Έχει ερμηνεύσει έργα του κλασικού και του σύγχρονου ρεπερτορίου, έχει πρωταγωνιστήσει στο «Γλάρο» και στο «Μάστερκλας», και στον «Υπηρέτη δύο αφεντάδων» και στον «Τζόρνταν», ενώ παράλληλα παίζει στην τηλεόραση, με το ίδιο πάθος και την ίδια αφοσίωση. Η Κάτια Δανδουλάκη φέτος πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Παρακαλώ να μείνει μεταξύ μας» των Αλέξανδρου Ρήγα και Δημήτρη Αποστόλου.Το «Παρακαλώ να μείνει μεταξύ μας» είναι μια κωμωδία για μια κυρία του σοβαρού θεάτρου που απευθύνεται σε δύο συγγραφείς του εναλλακτικού για να γίνει πιο εμπορική! Ένα έργο που είναι ένα κλείσιμο του ματιού στο κοινό και στις κουίντες, με γέλιο, χαρά, αλλά και... θρίλερ καταστάσεις. Η συνάντηση για την κουβέντα μας πραγματοποιήθηκε στο καμαρίνι της και η πρώτη έκπληξη ήταν η απουσία από αυτό προσωπικών της φωτογραφιών.
Κάτια Δανδουλάκη: Στο καμαρίνι μου έχω τις φωτογραφίες του πατέρα μου και της μητέρας μου... του Μάριου... του βαφτισιμιού μου. Έχω τις φωτογραφίες των ανθρώπων που η αύρα τους με αγκαλιάζει. Υπάρχουν φωτογραφίες μου στο θέατρο. Και στο σπίτι μου έχω μια σκάλα όπου υπάρχουν φωτογραφίες μου... Όμως, γενικά δεν είμαι νάρκισσος. Ο ναρκισσισμός είναι ένα χαρακτηριστικό που το βρίσκω ως και γελοίο. Ίσως γιατί δεν ένιωσα ποτέ ούτε το ένα ούτε το άλλο. Είμαι μια κοκέτα γυναίκα, όμως δεν είμαι φιλάρεσκη με την έννοια του κάθομαι ώρες ή κάθε τόσο να κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Προσέχω την εμφάνισή μου, βάφομαι, χτενίζομαι, διαλέγω τα ρούχα μου με επιμέλεια, γυμνάζομαι... αλλά... εφάπαξ μέσα στη μέρα. Δεν θα ασχοληθώ την υπόλοιπη ημέρα με την εικόνα μου. Γι αυτό με απωθούν τα ακκίσματα και οι ωραιοπαθείς. Η γοητεία είναι κάτι πολύ πιο εσωτερικό, ουσιαστικό και βαθύ. Δεν με απασχολούν τα εξωτερικά και επιφανειακά χαρακτηριστικά. Είμαι ένας άνθρωπος προσγειωμένος.
- Ένας άνθρωπος προσγειωμένος που όμως βρίσκεται σε μια δουλειά που πετάει. Πώς γίνεται αυτό;
Αν πέταγα μόνον δεν θα κατάφερνα τίποτα. Θα είχα μείνει πάνω στο σύννεφο και δεν θα με βλέπατε. Για να μπορείς να δεις τι κρύβει το σύννεφο πρέπει κάποιος να το κατεβάσει κάτω και αυτό κάνουμε σ' αυτή τη δουλειά. Φέρνουμε το σύννεφο πάνω στη σκηνή. Βγαίνουμε μέσα από το σύννεφο και γευόμαστε το ταξίδι όλοι μαζί. Νομίζω ότι αν δεν υπάρχει προσγείωση στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να ζήσουμε τα όνειρα. Κι εγώ έχω μάθει να δίνω ύλη στα όνειρα: Καρφιά και ξύλα που λέγονται σκηνικά και ψυχή που είναι η άυλη ύλη της δουλειάς μας. Για μένα αυτή είναι η μαγεία του θεάτρου. Το αντιφατικό αυτό του χαρακτήρα μου είναι πως έχω ένα μαθηματικό μυαλό, είμαι οργανωτική, δραστήρια, συγκεντρωτική, γρήγορη στην εκτέλεση και όλα αυτά την ίδια στιγμή έρχονται σε πλήρη αντίφαση όταν αποφασίσει η ψυχή μου και τα συναισθήματα μου να φύγουν από κει και να ακολουθήσουν την καρδιά μου. Δεν υπάρχει τίποτα από αυτά όταν η καρδιά μου λέει κάτι άλλο. Στη ζωή μου είχα τη μεγάλη τύχη η καρδιά μου να ακολουθεί τα συναισθήματά της και να τα προφυλάσσω από το να φθαρούν, και η ζωή μου να ακολουθεί τον ρεαλισμό της για να μπορεί η καρδιά να βρει τη θέση της. Βρήκα μια ισορροπία που μου έδωσε αυτάρκεια, αυτοτέλεια και ψυχική ηρεμία. Δεν έχω κανένα ποθημένο. Δεν έχω ίχνος κακίας, εκδικητικότητας ή ζήλιας. Δεν είμαι αγία. Είμαι κανονικός άνθρωπος. Δεν έχω, όμως, αρνητικά συναισθήματα. Ίσως επειδή ευνοήθηκα από πολύ αγάπη και νιώθω ευγνωμοσύνη γι αυτό.
- Αυτή η στάση ζωής πώς σε συνδράμει στις θεατρικές επιλογές σου. Πώς δηλαδή επιλέγεις έργο και συνεργάτες; Και ποια είναι η πιο γοητευτική στιγμή της δουλειάς σας;
Η πιο γοητευτική είναι η περίοδος όπου πλάθεται αυτή η χημεία ανάμεσα σε ανθρώπους και υλικά. Για μένα το πιο γοητευτικό είναι να συμπέσει το «θέλω» μου με το «θέλω» ανθρώπων που θαυμάζω. Όταν αυτό συμβεί αυτόματα έχεις την πρώτη μαγιά. Όταν οι άλλοι πούνε «ναι» στο ίδιο όραμα αρχίζω και βγάζω τα φτερά μου. Ακολουθεί η διαδικασία να βρεθεί ο τρόπος που θα κάνουμε το ταξίδι πιο μαγικό, και μαγικό γίνεται το ταξίδι με απλά συγκεκριμένα πράγματα, από τα πιο υλικά, ξύλα, καρφιά, υφάσματα έως και τις πιο εσωτερικές: Συναισθήματα, οράματα, διαθέσεις και πως πραγματώνονται αυτά όλα μέσα από τα κείμενα, τις λέξεις... Πως αποχτούν οι χορδές ήχο!
- Θέατρο και τηλεόραση. Με αγάπη και τα δύο και αφοσίωση...
Αποφοίτησα από τη σχολή του Καρόλου Κουν που έλεγε όχι στο σινεμά, όχι στην τηλεόραση. Εγώ τα έκανα όλα. Στην τηλεόραση έκανα καταπληκτικές σειρές και έπειτα, χωρίς ίχνος ταμπού, έκανα τη «Λάμψη». Μάλιστα, όταν κάποιοι μου έλεγαν «μα πώς παίζετε σε καθημερινή σειρά;..» τους απαντούσα πως παίζω σε μια σαπουνόπερα. Γιατί να φοβόμαστε τις λέξεις. Η σαπουνόπερα δεν είναι κακό. Κακό είναι να την κάνω λάθος. Είμαι βαθιά ακομπλεξάριστη. Λατρεύω την τηλεόραση. Η τηλεόραση δεν με έφθειρε. Μου χάρισε χρήματα αντίθετα. Χρήματα που το θέατρο απομυζά. Βέβαια το θέατρο είναι ένας μεγάλος πόνος, μια ιστορία αγάπης και λατρείας. Όμως, μου λείπει και η τηλεόραση. Βέβαια, δεν θα κάνω κάτι αν δεν είναι αυτό που απόλυτα θέλω. Δεν θα κάνω συμβιβασμούς.
- Τι σημαίνει για σένα ο ηθοποιός;
Ο ηθοποιός είναι ένα μέσο, που θα μεταφέρει το συναίσθημα της πρώτης ύλης που είναι μέσα στην ψυχή του συγγραφέα. Όσο πιο μεγάλη είναι η ψυχή του συγγραφέα και όσο πιο μεγάλος είναι ο ηθοποιός τόσο πιο πλατύ και διεισδυτικό είναι το συναίσθημα. Ο ηθοποιός είναι ο δημιουργός που παίρνει την πρώτη ύλη, του συγγραφέα, και μ αυτή φτιάχνει τις χορδές -καινούργιες κάθε φορά- για να δώσει τον γεμάτο ήχο που θα καθηλώσει.
- Είναι γνωστή η βαθιά αγάπη σας με τον Μάριο Πλωρίτη και είναι σίγουρο πως είναι παρών στη ζωή σας και θα είναι πάντα. Όμως, ειδικά, από τον θεατράνθρωπο Πλωρίτη τι είναι αυτό που κρατάτε σαν φυλαχτό;
Δεν είναι ένα στοιχείο. Είναι πάρα πολλά. Είναι η συνολική στάση του απέναντι στον κόσμο, την κοινωνία, το θέατρο, στην πολιτική. Αυτή τη στάση ζωής κουβαλάω μέσα μου. Από τα μικρά και καθημερινά έως τα μεγάλα. Με αυτά έμαθα πώς να ζω σεβόμενη τον εαυτό μου, την ελευθερία μου και την ελευθερία του άλλου, τα πιστεύω τα δικά μου και τα πιστεύω του άλλουή η στάση ζωής είναι το αγαθό μου.
No comments:
Post a Comment