"Είναι σαν την κηροζίνη, πρώτη φορά κάνω τόσο διαδραστικό θέατρο", λέει ο ηθοποιός για την επίκαιρη κωμωδία του Νιλ Σάιμον "Ο φυλακισμένος της διπλανής πόρτας", που ανεβάζει στο "Ιλίσια" και μιλάει για το "σύστημα που γέρασε"
"Ισως η ζωή να μην είναι κωμωδία, αλλά η κωμωδία είναι σίγουρα ζωή". Το μότο υποστηρίζει ο Γρηγόρης Βαλτινός, ο οποίος ανεβάζει κωμωδία και μάλιστα του μετρ του είδους, Νιλ Σάιμον, επειδή... "το γέλιο βλάπτει σοβαρά τη μελαγχολία των καιρών μας".
Με ορμητήριο τη νέα του θεατρική στέγη, το θέατρο "Ιλίσια", μεταμορφώνεται στον "Φυλακισμένο της διπλανής πόρτας", έναν ήρωα τόσο επίκαιρο, τόσο σημερινό, τόσο αναγνωρίσιμα δικό μας. "Στέλεχος μεγάλης διαφημιστικής εταιρείας, λόγω μιας γενικότερης κρίσης χάνει τη δουλειά του. Τότε ανατρέπεται το σύμπαν του. Από κει αρχίζουν όλα: παθαίνει κατάθλιψη, ανοίγει το παράθυρο να ουρλιάξει και η πόλη απέξω ουρλιάζει πιο πολύ από αυτόν. Είναι ακριβώς αυτό που βιώνουμε στην καθημερινότητά μας, το οποίο σε συνδυασμό με κάτι άλλο παίρνει φωτιά" εξηγεί ο Γρηγόρης Βαλτινός, ο οποίος, εκτός από το ότι υποδύεται τον πρωταγωνιστικό ήρωα, υπογράφει τη μετάφραση, τη σκηνοθεσία και τη μουσική επιμέλεια της παράστασης, που κάνει πρεμιέρα στις 7 Οκτωβρίου. Εχει ανάγκη το γέλιο το κοινό; "Στο γέλιο δεν έχει μπει ακόμη ΦΠΑ... οπότε γιατί να μην ευθυμήσουμε;".
- Απολυμένος ο ήρωας που υποδύεστε επί σκηνής, σαν να βγήκε από την Ελλάδα του ΔΝΤ και των Εταίρων. Πώς ήξερε ο Νιλ Σάιμον, πριν από τρεις (και πλέον) δεκαετίες, το τι θα βιώναμε σήμερα;
Είναι σαν να φιλοξένησα τον Νιλ Σάιμον στο σπίτι μου, να αφουγκράστηκε την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και να μας χάρισε αυτό το έργο. Το διάλεξα γιατί είναι άμεσης απόδοσης κι ωφελιμότητας. Είναι λιγάκι σαν την κηροζίνη. Πρώτη φορά κάνω τόσο διαδραστικό θέατρο. Το έργο μιλάει για το δυτικό σύστημα, όπως το βιώνουμε σήμερα... Και το ανεχόμαστε. Γιατί το ανεχόμαστε; Γιατί περιμένουμε να έλθει και η δική μας η σειρά να πιάσουμε την κουτάλα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ανέχεται κανείς όλο αυτό τον εξευτελισμό, όλη αυτή την καταπίεση, την έκρυθμη κατάσταση στην καθημερινότητά του, την αγωνία για επιβίωση. "Κλέβει ο τάδε πολιτικός;". "Δεν πειράζει. Κάνε το κορόιδο. Θα ΄ρθει η ώρα να κλέψει και ο δικός μας... Να μας διορίσει ο δικός μας".
- Μήπως τώρα το σύστημα έχει φτάσει στα όριά του; Εχει κρασάρει;
Αρρώστησε το σύστημα. Γέρασε. Δεν μιλάω σαν αριστερός, ούτε σαν νεοφιλελεύθερος, ούτε σαν δεξιός, ούτε σαν αριστεριστής. Μιλάω σαν ένας άνθρωπος που παρατηρεί τα πράγματα. Κι επειδή πρόκειται για γίγαντα, δεν μπορεί να γιατρευτεί με ασπιρίνη. Πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε... Υπάρχουν ακόμα οι ρομαντικοί που περιμένουν να βουλώσει η τρύπα στο καράβι για να επιπλεύσει ξανά, αλλά το καράβι συνεχίζει και βουλιάζει... Κι όλοι, αργά ή γρήγορα, καταλαβαίνουν ότι πρέπει να τρέξουν προς τα σωσίβια... Την καινούργια ιδέα περιμένουμε.
- Περιγράφετε μία πολιτικο-οικονομική κατάσταση στην οποία πήγατε "κόντρα": μισθώσατε το θέατρο "Ιλίσια" για 14 χρόνια. Είστε τόσο τολμηρός λοιπόν ή ξέρετε κάτι και μας το κρύβετε;
Vivere pericolosamente. Ετσι κι αλλιώς ο ηθοποιός "ζει επικινδύνως". To επάγγελμα είναι από μόνο του σαν να περπατάς πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί. Δεν ξέρεις εάν θα έχεις δουλειά την ερχόμενη σεζόν, επηρεάζει άμεσα την καθημερινότητά σου, τον ψυχισμό σου, ενδεχομένως περισσότερο από άλλα επαγγέλματα... Κάθε φορά βάζεις ένα καινούργιο στοίχημα, κυνηγάς μια καινούργια ουτοπία, ένα καινούργιο όνειρο, σε κάθε έργο βρίσκεις έναν καινούργιο έρωτα και με κάθε αλλαγή στέγης ξεκινάει μια καινούργια περιπέτεια. Ισως όλα αυτά τα "καινούργια" είναι που συντηρούν τον ηθοποιό σε μια παιδικότητα και μια νεανικότητα. Σε αυτό το πλαίσιο και με αυτή τη διάθεση μπήκα σε μια νέα περιπέτεια σε μια εξαιρετικά επικίνδυνη περίοδο. Προσωπικά το διασκεδάζω. Είναι ένα ακόμη παιχνίδι, μια ακόμα παρτίδα, την οποία θέλω να κερδίσω. Για κανένα άλλο λόγο. Μόνο για τη φανέλα. Γιατί η φανέλα μού προσφέρει όλα τα άλλα.
- Εχετε κάποιο όραμα, κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο "πλεύσης" για το θέατρο "Ιλίσια";
Σχεδιάζετε συγκεκριμένο ρεπερτόριο; Μια φιλοδοξία που έχω, διαθέτοντας έναν δικό μου χώρο, είναι μεγαλύτερη δυνατότητα επιλογών. Θα ήθελα να μπορούσα να φτάσω στο σημείο να κάνω και πιο "δύσκολα" έργα παρέα με το κοινό... Τώρα μπορώ να κάνω και κάτι με μεγαλύτερη ορμή: να βρω καινούργια έργα. Αυτό έχει μεγαλύτερη αξία από το να ανεβάσω έναν ακόμα Στρίντμπεργκ, Ιψεν ή Τσέχωφ. Δεν σημαίνει ότι, όταν κάτι είναι κλασικό ή όταν έχει την επίφαση της ποιότητας και της κουλτούρας, είναι ντε φάκτο και μέσα στις επιδιώξεις μου. Κι ούτε τα έργα όλων των κλασικών είναι καλά ή κατάλληλα για τη σημερινή κατάσταση ή τη φάση που μπορεί να βρίσκεται ο καθένας μας σήμερα είτε ως καλλιτέχνης είτε ως θεατής... Ποτέ δεν ξεκίνησα να κάνω ένα ρεπερτόριο για λόγους ναρκισιστικούς, να παίξω τον τάδε ρόλο. Πάντα κοίταζα εάν η επιλογή μου αφορά στο κοινό. Πρώτα αυτό κοιτάω: να έχει θεατές η πλατεία. Να έχει ανταπόκριση η παράσταση. Αλλιώς δεν μπορώ να παίξω.
- Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ "Ο φυλακισμένος της διπλανής πόρτας". Μετάφραση, σκηνοθεσία, μουσική επιμέλεια: Γρηγόρης Βαλτινός. Σκηνικά - κοστούμια: Γιώργος Πάτσας. Πρωταγωνιστούν: Γρηγόρης Βαλτινός, Κατερίνα Λέχου, Υβόννη Μαλτέζου, Κώστας Φλωκατούλας, Αλεξάνδρα Παντελάκη, Φωτεινή Ντεμίρη, Στάθης Νικολαΐδης.
ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΡΑΛΗ,ΕΘΝΟΣ, 30/9/2011
No comments:
Post a Comment