ΚΡΙΤΙΚΗ - ΘΕΑΤΡΟ
«Μέθοδος Γκρόνχολμ» (2003) του Τζόρντι Γκαλθεράν στο Θέατρο Τέχνης - Υπόγειο σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ, Το ΒΗΜΑ, 02/11/2008
Είσαι ευάλωτος; Έχεις ροπή στη συμπόνοια; Πώς θα αντιμετωπίσεις έναν υπάλληλο με κατάθλιψη που θέτει σε κίνδυνο το μέλλον της εταιρείας; Τι θα κάνεις όταν έρθει στο γραφείο σου να σου πει πως τον άφησε η γυναίκα του, έχασε τη μητέρα του, έπεσε θύμα εκβιασμού, τροχαίου ή άλλης καταστροφής; Πώς θα αντιδράσεις απέναντι στα παρακάλια του, το ύφος πονεμένου κουταβιού, τις δακρύβρεχτες δικαιολογίες του, τις ακατάσχετες υποσχέσεις του ότι «δεν θα ξανασυμβεί»;
Μπορείς να πείθεις για το ηγετικό προφίλ σου; Να κάνεις τους άλλους να αναγνωρίζουν την ανωτερότητά σου και να δέχονται αγόγγυστα ακόμη και τις σκληρότερες αποφάσεις σου; Μπορείς να προβλέψεις το απρόβλεπτο και να το προσαρμόσεις στα μέτρα σου;
Τα πράγματα δεν μπορούν να εγκαταλείπονται στην τύχη. Μια λανθασμένη επιλογή εκ μέρους της εταιρείας μπορεί να κοστίσει εκατομμύρια. Πρέπει λοιπόν να εξαλειφθεί κάθε πιθανότητα λάθους. Πρέπει να αποδείξεις την αξία σου πέρα από κάθε αμφιβολία. Να θυμάσαι: Αυτός που αφήνει τους άλλους να πιστεύουν είναι πάντοτε ανώτερος από αυτόν που πιστεύει. Δεν ψάχνουμε για έναν καλό άνθρωπο που να δείχνει τσόγλανος, αλλά για έναν τσόγλανο που να δείχνει καλός άνθρωπος.
Τέσσερις υποψήφιοι κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο. Πέντε δοκιμασίες. Νικητής αυτός που θα μείνει τελευταίος. Κατάσταση καθαρτηρίου. Η θέση στον executive παράδεισο δεν χαρίζεται αλλά διεκδικείται. Οι εντολές έρχονται άνωθεν, μέσα σε φακέλους. Ενα παιχνίδι. Με αιωρούμενους και αυθαίρετους κανόνες: ένα παιχνίδι αλληλεξόντωσης, όπου κανένας δεν είναι αυτό που φαίνεται και ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις είναι να μην είσαι ο εαυτός σου. Τα σκοτεινά μυστικά του άλλου, ο καλύτερος σύμμαχός σου. Οι αδυναμίες του, όπλο στα χέρια σου.
Ιδιαίτερα καλογραμμένο, το έργο του ισπανού συγγραφέα Τζόρντι Γκαλθεράν συνθέτει ευφάνταστα το μυστήριο με τη μαύρη κωμωδία, το σασπένς με το ψυχολογικό δράμα: μια αστυνομική ιστορία σε συσκευασία ριάλιτι σόου. Καταζητούμενος δεν είναι ο δολοφόνος αλλά ο εργοδότης και ύποπτοι όλοι όσοι επιθυμούν τη Θέση. Ο ρόλος του θεατή είναι να αναζητεί την αλήθεια που βρίσκεται εγγεγραμμένη στην παραπλάνηση των λόγων των υποψηφίων. Και αυτό το καταφέρνει σταδιακά, σπασμωδικά και μόνο φτάνοντας στο τέλος, και ανακαλύπτοντας τη συνθήκη της απάτης που διέπει ολόκληρη τη διαδικασία μπορεί να σχηματίσει αναδρομικά πλέον πλήρη εικόνα για όσα διαδραματίστηκαν, να εκτιμήσει εκ νέου τους ήρωες και να αποτιμήσει τις συμπεριφορές.
Ο Διαγόρας Χρονόπουλος σκηνοθέτησε μια παράσταση εύστοχη, με ρυθμό και νεύρο, μια παράσταση που διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον και βλέπεται ευχάριστα μέχρι τέλους. Οι ερμηνείες των τεσσάρων ηθοποιών είναι επαρκείς και μπορούμε μονάχα να φανταστούμε πόσο γοητευτικότερο θα ήταν το αποτέλεσμα αν είχαμε μπροστά μας μεγαλύτερους δεξιοτέχνες.
Ο Γιώργος Καραμίχος πλάθει συμπαθές πορτρέτο του αντιπαθούς Φερνάντο: ολίγον σίχαμα και ολίγον χαριτωμένος, είναι ο ικανός, μέσος τύπος με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του που θεωρεί ότι ο κόσμος του ανήκει (και τα λεφτά και τα λεφτά) και με θράσος θα σπρώξει την πόρτα της επιτυχίας που ονειρεύεται. Δεν είναι όμως αρκετά θρασύς ούτε αρκετά αδίστακτος τελικά: αυτή η μεσοβέζικη κατάσταση του ντεμί επιτυχημένου που δεν στάθηκε αρκετά μακιαβελικός ώστε να φτάσει στην κορυφή είναι το δράμα του. Ο Καραμίχος αναδεικνύει το πρώτο μέρος της εξίσωσης - με πολλές αβανταδόρικες ατάκες, μάλιστα, προκαλεί συχνά το γέλιο -, υστερεί όμως στο δεύτερο: έτσι η σκηνή της κατάρρευσης τον βρίσκει να κλαίει στο τραπέζι χωρίς αποτελέσματα.
Ο Χρήστος Σαπουντζής είναι ιδανικός στον ρόλο του αφελή, καλοκάγαθου υποψηφίου που ζορίζεται όταν καλείται να συμμετάσχει σε ένα παιχνίδι σκληρό, πέρα από τις δυνάμεις του, υποχωρεί όμως και σχεδόν χάνεται ως παρουσία από τη στιγμή που «αποκαλύπτεται» ως ένας ακόμη ψυχρός εκπρόσωπος του αδηφάγου συστήματος με αλύγιστη ατζέντα.
Ο Πέτρος Λαγούτης εξαιρετικά μέτριος δεν κάνει κακό αλλά ούτε και ιδιαίτερο καλό στην παράσταση, αδυνατώντας να δώσει υπόσταση στον αλμοδοβαρικής έμπνευσης ρόλο του. Η Βίκυ Παπαδοπούλου, τέλος, φέρει ανεμπόδιστα εις πέρας την αποστολή της ως Μάτα Χάρι της εργασιακής κατασκοπείας, χρειάζεται όμως περισσότερη προσπάθεια εκ μέρους της αν είναι να αποποιηθεί την αίσθηση του comme il faut στο παίξιμό της.
Αδιάφορο και αυτονόητο διαγράφεται το ψευτοφουτουριστικό σκηνικό του Γιώργου Γαβαλά, ευτυχώς όμως το κείμενο του Γκαλθεράν περιέχει τόσες εκπλήξεις και ανατροπές ώστε το κωματώδες βλέμμα του σκηνογράφου καθίσταται απλώς ασήμαντο.
No comments:
Post a Comment