Το «στοίχημα» του Γιώργου Πανουσόπουλου

«Ο ΘΥΡΩΡΟΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ»

• Της ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ, Ελευθεροτυπία, Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Ο Γιώργος Πανουσόπουλος είναι παλιά καραβάνα στον κινηματογράφο. Τα έχει κάνει όλα. Από σκηνοθεσία και διεύθυνση φωτογραφίας, μέχρι μοντάζ και παραγωγή. Να, όμως, που ήρθε ο καιρός να σκηνοθετήσει για πρώτη φορά μια θεατρική παράσταση.

Ο έρωτας και όχι ο ναζισμός ενδιαφέρει τον Γ. Πανουσόπουλο στη θεατρική μεταφορά της ταινίας της Καβάνι  

Δεν απομακρύνεται, βέβαια, και πολύ από την έδρα του. Για να μπει στον κόσμο του θεάτρου επέλεξε μια ταινία, το «Θυρωρό της νύχτας» της Λιλιάνα Καβάνι, και την παρουσιάζει (έως 5 Ιουνίου) στην αίθουσα «Black Box» του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης».
«Ο θυρωρός της νύχτας», ταινία του 1974, συζητήθηκε όχι μόνο για τις υπέροχες ερμηνείες των Ντερκ Μπόγκαρτ και Σαρλότ Ράμπλινγκ, αλλά και για την ακραία ερωτική ιστορία, όπου ο ναζισμός ταυτίζεται με το σαδομαζοχισμό. Ο Μαξ, ένας πρώην αξιωματικός των Ες Ες, δουλεύει σε ένα ξενοδοχείο ως νυχτερινός θυρωρός. Κάνει παρέα με τον Μπερτ, συνένοχό του στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά και ερωτευμένο μαζί του. Μια μέρα έρχεται στο ξενοδοχείο η Αννα, πρώην θύμα του Μαξ και ερωμένη του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, και η σαδομαζοχιστική τους σχέση αναζωπυρώνεται.

Ο Γιώργος Πανουσόπουλος εμπιστεύτηκε τη θεατρική διασκευή στη Χαρά Τσιώλη, αλλά επέλεξε αυτός την ταινία για λόγους... ερωτικούς, συγκεκριμένα «για το τραγικό αδιέξοδο του έρωτα», μια θεματολογία που έχει εμπνεύσει και το σινεμά του. «Ο έρωτας παγιδεύει τα ανυποψίαστα ανθρωπάκια. Είναι να μη σου τύχει αυτή η συμφορά. Δεν μπορείς να την αποφύγεις, αλλά ούτε να την επιδιώξεις. Ο έρωτας είναι σαν ραδιενέργεια. Αν σε πιάσει, σε... έπιασε», λέει.
Το πλαίσιο της ιστορίας, δηλαδή ο ναζισμός, μπορεί να δημιουργήσει μια παρεξήγηση. Οτι ο Γιώργος Πανουσόπουλος θέλει να κάνει πολιτικό θέατρο. «Δεν με ενδιαφέρει καθόλου ο ναζισμός. Επιμένω στην ερωτική ιστορία. Αν θες να βρεις μεταφορές στο έργο, βρίσκεις. Κάποιοι μπορεί να μιλήσουν για τα δικαιώματα της γυναίκας, μέχρι και για τον Στρος-Καν και την καμαριέρα».
Εριξε το βάρος στις σχέσεις και στα πρόσωπα. Οι τρεις πρωταγωνιστές του, Τάκης Χρυσικάκος, Ζαχαρίας Ρόχας και Μαρία Τσαρούχα, δίνουν, όπως λέει, «πιο μεσογειακές ερμηνείες. Δεν υπάρχει η ψυχρότητα της ταινίας».
Δεν είναι φανατικός θεατρόφιλος. Η αγάπη του για τους ηθοποιούς τον έσπρωξε στο θέατρο. «Ηθελα να δω πώς μεταφέρεται το βάρος που έχεις στις πλάτες σου, ως σκηνοθέτης, στους ηθοποιούς. Αισθάνομαι ότι μπήκα στα χωράφια τους, ενώ στο σινεμά μπαίνουν αυτοί στα δικά μου. Το συναίσθημα στο σινεμά εξαρτάται από τον σκηνοθέτη, ενώ στο θέατρο από την τεχνική των ηθοποιών». Γι' αυτό δεν έχει καθόλου τρακ. «Οσο λιγότερο προβάλλομαι εγώ τόσο το καλύτερο. Η επιτυχία είναι στα χέρια των ηθοποιών. Αισθάνομαι πάντα χρεωμένος γιατί κάνουν αυτό που δεν μπορώ εγώ, να παίξουν».
Για τη χαρά του «παιχνιδιού με τους ηθοποιούς», δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να ακολουθήσει κι άλλη παράσταση. Οχι ότι αφήνει το σινεμά. Εχει δύο ιδέες για ταινίες. Η μια, σχετικά παλιότερη, είναι η μεταφορά στον κινηματογράφο του «Σουέλ» της Ιωάννας Καρυστιάνη, μια όμως ακριβή παραγωγή. Ούτε η δεύτερη είναι φτηνότερη. Θα ήθελε να κάνει «μια πανουσοπουλική 3D ερωτική ιστορία».
«Ούτως ή άλλως πάντα είναι δύσκολο να κάνεις σινεμά», λέει. «Τώρα, όμως, με το νέο νόμο του Γερουλάνου μπλοκάρισαν οι χρηματοδοτήσεις. Εφτιαξε μέτωπα αντί να ενώσει δυνάμεις. Η χρηματοδότηση πάει... σημειωτόν, όπως λέγαμε στο στρατό. Αλλά τι να κάνουμε, το λάκκο τον σκάβουν πάντα οι ζωντανοί, δηλαδή οι δημιουργικοί. Δεν έχουμε άλλο όπλο. Ούτε τα λόγια ούτε την ψήφο».