ΘΥΜΙΟΣ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ Οικογενειά μου, το θέατρο

Σκέψεις του Θύμιου Καρακατσάνη για την τέχνη, τη ζωή, την τηλεόραση, την κριτική

Με την Αντιγόνη Γλυκοφρύδη και τον Χρήστο Μπίρο στον «Φον Δημητράκη»

Μέσα στα λεγόμενα του Θύμιου Καρακατσάνη στην πενηντάχρονη σταδιοδρομία του κρύβονται αλήθειες. Αλήθειες, μερικές φορές, «ακατέργαστες», ίσως «μη ραφιναρισμένες» για να γίνουν αρεστές, αλλά πάντοτε αλήθειες.

Παρακάτω ακολουθούμε τις σκέψεις του σε διαφορετικά θέματα, όπως τις έχει καταθέσει σε συνεντεύξεις του στον Τύπο:

ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ: «Αισθάνομαι δικαιωμένος και έχω αναπαυμένη τη συνείδησή μου. Είμαι πανευτυχής για τις συνεργασίες που έχω κάνει (στο θέατρο)Αυτή είναι η οικογένειά μου τελικά. Θα ήθελα να κάνω ένα έργο που να μην έχει κείμενο, να το φτιάχνουμε οι ηθοποιοί. Αυτό θέλει πολλά λεφτά και χρόνο. Θέλει να κάτσεις ένα-δύο χρόνια με μια ομάδα για να μπορείς να το κάνεις. Αλλιώς θα γίνει πρόχειρο».

ΓΙΑ ΤΑ ΚΛΑΣΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ: «Ολα τα μεγάλα έργα είναι επίκαιρα, γιατί έχουν κάνει μια ψυχογραφική ''βυθοσκόπηση'' του τι είναι άνθρωπος, πού πάμε κ.ο.κ. Ο μεγάλος συγγραφέας έχει τον τρόπο του να διεισδύει και στα πιο κρυφά μέρη της κοινωνίας και να τα αποκαλύπτει».

Με τη Γ. Φωτιάδου στο «Ημερολόγιο ενός τρελού»

ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΚΕΙΜΕΝΑ: «Δεν παίζω ποτέ ένα έργο που δεν έχει προβολές στο σήμερα. Αυτά τα κουλτουροειδή πράγματα που δεν λένε τίποτα για τη ζωή μας δεν μ' ενδιαφέρουν».

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΔΑΥΡΟ: «Ενας χώρος ιερός. Τώρα πάνε και μπουζουξήδες και διάφοροι άλλοιΔεν ασχολούμαι με κανέναν. Κοιτάω μόνο τη δουλειά μου».

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ: «Κάποτε, όταν ήμουν στο Θέατρο Τέχνης, με έβαλε ο Κουν, αφού τον παρακάλεσα εγώ, σε μια τραγωδία. Και με την πρώτη φράση που είπα, έσκασαν όλοι στα γέλια. Τότε κατάλαβα ότι η τραγωδία μου είναι για γέλια...».

ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: «Αυτό που με ξενίζει είναι ότι δεν είναι ελληνική. Φέρνουν, ας πούμε, ξένα σίριαλ τα οποία τα κάνουν παραλλαγή στα Ελληνικά...».

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: «Θα ήθελα μια εκπομπή για το θέατρο τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα. Θα επιθυμούσα να υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι, οι οποίοι θα διαφημίσουν την πολιτιστική παραγωγή, που πολλοί από μας την κάνουν με ιδρώτα, κόπο και ρίσκο. Αυτό δεν το βλέπω στην τηλεόραση και απορώ γιατί δεν το κάνουν. Για το ποδόσφαιρο έχουν από το πρωί μέχρι το βράδυ εκπομπές. Για τα εσώρουχα βλέπεις ένα κάρο ξεγυμνωμένες να τα παρουσιάζουν. Δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει μια εκπομπή για την πολιτιστική ζωή του τόπου».

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ: «Το κουτσό άλογο όπου και να το βάλεις κουτσό είναι. Τα νέα παιδιά στον χώρο είναι το μέλλον, ωστόσο δεν θα έχουν την ευτυχία να έχουν τους δασκάλους που είχαμε εμείς».

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΛΟΥΡΑΛΙΣΜΟ ΤΩΝ ΘΕΑΤΡΙΚΩΝ ΣΚΗΝΩΝ: «Πάνε πολύ καλά, αλλά μην ακούτε ότι είναι (π.χ.) 150. Τα θέατρα... ΘΕΑΤΡΑ είναι πολύ λιγότερα».

ΓΙΑ ΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ: «...το οποίο, όμως, δεν είναι αμερικάνικο, πλέον είναι ελληνοαμερικάνικοΤι μάθαμε στα παιδιά μας; Τα μάθαμε να θέλουν να πετύχουν. Και μ' αυτό εννοούμε να κερδίσουν χρήμα. Ο επιτυχημένος είναι αυτός που έχει χρήμα. Τώρα, το 'κανε πουλώντας ναρκωτικά, πουλώντας όπλα, πουλώντας σαπιοκάραβα; Δεν έχει σημασία. Αρκεί να είναι πετυχημένος...».

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΡΙΤΙΚΟΥΣ: «Είναι έτσι τα πράγματα, που όσο περνάει ο καιρός σκέφτεσαι ότι τόσα χρόνια δουλεύω και τελικά τι έκανα; Το μόνο που ακούς είναι μια πικρόχολη κριτική. Και μάλιστα για πράγματα που δεν έφταιγεςΥπάρχουν και αυτοί οι κονδυλοφόροι του κερατά. Δεν ξέρω τι άλλο θα γράψουν, αλλά ούτε και με ενδιαφέρει. Το μόνο που μ' ενδιαφέρει είναι πώς θα ορθοποδήσει αυτός ο τόπος. Ολα τα άλλα τα έχω γραμμένα».

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ: «Για τους εργατοπατέρες ένιωθα πάντα αποστροφή. Δεν φωνάζουν τώρα, γιατί για πρώτη φορά φαίνεται ξεκάθαρα ότι είναι εξαρτημένοι. Τώρα δεν μιλάει κανείς. Αλλά ο ίδιος ο λαός θα μιλήσει και ελπίζω να μη μιλήσει πολύ άγρια...».

ΓΙΑ ΤΗ ΣΑΤΙΡΑ: «...Η σάτιρα δεν έχει όρια. Η σάτιρα είναι μια κριτική απέναντι σε αυτά που συμβαίνουν».

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΘΥΡΟΣΤΟΜΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ: «Αν τα νοήματα που θέλεις να πεις είναι σωστά, τι πειράζουν οι λέξεις; Με έχουν κατηγορήσει αρκετές φορές γιατί λέω τα πράγματα με το όνομά τους. Είπα σε κάποιον, εγώ μιλάω για τη δημοκρατία σαν να μιλάω για τη μάνα μου και σεις μιλάτε σαν να μιλάτε για μια πόρνη. Δεν μπορώ αν δεν συμπυκνώσω και δεν εκλαϊκεύσω τα πράγματα. Νομίζω ότι έχω κάνει μια βρωμιά».

ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ: «Η ζωή δεν είναι να την ευχαριστηθείς. Να τη διαβείς χωρίς να σκύψεις. Εγώ δεν έχω σκύψει, γι' αυτό θεωρούμαι και δύσκολος».

ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
«Είναι το χειρότερο κόλπο που έχω δει»

«Αυτό που με πονάει είναι ότι όλοι κάνουνε αγώνα αφού έχει τελειώσει ο αγώνας!». Η αυλαία για τον Θύμιο Καρακατσάνη έπεσε. Οι απόψεις του όμως για την πολιτική κατάσταση («Είναι αίσχος. Οπως ήταν και πιο πριν. Τελικά δεν ξέρω αν είναι υπεύθυνοι οι πολιτικοί εδώ, ή εάν οι «λύσεις» έρχονται έτοιμες απ' έξω», έλεγε) και τα δεινά που περνά η χώρα παραμένουν επίκαιρες. Οπως, για παράδειγμα, ότι θεωρεί ότι το καταλληλότερο κόμμα είναι «ένα κόμμα το οποίο βλέπει με ρεαλισμό τις δυσκολίες και πώς μπορεί να περάσει κανείς έξω από αυτές». Ή ότι... «δεν είμαστε υπόδουλοι (των ξένων). Είμαστε άξιοι της τύχης μας. Γιατί τον καιρό που έπρεπε να αντιδράσουμε, δεν αντιδράσαμε και ψηφίζαμε όπως δεν έπρεπε να ψηφίσουμε... Τώρα πια έχουν κλείσει οι πόρτες».

Αριστερός εκ πεποιθήσεως έλεγε κάποτε: «Ε, ναι βέβαια. Πάντα αριστερά βλέπω... Δεν μπορώ... Ακόμη και αν ο ήλιος είναι αριστερά, εγώ πάλι το αριστερό μάτι ανοίγω. Και ας με θαμπώνει ο ήλιος». Την οικονομική κρίση τη χαρακτήριζε ...κόλπο(«Είναι το χειρότερο κόλπο που έχω δει. Είναι ένα κόλπο που το κάνουν τώρα τελευταία και γεμίζουν λεφτά αυτοί που έπρεπε να είναι κρεμασμένοι») και ζητούσε μια... φυλακή για τους πολιτικούς: «Θα ήθελα να κάνω μια φυλακή για τους πολιτικούς που ξεγελούν τον λαό, όχι για να τους βάλω μέσα, αλλά για να τους βάλω να δουλεύουν. Να μας αποζημιώσουν».

Τέλος, έδινε τη δική του εικόνα, με τρόπο μεστό, της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα: «Αν σκεφτείς ότι το '50 ήταν λίγο μετά τον Εμφύλιο, δεν μπορώ να καταλάβω αν τα προηγούμενα τελευταία χρόνια είχαμε εμφύλιο για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο σήμερα. Είμαστε, δυστυχώς, κατεστραμμένοι σαν να έχουμε ακόμα εμφύλιο. Δυστυχώς, οι κολπατζήδες δημιουργούν συνεχώς νέα κόλπα. Οι κερδοσκόποι μάς δίνουν δάνεια συνεχώς. Αυτοί θα παίρνουν τους τόκους, όμως το κεφάλαιο, που χρωστάμε θα μένει συνεχώς εκεί, ακούνητο. Δηλαδή, είναι ένα εργοστάσιο παραγωγής χρήματος κι εμείς όλοι είμαστε μηχανές σε αυτό το σύστημα. Μερικοί από εμάς θα είναι και μηχανές σε αχρηστία».