολή αιτήσεων για δραστηριοποίηση θεατρικών σχημάτων στην Αθήνα. Η μοριοδότηση θα πρέπει να είναι αντιστρόφως ανάλογη του πληθυσμού, και της απόστασης από Αθήνα-Θεσσαλονίκη, της πόλης που θα δραστηριοποιείται το υποψήφιο θεατρικό σχήμα.
- Θα ήταν εξαιρετικά σημαντικό στις προϋποθέσεις της επιχορήγησης να είναι η παρουσίαση της δουλειάς των φορέων και σε άλλες πόλεις πλην της έδρας του φορέα. Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί με συνέργεια των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. της χώρας με τους καλλιτεχνικούς φορείς.
No comments:
Post a Comment