Σταύρος Ξενίδης

Το Πνεύμα του Τόνου

Της Εύας Κοταμανίδου, ΤΑ ΝΕΑ: Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

Ο πανθομολογουμένως σεμνός, ευγενής, χαμηλών τόνων και μεγάλων υποκριτικών δεξιοτήτων, ο ακτινοβολών ταλέντο και ήθος στη σκηνή, ο Κύριος, με κάπα κεφαλαίο, ο ηθοποιός που τίμησε το θέατρο, ο Σταύρος Ξενίδης, έσβησε σ΄ ένα δωμάτιο του Γηροκομείου Αθηνών, που μοιραζόταν με την εξίσου ταλαντούχα σύντροφό του Μαργαρίτα Λαμπρινού. Οι πενιχρές συντάξεις τους δεν άντεχαν να τους συντηρήσουν αξιοπρεπώς. Θλίψη και πίκρα απροσμέτρητη για πλάσματα αλαφροΐσκιωτα, ταξιδευτές της φαντασίας, αερικά του φεγγαριού, δοσμένα ολόψυχα στο θεατρικό πάθος, χωρίς βλέψεις για υλικά αγαθά, για πλουτισμό, αποζητώντας άδολα μια ζωή την ηδονή της καλλιτεχνικής απόλαυσης και προσφοράς, υπηρετώντας την πιο άμεσα ζωντανή τέχνη, αυτή του θεάτρου, που τελειούται, επί δίωρο, ενώπιος ενωπίω, μεταξύ σκηνής και πλατείας. Γόνος Μικρασιατών, γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη, μεγάλωσε στην προσφυγική Νέα Φιλαδέλφεια, συνεχίζοντας στις δύσκολες συνθήκες της νέας πατρίδας, όπως και τόσοι άλλοι, τις πνευματικές παρακαταθήκες ενός μεγάλου πολιτισμού και μιας ακμάζουσας παιδείας, που κόπηκαν απότομα με τον ξεριζωμό τους. Μεγαλωμένη στις ίδιες γειτονιές, τον θυμάμαι όντως σεμνό, σιωπηλό και πάντα ευγενή να περιμένει το λεωφορείο στην πλατεία Πατριάρχου. Θυμάμαι ακόμα τη θεία του Σμαρώ, που τον λάτρευε, φίλη της μαμάς μου, να μας μιλάει για κείνον. Θα του ταίριαζαν οι στίχοι του Γ. Ρίτσου: «...την ομορφιά/ ποτές μου δεν την πρόδωσα/...Όλο το βιος μου το μοίρασα δίκαια/ Μερτικό εγώ δεν κράτησα. Πάμπτωχος.../ Να με θυμάστε!».

Θα σε θυμόμαστε Σταύρο, το αξίζεις. Υπήρξες υπόδειγμα ηθοποιού!