 |
* Ακόμα και αν το Θέατρο Τέχνης, υπό τον Διαγόρα Χρονόπουλο, έχει απολέσει τον χαρακτήρα του και η κληρονομιά του Καρόλου Κουν πάει να εξαερωθεί, τι δουλειά έχει το κράτος να παρέμβει στα εσωτερικά του με το δέλεαρ έξτρα χρημάτων; Με αυτή την έννοια κάθε φορά που κάποιοι ανησυχούν για την πορεία ενός ανεξάρτητου καλλιτεχνικού φορέα θα βρίσκουν συμμάχους στον κρατικό μηχανισμό για να τον ελέγξουν; Και ποιος θα κρίνει αν οι ανησυχούντες έχουν το δίκιο με το μέρος τους;
* Ενα ημικρατικό θεάτρο δεν δημιουργείται, προφανώς, με ορίζοντα πέντε ή δέκα χρόνων. Το ΕΚΕΘΕΧ, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι η επιστροφή στο Θεάτρο Τέχνης μιας σειράς προσωπικοτήτων, που τώρα έχουν απομακρυνθεί πικραμένοι ή οργισμένοι (Βασίλης Παπαβασιλείου, Ρένη Πιττακή κ.ά.). Αντε και το κατάφερε. Αντε και ξαναβρήκε το Θέατρο Τέχνης για κάποια χρόνια τον δρόμο το καλό. Και μετά τι; Θα υπάρχουν εσαεί επιφανείς μαθητές του Κουν, για να τους διαδεχτούν; Προφανώς όχι. Οσο μεγάλος κι αν ήταν ο Κουν, θεϊκή δύναμη πάντως δεν είχε για να δίνει αθανασία στους επιγόνους του. Αρα το κράτος θα διορίζει τους δικούς του εκλεκτούς, που δεν αποκλείεται όχι σχέση με τον Κουν να μην έχουν, αλλά ούτε και με το ίδιο το θέατρο.
Με λίγα λόγια, το Θέατρο Τέχνης ας τραβήξει μόνο του τον δρόμο του. Στραβά ή ίσια. Με διοικητικά μέτρα καλλιτεχνική αναγέννηση δεν γίνεται. Αλλωστε αυτοί που το πονάνε και δεν μπορούν να συνυπάρξουν με τον Διαγόρα Χρονόπουλο, έχουν, δόξα τω Θεώ, πολλούς τρόπους να συνεχίσουν αλλού το έργο τους. Η κληρονομιά του Καρόλου Κουν δεν είναι γκέτο ούτε ταμπέλα.
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 11/11/2008
No comments:
Post a Comment