Η ηθοποιός μιλά για τον μονόλογο που θα παρουσιάσει στο "Παλλάς", αλλά και για την οικονομική κρίση στη χώρα μας, τονίζοντας: "Μου αρέσει που οι άνθρωποι αγωνίζονται, που δεν δέχονται τα πάντα"
Η Φανί Αρντάν έρχεται στο «Παλλάς» στις 8 Νοεμβρίου για μία παράσταση, συνοδεία της βιολοντσελίστριας Σόνια Βίντερ-Ατερτον
Τηλεφωνική σύνδεση Αθήνα-Παρίσι. Η Φανί Αρντάν, μία από τις κορυφαίες ηθοποιούς του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, μπορεί να είναι εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, όμως με τη ζεστή φωνή της σπάει τον πάγο της απόστασης.
Στην τηλεφωνική μας συνομιλία μιλάει άνετα, αποδεικνύει έμπρακτα αυτό που λέει ο θεατρικός μονόλογος "Navire night" της Μαργκερίτ Ντιράς, που τη φέρνει στο "Παλλάς" στις 8 Νοεμβρίου για μία παράσταση, συνοδεία της βιολοντσελίστριας Σόνια Βίντερ-Ατερτον: πως οι άνθρωποι μπορεί να επικοινωνήσουν, ακόμα κι αν δεν συναντηθούν ποτέ.
Το έργο είναι μια ερωτική ιστορία ανάμεσα σε μια μοναχική γυναίκα κι έναν άντρα, μέσα από την ανωνυμία των τηλεφωνικών γραμμών στο Παρίσι της Γερμανικής Κατοχής.
- Υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος που ασχοληθήκατε με το συγκεκριμένο θεατρικό έργο;
Λατρεύω το βιβλίο και ήθελα να κάνω κάτι με τη μουσική της Σόνια Βίντερ-Ατερτον χρησιμοποιώντας το τσέλο. Η ίδια έχει κάνει λογοτεχνικές προσαρμογές με τη μουσική του Χέντελ και του Μοντεβέρντι. Εψαχνα ένα βιβλίο που να μπορεί να διασκευαστεί κατ' αυτόν τον τρόπο σαν μια υπνωτιστική ιστορία.
- Είδατε την πρωτότυπη ταινία της Μαργκερίτ Ντιράς;
Είναι πάρα πολύ δύσκολο, ακόμα και στη Γαλλία, να τη βρει κανείς. Δεν την είδα ποτέ. Οταν δούλεψα πάνω στη θεατρική μεταφορά του βιβλίου, αφαίρεσα όλες τις αναφορές στην ταινία. Αυτό που με ενδιέφερε ήταν πως ένα βράδυ στο Παρίσι, ένας άντρας μιλάει με μια γυναίκα στο τηλέφωνο και από εκεί ξεκινάει μια ιστορία. Μου αρέσει αυτός ο άντρας, γιατί ακολουθεί μια τρέλα. Αυτό το στυλ ταιριάζει απόλυτα στη Μαργκερίτ Ντιράς, γιατί η ίδια πίστευε στην αγάπη που κάνει τρελούς τους ανθρώπους. Οχι στην αγάπη της οικογένειας, με τη συμβατική έννοια. Για την Ντιράς, η αγάπη είναι ελεύθερη και απόλυτη. Η αγάπη πρέπει να θεωρείται τέχνη.
- Πόσο σχετικό με το σήμερα θεωρείται ότι είναι το έργο;
Η σημασία κάποιων γεγονότων παρελθοντικών ή μοντέρνων δεν αλλάζει. Ο έρωτας από την αρχαιότητα έως σήμερα είναι πάντα ο ίδιος. Είναι διαχρονικός, ανεξάρτητα αν υποφέρεις ή όχι από αυτόν. Το έργο είναι εξαιρετικά σύγχρονο, γιατί αυτή η γυναίκα και αυτός ο άντρας δεν συναντιούνται ποτέ. Μιλούν μόνο στο τηλέφωνο. Σαν τους σημερινούς ανθρώπους που μιλούν μόνο στο Ιντερνετ μέσω email. Το να έχουν μια μεγάλη ερωτική σχέση είναι σαν όνειρο. Είναι κάτι απόλυτο. Δεν εμπίπτει στην πραγματικότητα, αλλά διαφεύγει αυτής, σαν την τέχνη. Ο έρωτας θεωρείται ισότιμος με την τέχνη για να σώσει κάτι όμορφο.
- Λέτε, δηλαδή, ότι το έργο είναι περισσότερο σχετικό με την εποχή μας, από κάθε άλλη των τελευταίων 50 ετών, ίσως γιατί ζούμε μια περίοδο έντονης κρίσης.
Εντελώς. Είναι ένας τρόπος διαφυγής. Πρέπει να επιβιώσεις της κρίσης. Να βρεις το αντίδοτο στην πικρία και τη βία. Η αγάπη είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Να ζεις χωρίς αυτή είναι καταδίκη.
- Παρακολουθείτε τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα;
Παρακολουθώ σε έναν βαθμό. Ξέρετε, αυτό που μου αρέσει είναι πως οι άνθρωποι δεν δέχονται τα πάντα. Μου αρέσει που αγωνίζονται. Μου αρέσει που βγαίνουν στους δρόμους. Που επαναστατούν. Δείχνουν πως είναι ζωντανοί. Η κρίση δημιουργεί ισχυρότερους δεσμούς στον λαό. Μπορεί τουλάχιστον να επιφέρει την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων.
- Οι Ευρωπαίοι είναι ενωμένοι απέναντι στο πρόβλημα της Ελλάδας;
Οχι, ιδιαίτερα, καθώς πρόκειται για χρηματοοικονομικό πρόβλημα. Κανείς δεν λέει την αλήθεια. Δεν είμαι ενημερωμένη για όλα τα πολιτικά ζητήματα, αλλά καταλαβαίνω πως η κάθε κυβέρνηση προσπαθεί να προστατεύσει τα συμφέροντά της. Παρ' όλα αυτά, περιμένω πάντα τη στιγμή στην Ιστορία που κάτι θ' αλλάξει. Δεν είναι εύκολο. Οι άνθρωποι προσπαθούν να επιβιώσουν διαδηλώνοντας στους δρόμους, αλλά δεν είναι πια μόνοι. Διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες γίνονται παντού, από την Ελλάδα και την Ισπανία έως τις ΗΠΑ.
Το ξεκίνημα της ζωής μου
Η Φανί Αρντάν συνεχίζει τη διαδρομή της στον κινηματογράφο, έχοντας περάσει πρόσφατα και πίσω από την κάμερα ως σκηνοθέτιδα με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της, "Στάχτες και αίμα", που προβλήθηκε πέρυσι στο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Ελλάδας. Μούσα και σύντροφος του Φρανσουά Τριφό, στον οποίο οφείλει το κινηματογραφικό της ντεμπούτο με τη "Γυναίκα της διπλανής πόρτας", παραδέχεται πως η ταινία αυτή σημάδεψε τη ζωή της. "Αν είχα να διαλέξω από όλους τους ρόλους μου στο σινεμά και το θέατρο, θα διάλεγα τον πρώτο μου κινηματογραφικό", μας είπε. "Ηταν η πρώτη φορά που έπαιζα με τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ, η πρώτη φορά που συνεργάστηκα με τον Φρανσουά Τριφό. Δεν ήταν απλώς ένας ρόλος, αλλά το ξεκίνημα της ζωής μου", τόνισε για να προσθέσει, με ελαφριά συγκίνηση: "Τον Ζεράρ (Ντεπαρντιέ) τον αγαπώ. Είναι υπέροχος ηθοποιός και όταν είμαστε μαζί στο πλατό, τα ξεχνώ όλα. Εχει κάνει τη ζωή μου πιο εύκολη, πιο σπουδαία".
Αντα Δαλιάκα, ΕΘΝΟΣ, 24/10/2011
No comments:
Post a Comment