«Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» από το Εθνικό Θέατρο

• Του Αποστολου Λακασα, Η Καθημερινή, 18/11/2011

ΠΡΕΜΙΕΡΑ. Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου ξεκινά μέσα σε γέλια και παιχνίδια το φθινοπωρινό πρωινό της 27ης Οκτωβρίου 1940. Τελειώνει πάλι με γέλια, πέντε χρόνια αργότερα. Μόνο που τώρα το χαμόγελο είναι πικρό. Η ελληνική σημαία ανεμίζει ξανά στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, αλλά ο 14χρονος, πια, Πέτρος που έχει μεγαλώσει βιώνοντας τον φόβο και τις κακουχίες του πολέμου, θα αναγκαστεί να αναζητήσει νέους φίλους, αφού στην Κατοχή έχασε τον καλύτερό του φίλο, τον Σωτήρη, «που φτιάχνει και τραγουδά αστεία στιχάκια για όσα τον φοβίζουν».

Γρήγορα, μετά τις πρώτες ατάκες, καθηλώνει τους μικρούς θεατές της η παράσταση της παιδικής σκηνής του Εθνικού Θεάτρου «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου», που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Αλκης Ζέη. Και όχι μόνο τους μικρούς θεατές. Το ίδιο συνέβη και στο «μεγάλο» κοινό της επίσημης πρεμιέρας, που δόθηκε -παρουσία της Αλκης Ζέη- στο θέατρο Ρεξ το περασμένο Σάββατο.

Στο σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου ξετυλίγονται οι εικόνες από τις πρώτες ημέρες του πολέμου, όταν κάθε οικογένεια περίμενε με αγωνία τα νέα από τον δικό της άνθρωπο που πολεμούσε στην Πίνδο.

Κατόπιν η αγωνία για την τύχη του θείου-πολεμιστή. «Τα κρυοπαγήματα θερίζουν στην Αλβανία», μονολογεί η μάνα, αγωνιώντας για την τύχη του αδελφού. Και μετά η εισβολή των Γερμανών, η Κατοχή. «Πεινάω», παραπονιέται ο Πέτρος στην 14χρονη αδελφή του Αντιγόνη. «Ξάπλωσε στο κρεβάτι και σφίξε την κοιλιά σου με το μαξιλάρι», του λέει εκείνη. Και μετά, τα συσσίτια του Ερυθρού Σταυρού, η Αντίσταση. Η ομάδα του Πέτρου γράφει συνθήματα στους δρόμους, εκείνος κρατάει τσίλιες. Αργότερα, τα πρώτα μηνύματα αισιοδοξίας ακούγονται στο ραδιόφωνο: «Οι Ιταλοί συνθηκολόγησαν», «οι Γερμανοί ετοιμάζονται να φύγουν». Η απελευθέρωση, η ελπίδα για την καινούργια ζωή…

Οι ηθοποιοί (ξεχωριστές παρουσίες που γράφουν ο «Πέτρος» Δημήτρης Πασσάς, η μάνα Μαρία Τσιμά, η αδελφή Εφη Γούση, ο παππούς Γιώργος Μάζης) αποτελούν ένα καλοδουλεμένο σύνολο, σε μία παράσταση η οποία, σκηνοθετημένη από τον Τάκη Τζαμαργιά, μεταδίδει το ήθος της εποχής. Ιδιαίτερα καλαίσθητο το πρόγραμμα της παράστασης, το οποίο είναι και τετράδιο εργασίας για τους μαθητές που θα την δουν, καθώς τους ζητά να ζωγραφίσουν με βάση τα όσα είδαν στην παράσταση, να παίξουν με τις λέξεις, να μιλήσουν για τις δικές τους εμπειρίες, ακόμη και να μαγειρέψουν.