ΚΑΘΕ χρόνο και πιο μαζεμένο προκύπτει το Φεστιβάλ Επιδαύρου, ακολουθώντας τους δείκτες της οικονομικής κρίσης.
Φέτος έχουμε μια παράσταση λιγότερη από πέρσι, πέντε συνολικά,
αλλά με έναν Σέξπιρ να ξεχωρίζει ανάμεσά τους, συμπαραγωγή του
βρετανικού Old Vic Theatre και της αμερικανικής Brooklyn Academy of
Music: τον «Ριχάρδο τον Γ'».
Προϊούσης της θητείας του Γιώργου Λούκου, κανείς πια δεν αναρωτιέται πάνω στο «πανάρχαιο» δίλημμα, σχεδόν... αμλετικής σημασίας, «μόνο αρχαίο δράμα στην Επίδαυρο ή άνοιγμα ρεπερτορίου;» Μετά από όπερες, τον Μπέκετ, τον Ρακίνα, κι άλλους Σέξπιρ, η «αρένα» της Επιδαύρου, όπως την αποκαλούν βετεράνοι σκηνοθέτες και ηθοποιοί, απέδειξε ότι μπορεί ν' αντέξει παραστάσεις που δεν αφορούν αποκλειστικά το αρχαίο δράμα, αρκεί να διαθέτουν τα καλλιτεχνικά εχέγγυα.
Κι όταν μάλιστα συμμετέχουν σταρ τύπου Ιθαν Χοκ, όπως πέρσι στο «Χειμωνιάτικο Παραμύθι», τότε μιλάμε και για εμπορική αποτύπωση της επιτυχίας την οποία το φεστιβάλ έχει επίσης μεγάλη ανάγκη. Φέτος λαϊκό έρεισμα στην αγγλοαμερικανική παραγωγή είναι οι Σαμ Μέντες και Κέβιν Σπέισι.
Στη λογική των σκηνικών συνθέσεων συμπίπτουν οι παραστάσεις, που θα δούμε, των δύο κρατικών θεάτρων, του Εθνικού και του ΚΘΒΕ. Το πρώτο, με τους «Σκηνοβάτες» του Σταμάτη Φασουλή, ζωντανεύει επί σκηνής την ιστορία του θεάτρου και το δεύτερο γιορτάζει μισό αιώνα καλλιτεχνικής ζωής με τα «Μικρά Διονύσια», σύνθεση αποσπασμάτων με ιστορικές παραστάσεις του από τον πρώτο χρόνο της λειτουργίας του.
Οσο για το δεύτερο έργο που παρουσιάζει το Εθνικό Θέατρο στην Επίδαυρο, σπάνια προτιμάται από τους σκηνοθέτες. Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός σκηνοθετεί τον «Ηρακλή μαινόμενο», με μια πλειάδα καλών ηθοποιών (Μηνάς Χατζησάββας, Νίκος Καραθάνος, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη κ.ά). Να θυμίσουμε ότι η τραγωδία του Ευριπίδη ανέβηκε ξανά από το Εθνικό Θέατρο το 1960, σε σκηνοθεσία Τάκη Μουζενίδη, με τους Στέλιο Βόκοβιτς, Κάκια Παναγιώτου και Θάνο Κωτσόπουλο.
Ο Μ. Μαρμαρινός βλέπει τον ήρωα να έρχεται από την τελευταία ελληνική γενιά. «Ο Ηρακλής μοιάζει να έρχεται αρκετά πριν από το σήμερα, από τότε που πίστευε και αγωνιζόταν για Ιδέες...
Για να προδοθεί τελικά από φίλους και από εχθρούς. Και μ' αυτή την απόλυτη γεύση της προδοσίας να οδηγηθεί στην καταστροφή. Τελικά, η ελπίδα δεν βρίσκεται στην Ιστορία. Βρίσκεται στην Αφήγηση».
Δεύτερη φορά μετά τις «Τρωάδες» ο Αντώνης Αντύπας σκηνοθετεί στην Επίδαυρο. Τη «Μήδεια» του Ευριπίδη αυτή τη φορά, με πρωταγωνιστικό ζευγάρι την Αμαλία Μουτούση και τον Χρήστο Λούλη.
Περιττό να πούμε ότι τη μουσική της παράστασης ξαναγράφει η Ελένη Καραΐνδρου...
Προϊούσης της θητείας του Γιώργου Λούκου, κανείς πια δεν αναρωτιέται πάνω στο «πανάρχαιο» δίλημμα, σχεδόν... αμλετικής σημασίας, «μόνο αρχαίο δράμα στην Επίδαυρο ή άνοιγμα ρεπερτορίου;» Μετά από όπερες, τον Μπέκετ, τον Ρακίνα, κι άλλους Σέξπιρ, η «αρένα» της Επιδαύρου, όπως την αποκαλούν βετεράνοι σκηνοθέτες και ηθοποιοί, απέδειξε ότι μπορεί ν' αντέξει παραστάσεις που δεν αφορούν αποκλειστικά το αρχαίο δράμα, αρκεί να διαθέτουν τα καλλιτεχνικά εχέγγυα.
Κι όταν μάλιστα συμμετέχουν σταρ τύπου Ιθαν Χοκ, όπως πέρσι στο «Χειμωνιάτικο Παραμύθι», τότε μιλάμε και για εμπορική αποτύπωση της επιτυχίας την οποία το φεστιβάλ έχει επίσης μεγάλη ανάγκη. Φέτος λαϊκό έρεισμα στην αγγλοαμερικανική παραγωγή είναι οι Σαμ Μέντες και Κέβιν Σπέισι.
Στη λογική των σκηνικών συνθέσεων συμπίπτουν οι παραστάσεις, που θα δούμε, των δύο κρατικών θεάτρων, του Εθνικού και του ΚΘΒΕ. Το πρώτο, με τους «Σκηνοβάτες» του Σταμάτη Φασουλή, ζωντανεύει επί σκηνής την ιστορία του θεάτρου και το δεύτερο γιορτάζει μισό αιώνα καλλιτεχνικής ζωής με τα «Μικρά Διονύσια», σύνθεση αποσπασμάτων με ιστορικές παραστάσεις του από τον πρώτο χρόνο της λειτουργίας του.
Οσο για το δεύτερο έργο που παρουσιάζει το Εθνικό Θέατρο στην Επίδαυρο, σπάνια προτιμάται από τους σκηνοθέτες. Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός σκηνοθετεί τον «Ηρακλή μαινόμενο», με μια πλειάδα καλών ηθοποιών (Μηνάς Χατζησάββας, Νίκος Καραθάνος, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη κ.ά). Να θυμίσουμε ότι η τραγωδία του Ευριπίδη ανέβηκε ξανά από το Εθνικό Θέατρο το 1960, σε σκηνοθεσία Τάκη Μουζενίδη, με τους Στέλιο Βόκοβιτς, Κάκια Παναγιώτου και Θάνο Κωτσόπουλο.
Ο Μ. Μαρμαρινός βλέπει τον ήρωα να έρχεται από την τελευταία ελληνική γενιά. «Ο Ηρακλής μοιάζει να έρχεται αρκετά πριν από το σήμερα, από τότε που πίστευε και αγωνιζόταν για Ιδέες...
Για να προδοθεί τελικά από φίλους και από εχθρούς. Και μ' αυτή την απόλυτη γεύση της προδοσίας να οδηγηθεί στην καταστροφή. Τελικά, η ελπίδα δεν βρίσκεται στην Ιστορία. Βρίσκεται στην Αφήγηση».
Δεύτερη φορά μετά τις «Τρωάδες» ο Αντώνης Αντύπας σκηνοθετεί στην Επίδαυρο. Τη «Μήδεια» του Ευριπίδη αυτή τη φορά, με πρωταγωνιστικό ζευγάρι την Αμαλία Μουτούση και τον Χρήστο Λούλη.
Περιττό να πούμε ότι τη μουσική της παράστασης ξαναγράφει η Ελένη Καραΐνδρου...
No comments:
Post a Comment