Μια «Αντιγόνη» για τον Δεκέµβρη του 2008

• «ΑΛΕΞΗΣ, ΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ» ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΠΑΡΙΣΙ

• Δ.Κ., ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

Σ’ ένα βοµβαρδισµένο από δακρυγόνα τοπίο, η Αντιγόνη, ο Κρέων και ο Πολυνείκης του αρχαίου δράµατος παρακολουθούν µια νεαρή µάρτυρα των γεγονότων του Δεκέµβρη του 2008. Εκείνη τους µιλά για τις εξεγέρσεις που ακολούθησαν τον θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου σε ένα στενό των Εξαρχείων.

Αυτά διαδραµατίζονται στη σκηνή του «Grande Halle de la Villete» στο Παρίσι όπου παρουσιάζεται το έργο «Αλέξης, µια ελληνική τραγωδία», έως 12 Μαρτίου. Μια ιδέα των ιταλών ιδρυτών της οµάδας Motus, Ενρίκο Καζαγκράντε και Ντανιέλα Νικολό, η οποία θα ταξιδέψει το καλοκαίρι σε Ιταλία, Σουηδία, Ολλανδία, Αργεντινή και ενδεχοµένως στην Ελλάδα.

Για ποιο λόγο όµως η «Αντιγόνη» (όχι του Σοφοκλή, αλλά στην εκδοχή του Μπρεχτ) γίνεται θεατρικό εµπνευσµένο από τις εξεγέρσεις του Δεκέµβρη; «Η Αντιγόνη κρύβεται στον ίδιο τον ελληνικό λαό που επαναστατεί στην εξουσία», λένε στα «ΝΕΑ» ο Ενρίκο Καζαγκράντε και η Ντανιέλα Νικολό. Η Αντιγόνη επαναστατεί ενάντια στη διαταγή του Κρέοντα για τον άταφο αδερφό της, Πολυνείκη. Οπως η σύγχρονη ελληνική κοινωνία βγήκε στους δρόµους επαναστατηµένη. «Τον Αλέξη, όπως και τον Πολυνείκη, τον σκότωσαν και τον παράτησαν», συνεχίζουν οι δηµιουργοί. «Οι εξεγέρσεις δεν ξεκινούν από τα πολιτικά κόµµατα αλλά από την επιθυµία των ανθρώπων να προστατεύσουν το µέλλον τους». Πόσω µάλλον που όπως υποστηρίζουν «σε Ελλάδα και Ιταλία το πολιτικό σύστηµα είναι διεφθαρµένο».

Η παράσταση είναι µέρος του πρότζεκτ «Syrma Antigones» – δηλαδή «Στα ίχνη της Αντιγόνης» – που ξεκίνησε το 2008. Η ιδέα; «Η Αντιγόνη επιβιώνει στην Ιστορία ως η δύναµη της επανάστασης, µακριά από συµβάσεις». Στις παραστάσεις του πρότζεκτ αναζητούν «τις οµοιότητες της Αντιγόνης µε την οικονοµική κρίση, τις εξεγέρσεις των µαθητών».

«Οι νέοι της Ελλάδας ήταν οι πρώτοι που φώναξαν “αρκετά”. Ο θάνατος του Αλέξη Γρηγορόπουλου ήταν η σπίθα για ν’ανάψει η φωτιά των εξεγέρσεων για ζητήµατα υπαρξιακά, που δεν αφορούν µόνον την οικονοµική κρίση», παρατηρούν οι δηµιουργοί της παράστασης. «Οι διαµαρτυρίες ενάντια στις κυβερνήσεις επεκτάθηκαν αργότερα σε όλη την Ευρώπη και τη Βόρεια Αφρική».

Η Αντιγόνη (Σίλβια Καλντερόνι) συγκρούεται µε τον Κρέοντα (Βλαντίµιρ Αλέκσιτς) για τον νεκρό Πολυνείκη (Μπένο Στάινεγκερ). Πίσω τους, σε βίντεο, περνούν εικόνες από τις ελληνικές εξεργέσεις. Και γκραφίτι όπως «Ο λαός θα πει την τελευταία λέξη».

Ανάµεσα στους ηθοποιούς και η Αλεξάνδρα Σαραντοπούλου «ως συνδετικός κρίκος µεταξύ της αρχαίας τραγωδίας και της σύγχρονης πραγµατικότητας καθώς ήταν µάρτυς των γεγονότων».

Οι Καζαγκράντε και Νικολό ταξίδεψαν στην Αθήνα και τη Θήβα για να µιλήσουν µε µαθητές, ακτιβιστές, καλλιτέχνες, καταστηµατάρχες, ξενοδοχοϋπαλλήλους, µετανάστες. «Ολοι µας έλεγαν ότι ο θάνατος του αγοριού ήταν αφορµή για να έρθει στην επιφάνεια µια υποβόσκουσα ανησυχία που υπήρχε στην κοινωνία», λέει η ιταλίδα σκηνοθέτις.