ΛΗΔΑ ΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ «Σαν μαγεμένη σε έκσταση…»

Ενα λεύκωμα για την πρωταγωνίστρια, με 200 φωτογραφίες από το προσωπικό αρχείο του Σπύρου Ευαγγελάτου, για τη γνωριμία τους αλλά και τις ερμηνείες που χάρισε στο κοινό

Αγαύη στις «Βάκχες».

Η λησμονιά είναι θάνατος και η θύμηση ζωή, λέει ο λαός. Και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει λόγια παρηγοριάς όπως τα παρακάτω: πεθαίνουν μόνο όσοι τους ξεχνάμε. Στην προκειμένη περίπτωση, πώς να ξεχάσουν οι χιλιάδες θεατρόφιλοι τη Λήδα Τασοπούλου, μια πρωταγωνίστρια που επί τριάντα χρόνια χάρισε στο κοινό σπάνιες ερμηνείες σε όλα τα θεατρικά είδη;

Το βιβλίο του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου, συζύγου και συνοδοιπόρου της στη ζωή και την τέχνη, «Λήδα Τασοπούλου… προς ύστατον φως…» (εκδόσεις «Ergo»), μία πολυτελή έκδοση που περιλαμβάνει περίπου 200 φωτογραφίες από το προσωπικό του αρχείο, αποτελεί το επιστέγασμα αυτού του «δεν ξεχνώ».

Η Λήδα Τασοπούλου γεννήθηκε το 1953 στην Αθήνα και «έφυγε» στις 12 Σεπτεμβρίου του 2005, έχοντας παλέψει αξιοπρεπώς και παλικαρίσια με την ασθένεια. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και εμφανίστηκε σχεδόν αποκλειστικά στο Αμφι-Θέατρο ερμηνεύοντας μεγάλους ρόλους του διεθνούς δραματολογίου. Βραβεύτηκε με το Βραβείο Μαρίκα Κοτοπούλη για την ερμηνεία της Αγνής στο «Ονειρόδραμα» και με το Βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της στη «Θεοφανώ» από την Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων.

Στο Κρύο Πηγάδι Βιλίων, 1974.

Διηύθυνε το Εργαστήρι Υποκριτικής για το Θέατρο και την Οπερα του Αμφι-Θεάτρου. Δίδαξε Υποκριτική στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου.

Πολυξένη στην «Εκάβη», με τη Δ. Μπεμπεδέλη.

Μέσα από τις σελίδες του λευκώματος «Λήδα Τασοπούλου… προς ύστατον φως…» δίνεται η ευκαιρία στον αναγνώστη «να ψηλαφίσει» κάτι από τη θεατρική μαγεία που εξέπεμπε η Λήδα Τασοπούλου, ενώ μέσα από τη γλαφυρή αφήγηση του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου, ο οποίος αφηγείται την κοινή πορεία τους στη ζωή και στο θέατρο, μπορεί να διαπιστώσει το καλλιτεχνικό της μέγεθος.

Σκηνοθέτις στο «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε».

Πώς, ας πούμε, στη σκηνή της αναγνώρισης της «Ηλέκτρας – Ορέστη» στις «Χοηφόρους» η… «Λήδα, ερμηνεύοντας σαν μαγεμένη σε έκσταση τα απτά φαινόμενα που είχε αντικρίσει….» βοήθησε ώστε «αναδύθηκε μια άλλη χροιά, μια έμμεση, υπερβατική προσέγγιση των δύο αδελφών που δεν σχετιζόταν με τον ρεαλισμό. Το βάρος της αναγνώρισης εδώ πέφτει στην Ηλέκτρα και η Λήδα πρόβαλε μυστηριακά τη μαγεία της αναγνώρισης αυτής». Ή ως Κασσάνδρα… «ξεκινούσε με ένα βογκητό μακρόσυρτο που επανερχόταν, για να περάσει σε προφητικές ρήσεις. Ενας συγκλονιστικός σπαραγμός. Η όψη της είχε αλλάξει, σφάδαζε. Για να καταλήξει σε μια γαλήνια αποχώρηση προς τον θάνατο εξαϋλωμένη, υπέροχη… και μια αλησμόνητη άρση των χεριών της, που έτειναν ν’ αγκαλιάσουν τον θάνατο και προσέφεραν -μυστηριακά- μια ελπίδα ζωής».

Η Κλεοπάτρα, στο «Αντώνιος και Κλεοπάτρα», έδωσε «αφορμή στη Λήδα για μια σύνθεση μεγαλειώδους αποχωρισμού. Ως ρόλος αποχαιρετούσε τον έρωτα, την εξουσία, την ”τρελή”’ ζωή, αλλά και ως άνθρωπος έδειχνε να απευθύνει ένα τελευταίο αποχαιρετισμό σε ό,τι αγάπησε. Κι, όμως, μέσα από τη σπαρακτική ερμηνεία της, έμοιαζε να ανατέλλει μια αχτίδα παράλογης αισιοδοξίας. Πίστευε και πάλευε για τη ζωή», γράφει ο Σπύρος Α. Ευαγγελάτος. Παραστασιογραφία και αποσπάσματα από κριτικές συμπληρώνουν την έκδοση, καθώς και κάποιες προσωπικές «πινελιές» όπως η γνωριμία τους, ο γάμος τους, η γέννηση των παιδιών τους, της σκηνοθέτιδας Κατερίνας Ευαγγελάτου και του πρόωρα χαμένου Αντίοχου.

ΜΙΑ ΑΣΤΡΑΠΗ ΟΜΟΡΦΙΑΣ
«…Αυτή ήταν η Λήδα Τασοπούλου. Μια αστραπή ομορφιάς, μια στιγμή αισθητικής ηδονής, μια εκτυφλωτική λάμψη στον ορίζοντα, μια μουσική σαν την Παντομίμα του Κουρτ Βάιλ, ένα ποίημα σαν την Κίχλη του Σεφέρη, μια ζωγραφιά σαν τις μορφές του Κωνσταντίνου Παρθένη…». (Θάνος Μικρούτσικος)

ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΡΑΛΗ, ΕΘΝΟΣ, 22/6/2012