Ανταµό, ετών 68, Αλµπάνο, ετών 68: και πάλι µαζί µας! Κοντεύω ν’ αρχίσω να χορεύω πάλι σλόου.
Ολος ο κόσµος, µια σκηνή… ∆εν ξέρω τι ακριβώς συνέβη.
Αλλά «Το σπίτι της Μπερνάρντα Αλµπα» του Λόρκα έχει γίνει φέτος… ανάρπαστο. Και δε νοµίζω πως γιορτάζεται κάποια επέτειος. Το ’36 ολοκληρώθηκε η γραφή του έργου, λίγο πριν απ’ την εκτέλεση του Λόρκα – ναι, συµπληρώνονται, είν’ η αλήθεια, φέτος 75 χρόνια – και το 1945 πρωτοπαρουσιάστηκε – στο Μπουένος Αϊρες της Αργεντινής απ’ την αυτοεξόριστη φίλη και πρωταγωνίστριά του, σπουδαία, λένε, ηθοποιό, Μαργκαρίτα Ξίργκου.
Οπότε, µάλλον συµπτωµατικό είναι, πάντως, πλην της «επίσηµης» παρουσίασης του έργου απ’ την «Πράξη» της Μπέττυς Αρβανίτη σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, έχουµε στην Αθήνα άλλες δυο πειραµατικές παραστάσεις του – από νεανικές οµάδες.
«Chez Alba» είναι ο – έξυπνος – τίτλος της µιας, που αφού παίχτηκε την περσινή σεζόν στον «Χώρο ∆ράσις»» – το Φεστιβάλ Νέων ∆ηµιουργών το οποίο οργάνωσε το ΚΘΒΕ στην Πειραµατική Σκηνή του, στο «Μικρό Θέατρο» της Μονής Λαζαριστών – παρουσιάζεται τώρα στο TAF, στο Μοναστηράκι. Το «εµπνευσµένο» απ’ το δράµα του Λόρκα κείµενο υπογράφει η Αλεξάνδρα Κ(ατσαρού) και τη σκηνοθεσία η νεαρή Εφη Γούση που κατέβηκε απ’ την Θεσσαλονίκη – απόφοιτη 2008 της δραµατικής σχολής του ΚΘΒΕ – και παίζει µάλιστα φέτος, εκτός απ’ την παράστασή της, και τον επώνυµο ρόλο στο «Ηµερολόγιο της Αννας Φρανκ» στο «Ανεσις».
Ενώ στο φρέσκο - φρέσκο «Eliart», στην Κωνσταντινουπόλεως, η «Μπερνάρντα» ανεβαίνει την ∆ευτέρα σε σκηνοθεσία Ζωής Ξανθοπούλου µε τον τίτλο της µεν, αλλά αποκλειστικά µε άντρες ηθοποιούς – επτά συνολικά.
Να θυµίσω, πάντως, πως η ιδέα να παρουσιαστεί το – αποκλειστικά γυναικείων ρόλων – έργο µε άντρες ηθοποιούς δεν είναι απολύτως πρωτότυπη. «Το σπίτι της Μπερνάρντα Αλµπα» έχει ανεβεί γύρω στο – µακρινό… – 1980 (δεν τα κατάφερα να εντοπίσω την ακριβή χρονολογία) απ’ τον Ηρακλή ∆ούκα της Θεσσαλονίκης και το ερασιτεχνικό αλλά πολύ δραστήριο τότε Θεατρικό Εργαστήρι Καβάλας µε Μπερνάρντα τον νυν ηθοποιό Κώστα Ζαχαράκη και Πόνθια τον νυν σκηνοθέτη ∆αµιανό Κωνσταντινίδη – µια παράσταση εξαιρετικά τολµηρή, µου λένε, που παίχτηκε στο «Παλλάς» της Καβάλας και στη συνέχεια στην Θεσσαλονίκη, στο «Ανετον».
«Θήλυ – Anima – Devi» είναι ο τίτλος της παράστασης - σύνθεσης από αποσπάσµατα αρχαίων ελληνικών τραγωδιών που ετοιµάζει η Γιώτα Κουνδουράκη για να την παρουσιάσει στο «Αγγέλων Βήµα» από 11 έως 22 Μαΐου. Τέσσερις γυναίκες που δουλεύουν σ’ ένα µπαρ – Γεωργία Ζώη, Μαρία ∆ρακοπούλου, Βίκυ Πρωτογεράκη, Ελίνα Τζίτζη θα της παίζουν –, λίγο πριν απ’ το ξηµέρωµα, µέσα σε µέθη και µαγική έκσταση, αρχίζουν να «µπαίνουν» σε γυναικείες µορφές της τραγωδίας.
Η παράσταση ανεβαίνει µε σύνθεση κειµένων Λορίνας Αντέλου πάνω σε µια ιδέα της Γιώτας Κουνδουράκη, σκηνογραφία ∆ήµου Φλέσσα, κοστούµια Κατρίν Ερού - Χαλαζιά, επιµέλεια κίνησης και χορογραφία Ματέους Ιβούλσκι. Βάκχος θα ’ναι ο Νίκος Πανόπουλος και θα παίζουν οι µουσικοί Ερικα Σωτηροπούλου, η οποία συνθέτει και τη µουσική της παράστασης, και Τερέζα Χαρανιά.
Στο µεταξύ, ο µονόλογος του Νίκου Κούνδουρου «Η απολογία του Θεόφιλου Τσάφου» µε τον Νίκο Πανόπουλο, που παρουσιάστηκε στο «Αλεκτον» σε σκηνοθεσία Γιώτας Κουνδουράκη, µετακοµίζει στο Ιδρυµα «Μιχάλης Κακογιάννης» από 22 Μαρτίου.
Η αναγνώστρια της στήλης, συνάδελφος δηµοσιογράφος της ΕΤ3, Νικολέττα Γεωργιοπούλου, είδε στο Παρίσι, στο θέατρο «Ναντέρ - Αµαντιέ», την παράσταση του Ζαν - Λουί Μαρτινελί µε την «Ιθάκη» του Μπότο Στράους για την οποία σας έγραφα στο «Τέταρτο Κουδούνι» στις 10 Φεβρουαρίου µε αφορµή τους νέους έλληνες ηθοποιούς Νίκο Γιαλελή και ∆ηµήτρη Ντάσκα που παίζουν σ’ αυτή. Και µου γράφει ενθουσιασµένη για το αποτέλεσµα.
Ε, τότε, αν είν’ έτσι, γιατί να µην τη δούµε κι εδώ;
«Κανονικά κινούνται σήµερα όλα τα µέσα µεταφοράς» διάβαζα σε τίτλο της ηλεκτρονικής µας έκδοσης.
Και βέβαια είναι πλέον είδηση, όταν τα µέσα µαζικής µεταφοράς κινούνται κανονικά!
Ολος ο κόσµος, µια σκηνή… «Καβαλερία ρουστικάνα» και «Παλιάτσοι» στο Ηρώδειο _ ταιριαστήηηηη µε το χώρο επιλογήηηηηη. Και στη συνέχεια «Να µπούκο» – πρωτόοοοοοοοοοτυπο. ∆ιαβάζω το ρεπερτόριο της Λυρικής για το ερχόµενο καλοκαίρι στο Ηρώδειο – του χρόνου τι θα βάλουν; «Μποέµ»; Να πρέπει να τουρτουρίζουν οι καλλιτέχνες στη σοφίτα, κάτω απ’ τις ρωµαϊκές πέτρες, µε 42° C υπό σκιάν στα πέριξ; – και µου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο.
Βλέπω και το χειµωνιάτικο ρεπερτόριό της – ό,τι πιο µπανάλ. Κι όλο αυτό το πράµα να (αυτο)αποκαλείται σε δελτία Τύπου «το καλλιτεχνικό όραµα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής»! Και νοιώθω σα να ζω στις δεκαετίες του ’60 και του ’70. Μην πω και σε παλαιότερη… Κι ύστερα ψάχνω στο ηλεκτρονικό αρχείο µας, στα «ΝΕΑ», για την πλαϊνή στήλη «Προ 50ετίας». Και βλέπω στη ∆εύτερη Σελίδα του Κώστα Νίτσου, το 1961 παρακαλώ, ανάµεσα στους «Ριγολέτους» και στις «Τόσκες» και στους «Κουρείς της Σεβίλης» της Λυρικής κι έναν «∆ιάλογο Καρµελιτισσών» του Πουλένκ. Και τα παίρνω όλα πίσω. Πενήντα χρόνια πριν κι ήταν πιο τολµηροί οι τότε ιθύνοντες – όρα Κωστής Μπαστιάς.
∆ηλαδή, µε ΤΕΤΟΙΟ ρεπερτόριο σκοπεύουν να µπουν – όταν γίνει – στην καινούργια Οπερα; Στέφανε Λαζαρίδη, εσύ πέθανες νωρίς…
Καλά, Για τον υπογράφοντα τέρµα πια το θεατρικό ρεπορτάζ.
Από ’ δώ και πέρα θα συναντιέται µαζί σας µόνο µέσα απ’ τη σελίδα αυτή κάθε Πέµπτη και µέσα απ’ τη σελίδα «Πάµε Θέατρο» κάθε Σάββατο.
Ο πατριωτισµός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων: το ’γραψε ο Σάµουελ Τζόνσον, άγγλος συγγραφέας και στοχαστής του 18ου αιώνα. Και το αντιγράφω απ’ το πρόγραµµα της παράστασης (θέατρο «Ηβη») της κωµωδίας «Φωνάζει ο κλέφτης» του ∆ηµήτρη Ψαθά και από κριτική του Μάριου Πλωρίτη για το πρώτο ανέβασµα του έργου (1958), που αναδηµοσιεύεται σ’ αυτό, νοσταλγώντας τη µατιά, τη γραφή αλλά και τη δηµοκρατική σκέψη του αξέχαστου θεατράνθρωπου.
No comments:
Post a Comment