Το θεατρικό χρονικό μιας μοιχείας

Συνέντευξη: Στέλιος Μάινας

Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ

Μία γυναίκα με δύο εραστές. Ενα τρίγωνο που καταλήγει... άδοξα όπως το περιγράφει ο ένας από τους δύο άνδρες. «Δεν έχει τέρμα η ταπείνωση και ο εξευτελισμός στον άνθρωπο. Ούτε και σκόπευα να αναφερθώ σ' αυτά τα ρεζιλίκια μου, στις μεγάλες ντροπές μου, που δεν είχα ποτέ ικανό τον εαυτό μου να διαπράξει. Η αισθηματολογία εξάλλου και η υπερβολή με αηδιάζουν».

«Αυτό που χαρακτηρίζει τη νουβέλα είναι η καθαρή θεατρική γραφή. Αλλωστε ο Μήτσου έχει πει ότι θα ήθελε να ήταν ηθοποιός! Ποτέ δεν είναι αργά», λέει ο Στέλιος Μάινας για τον Ανδρέα Μήτσου

Σκληρές παραδοχές διά στόματος «Κυρίου Επισκοπάκη», του ήρωα της ομότιτλης βραβευμένης νουβέλας του Ανδρέα Μήτσου («Καστανιώτης»), «σοβαρού επιστήμονα, καθηγητή της Μεσαιωνικής Ιστορίας και της Παλαιογραφίας», όπως αυτοσυστήνεται, παντρεμένου για δεύτερη φορά και με μικρό παιδί, που εγκατέλειψε την Ιστορία χάριν ενός κοσμηματοπωλείου και δημιούργησε ερωτική σχέση με την παντρεμένη οδοντίατρό του, Αντιγόνη.

Αφηγείται γεμάτος ενοχή την τραγική ερωτική ιστορία του, από την ώρα που έπεσαν με την ερωμένη του θύματα του Βούλγαρου εκβιαστή Χελιδονόπουλου, ώς τον τραγικό θάνατό της καθώς και του εκβιαστή τους από τα χέρια του απατημένου συζύγου της. Διαρκώς ζητά την επιείκεια του αναγνώστη του «ώστε να ξεπλυθεί κάπως η ενοχή μου», λέει.

Από αύριο ο κύριος Επισκοπάκης, ενσαρκωμένος από τον Στέλιο Μάινα, θα επιζητά την εξιλέωση από το θεατρικό κοινό. Το βιβλίο, «Βραβείο Κοινού» του ΕΚΕΒΙ, ανεβαίνει σε διασκευή του συγγραφέα του και σκηνοθεσία του Στέλιου Μάινα στη σκηνή του «104» Κέντρου Λόγου και Τέχνης. Παίζουν οι Στέλιος Μάινας (Επισκοπάκης), Κάτια Σπερελάκη (Αντιγόνη) και Κώστας Καζανάς (Χελιδονόπουλος).

• «Ο Μήτσου ξέρει από θέατρο»

«Εχουμε φτιάξει έναν φαντασιακό χώρο, που μεταλλάσσεται από οδοντιατρείο σε ξενοδοχείο και κοσμηματοπωλείο», εξηγεί ο πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης. «Δεν ακολουθήσαμε ρεαλισμό στην παράσταση. Υιοθετήσαμε τη λυρικότητα και ποιητικότητα που δίνει το κείμενο του Μήτσου. Με άλλα λόγια, επικεντρωθήκαμε στον λόγο του». Κι επειδή η γλώσσα του «Επισκοπάκη», συνεχίζει, «δεν είναι η γλώσσα του συρμού, απαιτεί από τους ηθοποιούς μια μίνιμουμ τεχνική».

Στέλιος Μάινας, Κάτια Σπερελάκη και Κώστας Καζανάς: το ερωτικό τρίγωνο όπως το φωτογράφισε ο Τάσος Βρεττός

Κι αν το γλωσσικό ύφος διατηρήθηκε στο ακέραιο, ακριβώς το ίδιο συνέβη και με τη νουβέλα. «Δεν έχει αλλοιωθεί τίποτα. Θα δείτε την εξέλιξη των χαρακτήρων του βιβλίου--τίποτα λιγότερο, τίποτα παραπάνω», επιβεβαιώνει ο Στέλιος Μάινας, που ως «άνθρωπος της εικόνας», με τη σκηνοθεσία του απλώς εικονοποίησε τις φοβίες του κεντρικού ήρωα.

«Αλλωστε, αυτό που χαρακτηρίζει τη νουβέλα είναι η καθαρή θεατρική γραφή», επιμένει. «Θα μπορούσε να υπάρχει, δηλαδή, αντί για το βιβλίο, το θεατρικό έργο "Ο κύριος Επισκοπάκης". Μοιάζει ο Μήτσου να ξέρει πολύ καλά το θέατρο. Μάλιστα έχει πει ότι θα ήθελε να ήταν ηθοποιός! Ποτέ δεν είναι αργά...».

Ο Επισκοπάκης διαρκώς προβαίνει σε υπαρξιακού τύπου εκμυστηρεύσεις-γενικεύσεις, που διόλου δεν τον τιμούν: «Οι άνδρες έχουμε, φαίνεται, ηττηθεί από παλιά προτού ακόμα γεννηθούμε. Πρόκειται για μια αρρώστια του φύλου μας. Μ' αυτή την ήττα ως προίκα ερχόμαστε στη ζωή. Κι όπως η στρουθοκάμηλος που χώνει το κεφάλι μες στην άμμο, για να μην βλέπει άλλο τον κυνηγό της, στην ίδια μας βλακεία βυθιζόμαστε κι εμείς και σχεδόν το έχουμε πιστέψει πως θα υπάρξει κάποια άλλη ζωή για μας», παραληρεί.

«Είναι σκληρός και με τόν εαυτό του και με τους άλλους», τονίζει ο Στέλιος Μάινας. «Ομως, ο βασικός καταλύτης του έργου και ο πιο ολοκληρωμένος χαρακτήρας της παράστασης είναι ο γυναικείος, η Αντιγόνη. Είναι η μόνη που ξέρει πού πρέπει να κατευθυνθεί».

«Ελεγεία στον έρωτα»

Μπορεί να τον ενσαρκώνει, όμως δεν τον δικαιολογεί τον τραγελαφικό ήρωα ο Μάινας: «Φταίει και γι' αυτό τιμωρείται. Ο Επισκοπάκης, με όλους τους προσωπικούς εφιάλτες του, είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Αυτό που τον χαρακτηρίζει είναι ό,τι ήθελε να κάνει και δεν τόλμησε. Είναι ένας, μέσα σε εισαγωγικά, καβαφικός ήρωας, εσωστρεφής, κυκλοθυμικός, έμμεσος», συνοψίζει ο ηθοποιός. Και χαρακτηρίζει το έργο με μια φράση: «Ελεγεία στον έρωτα» και «ένα δράμα με το σπέρμα της τραγωδίας».

Η παράσταση απευθύνεται «σε όσους έχουν μετανιώσει για ό,τι έχουν χάσει απ' τη ζωή τους λόγω των επιλογών τους. Ή σε όσους έχουν μετανιώσει για ό,τι δεν έχουν επιτρέψει στον εαυτό τους». Μάλλον αναμένονται ουρές στο «104».

Και μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: οι φωτογραφίες του προγράμματος της παράστασης (του Τάσου Βρεττού) είναι αυτές που -υποτίθεται- ότι τράβηξε κρυφά απ' τις περιπτύξεις της Αντιγόνης και του Επισκοπάκη ο εκβιαστής Χελιδονόπουλος. Τα σύγχρονα σκηνικά και τα κοστούμια είναι της Αγγελικής Αθανασιάδου και η πρωτότυπη μουσική του Παναγιώτη Βασιλονικολού. Το «104» Κέντρο Λόγου και Τέχνης είναι στον πεζόδρομο της Θεμιστοκλέους 104, στη συμβολή με την Καλλιδρομίου (τηλέφωνο:210-3826185).

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/10/2008