Τον τόνο στη χειμερινή θεατρική σεζόν δίνει το κλασικό ελληνικό έργο («Εμποροι των Εθνών» του Αλ. Παπαδιαμάντη στο Εθνικό Θέατρο), ιστορικές παραστάσεις («Το μεγάλο μας τσίρκο» στο ΚΘΒΕ), εμβληματικές βιογραφίες προερχόμενες από τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο («Ζορμπάς», «Μαντάμ Σουσού» στο ΚΘΒΕ) μέχρι και το περίφημο «Διπλό βιβλίο» του Δ. Χατζή στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.
Ρένη Πιττακή και Πέγκυ Τρικαλιώτη στο «Δεν μ' αγαπάς, μ' αγαπάς».Κι ενώ αναρωτιέται κανείς πώς αυτό το κλασικό ρεπερτόριο θα «μετακινηθεί» στην αισθητική και το κοινωνικό καθρέφτισμα της σημερινής εποχής, δεν είναι λίγα τα νέα ελληνικά έργα που ανεβαίνουν σε μικρές και σε μεγάλες σκηνές. Η οικονομική κρίση εμπνέει συγγραφείς αλλά και νεανικές ομάδες.
Η μετανάστευση βρίσκεται στο επίκεντρο του καινούριου έργου «Πατρίδες» των Ρέππα-Παπαθανασίου, οι οποίοι «δραπετεύουν» από την Ελληνική Θεαμάτων και συνεργάζονται, ξανά έπειτα από χρόνια, με το Εθνικό Θέατρο.
Το Ελληνικό Σύνταγμα, η Πλατεία Συντάγματος που τόσες δόξες γνώρισε τελευταία, αλλά και το «Σύνταγμα της ηδονής» του Καβάφη συνιστούν το τρίπτυχο της παράστασης που ετοιμάζουν στο «Bios» η Γιούλα Μπούνταλη και ο Ευριπίδης Λασκαρίδης με τίτλο «Μετα-ωδή». Το «Bios» ετοιμάζει μία ακόμα παραγωγή που συνδέεται με την επικαιρότητα: το αμείλικτο και βασανιστικό ερώτημα της εποχής «Πώς να ζήσουμε;» αποτελεί τον τίτλο της δεύτερης παράστασης που σκηνοθετεί η Γιούλα Μπούνταλη και ο Σύλλας Τζουμέρκας. Ολες οι φωνές πληροφόρησης και παραπληροφόρησης είναι παρούσες: οι εφημερίδες, η τηλεόραση, οι συζητήσεις καφενείου, τα μπλογκ, οι ηγέτες, τα πολιτικά μανιφέστα, οι επιστημονικοί αφορισμοί.
Απ' την άλλη, στο Θέατρο Από Μηχανής, ανεβαίνει το έργο του νέου συγγραφέα Στέλιου Λυκουρέση «Χ-Tokio (Επιτόκιο)», ένα κείμενο σύγχρονου προβληματισμού, άμεσα συνδεδεμένο με την οικονομική κρίση. Σε μια υπηρεσία άγνωστης ακριβώς ταυτότητας και σ' ένα καφκικό περιβάλλον παρακολουθούμε μέσα από ένα τζάμι-καθρέφτη μια ανάκριση. Δυο πρόσωπα βρίσκονται μέσα σ' ένα ψυχρό δωμάτιο κι ένα τρίτο έξω, ανάμεσα στους θεατές. Οσο εξελίσσεται η διαδικασία, επενεργούν διάφοροι εξωτερικοί παράγοντες αλλά κι ένα ακόμα πρόσωπο.
«Ο τίτλος αποτελεί λογοπαίγνιο της πόλης Τόκιο και του οικονομικού όρου "επιτόκιο"» λέει ο Σ. Λυκουρέσης.
«Και τα δυο, με κάποιον τρόπο, βρίσκουν τη θέση τους μέσα στην παράσταση. Ο χαρακτήρας του ανακρινόμενου συμβολίζει, έστω και μακρινά, τον καθημερινό άνθρωπο με όλες τις δυσκολίες της εποχής στην κοινωνική και επαγγελματική του ένταξη. Η υπηρεσία συμβολίζει τον κάθε φορέα-υπηρεσία που καθορίζει τις τύχες μας σήμερα».
Αλλά και το εφηβικό θέατρο άρχισε να καταγράφεται στο θεατρικό χάρτη της Αθήνας. Στην Μικρή Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών παίζεται το έργο του λογοτέχνη Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη «Στην οθόνη φως». Σκηνοθέτις της παράστασης η Σοφία Βγενοπούλου, πρωτεργάτης στην εδραίωση του θεσμού «εφηβικό ή νεανικό θέατρο», παρουσιάζοντας πρώτα στο Χώρα το «Chatroom» του Εντα Γουόλς και μετά στο Θέατρο του Νέου Κόσμου το «DNA» του Ντένις Κέλι.
Η οδυνηρή σχέση της Μαργαρίτας Καραπάνου με την μητέρα της Μαργαρίτα Λυμπεράκη ενέπνευσε πρώτα τη λογοτεχνία κι ύστερα το θέατρο. Φέτος θα δούμε δύο παραγωγές βασισμένες σ' αυτό το θέμα.
Η Αντζελα Μπρούσκου σκηνοθετεί (και ερμηνεύει μαζί με την Παρθενόπη Μπουζούρη) τον Νοέμβριο στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών την παράσταση «Μαμά - Η ζωή είναι αγρίως απίθανη» βασισμένη στα ημερολόγια της Καραπάνου καθώς και στο τελευταίο της μυθιστόρημα «Μαμά». Μητέρα και κόρη, αμφότερες συγγραφείς, ξεδιπλώνουν το νήμα της ζωής τους μέσα σ' έναν ίλιγγο συνεχών μεταμορφώσεων στα όρια μυθοπλασίας και πραγματικότητας. Μια σχέση λατρείας και μίσους, ταύτισης, ανταγωνισμού και υπέρβασης.
Αλλά και ο Πέτρος Ζούλιας καταπιάνεται στο θέατρο «Βασιλάκου» με το έργο της Φωτεινής Τσαλίκογλου «Δεν μ' αγαπάς, μ' αγαπάς», που αφορά επίσης το ίδιο θέμα: την ενδιαφέρουσα σχέση της Λυμπεράκη με την κόρη της Μαργαρίτα Καραπάνου. Στη σκηνή, συναντιούνται μια πρώην δασκάλα με μια πρώην μαθήτριά της: η Ρένη Πιττακή και η Πέγκυ Τρικαλιώτη.
Ο σκηνοθέτης δεν περιορίστηκε στο βιβλίο. Η Φωτεινή Τσαλίκογλου του έδωσε επιπλέον στοιχεία και του αφηγήθηκε περιστατικά σχετικά με την Καραπάνου.
«Πρόκειται για μια σχέση αντιφατική, ακραία, ειδική, που φτάνει σχεδόν στο "ερωτικό πάθος"» λέει ο Π. Ζούλιας.
«Το ταξίδι τους στη δημιουργία, η κοινή απόδραση από την πραγματικότητα τις πονάει. Ενδιαφέρον στοιχείο είναι η "τρελή" αποσπασματικότητα των επιστολών. Δεν πρόκειται για παράλληλους μονολόγους αλλά για παζλ στιγμών. Λες και τα γράμματα είναι μονόλογοι που ζητούν να γίνουν διάλογοι. Πάνω σ' αυτό δουλεύτηκε η ελεύθερη διασκευή του βιβλίου γενικεύοντας τη σχέση μάνας-κόρης και φωτίζοντας την ψυχοπαθολογία της παγκόσμια και διαχρονικά».
No comments:
Post a Comment