«Δεν μιλάμε γι' αυτά»

• Του Κώστα Γάκη και της Ομάδας, ένα έργο για τέσσερις ηθοποιούς, σε Σκηνοθεσία-Μουσική Κώστα Γάκη

Μία μουσική περφόρμανς με γυμνά νεανικά σώματα (του Προμηθέα Δοκιμάκη, Λευτέρη Καταχανά, Νάνσυς Μπούκλη, Στέλλας Νούλη) να πρωταγωνιστούν, είναι το έργο του Κώστα Γάκη. Στο δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, σε μια σκηνή μια σταλιά, με τους θεατές σε απόσταση αναπνοής από τα στόματα των νεαρών ηθοποιών, μέσα σε μια οικεία ατμόσφαιρα, σχεδόν παιδική, με τα αξεσουάρ και τα σκηνικά αντικείμενα να πέφτουν από το ταβάνι, κάλεσαν τους θεατές να δουν και να ακούσουν όσα τα σώματά τους λένε, επειδή κανένας «δεν μιλάει γι' αυτά». Οπου τα «αυτά» είναι η σεξουαλικότητα του ανθρώπου και η συνακόλουθη ηδονή, η οποία πλέον έχει καταστεί «ενσυνείδητη», ήτοι εκφράζεται με πολιτιστικούς όρους, υπόκειται σε κοινωνικούς νόμους, ήθη και έθιμα, παρότι «υπάρχει μέσα μας μια στάλα πρωτόγονου αίματος που εμπεριέχει το αρχέγονο ένστικτο της σεξουαλικότητας».

Tα θέματα που θίγονται στην παράσταση, παρεκτροπές και σεξουαλικές διαταραχές, όπως ανικανότητα, γεροντολαγνία, νεκροφιλία, τρανσβεστισμός, επιδειξιομανία, κοινωνικά ταμπού, όπως ο αυνανισμός, η θρησκοληψία, η κοινωνική και οικογενειακή υποκρισία και κακοποίηση και τέλος η πορνεία και ο βιασμός, έχουν όχι μόνο καταγραφεί και ανιχνευτεί αλλά ίσως υπέρ το δέον γίνει αντικείμενο της λογοτεχνίας, του θεάτρου αλλά και των εικαστικών και κινηματογραφικών τεχνών.

Παρ' όλα αυτά, συνεχίζουν να αποτελούν καυτά θέματα για τους νέους ανθρώπους. Ισως η υπερβολική σεξουαλική απεικόνιση μέσω της νέας τεχνολογίας, να αυξάνει το πρόβλημα αντί να το λύνει. Διότι όλα είναι πρόβλημα σχέσεων και πραγματικής επικοινωνίας. Το στοίχημα λοιπόν του Γάκη και των συνεργατών του, κερδήθηκε ακριβώς σ' αυτό το σημείο και όχι στην πληρότητα του θεάματος, κερδήθηκε δηλαδή στην εγγύτητα. Στη θέρμη των σωμάτων που αποκτούσαν δική τους θέληση και απαιτούσαν τη δική τους ζωή.

Αλλωστε μην ξεχνάμε ότι όλος ο πολιτισμός της ανθρωπότητας, κυρίως οι πιο μαύρες σελίδες του, στο σώμα καταγράφονται. Διότι η βία (ακόμα και η ψυχολογική) είναι πάντα σωματική. Το ίδιο και η απόλαυση (ακόμα και η πνευματική).