Tης Mαριάννας Tζιαντζή, Η Καθημερινή, Παρασκευή, 31 Oκτωβρίου 2008
Στον Αλέκο Σακελλάριο ήταν αφιερωμένο το «Στην υγειά μας» (ΝΕΤ) με τον Σπύρο Παπαδόπουλο το περασμένο Σάββατο.
Μέγα το πλήθος των προσκεκλημένων. Πάνω από 20 καλλιτέχνες και άνθρωποι που ασχολούνται με την τέχνη ήταν καθισμένοι στο μακρύ τραπέζι, ενώ αρκετά ήταν τα βουβά πρόσωπα στη γαλαρία. Σύμφωνοι, όλοι οι καλοί χωρούν, όμως, με τόσους πολλούς συνδαιτυμόνες, η εκπομπή θύμιζε μίνι συνέδριο ή ημερίδα (ή μάλλον εσπερίδα).
«Ηταν ανεπανάληπτος» και «δεν υπάρχουν διάδοχοι». Αρκετές φορές ακούστηκε αυτή η διαπίστωση, με την οποία εύκολα συμφωνεί κανείς. Ωστόσο, το ερώτημα είναι το γιατί δεν υπάρχουν σήμερα όχι επίγονοι, αλλά δημιουργοί που να έχουν τη δική του αμεσότητα, λαϊκότητα και απλότητα. Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε «και το δικό του ταλέντο», γιατί ταλαντούχοι άνθρωποι γεννιούνται σε όλες τις εποχές, ανεξάρτητα από τον δρόμο που αυτό το ταλέντο ακολουθεί.
Πολλά ανέκδοτα ακούστηκαν, πολλές αναμνήσεις ξεδιπλώθηκαν. Η λαϊκότητα του Σακελλάριου, στον στίχο και στην πρόζα, δεν αποκτήθηκε σε κάποια ακαδημία τεχνών, αλλά σφυρηλατήθηκε στους δρόμους της Αθήνας, στο καφενείο, στην παρέα, στην κουίντα και στα καμαρίνια του θεάτρου, στα στούντιο του Φίνου. Θεατρικός συγγραφέας, επιθεωρησιογράφος, χρονογράφος, στιχουργός, σκηνοθέτης: ό,τι άγγιζε γινόταν χρυσός. Έγραφε με εκπληκτική ταχύτητα, όπως ειπώθηκε στην εκπομπή (μέσα σε τρεις ημέρες ολοκλήρωσε την επιθεώρηση «Έτσι κι αλλιώς και αλλιώτικα»). Το βράδυ θέατρο, ύστερα φαγητό με φίλους, ξενύχτι και συζήτηση όλη νύχτα, συνήθως στη Φωκίωνος Νέγρη. Ούτε το Ίντερνετ ούτε το e-mail τού ήταν απαραίτητα, αφού η ζωή του καλλιτεχνικού σιναφιού της δεκαετίας του ’50 και του ’60 ήταν συγκεντρωμένη στο κέντρο της πόλης. Μια βόλτα με τα πόδια αρκούσε για να συναντήσει κανείς τους ομότεχνούς του, να δώσει και να πάρει. Τι και αν αυτό που έδινε (και εξακολουθεί να δίνει) συχνά ήταν μεγαλύτερο από ό,τι έπαιρνε; Ο Σακελλάριος δεν θα υπήρχε χωρίς τους άλλους.
Ηθοποιοί που έχουν παίξει σε θεατρικά του έργα παραδέχονται ότι μάθαιναν τα λόγια τους με καταπληκτική ταχύτητα και ευκολία γιατί «ο λόγος του έτρεχε σαν νερό».
Ωστόσο, η απλότητα που χαρακτηρίζει το έργο του Σακελλάριου δεν σφράγισε την εκπομπή. Αθάνατα τα τραγούδια του, που τα ερμήνευσαν με ευαισθησία παλιοί και νέοι τραγουδιστές, πολλές οι παρουσίες που αξίζουν τη συμπάθεια και τον σεβασμό μας, όμως και φλυαρία και αρκετός ναρκισσισμός, όχι όμως εκ μέρους του οικοδεσπότη. Κάποιοι (λίγοι) καλεσμένοι συμπεριφέρονταν λες και το τιμώμενο πρόσωπο δεν ήταν ο Σακελλάριος, αλλά οι ίδιοι: φλυαρούσαν, άρπαζαν το μικρόφωνο, πετάγονταν σαν πεταλουδίτσες στην πίστα. Σύμφωνοι, λαϊκό γλέντι θέλει να μας προσφέρει το «Στην υγειά μας», αλλά μερικές φορές είναι σαν να μας κάνουν με το ζόρι ενέσεις κεφιού.
Σε δύσκολες δεκαετίες, ο Σακελλάριος έγραψε πρόζα και στίχους που ξεχείλιζαν από τη χαρά της ζωής. Σήμερα, τη θέση της χαράς συχνά παίρνει η αγχωτική αναζήτηση της ευδαιμονίας, όπως το τσιρίδι στα σίριαλ και στις ψυχαγωγικές εκπομπές παίρνει τη θέση του γέλιου.
No comments:
Post a Comment