Ετσι θα την κλαίτε την Εκάβη;

Αν εδώ δεν ταιριάζει το «Πού πας ρε Καραμήτρο;» του γνωστού ανεκδότου, πού ταιριάζει;

Πήραν τις ρούγες και το στρατί, με τα δισάκια τους στον ώμο (για τον δρόμο, για τον δρόμο) οι Λίλες οι Καφαντάρες και οι Αννες οι Φόνσες (α, σόρι, είναι πρώην), πήραν και των ομματιών τους και μια αρμαθιά συνδικαλισταράδων - που ανάθεμα κι αν έχουν ποτέ παραγάγει έργο πολιτιστικό - και μερικούς παρατρεχάμενους ή της προσκολλήσεως ή «είδα φως και μπήκα» και πήγαν να παίξουν την Εκάβη την Αγανακτισμένου.

Σιγά μαντάμ. Ετσι την παίζουν και την κλαίνε την Εκάβη, μεσούσης της οικονομικής κρίσης; Με κλαψοντουντούκα παλλαϊκή; Εξω το ΝΑΤΟ που, ως γνωστόν, μαζί με την ΕΟΚ το ίδιο συνδικάτο; Μάλλιασαν τα αυτιά μας να ακούνε την ίδια μπούρδα χρόοοονια τώρα, την απαράλλακτη ακόμη και την ώρα που πάει να κλείσει το μαγαζάκι και να μην αντ-έχει πια να τις ταΐσει τις Σάρες τις Μπέρναρ και τους Λαυρέντιους τους Ολίβιες του Ελλαδιστάν και τον κάθε πικραμένο, που περιμένει να φάει από τον κρατικό κορβανά για να κάνει συνδικαλισμό του... σαλονιού.

Τι ζητάνε οι αραία αραία να φαινόμαστε καμιά διακοσαρέα συνδικαλισταράδες που βγήκαν στον δρόμο να διεκδικήσουν; Περισσότερα χρήματα για τον πολιτισμό, λέει. Μήπως να δούμε πρώτα αν και ποια ακριβώς χώρα έχουμε - που τώρα το θυμήθηκαν;

Να μη μειωθούν μισθοί και επιδόματα και εκτός έδρας ηθοποιών και μουσικών - καθότι ως γνωστόν οι υπερπολλαπλάσιοι από τις πραγματικές ανάγκες κρατικοί «λειτουργοί» είναι άλλο πράγμα, α' κατηγορίας και διαφέρουν από την πλέμπα των λοιπών δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και των ιδιωτικών και των συνταξιούχων που τρώνε τις περικοπές και χαρατσώνονται αδιακρίτως. Να επιχορηγηθούν για να μας κάνουν υψηλή τέχνη, την ώρα που κινδυνεύουν μισθοί και συντάξεις. Να μην επιτρέπονται οι εθελοντές στις παραστάσεις (μήπως και φανούν καλύτεροι από τους «επαγγελματίες»;). Και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Δίκαια κι άδικα.

Εδώ κολλάει: Ετσι θα την παίζετε την Εκάβη; Σαν κομματικό καθήκον; Με άχρηστα - αν όχι κακόγουστα - νταβαντούρια; Με παράλογα ή κενά και ελάχιστα δίκαια αιτήματα, που κι αυτά μοιάζουν άκαιρα σε τέτοιες εποχές;

Πολλούς σοβαρούς ηθοποιούς, πολλούς σοβαρούς καλλιτέχνες δεν πήραν μαζί τους οι ντεμέκ «αγανακτισμένοι» της τέχνης (του δημόσιου κορβανά και της δημόσιας αμάκας). Σοβαρό λόγο δεν είδε κανείς να αρθρώνουν. Μόνον παλιοκαιρίσια συνθήματα που δεν είναι σαν το παλιό κρασί - αντιθέτως ξινίζουν και όζουν παλιατσαρία.

Δεν κοιτάνε όλοι αυτοί, που ρόλο δεν έχουν παίξει οι περισσότεροι, παρά μόνο δημόσιου κηφήνα - συνδικαλισταρά, να βρουν λόγο συγκροτημένο και σοβαρό που δεν εκπορεύεται από «σπίτια του λαού», αλλά αφορά τα σπίτια του λαού; Και την πραγματική τέχνη, που δεν έχει ανάγκη μόνον το - λειψό, πλέον - δημόσιο χρήμα για να ανθήσει.

Δεν κοιτάνε την ντεμέκ «αγανάκτησή» τους να την κάνουν καμιά δημόσια, δωρεάν παράσταση (με όσο πραγματικό ταλέντο διαθέτουν - και αν...) για εκείνους που δεν έχουν τη δυνατότητα να πλησιάσουν την τέχνη και που όσο πάνε έτσι τα οικονομικά δεν θα μπορούν ούτε με το κιάλι να τη δουν; Δεν κάνουν καμιά συμβολική δεντροφύτευση; Μπας και κάτι μείνει. Ουσιαστικό. Και προϊόν τέχνης. Να μη μας μείνει μόνον το συχνά ξεδιάντροπο ζητιανιλίκι... παρά του μη έχοντος Ελληνικού Δημοσίου; 

• Φοίβη 
• ΤΑ ΝΕΑ: Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011