Ο Αριστοφάνης στην πλατεία Συντάγματος...

«Υπάρχει μια φράση στην παράσταση από τους “Ορνιθες” που τη λέει ο Πεισθέταιρος: “Δεν αντέχω άλλο ανάμεσα σε τόσους προύχοντες της εξουσίας. Κλέφτες, φοροαπατεώνες, νταβατζήδες, αδίστακτους...”»

«Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ ΕΝΩ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΜΕΘΟΡΙΟΣ. ΚΑΙ, ΟΤΑΝ ΠΕΦΤΕΙ ΤΟ ΦΩΣ, ΜΑΥΡΙΖΕΙ Ο ΤΟΠΟΣ» 

 

«ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΕ ΑΞΙΩΣΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΟΝ "ΒΑΣΙΛΙΑ ΛΗΡ" ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΙΣΩΣ ΠΩ ΑΝΤΙΟ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ»

Ο Γιώργος Μεσσάλας προτείνει λύσεις στους αγανακτισμένους μέσα από την παράστασή του διά στόματος Αριστοφάνη. Ο ιδρυτής και εμψυχωτής του Μοντέρνου Θεάτρου, μιας αξιοσημείωτης παρουσίας στα θεατρικά δρώμενα του τόπου, που φέτος συμπληρώνει 35 χρόνια, θέλει να μιλήσει για όλα αυτά που πονάνε τους Νεοέλληνες.
Ο στόχος του είναι να ανθίσει και πάλι το γέλιο στα χείλη των συμπολιτών του. Επέλεξε λοιπόν το κατάλληλο για την περίσταση φάρμακο: Αριστοφάνης! Και συγκεκριμένα, τις πιο σημαντικές σκηνές από σπουδαία έργα του μεγάλου ποιητή, έργα-σταθμούς στη διαδρομή του Μοντέρνου Θεάτρου, που συνεχίζει άκαμπτο παρά τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζει στην πλατεία Βικτωρίας όπου στεγάζεται.

Υπό τον γενικό τίτλο «Αριστοφανικός οίστρος» έχει συμπεριλάβει αποσπάσματα από τις αττικές κωμωδίες «Ορνιθες», «Θεσμοφοριάζουσες», «Σφήκες» και «Λυσιστράτη» και θα τα παρουσιάσει ξεκινώντας από τις 22 Ιουλίου στο ανοιχτό θέατρο στο Αλσος Γαλατσίου και συνεχίζοντας στο θέατρο Παπάγου, στο Φάληρο, στην Κηφισιά, στους Δελφούς κ.α. Μια παράσταση σε κείμενα του Κώστα Γεωργουσόπουλου, διασκευή και σκηνοθεσία Γιώργου Μεσσάλα, σκηνογραφία Αλέκου Φασιανού, μουσική Θάνου Μικρούτσικου, Θόδωρου Αντωνίου και Μίμη Πλέσσα με τους Γιώργο Μεσσάλα, Ντένη Θεμελή, Ολγα Πολίτου και Ντίνο Καρύδη.


«Εχουμε τόση ανάγκη να γελάσουμε όλοι μαςς με τη βαριά κατάθλιψη που μας έχουν επιβάλει και από την άλλη να σκεφτούμε πώς μπορούμε να βγούμε από το αδιέξοδο».

- Τι λύσεις προτείνει ο Αριστοφάνης;

Αυτά ακριβώς που προτείνει και η πλατεία Συντάγματος. Υπάρχει μια φράση στην παράσταση από τους «Ορνιθες» που τη λέει ο Πεισθέταιρος: «Δεν αντέχω άλλο ανάμεσα σε τόσους προύχοντες της εξουσίας. Κλέφτες, φοροαπατεώνες, νταβατζήδες, αδίστακτους, παπάδες τοκογλύφους, που πουλάνε ναούς και πατρίδα. Ελάτε γρήγορα, πουλιά μου, δώστε μου φτερά να σωθούμε όλοι μαζί κι εσείς κι εμείς».

- Εσείς έχετε κατεβεί στην πλατεία;

Εχω πάει κι εγώ, γιατί είμαι το ίδιο σαν κι αυτούς τους ανθρώπους. Ολοι οι άνθρωποι του πολιτισμού θέλουμε να μην καταποντιστεί αυτή η χώρα, αλλά από την άλλη είμαστε ήδη καταποντισμένοι.

- Δηλώνετε ότι σκηνοθετήσατε μια ανατρεπτική παράσταση με σύγχρονη σκέψη. Ποιο είναι το concept;

Είχα στη σκέψη μου ότι ανεβάζουμε μια παράσταση μπροστά στους θεατές.

- Μιλάτε για θέατρο εν θεάτρω;

Ακριβώς, που ο σκηνοθέτης είναι παρών και παροτρύνει τους θεατές να πάρουν μέρος σαν να είναι μέλη του Χορού. Κι έτσι οι θεατές δεν είναι απλώς θεατές. Είναι συνδημιουργοί, αφού θα παίρνουν μέρος ενεργά στην παράσταση.

«ΘΑ ΜΕΙΝΩ ΝΑ ΠΑΛΕΨΩ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ»

- Κάνετε θέατρο στην πλατεία Βικτωρίας, σε μια περιοχή που εύστοχα έχετε χαρακτηρίσει «παραμεθόριο». Αντιμετωπίζετε προβλήματα από τους μετανάστες;

Η πλατεία Βικτωρίας ενώ είναι στο κέντρο είναι στην παραμεθόριο. Μέχρι τώρα δεν λειτουργούσε ούτε το τρένο -το φτιάχνουν δύο χρόνια- και από την άλλη, όταν πέφτει το φως, μαυρίζει ο τόπος. Εμείς εδώ στην «Αλκυονίδα» αγωνιζόμαστε να σταθούμε όρθιοι. Εμένα προσωπικά με κρατάνε όρθιο κάποιοι άνθρωποι που περνάνε από εκεί και μου μιλάνε ή που τους συναντώ στον δρόμο και μου λένε «Κράτα γερά». Κι από αντίδραση, ενώ το θέατρο είναι κλειστό, πολλές φορές τα βράδια ανάβω τα εξωτερικά φώτα. Και τα ανάβω αλληγορικά, γιατί τα φώτα της ψυχής μας δεν είναι η ΔΕΗ, που είναι απαραίτητη, γι’ αυτό και οι λογαριασμοί στο θέατρο έρχονται απερίγραπτα υψηλοί και κάθε λίγο και λιγάκι κάνω διακανονισμούς. Οχι, δεν μας έχει ενοχλήσει ποτέ κανείς, αλλά όταν έρχονται μηνύματα ότι στην παρακάτω γωνία πέταξαν μια γυναίκα κάτω για να της πάρουν την τσάντα και πρέπει να βγαίνουν αυτές οι ειδήσεις στην τηλεόραση, κάποια κυρία ή κάποιος άλλος θεατής φοβούνται να έρθουν στο θέατρο.

- Αυτό σημαίνει ότι έχει μειωθεί η προσέλευση των θεατών στις παραστάσεις σας; Κι αν ναι, σας έχει περάσει από τον νου να αναζητήσετε στέγη εκτός κέντρου;

Εχουμε μείωση της τάξεως του 40%. Οχι, θα μείνω εκεί να παλέψω όσο μπορώ κι όσο αντέξω, γιατί έχω κουραστεί πολύ σε αυτόν τον τομέα και όχι στον δημιουργικό. Γιατί το θέατρό μας έχει να επιχορηγηθεί πολλά-πολλά χρόνια και οι επιχορηγήσεις που παίρναμε τότε δεν έφταναν ούτε για τη ΔΕΗ. Ζητώ συγγνώμη από τους εργάτες της ΔΕΗ. Δεν θέλω να θίξω κανέναν, γιατί όλοι είναι εργαζόμενοι και κουράζονται χωρίς αποτέλεσμα. Στην περιοχή μας κλείνει το ένα μαγαζί μετά το άλλο. Κατέβασε ρολά και το θέατρο «Μέλι» κι εμείς προσπαθούμε με τη βοήθεια των ιδιοκτητών του θεάτρου, επειδή κι αυτοί έχουν πάθος με τον πολιτισμό, να κρατάμε αναμμένο το φως. Γιατί σε μια ομιλία του στο θέατρό μας ο Κώστας Γεωργουσσόπουλος είχε πει: «Οταν σβήνουν τα φώτα σε ένα θέατρο, ανάβουν σε μια φυλακή!»

- Συνεχίζετε λοιπόν ρισκάροντας και…

...Χρωστώντας σε πάρα πολλούς. Δεν μπορώ να πω το νούμερο, γιατί θα πουν ότι δεν παίζω μόνο τον τρελό στο «Ημερολόγιο», αλλά ότι είμαι πραγματικός τρελός, αφού θέλω να συνεχίσω.

- Βρισκόμαστε σε βαθιά ύφεση και το αρμόδιο υπουργείο δεν γίνεται να ανταποκριθεί πια στις ανάγκες των επιχορηγούμενων -το πάλαι ποτέ- θιάσων…

Νομίζω ότι αυτή τη στιγμή που κόβονται οι συντάξεις από γέροντες που έχουν αναλώσει τη ζωή τους δουλεύοντας, δεν μπορούμε εμείς να παίρνουμε οικονομική βοήθεια. Προτιμώ να δοθούν τα χρήματα σε συντάξεις κι ο καθένας να αγωνιστεί μόνος του, γιατί οι μόνιμα επιχορηγούμενοι έχουν πάρει πάρα πολλά χρήματα.

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΕΡΓΟ

- Εχετε πει ποτέ, «θα ήθελα ο Θεός να με αξιώσει»;

Θα ήθελα να με αξιώσει ο Θεός να κάνω τον «Βασιλιά Ληρ» και μετά ίσως πω αντίο στο θέατρο. Είναι ένα έργο που μιλάει για όλους και για όλα. Για την εξουσία, που όταν τη μοιράζεις και δεν ξέρεις πού τη μοιράζεις, σε πετάνε. Σαν αυτό που συμβαίνει σήμερα στον τόπο μας. Τα δίνουμε όλοι όλα και μας πετάνε στα σκουπίδια. Καμιά κυβέρνηση δεν θέλει το κακό του τόπου, αλλά από την άλλη, όταν βλέπεις κάτι και δεν προχωρεί, αποσύρεσαι. Είναι σαν τον έρωτα. Πρέπει να τον αφήνεις να έρχεται. Υπάρχει μια άλλη φράση στην παράστασή μας που λέει: «Η δικαιοσύνη θα μοιράζεται και ο καθένας θα δικαιούται ανάλογα με την προσφορά του». Κι ο λαός τότε θα είναι ευτυχισμένος!

• Από παιδί του Χατζιδάκι, βοηθός του Μινωτή

• «Μου είχαν δώσει το δικαίωμα να τους απευθύνομαι στον ενικό - κι αυτό μου ήταν αδύνατον»

- Τι απεχθάνεστε;

Μισώ την αχαριστία, την προδοσία. Εκτός από χρήματα χρωστάω πολλά σε μεγάλους του ελληνικού θεάτρου, όπως είναι οι Μινωτής, Σολωμός, Μανωλίδου, Χατζηαργύρη, ο Χατζιδάκις που ξεκίνησα μαζί του στην «Οδό ονείρων» κι ήμουν ένα από τα παιδιά του, και τόσες άλλες προσωπικότητες που γνώρισα και μου είχαν δώσει το δικαίωμα να τους απευθύνομαι στον ενικό· και αυτό μου ήταν αδύνατον. Σήμερα, δεν υπάρχει αυτός ο σεβασμός, εκτός από ορισμένες εξαιρέσεις νέων ταλαντούχων ηθοποιών που προσπαθούν να κρατηθούν στα πόδια τους ανεβάζοντας μεγάλα έργα.

- Το Μοντέρνο Θέατρο έκλεισε αισίως τα 35χρονά του. Ξεφυλλίζοντας τις πρώτες σελίδες της ιστορίας του θυμάστε τη συνάντησή σας με τον Αλέξη Μινωτή;

Ο Μινωτής με πήρε κοντά του, αφού με είδε στην παράσταση του Μοντέρνου Θεάτρου «Η νύχτα των δολοφόνων» του Χοσέ Τριάνα στο θέατρο «Κάβα». Κι όταν έφυγε, μου έστειλε μια επιστολή που μου έγραφε πολύ καλά λόγια για τη δουλειά μου. Οταν του τηλεφώνησα να τον ευχαριστήσω μου πρότεινε να γίνω βοηθός σκηνοθέτη στην παράσταση του έργου του Βιτσέντζου Κορνάρου «Η θυσία του Αβραάμ». Και φυσικά πήγα τρέχοντας και δεν σκέφθηκα κανένα κόστος ή την πορεία του Μοντέρνου Θεάτρου. Εκείνο το καλοκαίρι συνέπεσε με τη Μεταπολίτευση, ο Μινωτής διορίστηκε διευθυντής στο Εθνικό Θέατρο και πήγα κοντά του. Τότε που η πρώτη κρατική σκηνή έκανε μεγάλες παραστάσεις.

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

- Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές ευτυχώς υπάρχει η οικογένεια.

Η οικογένεια είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Με βοηθάει ώστε να κρατιέμαι, γιατί πολλές φορές φτάνω σε απόγνωση. Η Ντένη (σ.σ.: η σύζυγός του ηθοποιός και μεταφράστρια Ντένη Θεμελή) και ο Αλέξης (σ.σ. ο γιος του) είναι πάντα δίπλα μου και με κρατάνε όρθιο. Ο Αλέξης είναι ένας καλός αθλητής στο βόλεϊ, σπουδάζει ψυχολογία και μαθηματικά, αλλά θα κάνει ό,τι αποφασίσει εκείνος. Κι εγώ και η μάνα του θα είμαστε δίπλα του.

- Σε τέτοιες εποχές μπορείτε να κάνετε όνειρα;

Ονειρεύομαι να είμαστε όρθιοι όλοι οι Ελληνες γιατί μας αξίζει. Ονειρεύομαι να είναι καλά η οικογένειά μου και όλοι οι άνθρωποι που αγαπάμε.

ΣΜΑΡΑΓΔΑ ΜΙΧΑΛΙΤΣΙΑΝΟΥ, ESPRESSO, 2.7.2011