Μετά την «Κατερίνα» που έγινε το απόλυτο θεατρικό talk of the town, ο Γιώργος Νανούρης ετοιμάζεται για νέες συνεργασίες
«Φέτος με την 'Κατερίνα' για πρώτη φορά στη ζωή μου αισθάνθηκα ότι δικαιούμαι κι εγώ να κάνω θέατρο». Τον κοιτάζω σαστισμένος. Ομολογώ ότι δεν περίμενα να ακούσω κάτι τέτοιο από τον Γιώργο Νανούρη. «Εχεις κάνει τόσες παραστάσεις…» του λέω. «Ναι, δεν ξέρω. Ισως επειδή είναι κάτι που έφτιαξα εντελώς από το μηδέν ακούγοντας ολοκληρωτικά το ένστικτό μου με μεγάλο ρίσκο. Εκανα ακριβώς ό,τι ήθελα και μου το επέτρεψε αυτό και η Λένα και ο Λόλεκ και ο Αύγουστος. Τη νιώθω πολύ σαν παιδί μου την 'Κατερίνα'», παρατηρεί.Ο Γιώργος φέτος δικαιούται να είναι χαρούμενος. Η «Κατερίνα» του έγινε το απόλυτο θεατρικό talk of the town. Ξαφνικά. Από το πουθενά. Πρέπει να κλείσεις σχεδόν έναν μήνα πριν για να βρεις εισιτήριο. Γνωρίζοντας τον, έχοντας δει τις περισσότερες από τις δουλειές του, ξέροντας πόσο πολύ το έχει παλέψει, μπορώ να πω ότι το αξίζει. Η «Κατερίνα» δεν απλά μία καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία για τον Γιώργο. Είναι μία κατάκτηση.
Τον συναντώ στο σπίτι του, εκεί κάπου γύρω από την Πλατεία Βικτωρίας. «Πώς νιώθεις;» τον ρωτάω. «Ηρεμος. Επειδή είμαι ένας πολύ αγχώδης άνθρωπος κι επειδή κι αυτό που κάνω είναι κάτι αγχωτικό από τη φύση του, φέτος που τα πράγματα πήγαν καλά έδωσα στον εαυτό μου την ευκαιρία για λίγους μήνες να ηρεμήσει», μου απαντά. Το «ήρεμος» μην το δέσετε και κόμπο. Οταν ο Γιώργος λέει «ήρεμος», εννοεί ότι είναι καλά μέσα του. Ως προς το έξω του, συνεχίζει να τρέχει, να σκέφτεται, να δημιουργεί, να ξυπνάει αχάραγα και να παίρνει το laptop του σημειώνοντας ιδέες.
Αναρωτιέμαι αν η επιτυχία της «Κατερίνας» του προκαλεί και μία κάποια ανασφάλεια για το επόμενο βήμα του. «Η ‘Κατερίνα’ είναι η ‘Κατερίνα’. Μπορεί αύριο να κάνω κάτι και να μην πατήσει άνθρωπος και μπορεί να κάνω κάτι που να έχει τη δεκαπλάσια απήχηση. Για να προστατέψω τον εαυτό μου βλέπω το καθετί σαν κάτι αυτόνομο, που έχει τη δική του πορεία», μου επισημαίνει και συνεχίζει: «Είμαι σε μια στιγμή της ζωής μου, που τα πράγματα πάνε καλά», παραδέχεται. «Πριν από δύο χρόνια ήμουν σε μια φάση που τα πράγματα δεν πήγαιναν καθόλου καλά. Και ξέρω ότι μπορεί σε δύο χρόνια τα πράγματα πάλι να μην πηγαίνουν καλά. Οι ζωές μας κάνουν κύκλους. Αυτό που ξαναζωντάνεψε μέσα μου με την 'Κατερίνα' είναι η ελπίδα. Η επιτυχία της 'Κατερίνας' μου δίνει την ελπίδα ότι ακόμα και σε μία φάση που τα πράγματα πάνε χάλια συνολικά μπορείς και μόνος σου να αυτοτροφοδοτηθείς».
Η Λένα Παπαληγούρα μιλά για την παράσταση στο CITYLIFE της Δευτέρας 1ης Δεκεμβρίου 2014 (2'02'')
Το σπουδαίο είναι ότι με την «Κατερίνα» του ο Γιώργος ξύπνησε την ελπίδα και σε άλλους πολλούς. Μίλησε στην καρδιά τους. «Το θέατρο δεν είναι γκαλερί. Δεν μπορείς να πας σε μια παράσταση και να μη νιώσεις έστω για δυο λεπτά το στομάχι σου να σφίγγεται, τα μάτια σου να υγραίνονται, να γελάσεις αν είναι κωμωδία… Το θέατρο μεταφέρει συναισθήματα στον θεατή. Πριν από τρία χρόνια ήμουν σε μία φάση, που αναρωτιόμουν 'καλά εδώ ο κόσμος χάνεται κι εσύ θες να κάνεις θέατρο;'. Αλλά τελικά καταλαβαίνω ότι κάνω κι εγώ κάτι χρήσιμο. Τώρα με την 'Κατερίνα' πάρα πολύς κόσμος που παλεύει με την κατάθλιψη ή δικοί του άνθρωποι είναι καταθλιπτικοί, μας στέλνει μηνύματα στο Facebook και μας γράφει πόσο βοηθήθηκε», μου εξομολογείται τονίζοντας ότι η επιτυχία της «Κατερίνας» είναι μία συνισταμένη παραγόντων: «Το κείμενο του Κορτώ, η δουλειά μου, η Λένα, ο Λόλεκ… Ολα αυτά δέσανε και λειτούργησαν μαγικά. Αν έλειπε κάτι απ’ όλα αυτά δεν θα ήταν ίδια η 'Κατερίνα'».
Με την παράσταση να σαρώνει στο Θησείον και να παίρνει παράταση τόσο μετά το Πάσχα, όσο και για την επόμενη σεζόν, ο Γιώργος έχει ρίξει αυτή την περίοδο όλο του το βάρος στη συνεργασία του με τον Σταύρο Ξαρχάκο και τη Μαρινέλλα στη «Σονάτα του Σεληνόφωτος», που θα παρουσιαστεί στις 15, 16 και 17 Ιουλίου στην Πειραιώς 260 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
«Μου το πρότεινε ο Ξαρχάκος όταν είδε την 'Κατερίνα'», μου λέει όταν τον ρωτάω πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία. Ο Γιώργος θα σκηνοθετήσει αυτό το νέο μουσικό έργο του Ξαρχάκου πάνω στο αγαπημένο ποίημα-μονόπρακτο του Γιάννη Ρίτσου. «Ο Ξαρχάκος ήθελε μία πιο φρέσκια, αλλιώτικη ματιά και γι’ αυτό πρότεινε να το σκηνοθετήσει ένας άνθρωπος νεότερης γενιάς, όπως είμαι εγώ», μου εξηγεί και μοιάζει πραγματικά γοητευμένος από αυτή την απρόσμενη συνεργασία. «Ξαναγράφει μουσική μετά από πάρα πολλά χρόνια και έχει κάνει, κατά τη γνώμη μου, εξαιρετική δουλειά. Επίσης συνεργάζεται για πρώτη φορά με τη Μαρινέλλα, η οποία τραγουδά ένα είδος που δεν έχει ξανατραγουδήσει ποτέ», μου λέει, επισημαίνοντάς μου ότι η Μαρινέλλα θα υποδυθεί κανονικά την κεντρική ηρωίδα του Ρίτσου με κάποια μέρη από το ποίημα να είναι μελοποιημένα.
«Θα είναι αρκετά μινιμαλιστικό, με ένα πιάνο. Αλλά θα παίξουμε με φωτισμούς», μου λέει χωρίς να θέλει ακόμα να επεκταθεί στο τι ακριβώς θα δούμε. Αντιθέτως, θα μπορούσε να μιλάει για ώρες για τον Ξαρχάκο και τη Μαρινέλλα. «Είναι πραγματικά υπέροχοι και οι δύο. Είμαι συγκινημένος με τον τρόπο που δουλεύουν αυτοί οι δύο άνθρωποι. Είναι πραγματικά σαν να δουλεύω με δύο ανθρώπους που βγαίνουν τώρα στη δουλειά. Δουλεύουν ατέλειωτες ώρες, με τρομερό πάθος και τρομερή ενέργεια. Αναρωτιέμαι κάποιες φορές πώς γίνεται… Εχω πρόβα μαζί τους και είμαι πολύ ευχάριστα αναστατωμένος κι αυτό οφείλεται στη δική τους ενέργεια».
Θα πρέπει να κάνουμε υπομονή μέχρι τα μέσα Ιουλίου για να ανακαλύψουμε τι μας ετοιμάζουν. Οπως υπομονή θα πρέπει να κάνουμε και για την πολυαναμενόμενη συνεργασία του Γιώργου με την Bijoux de Kant και τον Δημήτρη Δημητριάδη. Το έργο του τελευταίου «Απόφραξη» με τον Γιώργο στον ρόλο του Νάρκισσου ήταν να παρουσιαστεί στο Θησείον στα τέλη Απριλίου, αλλά το βεβαρυμένο επαγγελματικό πρόγραμμα όλων μετέθεσε την πρεμιέρα για τον ερχόμενο Οκτώβριο.
«Με τον Γιάννη Σκουρλέτη θέλαμε από παλιά να δουλέψουμε μαζί, αλλά δεν προέκυπτε. Η ιδέα ξεκίνησε ως εξής: επειδή πια είμαστε όλοι νάρκισσοι, είμαστε με ένα κινητό στο χέρι και αυτοφωτογραφιζόμαστε, αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι σε σχέση με αυτό. Απευθυνθήκαμε στον Δημήτρη Δημητριάδη, ο οποίος έγραψε ένα νέο κείμενο που έχει να κάνει με τον μύθο του Νάρκισσου, αλλά το πραγματικό του θέμα είναι η μοναξιά. Είμαστε νάρκισσοι γιατί κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας και το είδωλό μας. Δεν σηκώνουμε το βλέμμα να δούμε τον απέναντί μας», μου εξηγεί για το νέο του υποκριτικό στοίχημα.
Εχει δίκιο. Στην «Κατερίνα» ο Γιώργος φωτίζει επί μιάμιση ώρα τα πρόσωπα της Λένας και του Λόλεκ με έναν φακό. Στη ζωή μας αυτόν τον φακό τον γυρνάμε όλη την ώρα, σχεδόν εμμονικά, πάνω μας. «Πού θα επέλεγες να φωτίσεις με τον φακό σου στην Ελλάδα του σήμερα;» τον ρωτάω λίγο πριν το τέλος της κουβέντας μας. «Στα πρόσωπα των ανθρώπων. Αυτά θα ήθελα να δω» μου απαντά. «Θα ήθελα να φωτίσω τα πρόσωπα των παιδιών, των νέων, των συνταξιούχων. Και θα ήθελα να είναι απέναντί τους οι άνθρωποι που έχουν φέρει την χώρα σε αυτή την κατάσταση».
No comments:
Post a Comment