Στρίντμπεργκ και Μοντεβέρντι από το Βερολίνο

Την εμπλουτισμένη εκδοχή της όπερας του Μοντεβέρντι παρουσιάζει η ομάδα Σαουμπίνε στην ομώνυμη παράσταση "Η επιστροφή του Οδυσσέα"

Για μία ακόμη φορά επιστρέφει στην Αθήνα ο βερολινέζικος θίασος της Σάουμπινε, φιλοξενούμενος του Φεστιβάλ Αθηνών, προκειμένου να παρουσιάσει στους χώρους της οδού Πειραιώς 260 δύο παραστάσεις του, τη Δεσποινίδα Ζυλί του Αύγουστου Στρίντμπεργκ, σε σκηνοθεσία της Βρετανίδας Katie Mitchell και του Leo Warner, αύριο και μεθαύριο (21-22/6), καθώς και τη μουσικoθεατρική παράσταση Η επιστροφή του Οδυσσέα, σε σκηνοθεσία του Ούγγρου σκηνοθέτη David Marton (23-24/6). Ενταγμένη στις εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια από τον θάνατο του Στρίντμπεργκ, ηΔεσποινίς Ζυλί φέρει τη σφραγίδα της Κέιτι Μίτσελ, μιας σκηνοθέτιδας με προϋπηρεσία στη Royal Shakespeare Company και άλλα διάσημα θεατρικά σχήματα της Βρετανίας, στην πρώτη της συνεργασία με τη  Σάουμπινε. Χρησιμοποιώντας το ιδιαίτερο αφηγηματικό της στυλ και μια αριστοτεχνική ένταξη των πολυμέσων (φιλμ και ηχητικών εφέ) στην παράσταση, η Μίτσελ επιλέγει να υιοθετήσει την οπτική του τρίτου "πρωταγωνιστή" του έργου, της μαγείρισσας Κριστίν, που υποδύεται η Jule Bowe με σιωπές, βλέμματα και χαρακτηριστική απλότητα.

Η παράσταση Η επιστροφή του Οδυσσέα, η δεύτερη παραγωγή της Σάουμπίνε που θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Αθηνών, στηρίζεται στην ομώνυμη όπερα του Μοντεβέρντι εμπλουτισμένη με κείμενα του Ομήρου, του λιμπρετίστα του Giacomo Badoaro και του διάσημου σύγχρονου Ούγγρου συγγραφέα Πέτερ Εστερχάζυ. Στην όπερα του Μοντεβέρντι, που ο μουσουργός συνέθεσε το 1640 για το Καρναβάλι της Βενετίας, χρησιμοποιούνται δύο βασικά θεματικά μοτίβα: αυτό της ανατροπής του χρόνου και εκείνο της ανατροπής της εξουσίας. Ξένοι και υπηρέτες συμπεριφέρονται σαν αφέντες στον Οδυσσέα, που μόλις επέστρεψε στο σπίτι του και τον εκδιώκουν σαν ξένο, άρα σαν απειλή. Εκείνος που καταφέρει να γλιτώσει από ένα δολοφονικό πόλεμο πρέπει να σκοτώσει για να επιβιώσει και να αποκτήσει ξανά τον έλεγχο του σπιτιού του. Ενώ έξω ο χρόνος τρέχει, στο σπίτι της Πηνελόπης έχει παγώσει.

Αυτήν την ανατροπή του χρόνου, όπου το προσωρινό έχει γίνει μόνιμο, χρησιμοποιεί ο Ντάβιντ Μάρτον για να σκηνοθετήσει μια παράσταση όπου θέτει ερωτήματα για την πραγματική ουσία της ευτυχίας, σε ένα σύμπαν όπου ο χρόνος έχει βάλει στην άκρη τη συνήθη πορεία του...

Σκηνοθέτης με σημαντικές μουσικές σπουδές, ο Μάρτον χρησιμοποιεί επί σκηνής μουσικούς που παίζουν θέατρο, ηθοποιούς που τραγουδούν, τραγουδιστές που ζωγραφίζουν, παντρεύοντας τη μουσική με το κείμενο και τους χαρακτήρες με τις μελωδίες.