Η Δέσποινα Σαραφείδου και ο Νίκος Παντελίδης στην παράσταση «Μάκμπεθ. Η Βίβλος του Σκότους», που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του Θ. Εσπίριτου.
Κινήσεις αργές, συναισθήματα έντονα, η σκηνή σχεδόν γυμνή, το μοναδικό αντικείμενο, ένα υπερυψωμένο επίπεδο, στέκει στο κέντρο αινιγματικό. Η εντύπωση πως βρισκόμαστε ενώπιον μιας εξομολόγησης κυριαρχεί στην παράσταση «Μάκμπεθ, η Βίβλος του Σκότους» του Θεόδωρου Εσπίριτου, που έχει πρεμιέρα τη Δευτέρα (4/5) στο Ιδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης». Ο σκηνοθέτης μετέγραψε το έργο του Σαίξπηρ και παρουσιάζει τον Μάκμπεθ και τη Λαίδη να ταξιδεύουν από τη μεσαιωνική Σκωτία στο σήμερα, παγιδευμένους σε μιαν άχρονη αναβίωση του εγκλήματος και της ενοχής τους.
«Το κείμενο που προέκυψε εστιάζει αποκλειστικά στα ψυχικά γνωρίσματα δύο ανθρώπων που οδηγούνται σε μια εγκληματική πράξη και στις επιπτώσεις της», μου λέει σε συνομιλία του με την «Κ» ο Θεόδωρος Εσπίριτου και εξηγεί ότι στη σκηνοθεσία αποκλείστηκε κάθε περιγραφικό στοιχείο. «Οι χαρακτήρες στέκονται απογυμνωμένοι, χωρίς τα στοιχεία που θα τους προσέδιδαν κάποια κοινωνική ταυτότητα. Παραμένει μόνο το ανθρώπινο ον με αυτά που το στοιχειώνουν, με αυτά που διαπράττει, με τις συνέπειες που ακολουθούν».
Τα δύο πρόσωπα του έργου, γεμάτα με συμπλέγματα ενοχής προσπαθούν να εκφέρουν, συνειδητά η ασυνείδητα, κάτι, πιθανόν τη λέξη συγγνώμη, που όμως δεν αρθρώνεται, στέκεται στον λαιμό. Παρακολουθούμε την αγωνία αυτών των δύο πλασματικών προσώπων, ταυτιζόμαστε μαζί τους, αγωνιούμε. «Στο τέλος, όμως, τουλάχιστον για εμάς τους θεατές, έρχεται η κάθαρση», τονίζει ο Εσπίριτου. «Ισως αυτός είναι ο λόγος που κάνουμε τέχνη», προσθέτει. «Μέσω της τέχνης μιλάμε για όσα μας στοιχειώνουν, μιλάμε για το Κακό με σκοπό να το εξορκίσουμε. Η τέχνη του θεάτρου είναι μια πανάρχαια τελετή ομοιοπαθητικής μαγείας».
Τα σκηνικά και κοστούμια είναι της Ασης Δημητρολοπούλου. Ερμηνεύουν ο Νίκος Παντελίδης και η Δέσποινα Σαραφείδου.
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9.30 μ.μ. Πειραιώς 206.
«Το κείμενο που προέκυψε εστιάζει αποκλειστικά στα ψυχικά γνωρίσματα δύο ανθρώπων που οδηγούνται σε μια εγκληματική πράξη και στις επιπτώσεις της», μου λέει σε συνομιλία του με την «Κ» ο Θεόδωρος Εσπίριτου και εξηγεί ότι στη σκηνοθεσία αποκλείστηκε κάθε περιγραφικό στοιχείο. «Οι χαρακτήρες στέκονται απογυμνωμένοι, χωρίς τα στοιχεία που θα τους προσέδιδαν κάποια κοινωνική ταυτότητα. Παραμένει μόνο το ανθρώπινο ον με αυτά που το στοιχειώνουν, με αυτά που διαπράττει, με τις συνέπειες που ακολουθούν».
Τα δύο πρόσωπα του έργου, γεμάτα με συμπλέγματα ενοχής προσπαθούν να εκφέρουν, συνειδητά η ασυνείδητα, κάτι, πιθανόν τη λέξη συγγνώμη, που όμως δεν αρθρώνεται, στέκεται στον λαιμό. Παρακολουθούμε την αγωνία αυτών των δύο πλασματικών προσώπων, ταυτιζόμαστε μαζί τους, αγωνιούμε. «Στο τέλος, όμως, τουλάχιστον για εμάς τους θεατές, έρχεται η κάθαρση», τονίζει ο Εσπίριτου. «Ισως αυτός είναι ο λόγος που κάνουμε τέχνη», προσθέτει. «Μέσω της τέχνης μιλάμε για όσα μας στοιχειώνουν, μιλάμε για το Κακό με σκοπό να το εξορκίσουμε. Η τέχνη του θεάτρου είναι μια πανάρχαια τελετή ομοιοπαθητικής μαγείας».
Τα σκηνικά και κοστούμια είναι της Ασης Δημητρολοπούλου. Ερμηνεύουν ο Νίκος Παντελίδης και η Δέσποινα Σαραφείδου.
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9.30 μ.μ. Πειραιώς 206.
No comments:
Post a Comment