«Με γέλιο και δάκρυα», για γέλια και για κλάματα δηλαδή... Αν σας θυμίζει κάτι από αυτά που ζούμε τις τελευταίες ημέρες, τότε και ο τίτλος Περιμένοντας τον Γκοντό θα μπορούσε κάλλιστα να φιλοξενείται στις πολιτικές και όχι μόνο στις πολιτιστικές σελίδες της εφημερίδας...
Όχι άδικα. Αυτό το ίσως σημαντικότερο θεατρικό έργο του 20ού αιώνα υπήρξε και παραμένει ακόμη, περισσότερα από εξήντα χρόνια μετά τη δημιουργία του, το πλέον αμφίσημο, μυστηριώδες και ανοιχτό σε ερμηνείες έργο του μοντέρνου θεάτρου. Ο ίδιος ο συγγραφέας του, ο Ιρλανδός νομπελίστας Σάμιουελ Μπέκετ, αρνήθηκε να μιλήσει γι' αυτήν τη «δίπρακτη τραγικωμωδία», γραμμένη το 1949, την επαύριο του παγκοσμίου πολέμου, που ενσωμάτωνε την τραγική εμπειρία που μόλις είχε βιώσει η Ευρώπη, αλλά και την αναμονή για την ανασυγκρότηση πάνω στα ερείπια... Ο Βλαντιμίρ κι ο Εστραγκόν, στη μέση του πουθενά, περιμένουν την άφιξη του μυστηριώδους Γκοντό που θα τους σώσει, αλλά αυτός δεν έρχεται ποτέ... Ίσως οι ήρωες του έργου να μοιάζουν σήμερα, μέσα στη δίνη ενός νέου πολέμου, οικονομικού αυτή τη φορά, τραγικά επίκαιροι, όχι γιατί ο Μπέκετ υπήρξε προφητικός αλλά γιατί οι ήρωές του είναι σμιλεμένοι με τρόπο τέτοιο που να αποδεικνύονται πάντοτε, σε κάθε ανθρώπινη συνθήκη, τραγικά επίκαιροι...
Αυτό το απογυμνωμένο από οτιδήποτε περιττό, απόλυτα στοιχειώδες έργο παρουσιάζεται από σήμερα στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου, σε σκηνοθεσία του Κωστή Καπελώνη. Ο σκηνοθέτης επέλεξε τους ανδρικούς ρόλους του έργου να ερμηνεύσουν πέντε γυναίκες, οι Κάτια Γέρου, Δήμητρα Χατούπη, Μυρτώ Αλικάκη, Λουκία Πιστιόλα και Αριάδνη Καβαλιέρου, ώστε οι ήρωες του Μπέκετ να χάσουν το φύλο τους και να παρουσιαστούν απλώς ως ανθρώπινα πλάσματα στον τόπο και στον χρόνο του έργου. Η μετάφραση είναι της Σουζάνας Χούλια και τα κοστούμια της Κατερίνας Σωτηρίου, ενώ τη χορογραφία επιμελήθηκε η Πωλίνα Κρεμαστά.
No comments:
Post a Comment