Συνέντευξη στην Τέα Βασιλειάδου, ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 01/11/2008
- Τελικά οι άνθρωποι μπορούν να έρθουν πιο κοντά; Μπορεί μια σχέση να έχει αίσιο τέλος;
Κατ' αρχάς πρέπει να πούμε ότι αίσιο τέλος δεν έχει ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος ως ον πεπερασμένο οφείλει να είναι συμφιλιωμένος με την έννοια του τέλους. Δεν ερχόμαστε στη ζωή για να είναι όλα τα πράγματα αίσια. Ερχόμαστε στη ζωή για να ζήσουμε. Ο άνθρωπος είναι ένα κλειστό σύστημα. Έχει λοιπόν την ανάγκη εξόδου και την ανάγκη να δεξιωθούν τον εαυτό του οι άλλοι και αυτός να δεξιωθεί τους άλλους μέσα του. Αυτό παραμένει σχεδόν αδύνατο γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να μοιραστεί το εσώτερο είναι του. Αυτό που αισθανόμαστε αλλά και αυτό που είμαστε δεν μπορούμε να το μοιραστούμε με τους άλλους. Μοιραζόμαστε τις εκφράσεις αυτού που αισθανόμαστε ή αυτού που σκεφτόμαστε. Δεν μπορώ να μοιραστώ την τρυφερότητά μου ως τρυφερότητα, μπορώ να μοιραστώ την έκφραση του συναισθήματός μου, δηλαδή το χάδι. Δεν μπορώ να μοιραστώ τις σκέψεις μου. Μπορώ να μοιραστώ τις εκφράσεις της σκέψεις μου.
- Δηλαδή ο άνθρωπος δεν μπορεί να μοιραστεί κάτι με τον άλλο;
Μπορεί. Όμως αφού ο άνθρωπος δεν μπορεί να μοιραστεί αυτό που είναι, ας μοιράζεται αυτό που έχει. Στην εποχή που ζούμε μας έχουν πείσει ότι αν μοιραστούμε αυτό που έχουμε, θα διαλυθεί αυτό που είμαστε. Ανοησία, γιατί αυτό δυστυχώς ποτέ δεν πρόκειται να συμβεί.
- Ποια λοιπόν είναι η σχέση του «Είμαι» και του «Έχω»;
Είναι μια σχέση απόλυτα κοινωνική. Χρόνια τώρα προσπαθούμε αυτά τα δύο να τα συνθέσουμε και δεν έχουμε συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι δεν μπορούν να λειτουργήσουν εν συνθέσει. Οφείλουμε να είναι διαχωρισμένα, να κινούνται ίσως παράλληλα, να κινούνται σε ένα επίπεδο που δεν θα θεωρηθεί αντιφατικό σχεδόν μαζί, όμως όχι εν συνθέσει. Κανείς δεν μπορεί να είναι ατομοκοινωνικός! Αυτό που μπορεί να είναι ένας άνθρωπος -και νομίζω ότι αυτό είναι το μελλοντικό πολιτικό αίτημα του ανθρώπου- είναι να είναι ατομικά κοινωνικός. Να που έχουν σχεδόν αποτύχει οι περισσότερες πολιτικές παρατάξεις στα συγκροτημένα πολιτικά σχήματα. Κανένα από αυτά τα σχήματα, από αυτές τις δομές δεν έχουν σεβαστεί τον ατομικό χώρο του ανθρώπου. Κι έτσι έχουν ωθήσει τον άνθρωπο σε μία πλήρη αντικοινωνική συμπεριφορά.
- Η αγωνία του έργου είναι και δική σου αγωνία;
Πιστεύω ότι είναι μια αγωνία που μπορεί να έχουμε όλοι. Τι είναι αυτό που μας λείπει και μας εξορίζει σε ένα χώρο μοναξιάς που δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τα αίτια. Και τα αίτια βρίσκονται μέσα μας. Την ίδια στιγμή το κοινωνικό σύνολο, το κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικό μάς ωθεί στο να θεωρήσουμε ότι αυτή η μοναξιά κι αυτή η εξορία είναι κάτι το φυσιολογικό.
- Σκηνοθετείς και παίζεις. Τι είναι αυτό που αναζητάς επί σκηνής;
Πρέπει να σου πω ότι όλο και περισσότερο με ενδιαφέρει να απομακρυνθώ από οποιαδήποτε κατασκευή. Η κατασκευή βρίσκεται μόνον στο πώς θα οργανωθεί μια παράσταση. Πάνω στη σκηνή δεν κατασκευάζεις ή τουλάχιστον εμένα δεν με ενδιαφέρει πια να κατασκευάζω. Με ενδιαφέρει αυτό που γίνεται πάνω στη σκηνή να είναι γεγονός. Δηλαδή, να γίνεται εκείνη τη στιγμή. Αυτό απαιτεί μία προσωπική κατάθεση. Απαιτεί από τον ηθοποιό να γίνει ο ίδιος έργο τέχνης κι όχι να κατασκευάζει ένα έργο τέχνης. Αυτό είναι και το ζητούμενο στην υποκριτική. Όσο κι αν ακούγεται επηρμένο αυτό είναι ένας ηθοποιός. Ο ηθοποιός είναι ο ίδιος και μέσο παραγωγής και εργάτης και προϊόν!
Το «πιο κοντά» του έργου είναι η έκκληση κάποιου ανθρώπου, που γνωρίζει ότι ποτέ δεν πρόκειται να έρθει κοντά τόσο κοντά όσο αυτός χρειάζεται. Ο Γιώργος Κιμούλης προσεγγίζει το έργο με τον δικό του διεισδυτικό και ανατρεπτικό τρόπο, όπως πάντα: «Είναι ένα έργο τριών ανθρώπων».
Το τέταρτο πρόσωπο, το οποίο δεν ξέρουμε αν υπάρχει, είναι ένα περίεργο κορίτσι, που το βλέπουμε να μπαίνει μέσω ενός ατυχήματος στη ζωή των υπολοίπων τριών σιγά σιγά. Μάλιστα παίρνει το όνομα μιας νεκρής, που έχει πεθάνει το 1800 περίπου, σώζοντας τη ζωή τριών παιδιών.
No comments:
Post a Comment