Παιχνίδι έρωτα, απιστίας, ανταγωνισμού

Ο συγγραφέας του «Fucking Games» Grae Cleugh παρακολούθησε την ελληνική παράσταση και μιλάει για την πορεία του

• Της Χριστινας Σανουδου, Η Καθημερινή, Σάββατο, 28 Mαϊου 2011

Το σεξ χωρίς δεσμεύσεις, η κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών, τα κακώς κείμενα της σύγχρονης γκέι σκηνής, αλλά πάνω απ’ όλα η απεγνωσμένη ανάγκη του ανθρώπου να αγαπήσει και να αγαπηθεί είναι τα κεντρικά θέματα της προκλητικής παράστασης «Fucking Games», που αύριο ολοκληρώνεται για τη φετινή σεζόν στο θέατρο Βικτώρια, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Κομνηνού. Τέσσερις ομοφυλόφιλοι άντρες μπλεγμένοι σε ένα παιχνίδι έρωτα, απιστίας, ανταγωνισμού και λεκτικών αντιπαραθέσεων είναι οι πρωταγωνιστές του καυστικού έργου, που έγραψε ο Grae Cleugh πριν από μία δεκαετία, σε ηλικία 32 ετών.

• Ημουν οργισμένος

«Ημουν θυμωμένος όταν το έγραψα. Ημουν πολύ νέος. Το πρώτο έργο ενός δημιουργού είναι συχνά οργισμένο, γιατί υπάρχει πολύ καιρό μέσα του και ξαφνικά συντελείται κάτι σαν έκρηξη», εξηγεί ο Σκωτσέζος θεατρικός συγγραφέας και ηθοποιός, ο οποίος βρέθηκε στην Ελλάδα για πρώτη φορά το περασμένο Σαββατοκύριακο και είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει την παράσταση στα ελληνικά. Το γεγονός ότι δεν γνωρίζει τη γλώσσα δεν στάθηκε εμπόδιο στο να απολαύσει την όλη εμπειρία. Μάλιστα, ισχυρίζεται ότι πρόκειται για ένα πιο ζωντανό ανέβασμα από αυτό στο Royal Court Theatre του Λονδίνου, το οποίο του απέφερε το βραβείο Λόρενς Ολίβιε για νέους θεατρικούς συγγραφείς το 2002. «Ο θυμός δίνει μια ιδιαίτερη ενέργεια στην παράσταση. Ενιωσα σαν να έβλεπα τον νεότερο εαυτό μου ή τον μικρό μου αδελφό. Ελπίζω όμως ότι, καθώς ωριμάζω, η οργή στα έργα μου είναι πιο συγκρατημένη, λιγότερο στην επιφάνεια», συνεχίζει.

Σε αντίθεση, πάντως, με τους Βρετανούς κριτικούς, οι οποίοι περιγράφουν το «Fucking Games» ως ένα «γκέι έργο», οι περισσότεροι Ελληνες το αντιμετωπίζουν ως μια παράσταση για τις ανθρώπινες σχέσεις. Η αλήθεια, σύμφωνα με τον συγγραφέα, βρίσκεται κάπου στη μέση. «Οι γκέι ερωτεύονται και βιώνουν τις όμορφες και τις δύσκολες στιγμές μιας σχέσης όπως όλοι οι άνθρωποι. Οι προσδοκίες, όμως, είναι αρκετά διαφορετικές σε μια ομοφυλοφιλική σχέση, ειδικά όσον αφορά την απιστία», διευκρινίζει, θέτοντας δύσκολα ερωτήματα σχετικά με την έννοια της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Οσοι επί χρόνια έπεφταν θύματα διακρίσεων ή αναγκάζονταν να κρύβουν τις προτιμήσεις τους, είναι επόμενο να θέλουν να απολαύσουν στο έπακρο τα οφέλη της σημερινής ελευθερίας τους, υποστηρίζει. Ομως «η ελευθερία χωρίς ευθύνες και περιορισμούς έχει συνέπειες. Μπορεί να σε καταστρέψει συναισθηματικά. Δεν είναι τυχαίο ότι τα ποσοστά κατάχρησης ουσιών είναι αυξημένα στην γκέι κοινότητα».

Μολονότι ορισμένοι έσπευσαν να κατηγορήσουν τον Cleugh ότι καλεί τους γκέι να ζήσουν στρέιτ ζωές ή πως θεωρεί δεδομένες τις ελευθερίες που με πολύ κόπο κέρδισαν οι ομοφυλόφιλοι –του δυτικού, κυρίως, κόσμου–, ο συγγραφέας δεν εκφράζει συντηρητικές απόψεις. Αντίθετα, υποστηρίζει ότι χάρηκε τα ανέμελα νεανικά του χρόνια – απλώς, από ένα σημείο και μετά, άρχισε να αναζητεί κάτι πιο ουσιαστικό. «Δεν είναι εύκολο να βρεις την αγάπη στην γκέι σκηνή. Εδώ και λίγα χρόνια είμαι σε μια μόνιμη σχέση, όμως μου πήρε πολύ καιρό να βρω αυτόν τον άνθρωπο. Πρέπει να είσαι συναισθηματικά και ψυχικά δυνατός για να αντέξεις».

Η απάντησή του στους ομοφυλόφιλους άντρες παλαιότερων γενιών, που τον αντιμετωπίζουν ως μιας μορφής «προδότη», είναι ότι το «Fucking Games» γράφτηκε τον 21ο αιώνα και εκφράζει μια νέα πραγματικότητα. «Είμαι της άποψης ότι πλέον προστατευόμαστε αρκετά από τον νόμο και έχουμε μεγαλώσει αρκετά, ώστε να αρχίσουμε να θέτουμε ερωτήματα στους εαυτούς μας. Είναι όλα ρόδινα; Αν όχι, ας τα αναθεωρήσουμε», τονίζει ο συγγραφέας, που αυτή τη στιγμή ετοιμάζει το πρώτο του έργο με γκέι θεματολογία μετά το «Fucking Games», έχοντας στο μεταξύ ασχοληθεί με διαφορετικά ζητήματα.

• Νοσταλγία

Μπορεί να καυτηριάζει συμπεριφορές και νοοτροπίες, που δεν τον εκφράζουν πια, όμως το έργο εμπεριέχει και τη νοσταλγία του Cleugh για μια παλαιότερη περίοδο της ζωής του, ενώ δεν λείπουν και οι στιγμές γέλιου. «Παραδόξως, όσο πιο σοβαρό είναι το θέμα, τόσο περισσότερο χιούμορ χρειάζεται, ειδικά στο πρώτο κομμάτι της παράστασης. Τους κάνεις να ξεκαρδίζονται στα γέλια, και μετά τους κάνεις να κλαίνε», καταλήγει.

Η παράσταση ολοκληρώνεται σήμερα και αύριο στο θέατρο Βικτώρια (Μαγνησίας 5). Εναρξη 9 μ.μ.