Η Ρένη Πιττακή με τον Κώστα Κάππα κάνουν πρόβα σε «Εξι μαθήματα χορού».
Η Ρένη Πιττακή χορεύει... Μέσα σε έξι εβδομάδες παρακολουθεί έξι μαθήματα χορού κατ' οίκον. Με παρτενέρ τον Κώστα Κάππα επιδίδεται σε δεξιοτεχνικές φιγούρες βαλς, σουίνγκ, τσάρλεστον, φλαμένκο, ροκ εν ρολ και τάνγκο. Ολα αυτά στις έξι σκηνές του θεατρικού έργου «Εξι μαθήματα χορού σε... έξι εβδομάδες» γραμμένο το 2002 από τον Ρίτσαρντ Αλφιέρι που ανεβαίνει το Σάββατο στο Ιλίσια-Βολανάκης σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια. Την ηρωίδα πρόκειται να υποδυθεί προσεχώς στον κινηματογράφο η Σίρλεϊ Μακ Λέιν.
Η παράσταση παρακολουθεί την απρόβλεπτη σχέση που δημιουργείται ανάμεσα σε μια μοναχική αστή κυρία και το νεαρό χορευτή που προσλαμβάνει για να της παραδώσει μαθήματα χορού. Η Λίλι και ο Μάικλ, άνθρωποι διαφορετικής γενιάς, τάξης, νοοτροπίας μέσα στο σαλόνι της πρώτης (σκηνικό Αναστασία Αρσένη) διέρχονται μέσα απ' τα μαθήματα όλες τις φάσεις της ανθρώπινης επικοινωνίας.
«Θέλαμε μόνο μια ακρόαση»
«Σταδιακά θα γνωριστούν, θα αφήσουν τις άμυνες και τις επιφυλάξεις τους και θα δημιουργήσουν μια πολύ ισχυρή σχέση. Θα γίνουν οικογένεια. Το φινάλε του έργου επιφυλάσσει κι ένα μάθημα-δώρο. Είναι αυτό που προσφέρει ο ένας στον άλλον. Τελικά τα μαθήματα χορού δεν είναι παρά μαθήματα ζωής, επιβίωσης. Είναι ένα τρυφερό, αισιόδοξο έργο που μιλά για τη μοναξιά και τη συντροφικότητα. Αυτά τα στοιχεία με κέρδισαν όταν μου έφερε το κείμενο την περασμένη άνοιξη ο Πέτρος Ζούλιας».
- Ξέρατε ήδη αυτούς τους χορούς;
«Εκτός από σουίνγκ. Χόρευα πάντα από μικρή... Αλλωστε έχω χορέψει πολύ και στο θέατρο. Το αστείο είναι ότι οι χοροί αυτοί κυριαρχούσαν την περίοδο του οικονομικού κραχ της δεκαετίας του '30 και, απ' ό,τι διαβάζω, έρχονται ξανά στη μόδα».
- Οι «χοροί καλά κρατούν», όμως, και σ' ένα άλλο θέατρο τον τελευταίο καιρό, στο Θέατρο Τέχνης. Το όνομά σας αναφέρεται σε μνημόνια, συνεντεύξεις τύπου του Διαγόρα Χρονόπουλου... Τι ακριβώς ανέφερε η υπογεγραμμένη από την πλειοψηφία των μελών -και από σας- επιστολή της Εταιρείας «Θέατρο Τέχνης» προς τον πρόεδρο Πάνο Σακελλαριάδη και ποίας απάντησης έτυχε;
«Ζητούσαμε, απλώς, από τον πρόεδρο μια ακρόαση! Αφορμή στάθηκε ο εορτασμός των εκατό χρόνων από τη γέννηση του Κάρολου Κουν και το θέμα αφορούσε την τύχη του Θεάτρου Τέχνης. Και εκείνος δεν απήντησε...».
- Σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του, ο Γιώργος Λαζάνης, σε ερώτηση σχετικά με το ποιοι θα τον διαδεχθούν στη διεύθυνση του Θεάτρου Τέχνης, μας απάντησε: «οι δυο γυναίκες, η Ρένη Πιττακή και η Κάτια Γέρου». Πού είναι σήμερα αυτές οι γυναίκες;
«Εξόριστες... Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Δεν θα συμμεριστώ εκείνα που κατακρίνω: διαθήκες, κληρονομιές, πρωτεία κ.λπ. Εχω την αίσθηση ότι οι άνθρωποι που παρακολουθούν την πορεία του Θεάτρου Τέχνης, δημοσιογράφοι, παράγοντες αλλά κυρίως το ίδιο το κοινό, χρόνια τώρα διαπιστώνουν με θλίψη το τέλμα του και βάζουν το αίτημα για μια αλλαγή. Πρέπει να τονίσω ότι όσοι υποστηρίζουμε αυτή την αναγκαιότητα δεν αναζητούμε το μέλλον του Θεάτρου Τέχνης αλλά το Θέατρο Τέχνης του μέλλοντος, κι αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Πρέπει να τοποθετηθούν οι βάσεις, ανύπαρκτες σήμερα, που θα δημιουργήσουν συνθήκες επώασης και δημιουργίας ενός ανήσυχου καλλιτεχνικού οργανισμού μέσα στη σημερινή θεατρική πραγματικότητα, όπως ακριβώς το προσπάθησε και το πέτυχε πριν από χρόνια ο Κουν».
- Ο Διαγόρας Χρονόπουλος δεν παύει να σας προσκαλεί, καθώς επίσης τη Μάγια Λυμπεροπούλου και τον Βασίλη Παπαβασιλείου. Γιατί, λοιπόν, δεν επιστρέφετε;
«Μ' άλλα λόγια με προσκαλεί... σπίτι μου. Δεν μου αρέσουν οι μελοδραματισμοί, ούτε μηδενίζω την προσφορά του Διαγόρα Χρονόπουλου, η οποία σαφώς έπαιξε ρόλο τα τελευταία χρόνια ώστε το θέατρο να μείνει ανοιχτό... Είναι άνθρωπος με χαρίσματα. Η διαχείριση που έκανε ξεχρέωσε το θέατρο αλλά αυτό δεν αρκεί για έναν οργανισμό που φιλοδοξεί να είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένα τρέχον επιχορηγούμενο θέατρο. Το λογότυπο "Θέατρο Τέχνης" αξιοποιήθηκε για χρήσεις που, κατά τη γνώμη μου, δεν αφορούσαν καλλιτεχνικά κριτήρια. Οι σκηνές έγιναν αίθουσες προς ενοικίαση και το ίδιο το θέατρο πήρε ένα μεταπρατικό χαρακτήρα. Γι' αυτό δεν ήμουν και δεν είμαι εκεί».
- Μια άλλη «κατηγορία» του Δ. Χρονόπουλου είναι η απουσία σας από το θέατρο την εποχή που κινδύνευε να κλείσει: δεν μπορούσε να σφραγίσει εισιτήρια στην εφορία.
«Τι να κάναμε, δηλαδή; Να μέναμε για να συνυπογράφαμε εμπορικές "συμπαραγωγές" και αποφάσεις που καμιά σχέση δεν είχαν με τον τρόπο που λειτουργούσαμε επί χρόνια;».
- Απ' την άλλη, ο Δ. Χρονόπουλος εκλήθη σε βοήθεια από τον Γιώργο Λαζάνη. Ποιες άλλες επιλογές υπήρχαν;
«Η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα είχαν φτάσει σε αδιέξοδο εξαιτίας των χρεών προς το ΙΚΑ. Επίσης η υγεία του Γιώργου Λαζάνη ήταν κλονισμένη τον τελευταίο καιρό. Αναζητούσε απεγνωσμένα λύσεις. Η κατηφόρα, εκτιμώ, ήταν αναστρέψιμη. Αν η Φρυνίχου δινόταν σ' έναν σκηνοθέτη με καλλιτεχνικό κύρος που αναποκρινόταν στη "μαρκίζα" του Θεάτρου Τέχνης και εμείς οι γυναίκες δουλεύαμε οργανωτικά στο Υπόγειο, συνεργαζόμενες με νέους, ταλαντούχους, και αξιοποιώντας τα παιδιά της σχολής, πιστεύω ότι θα αντιμετωπίζαμε το οικονομικό πρόβλημα χωρίς να παρεκκλίνουμε καλλιτεχνικά. Είναι λάθος η αντίληψη που λέει ότι χωρίς εμπορικού τύπου ρεπερτόριο και διανομές το θέατρο δεν θα είχε ανάκαμψη. Παράδειγμα το έργο του Ντε Φιλίπο που φιλοξενήθηκε στη Φρυνίχου το 2005».
- Η πρόταση, λοιπόν, του ΕΚΕΘΕΧ σάς βρίσκει σύμφωνη;
«Βρίσκω ότι ως λύση, υπό τις παρούσες συνθήκες, ακούγεται δελεαστική. Κι εγώ έχω επιφυλάξεις ή φόβους, αλλά προτείνω τη γενναιότητα του ρίσκου. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η "από το μηδέν άρξασθαι" αναγέννηση ενός ιστορικού θεάτρου. Να δικαιώσει επιτέλους τον τίτλο του, κι αν όχι, ας τελειώνουμε με το παρελθόν. Κάποιοι πιστεύουν ότι είναι επικίνδυνη η συνεργασία με την πολιτεία. Εγώ πιστεύω ότι είναι στοίχημα που πρέπει να το παλέψουμε δυναμικά».
- Τι περιμένετε ν' αλλάξει στη γενική συνέλευση της 17ης Νοεμβρίου;
«Ελπίζω απλώς σε συνετές αποφάσεις. Προσωπικά δεν διεκδικώ τίποτα. Ούτε ρόλους ούτε θέσεις. Είμαι μάλλον χορτασμένη. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και μέσα στην πλουραλιστική πια θεατρική αγορά της Αθήνας, θεωρώ ότι η Εταιρεία του Θεάτρου Τέχνης πρέπει να αξιοποιήσει την ευκαιρία που της προσφέρει η πολιτεία αφήνοντας στην άκρη προσωπικές φιλοδοξίες και μικροπολιτικές. Είναι άραγε αδύνατη σήμερα η προοπτική δημιουργίας ενός δεύτερου πόλου απέναντι στο Εθνικό Θέατρο; Αν αποφασίσουμε ότι είναι έτσι, τότε μιλάμε για μια πολύ πικρή διαπίστωση...».
Της ΕΦΗΣ ΜΑΡΙΝΟΥ, ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ / 7 - 09/11/2008
No comments:
Post a Comment