Ρωγμές στο Τείχος

Της ΕΦΗΣ ΜΑΡΙΝΟΥ - φωτ: Π. ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ / 7 - 26/10/2008

Ο Δημήτρης Γκενεράλης βρισκόταν στο Ανατολικό Βερολίνο για μεταπτυχιακά λίγο πριν από την πτώση του Τείχους. Εκεί γνώρισε μια παρέα νέων Ανατολικογερμανών που, δίχως να το περιμένουν, βρέθηκαν ανάμεσα στους πρωταγωνιστές τών ιστορικών γεγονότων. Τότε ο Δ. Γκενεράλης δεν το φανταζόταν ότι θα μπορούσαν να αποτελέσουν ήρωες ενός θεατρικού του έργου. Να όμως που την Τρίτη το «Βερολίνο 1989, ιστορίες μιας πόλης» μεταφέρεται στη Β' Σκηνή τού Απλού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία Αρη Τρουπάκη και παραγωγή του καλλιτεχνικού οργανισμού «Φάσμα».

Η παράσταση τοποθετείται ένα χρόνο μετά την πτώση του Τείχους. Ο Γιόχαν Μαρτ, επικεφαλής της Στάζι (σκηνικό-κοστούμια Θοδωρής Χρυσικός) ανακρίνει στο γραφείο του τον Βολφ, τον ίδιο άνθρωπο που στη Δυτική Γερμανία καταζητείται ως τρομοκράτης. Μέσα από τα αρχεία ο ανακριτής ανακαλεί τις ιστορίες της αντιστασιακής ομάδας. Ο Χανς είναι θερμόαιμος επαναστάτης, η Λάουρα ενταγμένη στο σύστημα αλλά γοητευμένη από τον αέρα της αμφισβήτησης, η Νόρα ευαίσθητη και συναισθηματική. Ο Βολφ, αριστερός από τη Δύση που επέλεξε να ζήσει στη Λαϊκή Δημοκρατία της Αν.Γερμανίας, περνάει συχνά από το Ανατολικό στο Δυτικό Βερολίνο. Κάτω από τα μάτια της Στάζι, η παρέα (Ι. Σταυροπούλου, Δ. Μανούσου, Μ. Σαΐτη, Σ. Παρρής, Α. Θανάσουλας, Λ. Σφοντούρης, Ι. Λασπιάς) μοιράζει φέιγ βολάν έξω από το σπίτι του διοικητή ασφαλείας, συναντιέται σε μια σφραγισμένη προτεσταντική εκκλησία όπου συζητούν για την... αληθινή ζωή πίσω από το τείχος.

• Αλλά πώς νιώθουν σήμερα οι ήρωες του Δ. Γκενεράλη;

«Τον πρώτο καιρό μετά την πτώση τού Τείχους, πολλοί δεν άντεχαν το διαφορετικό, το καινούριο», λέει ο συγγραφέας. «Είδα ανθρώπους που τρελάθηκαν. Αλλοι έγιναν πετυχημένοι επιχειρηματίες στη Δύση κι άλλοι συνέχισαν να ζουν όπως παλιά, δηλαδή χωρίς θέρμανση, χωρίς μπάνιο... Δεν νοσταλγούν το παλιό καθεστώς. Νιώθουν όμως ότι τους πήραν τη ζωή από τα χέρια. Πηγαίνουν ακόμα σε σουπερμάρκετ του Ανατολικού Βερολίνου για να ψωνίσουν πράγματα στις σοσιαλιστικές συσκευασίες και στις σοσιαλιστικές τιμές... Αυτή η αναζήτηση των «υπολοίπων» της παλιάς τους ζωής είναι συγκλονιστική. Βέβαια, όπως συμβαίνει πάντα, αυτό έγινε της μόδας! Σήμερα τρέχουν στο σοσιαλιστικό μάρκετ φοιτητές και τρέντι καλλιτέχνες».

«Ενας ολόκληρος κόσμος ηττάται και αναδύεται ένας καινούριος, αμφιλεγόμενα ελεύθερος» λέει ο Α. Τρουπάκης. «Στο βιβλίο με γοήτευσε γιατί, ηλικιακά, ανήκω στον κόσμο των ηρώων. Εχουν ζήσει στο σοσιαλισμό, αλλά δεν τον έχουν φάει με το κουτάλι. Βρίσκονταν στην ηλικία που διαμόρφωναν προσωπικότητα, άποψη για τη ζωή. Και τότε τα πάντα αναποδογυρίζουν».

• Τελικά υπήρχε η περιβόητη «άλλη μεριά»;

«Είμαστε δεκαεννιά χρόνια μετά την πτώση του σοσιαλισμού κι ακόμα πλανάται το αναπάντητο ερώτημα» «και τώρα τι;» απαντά ο σκηνοθέτης. «Ολα είναι ελεύθερα, άνετα κι όμως κάτι λείπει. Το πεσμένο τείχος αντικαταστάθηκε από ένα άλλο, αόρατο αλλά δραματικά υπαρκτό. Μέσα από τα μεγάλα γεγονότα η παράσταση μιλάει για μια γενιά που διψά να ορίσει έναν καινούριο ορίζοντα σ' έναν κόσμο σύγχυσης».