Διόλου... στρίγκλα δεν είναι ουσιαστικά η Κατερίνα, η ηρωίδα του έργου του Ουίλιαμ Σαίξπηρ «», που ανεβαίνει στο «Κοτοπούλη» του Εθνικού Θεάτρου, κατά την πρωτότυπη «ανάγνωσή» του που εμπνεύστηκε ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης και που ασπάζονται απόλυτα η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και ο Ακης Σακελλαρίου, οι πρωταγωνιστές της παράστασης.
Δίνω τον λόγο πρώτα στην Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, που υποδύεται τη... στρίγκλα και τα λέει όλα: «Είναι μια γυναίκα πολύ έξυπνη, δυναμική, η Κατερίνα. Με πολύ κοφτερό χιούμορ, με σαρκασμό και αυτοσαρκασμό, η οποία γίνεται ειρωνική και ιδιαίτερα καυστική επειδή δεν θέλει να παίξει το... παιχνίδι των ρόλων για το οποίο την προορίζει μια ανδροκρατούμενη κοινωνία. Με το προξενιό που της κάνουν για να την αποκαταστήσουν κοινωνικά, νιώθει αντικείμενο αγοραπωλησίας - δημοπρασίας, και αυτό την εξαγριώνει.
Γι αυτό και αρνείται πεισματικά να υποκριθεί την υπάκουη και πειθήνια κόρη και να μπλεχτεί σε καταστάσεις οι οποίες την πληγώνουν και την υποτιμούν, με αποτέλεσμα να καταλήγει να γίνεται ανεπιθύμητη και κοινωνικά αποκλεισμένη. Πράγμα που συμβαίνει σε πάρα πολλές σημερινές γυναίκες, επαγγελματικά επιτυχημένες, που δεν βρίσκουν την προσωπική ευτυχία και επιτυχία, γιατί η εξυπνάδα τους απωθεί - τρομάζει και απειλεί τους άντρες. Και αυτό το στοιχείο του έργου είναι διαχρονικό, πολύ διαχρονικό, δυστυχώς.
Για να γυρίσω όμως στην ηρωίδα που ερμηνεύω, την βρίσκουμε απομονωμένη κοινωνικά μέχρι που εμφανίζεται στο προσκήνιο ο Πετρούκιο, ο οποίος με την... αναρχική του τρέλα και με το ανατρεπτικό του χιούμορ είναι το αντίστοιχο αρσενικό της, ο μόνος πραγματικά αντάξιός της. Η σχέση μεταξύ τους είναι έντονη, κάνουν ένα έντονο λεκτικό παιχνίδι με ύβρεις και σεξουαλικά υπονοούμενα, για να έρθει ένας... τρελός γάμος, αντισυμβατικός, που στην ουσία κρύβει μια σχέση δύο ανθρώπων που αναγνωρίζουν ο ένας τη μοναδικότητα του άλλου και γι αυτό ερωτεύονται παράφορα.
Παρακολουθούμε κόντρες, συγκρούσεις και παιχνίδια εξουσίας μεταξύ τους, αλλά ο έρωτας είναι αυτός που καταφέρνει να τους... ημερώσει και τους δύο.
Γιατί με έναν τρόπο είναι και οι δύο... στρίγκλοι! (γέλια) Εκείνη όταν εκρήγνυται αρνούμενη να υποταχτεί στα πρέπει και εκείνος, πολύ περισσότερο, όταν προσπαθεί να την τιθασεύσει, φτάνοντας να γίνει πιο πολύ... στρίγκλος από εκείνη, μέσα από ένα καυστικό χιούμορ, πάντα.
Ναι, με γοητεύει ιδιαίτερα η Κατερίνα. Είναι ευφυής, δυναμική, αντισυμβατική, θέλει να ορίζει η ίδια τη ζωή της και διεκδικεί το δικαίωμα να διαχειριστεί τα θέλω της όπως εκείνη πιστεύει.
Βρίσκεις ότι έχω κοινά στοιχεία μαζί της; (γέλια) Πράγματι, θέλω να ορίζω η ίδια τη ζωή μου, να μην ενδίδω σε πρέπει και σε κανόνες που επιβάλλονται. Εχω έναν δυναμισμό έντονο.
Αν αυτό φοβίζει κάποιους άντρες; (χαμογελάει και σιωπά για λίγο). Ενα είδος αντρών ναι, αλλά δεν με αφορά να με φοβάται κάποιος -με το που το αντιλαμβάνομαι αυτό χάνω το ενδιαφέρον μου- αλλά να με αντιμετωπίζει ως απόλυτα ισότιμή του».
Ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης, που συνεργάζεται για πρώτη φορά με το Εθνικό Θέατρο, συναινεί με την πρωταγωνίστριά του. «Αν κοιτάξεις γύρω μας, υπάρχουν δεκάδες... Κατερίνες. Παρεξηγημένες! Τις θεωρούν... στρίγκλες επειδή κάνουν το λάθος να είναι δυναμικές, έξυπνες, ετοιμόλογες, με ξεχωριστή προσωπικότητα, που δεν δέχονται τα πρέπει της κοινωνίας που θέλει τη γυναίκα κατώτερη! Αμα δεν υποταχτείς και δεν το παίξεις γατούλα, σε χαρακτηρίζουν στρίγκλα, από φόβο μη βγεις από πάνω!»
Το έργο έχει κάποιες «νότες» οι οποίες το έχουν κατατάξει στην κατηγορία «αντιφεμινιστικό», του λέω και απαντά πως «η δική μας ανάγνωση δεν έχει να κάνει με οτιδήποτε αντιφεμινιστικό ή... ρατσιστικό που είχαν άλλα ανεβάσματα του έργου. Γι αυτό και έχουμε αλλάξει τον μονόλογο - υποταγής της Κατερίνας σε έναν μονόλογο που... φωτίζει το δικό μας συμπέρασμα. Οτι η στρίγκλα -που δεν είναι τελικά στρίγκλα- δεν υποτάσσεται στην ουσία, αλλά απελευθερώνεται. Ημερώνει από τον έρωτα και όχι από το αρσενικό!»
- Το μεγαλείο του έρωτα
Στην παράσταση που ετοιμάζεται στην πρώτη κρατική μας σκηνή δεν έχουμε... στρίγκλα, αλλά... στρίγκλο για πρωταγωνιστή. «Για να δείξει στην Κατερίνα», λέει ο Ακης Σακελλαρίου, «ότι με τη συμπεριφορά της θυμίζει έντονα στρίγκλα -κι ας μην είναι- γίνεται ο καθρέφτης της, και δεν της κάνει κανένα... μαρτύριο παραπάνω από αυτά που του κάνει εκείνη. Της δείχνει το πρόσωπό της στον καθρέφτη, με μεγεθυντικό φακό, για να την κάνει να ηρεμήσει - ημερώσει και να χαρεί το μεγαλείο του έρωτα.
Προσπαθεί να της δείξει την αλήθεια, να την ταρακουνήσει λέγοντάς της με νόημα: να εξοικειωθείς με τον χαρακτήρα σου, δεν είσαι όπως σε παρομοιάζουν οι άλλοι, στρίγκλα, μα ένα πλάσμα χειραφετημένο, πολύ σύγχρονο. Δέξου απλά μια πιο ενστικτώδη κατάσταση.
Κι επειδή δεν καταφέρνει να την πείσει μόνο μέσα απ τα λόγια, γίνεται... στρίγκλος, βρίζοντας και κάνοντας βίαιες κινήσεις, χωρίς να χάνει ποτέ το χιούμορ του, όμως. Η αντισυμβατικότητά του συναντά την αντισυμβατικότητά της και, ως ισότιμοι πια στον έρωτα, απολαμβάνουν το ουσιαστικό του μεγαλείο. Οπως πρέπει να συμβαίνει πάντα και παντού. Ανά τους αιώνες... Κι αυτό είναι το διαχρονικό μήνυμα που έχει η παράστασή μας!»
- Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
Το «Ημέρωμα της στρίγκλας» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ ανεβαίνει στο «Κοτοπούλη - Ρεξ» στις 5 Νοεμβρίου σε απόδοση αλλά και σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη, σκηνικά και κοστούμια Ελένης Μανωλοπούλου κια μουσική επιμέλεια Κώστα Σουρβάνου. Παίζουν: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Ακης Σακελλαρίου, Γιάννης Νταλιάνης, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Σωκράτης Πατσίκας, Εμιλυ Κολιανδρή, Ηλίας Ασπρούδης κ.ά.
Βασίλης Μπουζιώτης, ΕΘΝΟΣ, 03/11/2008
No comments:
Post a Comment