Ο διεθνούς φήμης Γεωργιανός σκηνοθέτης και «όχι Ρώσος», όπως διευκρινίζει, σκηνοθετεί τη «Στρίγκλα που έγινε αρνάκι» στο ΚΘΒΕ
Ο Ρόμπερτ Στούρουα με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη στις πρόβες της παράστασης, όπου πρωταγωνιστεί και η Δήμητρα Ματσούκα
Αισθάνεται φίλος του Σαίξπηρ και του «μιλά» συχνά για να του αποσπάσει ιδέες, όπως λέει. Εχει ανεβάσει δεκάδες έργα του σπουδαίου συγγραφέα σε πολλά θέατρα του κόσμου, ξεκαθαρίζει πως είναι Γεωργιανός και ας τον λένε «Ρώσο», αγαπά την Ελλάδα και θυμάται την πρώτη του φορά εδώ το 1986, όταν σκηνοθέτησε «Οιδίποδα Τύραννο» στην Επίδαυρο έπειτα από πρόσκληση του Κώστα Καζάκου και της Τζένης Καρέζη.
Ο διεθνούς φήμης Γεωργιανός σκηνοθέτης, Ρόμπερτ Στούρουα, βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη και σκηνοθετεί για λογαριασμό του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος το έργο του Σαίξπηρ «Η στρίγκλα που έγινε αρνάκι», το οποίο θα κάνει πρεμιέρα στις 18 Μαρτίου, με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη και τη Δήμητρα Ματσούκα στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
«Προσωπικά, δεν θεωρώ ξένη χώρα την Ελλάδα. Τη δε Θεσσαλονίκη την έχω αγαπήσει από το 1986, όταν βρέθηκα για πρώτη φόρα στη χώρα σας, και την αισθάνθηκα πατρίδα», λέει ο καλλιτεχνικός διευθυντής και σκηνοθέτης του Θεάτρου Ρουσταβέλι της Τιφλίδας, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Η σκηνοθεσία στη «Στρίγκλα που έγινε αρνάκι» είναι η 19η «σαιξπηρική» του παράσταση, παγκοσμίως, ενώ όσες προηγήθηκαν του επιτρέπουν να θεωρεί πως έχει μια δική του «Σχολή» που του προσφέρει διεθνή αναγνώριση.
«Πάντα αισθανόμουν φίλο τον Σαίξπηρ. Και να, ακόμη και τώρα αισθάνομαι πως είναι μαζί μας. Αλλωστε, πάντα του ''μιλώ'' με την ψυχή μου, ελεύθερα και ειλικρινά. Δεν ''τσιγκουνεύτηκε'' ποτέ να μου ''δώσει'' καινούργιες ιδέες», δηλώνει, χωρίς να κρύψει τον ενθουσιασμό του για τη νέα του δουλειά.
Το θεατρικό στυλ που δημιούργησε ο Ρόμπερτ Στούρουα συνδυάζει το γκροτέσκο με το ψυχολογικό δράμα, το μελόδραμα με τη φάρσα, «γεννώντας» έτσι μια πρωτόγνωρη σκηνική γλώσσα, που μετεξελίχθηκε σε σχολή, το επονομαζόμενο «Θέατρο Στούρουα». Από τα χρόνια της πρώην Σοβιετικής Ενωσης, και συγκεκριμένα τη δεκαετία του '60, η φήμη του Στούρουα άρχισε να εξαπλώνεται ραγδαία. Οι δουλειές του ήταν γνωστές στην ΕΣΣΔ, ενώ γνώρισε μεγάλες δόξες και τιμήθηκε με πληθώρα βραβείων, όμως ο ίδιος θέλει συνεχώς να υπενθυμίζει πως είναι Γεωργιανός.
«Είμαι Γεωργιανός και ας με ονομάζουν κάποιοι ''Ρώσο δραματουργό''. Παρόλο που ασκώ κριτική για τη σημερινή κατάσταση στη Γεωργία, ακόμα και στο θέμα της λογοκρισίας που υπάρχει εκεί, υπερασπίζομαι τη χώρα μου και πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει να έχει ανεξάρτητη πορεία. Θέλω να πιστεύω ότι οι σχέσεις των δύο χωρών θα διορθωθούν με το πέρασμα του χρόνου», αναφέρει.
Στην πατρίδα του ο πολιτισμός εξαντλείται κυρίως -χωρίς να λείπουν και άλλου τύπου παραστάσεις- σε όπερες και μπαλέτα, «για να μη βάζουν τον πολίτη στη διαδικασία του προβληματισμού για τη σημερινή κατάσταση». Ο Στούρουα τονίζει πως «το θέατρο πάντα ήταν και πρέπει να παραμείνει ο φωτεινός ''φάρος'' της κοινωνίας, αλλά και ''σεμινάριο'' για το πώς μπορεί να γίνει η κοινωνία καλύτερη».
Διευκρινίζει, ωστόσο, πως «αν ένας κακός άνθρωπος δει ένα καλό έργο, απλά θα εξακολουθήσει να είναι κακός!» και προσθέτει πως «οι κακοί δεν αγαπούν το θέατρο, αλλά την όπερα, καθώς ακούγοντας μια όμορφη μουσική κοιμίζουν τη συνείδησή τους».
Στην τελευταία του σκηνοθεσία στο έργο «Biederman και εμπρηστές», του Ελβετού θεατρικού συγγραφέα Μαξ Φρις, ο Ρόμπερτ Στούρουα ασχολείται με το πώς σε μια χώρα με πλούσια πολιτιστική κληρονομιά όπως είναι η Γερμανία θριάμβευσε ο ναζισμός.
«Αυτό συμβαίνει σήμερα και στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Στην εξουσία αναρριχώνται άνθρωποι που σκοπό έχουν τη δημιουργία ενός αυταρχικού κράτους. Θέλουν για πολλά χρόνια να καθίσουν στις καρέκλες τους. Ετσι, ο πρόεδρος γίνεται πρωθυπουργός και μετά ξανά μπορεί να γίνει πρόεδρος» λέει ο διάσημος σκηνοθέτης, προσπαθώντας να αντικρούσει την κατηγορία που διατυπώθηκε στην πατρίδα του ότι με το έργο αυτό επέκρινε τον πρόεδρο Μιχαήλ Σαακασβίλι.
- ΜΑΡΙΑ ΡΙΤΖΑΛΕΟΥ, ΕΘΝΟΣ, 8/3/2011
No comments:
Post a Comment