Αγνωστος Σακελλαρίδης με άλλη ματιά

• Του Νικου Α. Δοντα, Η Καθημερινή, 26/6/2011

Να, λοιπόν, που διασώζονται πλήρως και άλλες οπερέτες εκτός από τον «Βαφτιστικό» του Σακελλαρίδη και τους «Απάχηδες των Αθηνών» του Χατζηαποστόλου, έργα στα οποία μοιάζει να εξαντλείται η φαντασία όσων προγραμματίζουν και αποφασίζουν σε αυτή τη χώρα. Στις 13 Ιουνίου το Φεστιβάλ Αθηνών σε συμπαραγωγή με τις «Οπερες των ζητιάνων» παρουσίασε την ελάχιστα γνωστή «Κόρη της καταιγίδος» του Θεόφραστου Σακελλαρίδη σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ευκλείδη και μουσική διεύθυνση Χαράλαμπου Γωγιού.

Ηταν ο Ευκλείδης εκείνος που ανακαλύπτοντας το έργο από ιστορική ραδιοφωνική ηχογράφηση υπό τον Τότη Καραλίβανο ενθουσιάστηκε από το ακρόαμα και πείστηκε από το δραματουργικό υλικό. Εκρινε πως άξιζε να δώσει κανείς μία νέα ευκαιρία στο έργο και μαζί με τον Γωγιό, που πρόσφατα επίσης είχε μαγευτεί από τον «Βαφτιστικό», το αποφάσισαν. Εστησαν μια παράσταση με περιορισμένα μέσα και πολλούς εθελοντές -ολόκληρη η χορωδία και το σύνολο των ηθοποιών- όπου ο ενθουσιασμός κυριάρχησε.

Δεν επιχείρησαν ιστορικό ανέβασμα με κοστούμια εποχής ούτε σχολιασμό με απόσταση από το αρχικό κείμενο και την αισθητική του. Εκριναν ότι βρήκαν επαρκή στοιχεία για μια μεταφορά σε ανάλογες σημερινές συνθήκες: τον μικροαστικό γάμο και τις αντίστοιχες συμπεριφορές.

Το γαλλικό πρωτότυπο του Ενεκέν, στο οποίο βασίζεται το κείμενο που επεξεργάστηκε στα ελληνικά ο ίδιος ο Σακελλαρίδης, δεν είναι σάτιρα των ηθών αλλά φάρσα συχνά χοντροκομμένη. Πραγματεύεται το θέμα της με τρόπο και αισθητική συγκεκριμένη, ιστορική, που δύσκολα ακουμπά στο σήμερα. Στη μεταγραφή τους οι μονοδιάστατοι στερεότυποι χαρακτήρες του έργου επιχειρήθηκε να στηριχτούν κυρίως σε φιγούρες συνήθεις σε σαπουνόπερες. Ζωντάνεψαν όμως από ηθοποιούς που δεν διέθεταν μανιέρα αντίστοιχα επεξεργασμένη εκείνης των τηλεοπτικών αστέρων.

• Καλοί οι άντρες

Προφανώς επιλέγει κανείς σήμερα να ασχοληθεί με μία οπερέτα πρωτίστως λόγω της μουσικής - διαφορετικά θα παρουσίαζε το έργο ως πρόζα. Τη δε μουσική μετέγραψε ευρηματικά και με επιτυχία για μικρό σύνολο ο Χαράλαμπος Γωγιός, χωρίς να στερήσει κάτι από την ουσία του υλικού.

Λιγότερο επιτυχημένο ήταν το τραγούδι, καθώς βασικοί συντελεστές δεν υποστήριζαν επαρκώς αυτό που αρχικά γοήτευσε τον Ευκλείδη και κλήθηκε να θέλξει το σημερινό κοινό. Ισχνές φωνές δεν βοηθούσαν τις μελωδίες να πείσουν. Παρά τις προθέσεις, ακόμα και το διασημότατο «χιτ» της «Πλου-πλου» δεν ανεφλέγη.

Από τη διανομή ξεχώρισαν κυρίως οι άνδρες, έμπειροι καλλιτέχνες της οπερέτας όπως ο πολύ καλός Δημήτρης Ναλμπάντης ως γαμπρός και ο Κωστής Ρασιδάκις ως πεθερός, ο μόνος ρόλος που έμοιαζε ικανός για ειλικρινή συναισθήματα. Απολαυστικός όσο πάντοτε ήταν επίσης ο Ζαφείρης Κουτελιέρης σε θαυμάσιο ντουέτο με την Κάθι Ιντρα ως Μαριγώ.