- Του Νικου Α. Δοντα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Kυριακή, 1 Aπριλίου 2012
Ο Ζεράρ Μορτιέ έχει σταθερές αγάπες: στους εκάστοτε θεσμούς που αναλαμβάνει, στις Βρυξέλλες, στο Ζάλτσμπουργκ, στο Παρίσι και τώρα στη Μαδρίτη, βρίσκει πάντοτε τον τρόπο να παρουσιάζει έργα τα οποία εκτιμά. Η «Ανοδος και πτώση της πόλης Μαχαγκόνι» των Βάιλ και Μπρεχτ είναι από αυτά. Το 1998, η παραγωγή του Φεστιβάλ του Ζάλτσμπουργκ είχε ενδιαφέρον, αλλά δεν πέτυχε να περάσει το μήνυμα, ίσως λόγω της πολυτελούς, ελάχιστα ενδεδειγμένης διανομής («Κ», 20.9.98). Το 2010 ο Μορτιέ επανήλθε, ανεβάζοντας το έργο στο Βασιλικό Θέατρο της Μαδρίτης με τους μοδάτους πλέον Φούρα ντελς Μπάους, τους πλέον περιζήτητους σκηνοθέτες όπερας της εποχής. Η παραγωγή αυτή φιλοξενήθηκε στην αίθουσα Τριάντη στις 13 Μαρτίου.
Στη σκηνή, σωροί από σκουπίδια. Ανάμεσά τους κινήθηκαν τα ανθρώπινα ράκη του έργου, υποδειγματικά καθοδηγημένα. Χάρη στην κοινή αισθητική γλώσσα, η παρωδία, όπως στη δίκη του Τζιμ, ο σαρκασμός των ερωτικών σκηνών και ο λυρισμός, όπως στο φανταστικό ταξίδι των μεθυσμένων με το πλοίο, παντρεύτηκαν με το διδακτικό στοιχείο. Κάθε σκηνή, κάθε χαρακτήρας ήταν λεπτομερώς επεξεργασμένα. Ωστόσο, ορισμένες φορές η υπερβολική φροντίδα θόλωνε το επίκαιρο μήνυμα, που Μπρεχτ και Βάιλ μεταφέρουν με αδρό τρόπο. Εξαίρεση αποτελούσε η χοντροκομμένα ξεκάθαρη τελική σκηνή.
Ανισο ήταν το μουσικό μέρος. Από τη διανομή ξεχώρισαν ο ηρωικός Φράνκο Φαρίνα (Τζιμ) και ο απολαυστικός Ντόναλντ Κάας (Φάτι). Αστοχα γκροτέσκα Μπέγκμπικ ήταν η Τζέιν Χένσελ, σκηνικά πειστική ως Τζένη η Ελτσμπιέτα Σμίτκα. Ελληνες ήσαν ο Μπιλ (πολύ καλός ο Χάρης Ανδριανός) και ο Τζο (Τάσος Αποστόλου), Ελληνίδες τα «έξι κορίτσια» (Αποστολοπούλου, Μπόγρη, Πασχαλίδου, Πουλημένου, Ρούσσου, Συγγενιώτου). Ανευρη και με διάφορα προβλήματα ήχησε η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ υπό τον Νίκο Τσούχλο, καλύτερη υπήρξε η Χορωδία της ΕΡΤ (διδασκαλία Δ. Μπουζάνης).
Ενδιαφέρον είναι το ότι, σε εποχές κρίσης, το επιχορηγούμενο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών επιμένει στην εισαγωγή παραστάσεων, αντί είτε της συμπαραγωγής με άλλον ελληνικό φορέα είτε της επανάληψης έστω μιας από τις ογδόντα(!) δικές του παραγωγές λυρικών έργων της πρώτης εικοσαετίας: αρκετές ανάμεσά τους ήσαν υψηλής ποιότητας αλλά και τόσο δαπανηρές, ώστε το κόστος τους δύσκολα θα έχει αποσβεστεί από την πρώτη και μόνη σειρά παραστάσεων.
No comments:
Post a Comment