Μια φροϋδική παράφραση του Βιζυηνού

ΤΩΝ ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΜΑΡΙΝΗ, ΓΙΑΝΝΗ ΑΓΟΥΡΙΔΗ
Η ΑΥΓΗ, 10/04/2015

• Η παράσταση "Το αμάρτημα της μητρός μου" στο "Θέατρο της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών"

Μια από τις ιδιαιτερότητες της ψυχαναλυτικής ψυχοθεραπείας είναι η διαφώτιση του ασυνείδητου, το οποίο περνά από τον πυρήνα της θρησκείας. Στο έργο το "Αμάρτημα της Μητρός μου", που ανεβαίνει στο "Θέατρο της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών", ο Βιζυηνός μοιάζει προφήτης. Το βεβαρημένο συνειδησιακό υπόστρωμα του πρωταγωνιστή από τη σχέση με τη μητέρα του, σκιαγραφεί την πρωταρχική φροϋδική σχέση, ξεπροβάλλουν όλες οι αντισταθμιστικές συναισθηματικές δυνάμεις που την διέπουν.
Η μητρική φιγούρα εμφανίζεται ως πρόσωπο με πλείστες αντιφάσεις, άλλοτε ως σύμβολο ολοκληρωτικής αγάπης και άλλοτε ώς το πλέον απορριπτέο πρόσωπο για τα δεδομένα της εποχής, λόγω της δισυπόστατης συμπεριφοράς προς τα παιδιά της. Ο ακούσιος φόνος του βρέφους της είναι το γεγονός που θα την καταστήσει τραγικό πρόσωπο. Το συναίσθημα της οδύνης και της ενοχής που εκπορεύεται και από τη θεία δίκη οδηγεί τη μητέρα σε μια ακραία εσωτερική σύγκρουση, η οποία κορυφώνεται όταν αρρωστήσει και το δεύτερο κοριτσάκι της, οδηγώντας την στο να στραφεί ακόμη και εναντίον των αγοριών της οικογένειας.

Η σύγχρονη Πιετά

Με όλο τον πλούτο της αρχαΐζουσας γλώσσας του Βιζυηνού, διατηρώντας τα ιδιαίτερα ηθογραφικά χαρακτηριστικά της ελληνικής επαρχίας του 19ου αιώνα, ο Ηλίας Λογοθέτης σκηνοθετεί αριστοτεχνικά ένα από τα σημαντικότερα έργα της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Τον θεατρικό χώρο συνθέτει σε πραγματικό χρόνο η αφήγηση του πρωταγωνιστή που απευθύνεται στο κοινό αρθρώνοντας μια άμεση και σπαραχική εξομολόγηση. Η σκηνή οργανώνεται σε τρία συνειδησιακά πεδία. Στο πρώτο, που είναι κοντά στους θεατές, ο πρωταγωνιστής μας απευθύνεται σε ρεαλιστικό χρόνο. Το δεύτερο είναι στο μέσον και εκεί δραματοποιείται το μνημονικό του ήρωα, με όλα τα πρόσωπα της παιδικής του ηλικίας να ενσαρκώνουν το υποκειμενικό αποτύπωμα όσων συνέβησαν. Σε αυτόν τον ενδιάμεσο χώρο θεατρικής δράσης πρωταγωνιστούν το σώμα της ασθενικής κόρης με τη φιγούρα της μάνας, αναπαριστώντας μια σύγχρονη Πιετά. Το τρίτο είναι πίσω από την ομιχλώδη σίτα, σύμβολο της μετάβασης στον κόσμο των θανόντων. Από τη φροϋδική προφητεία έως τη θρησκευτική παραβολή μάς επιβάλλεται ένα βάπτισμα στη θρησκοληψία και στο ασυνείδητο των ενοχών για να οδηγηθούμε τελικά στην κάθαρση.

Ερμηνεύουν: Ηλ. Λογοθέτης, Μ. Ζαχαρή, Δ. Καρδιτσιώτη, Σ. Σουρμελίδης.
"Θέατρο της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών" Πειραιώς 256,Ταύρος
Τηλ : 2106510973