Ενα πένθος φυλακή...

• ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΓΙΩΤΑ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ
• Δευτέρα, 9 Μαΐου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Ο θάνατος που πρόλαβε μια ζωή, που ήταν λίγη. Και η ανοιχτή πληγή της απώλειας, που τη βαθαίνει το νεαρό της ηλικίας. Μια μητέρα από την Καβάλα που κατεβαίνει για ένα τριήμερο στην Αθήνα, για να γιορτάσει τα γενέθλια της φοιτήτριας κόρης της, ίσως δεν κρύβει κάτι ασυνήθιστο. Μόνο που η κόρη της έχει πια... πεθάνει. Μια συγκινητική γυναικεία εξομολόγηση και συναισθήματα που ζητούν διέξοδο σε μια επιβεβλημένη μη αναστρέψιμη πορεία, που φαντάζει αδιέξοδη. Ή, αλλιώς, η «Δεύτερη γέννα» του Θεόδωρου Γρηγοριάδη -με τη Φιλαρέτη Κομνηνού και σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη- με την οποία το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Σερρών συμμετέχει τη Δευτέρα 9 και την Τρίτη 10 Μαΐου στο θεατρικό εργοτάξιο των «Θεατρικών Προτάσεων», που διοργανώνει για τέταρτη χρονιά η Πειραματική Σκηνή της Τέχνης στο θέατρο «Αμαλία» (Αμαλίας 71 και Παρασκευοπούλου, τηλ. 2310/821.483).

Η «Δεύτερη γέννα» -ένας θεατρικός μονόλογος που στηρίζεται πάνω στο ομώνυμο βιβλίο του συγγραφέα-, όπως εξηγεί στον «ΑτΚ» ο Θοδωρής Γκόνης, παρουσιάστηκε αρχικά με τη μορφή αναλογίου στο Φεστιβάλ Φιλίππων-Καβάλας, το καλοκαίρι του 2009, ενώ ως θεατρική παράσταση ανέβηκε από το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών τη φετινή σεζόν στο Δημοτικό Θέατρο «Αστέρια»: «Ολα ξεκίνησαν από το σκετπικό που είχαμε στο φεστιβάλ να αναδείξουμε κείμενα και συγγραφείς που κατάγονται από την Καβάλα -όπως ο Θοδωρής, που είναι από το Παλαιοχώρι- που έχουν δοκιμάστει. Εγινε, λοιπόν, η παραγγελία για ένα θεατρικό αναλόγιο και πρότεινα στη Φιλαρέτη να παίξει -οι δυο τους μάλιστα ήταν και συμφοιτητές στο ΑΠΘ. Στη συνέχεια, εξελίχτηκε σε κανονική παράσταση».

• Συναισθήματα σαν τα μεγάλα βουνά

Ο ίδιος, αποκρυπτογραφώντας τις δυο λέξεις του τίτλου, συμπληρώνει: «Ο τίτλος ''Δεύτερη γέννα'' κρύβει πολλά πράγματα για το έργο. Από απλοϊκά και εύκολα αντιληπτά μέχρι βαθύτερα. Το έργο αναφέρεται στην απώλεια, και στην προκειμένη ενός νέου κοριτσιού και το πένθος που βιώνει η μάνα, μια νέα γυναίκα από την Καβάλα, που δε θέλει να παραδεχτεί το γεγονός. Μια γυναίκα που ζει εγκλωβισμένη στο πένθος της σαν εσώκλειστη σε ψυχιατρείο και συμπεριφέρεται σαν να είναι ακόμη εν ζωή. Φτάνει, μάλιστα στο σημείο να πάει στην Αθήνα για τα γενέθλια της ήδη νεκρής κόρης. Το πρόσωπο της μάνας, και συγκεκριμένα της Ελληνίδας μάνας, εξετάζεται όμως και αρχετυπικά, με στοιχεία που διατηρούνται μέσα στο χρόνο. Εχουμε, λοιπόν, μια γυναίκα που προσπαθεί να ξαναπάρει πίσω αυτό που της χάρισε η ζωή, τον καρπό ενός μεγάλο έρωτα που έζησε με τον άντρα της. Εναν καρπό που η ζωή τον ''έκοψε'' πολύ νωρίς, και που η ίδια τον θέλει πίσω μέσα από μια ''Δεύτερη γέννα''. Και πρόκειται για συναισθήματα και συμπεριφορές που δεν αλλάζουν, όπως δεν μπορείς να μετακινήσεις τα μεγάλα βουνά».

• Δίχως ραφές

Σχετικά με τη σκηνοθετική γραμμή που ακολούθησε ο Θοδωρής Γκόνης διευκρίνισε: «Η γραφή του Γρηγοριάδη υπήρξε κατεξοχήν θεατρική, κάτι που δε συμβαίνει πάντα με τους συγγραφείς μυθιστορημάτων. Δεν έχει το ελάττωμα ενός πεζογράφου -δεν τα λέει όλα- και αφήνει χώρο τόσο για το σκηνοθέτη, όσο και για τον ηθοποιό αλλά και το θεατή. Κινήθηκα, λοιπόν, θέλοντας να αδυνατίσω το πάθος, ακολουθώντας τη φράση του Αμλετ ''όσο αδυνατίζεις ένας πάθος, τόσο φαίνεται''. Και στην περίπτωσή μας το πάθος που διακρίνει τη μάνα λόγω της απουσίας, και θέλοντας να κυλάμε πάνω στην αναπνοή του κειμένου, αλλά και για να αποφύγουμε τα μελό και τα κλισέ. Ηθελα να είμαι διακριτικός και απαρατήρητος, ώστε να μη φαίνονται οι ραφές. Είχαμε, βέβαια, και την τύχη να συνεργαστούμε με τη Φιλαρέτη, που παραμένει πολύ νέα και διαθέσιμη στη σκηνή, έτομη να ανατρέψει κεκτημένα και να αμφισβήτησει».

Για τον ίδιο, πάντως, η σύνεση -ειδικά εν καιρώ κρίσης- πρέπει να είναι το «κλειδί» πάνω και κάτω από τη σκηνή: μια αγκαλιά που να ευωδιάζει σύνεση, διακαιοσύνη και αγάπη. Κι αν είμαστε σε μια περίοδο που όλα αποδεικνύονται ολίγον τι σάπια, νομίζω ότι υπάρχουν και πολλά υγιή στοιχεία. Υπάρχουν άνθρωποι που κρατούν ψηλά τη σημαία της ζωής και ίσως η ίδια η ζωή τους αναγκάσει να γίνουν πιο ενεργητικοί και να φανούν περισσότερο».