«Οι πρώτοι διδάξαντες δεν κοπιάρονται»

•  «Εκείνος κι Εκείνος» η επιστροφή * Με Πάνο Σκουρολιάκο και Τάσο Χαλκιά

• Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΙΔΑΛΗ
•  Ελευθεροτυπία, Σάββατο 11 Ιουνίου 2011

Ο Λουκάς και ο Σόλων επιστρέφουν θεατρικά αυτό το καλοκαίρι. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται τους δύο περιπλανώμενους, φτωχούς φίλους με τις αφοπλιστικές απορίες τους και τα σκωπτικά σχόλιά τους από την επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά της ΕΡΤ «Εκείνος κι Εκείνος» του Κώστα Μουρσελά (πρώτη περίοδος 1972-1974, δεύτερη το 1989, κάποιες επαναλήψεις αργότερα) με το αξέχαστο «δίδυμο» Βασίλη Διαμαντόπουλου- Γιώργου Μιχαλακόπουλου.

 

 Το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης ξεκινάει την καλοκαιρινή του περιοδεία με το «Εκείνος κι Εκείνος» του Μουρσελά σε σκηνοθεσία Γιάννη Καραχισαρίδη σε μια ενιαία παράσταση καταγράφοντας δύο μερόνυχτα από τον πλάνητα βίο τους. Τον Λουκά και τον Σόλωνα υποδύονται αντίστοιχα δύο έμπειροι ηθοποιοί, ο Πάνος Σκουρολιάκος και ο Τάσος Χαλκιάς (πρεμιέρα στις 22 Ιουνίου στο Δημοτικό Θέατρο Παπάγου). Ιδού τι λένε οι δύο... «Εκείνοι» στην «Ε».
ΠΑΝΟΣ ΣΚΟΥΡΟΛΙΑΚΟΣ: «Ο Λουκάς είναι το άλλο μισό του Σόλωνα. Το αθώο μισό, που επιμένει με καλή διάθεση ν' αντιμετωπίζει τον κόσμο και τις καταστάσεις. Ο άνθρωπος που προσπαθεί να κατανοήσει το αίνιγμα της καθημερινής ζωής, κάτι που εμείς οι "κανονικοί" άνθρωποι νομίζουμε ότι το έχουμε κατανοήσει και το ελέγχουμε πλήρως. Κάποιοι σε ορισμένες στιγμές της ζωής τους διαπιστώνουν ότι δεν έχουν απάντηση σ' αυτό το αίνιγμα. Για τον Λουκά είναι δεδομένο ότι δεν την έχει, κι αυτό είναι τρόπος ζωής».

ΤΑΣΟΣ ΧΑΛΚΙΑΣ: «Ο Σόλων είναι ένα φως δυσεύρετο σε μέρες ζοφερές. Δεν κρύβεται, αλλά και δεν κυκλοφορεί εύκολα ανάμεσά μας. Δηλώνει την παρουσία του όταν εκείνος το επιλέξει με καταλυτικό και καταιγιστικό τρόπο. Οταν αποσύρεται, αφήνει πίσω του κάτι σαν δίδαγμα, σαν επιλογή τρόπου ζωής, χωρίς να λέει σε κανέναν: Ακολούθησέ το».
- Τι τους ενώνει, τις τους χωρίζει;
Π.Σ.: «Η "αλληλοσυμπληρωματικότητά" τους. Και οι δύο είναι ό,τι μπορεί ο καθένας μας να αποθησαυρίσει κατά τη διάρκεια του βίου του. Το περίφημο δηλαδή: "Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα"».
Τ.Χ.: «Είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους όσο για να συμπληρώνει απόλυτα ο ένας τον άλλο, στην κοινή τους πορεία για το ταξίδι της ζωής. Τους ενώνει η αμοιβαία εμπιστοσύνη στην υπόγεια διαδρομή, που αποφάσισαν ν' ακολουθήσουν καταμεσής στο φως του ήλιου».
- Η οπτική που βλέπουν τον κόσμο;
Π.Σ.: «Βλέπουν τον κόσμο όπως ένα μικρό παιδί. Αθώα. Εχοντας όμως κάνει μια πορεία ζωής επώδυνη έως ότου φτάσουν σε αυτή την ακριβή αθωότητα».
Τ.Χ.: «Δεν παρατηρούν με κανένα ιδεολογικό βλέμμα τον κόσμο, δεν είναι όντα που σε παρασύρουν στη μίμηση αλλά στην περιέργεια και στη σπουδή! Και ο πλάνητας δεν συνάδει απαραίτητα με κάτι αρνητικό, αντίθετα έχει περιεχόμενα την περιπέτεια, την εμπειρία, τη γνώση, τη σοφία».
- Υστερα από σχεδόν 40 χρόνια τι έχουν να πουν στο σημερινό κοινό;
Π.Σ.: «Αυτό που έχουν να πουν όλα τα σημαντικά θεατρικά έργα που αντέχουν στον χρόνο. Ο Κώστας Μουρσελάς δεν έγραψε τότε -εν μέσω δικτατορίας- με υλικά και προσανατολισμό "επίκαιρο". Ακούμπησε τον πυθμένα της ψυχής και των προβλημάτων του ανθρώπου. Εγραψε κείμενα που αφορούν πάντα το ανθρώπινο γένος και που φωτίζονται ιδιαίτερα σε στιγμές δύσκολες, όπως εκείνες της χούντας των συνταγματαρχών ή τις τωρινές, της χούντας των αγορών».
Τ.Χ.: «Ο,τι ακριβώς έχει να πει έπειτα από 2.500 χρόνια ο Αισχύλος και ο Σοφοκλής, ύστερα από 450 ο Σέξπιρ, ο Μάρλοου, έπειτα από 250 ο Μολιέρος, ύστερα από 150 με 100 χρόνια ο Ιψεν, ο Στρίντμπεργκ, ο Τσέχοφ, έπειτα από 50 χρόνια ο Μπέκετ ή ο Πίντερ».
- Το πρωτοπόρο δίδυμο Διαμαντόπουλος -Μιχαλακόπουλος σας έχει επηρεάσει καθόλου; Πήρατε κάποιες αποστάσεις;
Π.Σ.: «Οι ανεπανάληπτοι πρώτοι διδάξαντες ούτε κοπιάρονται ούτε καν προσφέρονται για ανούσια μίμηση. Από την άλλη, οι ηθοποιοί είναι ερμηνευτές. Πασχίζουμε, λοιπόν, να καταθέσουμε τη δική μας εκδοχή, τη δική μας ερμηνεία στους ρόλους και το έργο».
Τ.Χ.: «Ο αείμνηστος Βασίλης Διαμαντόπουλος και ο πολυαγαπημένος Γιώργος Μιχαλακόπουλος μας χάρισαν δύο αξέχαστες ερμηνείες που προσωπικά θεωρώ ότι είναι δύσκολο να τις ξεχάσουμε. Σε ό,τι με αφορά προσπαθώ να επικοινωνήσω με τον ρόλο του Σόλωνα όσο γίνεται ανυπεράσπιστος από την ερμηνεία του Γιώργου, αλλά δεν νιώθω και την ανάγκη να την καταδικάσω στη λήθη, ενίοτε την εμπιστεύομαι στην προσπάθειά μου να ανταμώσω με τον Σόλωνα».
- Η ανεμελιά της φτώχειας τους είναι κατανοητή για τα σημερινά δεδομένα; Η φτώχεια θέλει καλοπέραση;
Π.Σ.: «Οι ήρωες του Μουρσελά δεν πολυνοιάζονται αν είναι φτωχοί ή όχι. Πάνω απ' όλα, θέλουν να είναι ελεύθεροι. Γι' αυτούς, η ελεύθερη ζωή είναι η καλοπέραση!».
Τ.Χ.: «Ανεπιφύλακτα ναι, η φτώχεια θέλει καλοπέραση! Οπως ακριβώς μας την κατέδειξαν οι ταινίες των Ελλήνων σκηνοθετών, δημιουργών στις δεκαετίες '50, '60 αλλά και '70, όπου η λιτότητα, όχι η αναγκαστική, ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της ζωής των ανθρώπων σε όλες τους τις εκδηλώσεις, αλλά κυρίως στις καταναλωτικές τους συνήθειες και πρακτικές. Ο Σόλων και ο Λουκάς τα καταφέρνουν πολύ καλά, όχι μόνο γιατί είναι στη ζωή μόνοι, χωρίς οικογένεια και κατά συνέπεια χωρίς υποχρεώσεις, ούτε γιατί η φτώχεια αντιμετωπίζεται με ανεμελιά, σαν κύριο και δραστικό φάρμακο, αλλά σαν αντίσταση στην καθημερινή εξαθλίωση».
- Το δικό σας «φιλοσοφικό» σχόλιο για την ιδιότυπη αμερικανο-ευρωπαϊκή κατοχή στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα;
Π.Σ.: «Οι κατακτητές δεν είναι καινούργιο φρούτο στον τόπο μας. Πόσες και πόσες φορές σ' όλες τις περιόδους της μακρόχρονης ιστορίας μας χρειάστηκε να τους αντιμετωπίσουμε! Ε, το ίδιο θα πρέπει να κάνουμε και τώρα».
Τ.Χ.: «Για την αγαπημένη πατρίδα το δαιμόνιο της φυλής δεν έχει κάνει ακόμα τη γενική του συνέλευση. Προς το παρόν ψάχνει τους νέους ηγέτες του, αφυπνισμένο ευτυχώς, σε χώρους μακράν των κομματικών διευθύνσεων. Αυτή η αναζήτηση γρήγορα θα καρποφορήσει μια φρέσκια σοδειά, ικανή να μας θρέψει όλους όπως μας αξίζει, φτάνει να μην ξεχνάμε ποτέ τον προσωπικό αγώνα στη συλλογική προσπάθεια». *
info:Σκηνικά και κοστούμια: Αντώνης Χαλκιάς. Παίζουν επίσης ο Δημήτρης Παπανικολάου και η Ηλιάνα Μπάλα.