Πού βρίσκονται τα όρια της πραγματικότητας και της φαντασίας; Πόσες δυσάρεστες εκπλήξεις μπορεί να κρύβονται στο ασφαλές πεδίο του σπιτιού μας; Εχουμε τη δύναμη να απαλλαχθούμε από τους φόβους της παιδικής μας ηλικίας;
 Η Κατερίνη Αντωνακάκη (στη φωτογραφία από σκηνή της παράστασης) ζει και δημιουργεί με την ομάδα της «Eclats d' etats» στην Αμιένη. Ο αδελφός της, γνωστός συγγραφέας Αριστείδης Αντονάς, μετέχει ως δραματουργός στο Sommeil en si bemol» |
Σκηνοθέτις, σκηνογράφος αλλά και μία από τους τέσσερις περφόρμερ της παράστασης, η Κατερίνη Αντωνακάκη κινείται εδώ και χρόνια με άνεση ανάμεσα στο θέατρο, στη μαριονέτα, στον χορό και στις πλαστικές τέχνες έχοντας μόλις ολοκληρώσει και τις μουσικές σπουδές της. Ανθρωπος χαμηλών τόνων, παρά τις πολλαπλές όψεις του ταλέντου της, η Ελληνίδα καλλιτέχνις ζει και δημιουργεί με την ομάδα της « Eclats d' etats» στην Αμιένη της Γαλλίας από τα τέλη της δεκαετίας του 1990.
Το θέατρό της είναι ένα ιδιότυπο είδος θεάματος για παιδιά και ενηλίκους ,που υπερβαίνει κάθε προσπάθεια κατηγοριοποίησής του. Με τον αδερφό της, συγγραφέα και πανεπιστημιακό Αριστείδη Αντονά, να μετέχει ως δραματουργός στην παράσταση, η Κατερίνη Αντωνακάκη μεταφέρει στη σκηνή το φανταστικό παραμύθι του Χόφμαν για τον άνθρωπο που έπαιρνε τα μάτια των άτακτων παιδιών. Αυτό που την ενδιαφέρει, ωστόσο, δεν είναι να το «εικονογραφήσει», αλλά να εισχωρήσει στον σκοτεινό πυρήνα του: την «ανησυχητική ξενότητα», που σύμφωνα με τον Φρόιντ χαρακτηρίζει κάθε αμφίσημη, αβέβαιη κατάσταση, όταν η διάκριση μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας παύει να είναι ορατή και ο φόβος, ανεξέλεγκτος, μας οδηγεί στις παρυφές της τρέλας.
Η Κατερίνη Αντωνακάκη, η οποία παραδόξως έχει δείξει ελάχιστα δουλειά της στην Ελλάδα (μήπως ήρθε η ώρα να την «ανακαλύψει» το Φεστιβάλ Αθηνών;), κατορθώνει να δημιουργεί με απλά και την ίδια στιγμή ευρηματικά σκηνικά μέσα έναν παράξενα οικείο κόσμο: αντικείμενα καθημερινά αποκτούν υπερφυσικές δυνάμεις, περίεργοι ήχοι και σκιές μάς βυθίζουν σε μυστηριώδεις καταστάσεις, νόμοι υπονομεύονται- ο νόμος της βαρύτητας αλλά και εκείνος της γραμμικής αφήγησης. Φόρμες απλές και μια εξαιρετική αίσθηση του χώρου και του ρυθμού, που φέρνει στον νου την ποιητική αφαιρετικότητα των αρχιτεκτόνων γονιών της, Σουζάνας και Δημήτρη Αντωνακάκη, συνθέτουν ένα ονειρικό θέαμα εικαστικής αρτιότητας.
Ο «Υπνος σε σι ύφεση» αρθρώνεται γύρω από ένδεκα πίνακες οι οποίοι διαδέχονται ο ένας τον άλλον χωρίς λογική ακολουθία. Καθώς ο λόγος συρρικνώνεται στο ελάχιστο, η δράση επιχειρεί να κλονίσει τις βεβαιότητες της αντίληψης. «Οι θεατές», μας εξηγεί, «μπορούν να συμπεριφερθούν όπως σε μια αίθουσα τέχνης, "μετακινούμενοι" ελεύθερα από τον ένα πίνακα στον άλλο». Η ιστορία υπάρχει, αλλά στην ουσία αποτελεί την αφορμή για να ενεργοποιηθούν οι αισθήσεις του θεατή, που κάθε άλλο παρά παθητικός μπορεί να μείνει. *
Της ΚΑΤΙΑΣ ΑΡΦΑΡΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 12/11/2008
No comments:
Post a Comment