- ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΛΚΗΣ ΖΕΗ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ
Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011
Ο 9χρονος Πέτρος ξεκίνησε στις 27 Οκτωβρίου 1940 έναν μεγάλο περίπατο γεμάτο περιπέτειες, συναισθήματα, εμπειρίες και γνώσεις, για να τερματίσει τον Οκτώβριο του 1944 στους δρόμους της Αθήνας, «άντρας πια, δεκατριών χρονώ», να πανηγυρίζει την απελευθέρωση.
Ο περίπατος του Πέτρου σταμάτησε τον Οκτώβρη του 1944, στην Αθήνα που πανηγύριζε την απελευθέρωσηΤο Εθνικό Θέατρο που για την επόμενη διετία αποφασίζει να ρίξει τους προβολείς στην Ελλάδα, έχοντας ως μότο «Τι είναι η πατρίδα μας;», προτείνει για την παιδική σκηνή του ένα από τα πιο αυθεντικά και αγαπητά κείμενα σχετικά με αυτό το κομμάτι της ελληνικής ιστορίας, «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» γιατί η Αλκη Ζέη συνδυάζει με απαράμιλλο τρόπο τη δραματικότητα και την αγωνία του πολέμου.
Πόσα και πόσα παιδιά δεν έχουν ταυτιστεί διαβάζοντας το βιβλίο με τον μικρό Πέτρο, που ο πόλεμος τον αφυπνίζει και του ανοίγει νωρίτερα το δρόμο στη συνειδητοποίηση και την ενήλικη ζωή; Ξυπνά μια μέρα με τους ήχους από τις σειρήνες και ο κόσμος του ανατρέπεται. Το σχολείο του κλείνει, ο θείος του φεύγει για τον πόλεμο και η μητέρα του μετρά τα τρόφιμα στο ντουλάπι. Ζει τις πρώτες νίκες, αλλά και την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα, την Κατοχή, την πείνα. Μαζί με τον Γιάννη και τον Σωτήρη διαδηλώνουν, γράφουν συνθήματα, συμμετέχουν στην Αντίσταση.
«Ενιωσα κι εγώ να μεγαλώνω διαβάζοντας σήμερα το βιβλίο», μας εξομολογείται ο 25χρονος Δημήτρης Πασσάς που επωμίζεται το ρόλο του Πέτρου. Δεν προσέγγισε ως παιδί τον ήρωά του: «Αυτό που προσπάθησα να αιχμαλωτίσω παρατηρώντας το βλέμμα των παιδιών είναι την ειλικρίνεια, την αυθάδεια και την αγνότητα. Τα παιδιά δεν έχουν προκαταλήψεις όπως εμείς. Για παράδειγμα, ο κατακτητής είναι άσχημος. Βλέπουν απλώς μια συμπεριφορά που είναι άσχημη.
»Θεωρώ πως ο Πέτρος στην παιδική του ηλικία έχει βαθμό συνειδητότητας όμοιο με τη γενιά των σημερινών φοιτητών οι οποίοι έζησαν σε μια ομαλή εποχή, χωρίς ακρότητες και ο κόσμος τους ανατρέπεται σιγά σιγά εξαιτίας μιας ιδιότυπης "κατοχής" οικονομικού τύπου».
Πώς μιλάει άραγε κανείς στα παιδιά μιας εποχής που η εθνική μας υπερηφάνεια πλήττεται, για έννοιες όπως η φιλοπατρία, που τόσο εύστοχα τονίζει το βιβλίο της Ζέη; «Η παράσταση δεν εστιάζει μόνο σε αυτό τον άξονα. Αλλά και σε άλλους, όπως οι ανθρώπινες σχέσεις, η οικογένεια, το παιχνίδι, η εφηβεία. Μας προτείνει να μη θεωρούμε τίποτα δεδομένο στη ζωή μας και να απολαμβάνουμε τις όμορφες στιγμές. Οσον αφορά τη φιλοπατρία, προσωπικά τη συνδέω με την αγάπη για την ιστορία και τη φύση και όχι με μεγαλοϊδεατικά οράματα. Και αυτό κάνει και η παράσταση».
Η σκηνοθεσία ανήκει στον Τάκη Τζαμαργιά. «Δεν έχει τύπους, αλλά χαρακτήρες φτιαγμένους με ανθρώπινα υλικά. Μπορεί να μιλά για μια ζοφερή περίοδο, αλλά έχει παιχνίδι κι ενθουσιασμό. Είναι πολύ κοντά στο πνεύμα του βιβλίου. Τα παιδιά άλλωστε έχουν την ικανότητα να γειώνουν τα πράγματα που οι μεγάλοι θεωρούν τραγικά και να ξετρυπώνουν κάτι πολύ κωμικό μέσα τους».
Απόφοιτος του Εθνικού θεάτρου το 2007, λέει πως έγινε ηθοποιός ακριβώς για να παρατείνει αυτό το παιδικό παιχνίδι. «Το αποφάσισα μεγάλος. Είχα περάσει στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πολυτεχνείου. Αλλά η ζωή με πήγε αλλού. Μου αρέσει να παίζω και να παίρνω πολύ σοβαρά το παιχνίδι μου». Πρότυπό του είναι ο Θανάσης Βέγγος: «Αυτή η ασταμάτητη ενέργεια πάνω στη σκηνή και η ταπεινότητα». Υπάρχουν φυσικά μεγάλοι ρόλοι που ονειρεύεται. Πάνω απ' όλα όμως «να περνάω σε κάθε πρόβα δημιουργικά». Και να μεγαλώσει τον κατάλογο των μέχρι σήμερα συνεργασιών του με σκηνοθέτες όπως οι Θεοδωρόπουλος, Λιβαθινός, Κακλέας, Γκραουζίνιτς και φυσικά με νεανικές παρέες όπως η so7 του Δημήτρη Κουρούμπαλη, που «μου έμαθε πολλά για το σεβασμό στη συνεργασία».
info: Εθνικό Θέατρο, Σκηνή Κατίνα Παξινού (Πανεπιστημίου 48, τηλ. 210-3301881) Σάββατο 3 μ.μ., Κυριακή 11 π.μ. και 3 μ.μ. Παίζουν: Δημήτρης Πασσάς, Γιώργος Μάζης, Μαρία Τσιμά, Κωστής Κορωναίος, Γρηγόρης Σταμούλης, Εφη Γούση, Αννίτα Κούλη, Δήμητρα Λαρεντζάκη, Μιχάλης Μουλακάκης κ.ά. Είσοδος 10 ευρώ .
No comments:
Post a Comment