- ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ Επτά, Κυριακή 15 Μαΐου 2011
Αναμφισβήτητος σταρ του φεστιβάλ θα είναι ο ηθοποιός Κέβιν Σπέισι. Καλλιτεχνικός διευθυντής του Old Vic Theater στο Λονδίνο, χάρη στο Bridge Project, την καλλιτεχνική γέφυρα που ενώνει θεατρικά, από το 2009, τη Νέα Υόρκη με το Λονδίνο, θα εμφανιστεί στις 29 και 30 Ιουλίου στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου ως Ριχάρδος ο 3ος. Η ομάδα που πέρυσι παρουσίασε το «Χειμωνιάτικο Παραμύθι» επιστρέφει με το αριστουργηματικό έργο του Σέξπιρ, αξεπέραστο σχόλιο πάνω στην εξουσία και την επίδρασή της στον ψυχισμό του ανθρώπου. Την παράσταση σκηνοθετεί ο Βρετανός Σαμ Μέντες συναντώντας δεύτερη φορά τον Σπέισι, μετα την ταινία «American beauty» που του χάρισε το Οσκαρ σκηνοθεσίας το 2000.
Από την άλλη, η πιο αναμενόμενη άφιξη είναι της χορεύτριας Σιλβί Γκιλέμ, που τα εισιτήρια των παραστάσεων της γίνονται κάθε φορά ανάρπαστα. Προικισμένη με απαράμιλλο ταλέντο και σκηνική ιδιοφυΐα, ανακάλυψη του Ρούντολφ Νουρέγεφ όταν ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Μπαλέτου της Οπερας του Παρισιού, τα τελευταία χρόνια έχει εγκαταλείψει το ρεπερτόριο του κλασικού μπαλέτου και έχει στραφεί στον σύγχρονο χορό. Ετσι στο πλαίσιο του φεστιβάλ θα εμφανιστεί στις 19 και 20 Ιουλίου στο Ηρώδειο για να παρουσιάσει τρία νέα έργα του Ματς Εκ, του Ουίλιαμ Φόρσαιθ και του Γίρζι Κίλιαν, που οι χορογράφοι δημιούργησαν ειδικά για τη σαρανταπεντάχρονη ντίβα του χορού.
Μια άλλη σημαντική παρουσία είναι του σκηνοθέτη Μπομπ Ουίλσον. Ο πρωτοποριακός δημιουργός δεν θα παρουσιάσει όπως είχε προγραμματιστεί τη «Λούλου» του Φρανκ Βέντεκιντ με μουσική του Λου Ριντ. Αντίθετα ο Τεξανός, που πιστεύει ότι το πιο σημαντικό σε μια θεατρική παράσταση είναι το φως, θα παρουσιάσει ένα άλλο έργο που θα ανακοινωθεί σύντομα. Αλλωστε κάθε δημιουργία αυτού του παράτολμου πειραματιστή που στο παρελθόν έχει συνεργαστεί από τον Χάινερ Μίλερ και τον Ουίλιαμ Μπάροουζ μέχρι τον Αλεν Γκίνσμπεργκ και τον Φίλιπ Γκλας, είναι μοναδική. Ισως γιατί ο Ουίλσον πειραματίζεται στις παραστάσεις του χωρίς όμως να απομακρύνεται από τη βασική του αρχή, ότι το θέατρο πρέπει να είναι προσιτό στον καθέναν.
Την ιδια φιλοσοφία ασπάζεται και η Αριάν Μνουσκίν, η γαλλίδα σκηνοθέτιδα που από το 1964 δημιούργησε το πρωτοποριακό Θέατρο του Ηλιου, ένα κοινόβιο καλλιτεχνών, αποφασισμένη να δείξει ότι το σύγχρονο θέατρο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως όπλο που θα ερμηνεύσει την πολιτική και κοινωνική κατάσταση των καιρών. Ενώ ταυτόχρονα θέλησε να δώσει στο θέατρο μια ριζοσπαστική μορφή, εξηγώντας ότι, «αφού ο σκηνοθέτης έφτασε πια στην κορυφή της εξουσίας, τώρα ο σκοπός είναι να δημιουργηθεί μια νέα μορφή θεάτρου, όπου ο καθένας θα μπορεί να συμμετάσχει χωρίς προκαθορισμένους ρόλους σε μια δεδομένη ιεραρχία». Ετσι, σε μια περίοδο που η οικονομική ύφεση απλώνεται σε όλο τον κόσμο, η Μνουσκίν επιλέγει να παρουσιάσει το έργο «Οι ναυαγοί της τρελής ελπίδας» για οκτώ παραστάσεις, 10 με 12 και 15 με 19 Ιουνίου. Το έργο αναφέρεται σε μια κινηματογραφική ομάδα που τις παραμονές του Α' Παγκόσμιου Πολέμου προσπαθεί να γυρίσει μια ταινία βασισμένη στο προφητικό διήγημα του Ιουλίου Βερν «Ναυαγοί του Ιωνάθαν», όπου κάποιοι ναυαγοί στη άκρη της γης, στην Παταγονία, παλεύουν για την επιβίωσή τους και παράλληλα αφηγούνται τις προσωπικές τους ιστορίες. Ουσιαστικά, είναι ένα επίκαιρο σχόλιο για την ταραγμένη εποχή μας που στη Γαλλία ήδη έχει συμπληρώσει τις 200 παραστάσεις.
Δύο χρόνια πριν, ο Ρομέο Καστελούτσι ταξίδευε το κοινό του φεστιβάλ σε μια κάθοδο στην Κόλαση ανεβάζοντας τη δική του έκδοση της «Θείας Κωμωδίας» του Δάντη. Τώρα ο ιταλός σκηνοθέτης επιστρέφει στη σκηνή της Πειραιώς 260, για να παρουσιάσει από τις 22 έως τις 25 Ιουνίου το νέο του έργο «On the concept of the face, regarding the Son of God». Σε μια παράσταση όπου το σκηνικό αποτελείται από μια γιγαντιαία αναγεννησιακή εικόνα του Χριστού, ο ιταλός εικονοκλάστης δημιουργός, που ο τύπος τον βάφτισε «Το τρομερό παιδί του σύγχρονου ευρωπαϊκού θεάτρου» αναρωτιέται για τη σχέση του ανθρώπου με την εικόνα που έχει πλάσει ο ίδιος για τον Θεό. Στα πενήντα του χρόνια και με τη φήμη ενός δημιουργού που κάθε του έργο σοκάρει, συνεχίζει να πιστεύει ότι «το θέατρο είναι το πιο ισχυρό μέσο, αφού είναι το μόνο που μπορεί να αναπαραστήσει την πραγματικότητα, είναι ουσιαστικά ένα μαύρος καθρέπτης της ίδιας μας της ύπαρξης».
Η «(Α)πολλωνία» είναι ένα έργο γραμμένο από τον ίδιο τον πολωνό σκηνοθέτη Κριστόφ Βαρλικόφσκι, όπου πραγματεύεται την έννοια της θυσίας μέσα από τρεις γυναικείες φιγούρες, την Ιφιγένια και την Αλκηστη, που ανήκουν στην αρχαία τραγωδία, και την Απολλόνια Μαχζίνσκα, μια Πολωνή που εκτελέστηκε από τους ναζί καθώς προσπάθησε να σώσει είκοσιπέντε Πολωνοεβραίους κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το μαραθώνιο τετράωρο έργο του όπου οι τραγωδίες του Ευριπίδη και του Αισχύλου αναμειγνύονται με κείμενα όπως «Ελίζαμπεθ Κοστέλο» του Τζον Μάξγουελ Κούτσι και «Ευμενίδες» του Τζόναθαν Λίτελ, θα ανεβεί από τις 28 Ιουνίου ως την 1η Ιουλίου στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών. Ο ρηξικέλευθος σκηνοθέτης σημειώνει: «δεν είναι μόνο οι μπλεγμένες ιστορίες αυτών των υπέροχων γυναικών αλλά και των θυτών τους». Η ξεχωριστή δημιουργία ενός σκηνοθέτη που θεωρεί ότι «η σκηνή του θεάτρου πρέπει να είναι ένα πεδίο μάχης».
Τέλος στις 26 Ιουνίου το κοινό του Ηρωδείου θα μαγευτεί από τον μελωδικό ήχο του βιολιού του φημισμένου σολίστ Τζόσουα Μπελ. Ο σαρανταδυάχρονος, βραβευμένος με Γκράμι, αμερικανός βιολιστής, που έχει ως στόχο να καταρρίψει «το διαδεδομένο στερεότυπο ότι η κλασική μουσική αφορά μόνο ένα ειδικό κοινό», θα έρθει με το τριακοσίων χρόνων Στραντιβάριους, για να παίξει στο αφιέρωμα για τα εκατό χρόνια από τον θάνατο του Γκούσταβ Μάλερ με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Σκάλας του Μιλάνου. Ο Τζόσουα Μπελ θα ερμηνεύσει το Κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα του Μαρξ Μπρουχ και την «Τραγική» συμφωνία του Μάλερ. «Στην ουσία διηγούμαι ξανά μια ιστορία με το βιολί μου», λέει για τη μουσική του Μάλερ, «αλλά αυτές οι διηγήσεις είναι ανεπανάληπτες και, κάθε φορά, πολύ προσωπικές».
No comments:
Post a Comment