Σκηνή από την πρόσφατη εμφάνιση των Momix στην Αθήνα.
Momix: μοντέρνο χορευτικό συγκρότημα που ίδρυσε το 1980 ο Μόζες Πέντλετον και η Αλισον Τσέιζ. Ο τίτλος του προέρχεται από ένα είδος κτηνοτροφής! Οι καλλιτέχνες, που συμμετέχουν και με προτάσεις και με αυτοσχεδιασμούς, δεν είναι χορευτές, ακροβάτες, τσιρκολάνοι, μίμοι, ηθοποιοί, αθλητές… Είναι όλα αυτά μαζί και κάτι ακόμη πολύ σημαντικό: είναι φανατικοί οπαδοί αυτού του σκηνικού-θεατρικού είδους στο οποίο επιδίδονται. Αυτοαποκαλούνται «χορο-ιλουζιονιστές» (χορο-θαυματοποιοί) και αν δεν προσέθεσα ενός «μοναδικού σκηνικού θεατρικού είδους» είναι γιατί κάπου στα πέριξ καιροφυλαχτεί ο «πρόγονός» τους Pilobolus Dance Theatre (έτος ιδρύσεως 1971 πάλι από τον Μόζες με άλλους συνεργάτες).
Εδώ ο τίτλος προέρχεται από ένα σπογγώδες μυκητοειδές μανιτάρι που αναπτύσσεται ταχύτατα στο φως! Και τα δύο συγκροτήματα έχουμε απολαύσει στην Αθήνα, τους Momix συχνότερα. Με ήλιο και πόα ή κοπάδια μηρυκαστικών και ζωοτροφές, τα δύο αυτά συγκροτήματα κατάφεραν όχι να επιζήσουν αλλά να λάμπουν περισσότερο από 35 χρόνια, έχοντας κατακτήσει ένα διεθνές κοινό με τις συχνές περιοδείες τους.
Οι Momix έφτασαν με ένα καινούργιο «show» του Μόζες Πέντλετον και τίτλο «Dreamcatcher» (Αυτός που συνέλαβε το Ονειρο ή Αρπαγας του Ονείρου;) άσχετο. Το αποκαλώ «show» με την ευρύτερη και πιο αντίστοιχη του «θεάματος» λέξη και με όλο τον σεβασμό, την εκτίμηση και τον θαυμασμό που τρέφω (ως γνωστόν) για το είδος. Ετσι είχαμε πάλι μια συρραφή από παλαιότερες επιτυχίες και καινούργιας έμπνευσης νούμερα που εξακολουθούν να μαγνητίζουν, να μαγεύουν, να εξάπτουν τη φαντασία και να… προβληματίζουν για τον τεχνικό μαγικό τρόπο που επιτυγχάνονται όλα αυτά. Γιατί τελικά πρόκειται για μαγεία μετά από τόσες φορές που τα έχω δει (ορισμένα νούμερα τα ξέρω απέξω και ανακατωτά) εξακολουθώ με πείσμα να προσπαθώ να ανακαλύψω την τεχνική και την τέχνη πίσω από έμψυχα και άψυχα. Φώτα, σκοτάδια, σκηνικά ή props, ήχοι, μουσικές, κοστούμια, σώματα όλα μα όλα συνωμοτούν για την επίτευξη μιας υπερβατικής θεατρικής/σκηνικής εμπειρίας. Αν αυτό δεν είναι μαγεία, τότε τι να ’ναι; (Μέγαρο Μουσικής, 24/03).
Έντυπη
Εδώ ο τίτλος προέρχεται από ένα σπογγώδες μυκητοειδές μανιτάρι που αναπτύσσεται ταχύτατα στο φως! Και τα δύο συγκροτήματα έχουμε απολαύσει στην Αθήνα, τους Momix συχνότερα. Με ήλιο και πόα ή κοπάδια μηρυκαστικών και ζωοτροφές, τα δύο αυτά συγκροτήματα κατάφεραν όχι να επιζήσουν αλλά να λάμπουν περισσότερο από 35 χρόνια, έχοντας κατακτήσει ένα διεθνές κοινό με τις συχνές περιοδείες τους.
Οι Momix έφτασαν με ένα καινούργιο «show» του Μόζες Πέντλετον και τίτλο «Dreamcatcher» (Αυτός που συνέλαβε το Ονειρο ή Αρπαγας του Ονείρου;) άσχετο. Το αποκαλώ «show» με την ευρύτερη και πιο αντίστοιχη του «θεάματος» λέξη και με όλο τον σεβασμό, την εκτίμηση και τον θαυμασμό που τρέφω (ως γνωστόν) για το είδος. Ετσι είχαμε πάλι μια συρραφή από παλαιότερες επιτυχίες και καινούργιας έμπνευσης νούμερα που εξακολουθούν να μαγνητίζουν, να μαγεύουν, να εξάπτουν τη φαντασία και να… προβληματίζουν για τον τεχνικό μαγικό τρόπο που επιτυγχάνονται όλα αυτά. Γιατί τελικά πρόκειται για μαγεία μετά από τόσες φορές που τα έχω δει (ορισμένα νούμερα τα ξέρω απέξω και ανακατωτά) εξακολουθώ με πείσμα να προσπαθώ να ανακαλύψω την τεχνική και την τέχνη πίσω από έμψυχα και άψυχα. Φώτα, σκοτάδια, σκηνικά ή props, ήχοι, μουσικές, κοστούμια, σώματα όλα μα όλα συνωμοτούν για την επίτευξη μιας υπερβατικής θεατρικής/σκηνικής εμπειρίας. Αν αυτό δεν είναι μαγεία, τότε τι να ’ναι; (Μέγαρο Μουσικής, 24/03).
No comments:
Post a Comment