Τέτοιο Εθνικό θέλουμε. Με γεμάτες αίθουσες και με μεγάλες παραστάσεις. Σάββατο βραδάκι βγήκα στην Αγίου Κωνσταντίνου νιώθοντας μια παιδική χαρά και τραγουδώντας το «Γλυκιά μου Ρεζεντά» και το «Είναι η αγάπη χίμαιρα που κυβερνά τα νιάτα».
Ξέχασα την αγριευτική Ομόνοια και την κρίση (αυτή λιγότερο) και ξανάζησα πάλι και πάλι κάθε στιγμή της παράστασης της Ρούλας Πατεράκη, που είχα μόλις δει στη Νέα Σκηνή του θεάτρου.
Ο «Κόκκινος βράχος» βασίζεται, όπως ήδη καταλάβατε, στην ομώνυμη νουβέλα του Ξενόπουλου και στο θεατρικό του «Φωτεινή Σάντρη». Πάντα ήξερα πως ο Ζακυνθινός συγγραφέας ήταν μέγας, τολμηρός, πρωτοπόρος θεατρικά. Με είχε επηρεάσει και ένα από τα βιβλία που έχω περισσότερο αγαπήσει, το «Ο Ιψεν στην Ελλάδα» του Νικηφόρου Παπανδρέου, που αποδείκνυε τις επιρροές του από το σκοτεινό Νορβηγό. Ηρθε και η παράσταση της Πατεράκη -δεν θυμάμαι καλύτερη δουλειά της τα τελευταία χρόνια- και ένιωσα περήφανη που υπήρξα και διαπλασόπαιδο.
Η παράσταση είναι φαινομενικά απλή και ευχάριστη, γεμάτη τραγούδια, που τα λέει ομαδικά ένας καταπληκτικός θίασος -προσωπικά ανατρίχιαζα. Η λόγια Πατεράκη τη γέμισε, όμως, αναφορές στην πνευματική Ελλάδα της εποχής, που κάθε άλλο παρά τη βαραίνουν, αντιθέτως παρεισέφρεαν στη σκηνή με έναν καθημερινό τρόπο. Το δράμα της νεαρής Φωτεινής (Σκαφιδά) που ερωτεύεται τον πρώτο της ξάδελφο (Ευθυμιάδης) και φουντάρει από τον κόκκινο βράχο δεν έγινε μελό. Η Γιούλικα Σκαφιδά (τι εντυπωσιακή θεατρική εξέλιξη έχει αυτό το γλυκό, λεπτό κορίτσι) στην τελευταία τραγική σκηνή της δεν ξεφεύγει ούτε δευτερόλεπτο από το θεατρικό μέτρο της εποχής.
Και να ήταν η μόνη. Ολος ο θίασος λάμπει. Να σταθώ, όμως, ιδιαίτερα στην Αμαλία Τσεκούρα, που παίζει την υπηρέτρια και όλο τραγουδάει τη «Ρεζεντά». Θα μπορούσα να κάθομαι, να την ακούω και να τη βλέπω επί ώρες.
Αυτά σκέφτομαι και με εξοργίζει το ΣΕΗ, που ήθελε να καταλάβει, λέει, το Εθνικό την περασμένη Παρασκευή, διαμαρτυρόμενο για τα κυβερνητικά μέτρα. Να υποκλίνονται, πρέπει, οι συνδικαλιστές στην οικογένεια του Εθνικού. Με μειωμένους μισθούς οι ηθοποιοί τα δίνουν όλα. Αυτή είναι συνεισφορά στη δοκιμαζόμενη χώρα. Αυτή είναι ανάσα αισιοδοξίας ότι μπορεί και να τα καταφέρουμε. Με ταλέντο και δουλειά.
No comments:
Post a Comment