Ο προβοκάτορας εικονοκλάστης Ρομέο
Καστελούτσι στην παράστασή του «Περί της Εννοιας του Προσώπου του Υιού
του Θεού» (στην Πειραιώς 206 έως αύριο) σαδιστικά δοκιμάζει τα ψυχικά
μας όρια και όχι, όπως περιμέναμε, τη χειμαζόμενη σχέση μας με το Θείο
και τα φυσικά όρια του «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν» Υιού του Θεού.
Κυρίαρχο δυαδικό μοτίβο της πρότασής του, με την ανύπαρκτη πρόζα, ένας πατέρας που βασανίζεται από την ακράτεια, έχοντας ασταμάτητα διάρροια, και ο γιος, που αγόγγυστα τον καθαρίζει ενώπιόν μας, σε μια βασανιστικά αργόσυρτη και ρεαλιστική διαδικασία. Το θέαμα των γυμνών, πασαλειμμένων στα κόπρανα, οπισθίων του ηλικιωμένου που ο γιος του τον πλένει ιεροτελεστικά, αποδεικνύεται για μερίδα του κοινού ανυπόφορη. Γιατί αφού ο γιος καθαρίσει τη λίμνη των περιττωμάτων από το πάτωμα, σε εξίσου ρεαλιστικό χρόνο, πρέπει να αντιμετωπίσει ακόμη δύο ξαφνικά περιστατικά ακράτειας. Ο θεατής υπομένει δύο ακόμη βασανιστικές σκηνές «καθαρισμού».
Την τρίτη φορά που ο ηλικιωμένος θα λερωθεί, ο γιος βρίζοντας θα ριχθεί στην τεράστια «πατρική» μορφή του Θεού, η οποία δεσπόζει στο φόντο της σκηνής, εκλιπαρώντας βουβά να μην απολέσει την πίστη του (;).
Η εξέλιξη είναι απρόβλεπτη. Από ένα κουβάρι που διαρκώς μεμψιμοιρεί, ζητώντας ενοχικά συγγνώμη, ο πατέρας κάνει μια κίνηση ματ. «Λούζεται» με ένα μπιτόνι γεμάτο υγρά περιττώματα. Λερωμένος θα λουφάξει στο κρεβάτι του.
Στο τέλος, ακόμη και η μορφή του Ιησού θα γεμίσει, όχι με αίμα, αλλά με υγρά περιττώματα. Οταν θα σκιστεί το πανί με την «πληγωμένη» φιγούρα, θα προβάλει η νέον επιγραφή: είσαι ο ποιμένας μου, σε παράφραση του «εγώ ειμί ο ποιμήν ο καλός». (Ιωάν. κεφ. ι' στ.11). Υπήρχε ένα «δεν» πριν από το «είμαι», που τρεμόπαιζε. Δεν άναψε ποτέ.
Μεγάλη συζήτηση ανάβει η παράσταση του Καστελούτσι. Θέλει να υπογραμμίσει την επί της γης κόλαση; Να συνδιαλαγεί με τα πεπερασμένα όρια του Υιού του Θεού; Να διογκώσει στο σκηνικό σύμπαν σαδιστικά την κατάντια της ανθρώπινης φύσης; Να αμφισβητήσει τον ποιμένα, τον πατέρα, τον Θεό; Ολα έμειναν, χωρίς δραματουργική ανάπτυξη, στον αέρα, σε μια εσχατολογική-σκατολογική δοκιμασία -ακόμη και της αισθητικής μας-, που έκανε μέρος του κοινού διακριτικά να αποχωρήσει πριν από το τέλος, αν και η παράσταση-εγκατάσταση δεν διαρκεί ούτε μία ώρα.
Κυρίαρχο δυαδικό μοτίβο της πρότασής του, με την ανύπαρκτη πρόζα, ένας πατέρας που βασανίζεται από την ακράτεια, έχοντας ασταμάτητα διάρροια, και ο γιος, που αγόγγυστα τον καθαρίζει ενώπιόν μας, σε μια βασανιστικά αργόσυρτη και ρεαλιστική διαδικασία. Το θέαμα των γυμνών, πασαλειμμένων στα κόπρανα, οπισθίων του ηλικιωμένου που ο γιος του τον πλένει ιεροτελεστικά, αποδεικνύεται για μερίδα του κοινού ανυπόφορη. Γιατί αφού ο γιος καθαρίσει τη λίμνη των περιττωμάτων από το πάτωμα, σε εξίσου ρεαλιστικό χρόνο, πρέπει να αντιμετωπίσει ακόμη δύο ξαφνικά περιστατικά ακράτειας. Ο θεατής υπομένει δύο ακόμη βασανιστικές σκηνές «καθαρισμού».
Την τρίτη φορά που ο ηλικιωμένος θα λερωθεί, ο γιος βρίζοντας θα ριχθεί στην τεράστια «πατρική» μορφή του Θεού, η οποία δεσπόζει στο φόντο της σκηνής, εκλιπαρώντας βουβά να μην απολέσει την πίστη του (;).
Η εξέλιξη είναι απρόβλεπτη. Από ένα κουβάρι που διαρκώς μεμψιμοιρεί, ζητώντας ενοχικά συγγνώμη, ο πατέρας κάνει μια κίνηση ματ. «Λούζεται» με ένα μπιτόνι γεμάτο υγρά περιττώματα. Λερωμένος θα λουφάξει στο κρεβάτι του.
Στο τέλος, ακόμη και η μορφή του Ιησού θα γεμίσει, όχι με αίμα, αλλά με υγρά περιττώματα. Οταν θα σκιστεί το πανί με την «πληγωμένη» φιγούρα, θα προβάλει η νέον επιγραφή: είσαι ο ποιμένας μου, σε παράφραση του «εγώ ειμί ο ποιμήν ο καλός». (Ιωάν. κεφ. ι' στ.11). Υπήρχε ένα «δεν» πριν από το «είμαι», που τρεμόπαιζε. Δεν άναψε ποτέ.
Μεγάλη συζήτηση ανάβει η παράσταση του Καστελούτσι. Θέλει να υπογραμμίσει την επί της γης κόλαση; Να συνδιαλαγεί με τα πεπερασμένα όρια του Υιού του Θεού; Να διογκώσει στο σκηνικό σύμπαν σαδιστικά την κατάντια της ανθρώπινης φύσης; Να αμφισβητήσει τον ποιμένα, τον πατέρα, τον Θεό; Ολα έμειναν, χωρίς δραματουργική ανάπτυξη, στον αέρα, σε μια εσχατολογική-σκατολογική δοκιμασία -ακόμη και της αισθητικής μας-, που έκανε μέρος του κοινού διακριτικά να αποχωρήσει πριν από το τέλος, αν και η παράσταση-εγκατάσταση δεν διαρκεί ούτε μία ώρα.
No comments:
Post a Comment