Οι Εύθυμες Χήρες της ζωής μου και εκείνη η κατά Δημήτρη Λιγνάδη

Του Ανδρεα Ρικακη, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 13/4/2012

Νομίζω ότι πρώτη ήταν εκείνη στην οποία με οδήγησε η καθόλου εύθυμη χήρα νόνα μου. Στην Εθνική Λυρική Σκηνή με την εντυπωσιακή κ. Γαλανού. Αργότερα έφτασε η πεντάξανθη κ. Ζαχαράτου, αλλά κάπου στα ’50s εμένα μου καρφώθηκε η πανύψηλη, πανέμορφη μπαλαρίνα Λιλή Μπερδέ sur pointes! Χαμός με τη Λάνα Τάρνερ στο σινεμά, και τον Αργεντίνο γόη Φερνάντο Λάμας. Εκείνη μόλις είχε χωρίσει έναν από τους… 8 συζύγους της, τον παίδαρο Λεξ Μπάρκερ (Ταρζάν μετά τον Βαϊσμίλερ) που παρηγορήθηκε νυμφευόμενος την τέως σύζυγο του Λάμας, καλλονή σταρ Αρλίν Νταλ. Τι χολιγουντιανό θέμα για εύθυμες χήρες! Εφτασαν και τα βινύλια με τη Σβάρτσκοπφ κι αργότερα τη Σάδερλαντ - που την είδαμε και στην ΤV στην αποχαιρετιστήριά της από το Σίδνεϊ. Ομως στην TV, παλιότερα, είχαμε απολαύσει και την κατά Λιούμπιτς κινηματογραφική, ασπρόμαυρη, «Χήρα» της Ζανέτ ΜακΝτόναλντ.

Στην αμφίβολη πολιτική των αναθέσεων σκηνοθεσίες σε ονόματα του Ελεύθερου Θεάτρου, η Εθνική Λυρική Σκηνή παρέδωσε τα ηνία της υπέροχης οπερέτας του Λέχαρ, στον Δημήτρη Λιγνάδη. Εκείνος χειρίστηκε το σκαμπρόζικο θέμα ως αφορμή για φάρσα μετά μουσικής στα ελληνικά, με επιθεωρησιακά νούμερα, αλλά κρατώντας «οπτικά» τα… προσχήματα του Οίκου. Ετσι, ξεχώρισαν ξαφνικά ρόλοι που δεν τους προσέχει κανείς όπως ο γραμματέας της πρεσβείας (απολαυστικός ο Χ. Αμβράζης) ή οι δύο κυρίες σύζυγοι ακολούθων (Ε. Κλονόβσκαγια, Ε. Μαραγκού) στα γελαστικά τους νούμερα.

Με καταγωγή από την ΤV, τα νυχτερινά κέντρα, τις επιθεωρήσεις και την Γιουροβίζιον, ο χορογράφος Φωκάς Ευαγγελινός. Γιατί όχι, έτσι που έχουν τα πράγματα; Καλός επαγγελματίας, σωστός, με «μάτι» (τίνος ιδέα ήταν οι σερβιτόροι και το παγώνι; Εκτακτη) ξεχώρισε με τις έξι καλλονές μπαλαρίνες ως κυρίες, γκριζέτες και «κανκανιόλες» αλλά το απολαυστικό, με έμπνευση και χιούμορ, νούμερο ήταν οι λαϊκο-δημοτικοί χοροί του Ποντεβέντρο!

Τελικά, όμως, αυτή η άποψη σε ένα Παρίσι με… καύσωνα (αν κρίνω από το αδιάκοπτο μοτίβο με τις βεντάλιες των κυριών να ανεμίζουν αέναα), δεν προσέφερε, φευ, καμπανίτη -επί το ελληνικότερον σαμπάνια- αλλά ξεθυμασμένο vin mousseux - επί το ελληνικότερον αφρώδη οίνο. (ΕΛΣ 28/3).