Συναντά τον Χρήστο Στέργιογλου στο "RabbitHole" για να μας μυήσουν στον κόσμο της σκηνής και των παρασκηνίων, μέσα από το έργο του Μάμετ, "Η ζωή στο θέατρο"
Δύο ηθοποιοί. Ο ένας στην αυγή της καριέρας του και ο άλλος στη δύση. Απέναντι ο ένας στον άλλο. Αλλά και τόσο δίπλα... Οι πρωταγωνιστές του έργου του Ντέιβιντ Μάμετ "Η ζωή στο θέατρο", που παρουσιάζεται στο "RabbitHole", βρίσκονται αρχικά αντιμέτωποι για να καταλάβουν, εντέλει, ότι άλλος είναι ο "εχθρός". Γραμμένο το 1977, το έργο στις 26 αριστοτεχνικά δομημένες σκηνές του, μιλάει για τη σύνθετη διαδικασία της παράδοσης της σκυτάλης από τη μια γενιά στην επόμενη, μέσα από τη σχέση δυο ηθοποιών, του Ρόμπερτ και του Τζον (τους υποδύονται απολαυστικά ο Χρήστος Στέργιογλου και ο Κώστας Γάκης), και τις κωμικοτραγικές καταστάσεις που ζουν, πάνω και πίσω από τη σκηνή, στο θέατρο ρεπερτορίου στο οποίο εργάζονται.
Τη μετάφραση-σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει ο Αλέξης Ρίγλης, τα σκηνικά ο Γκάυ Στεφάνου, τα κοστούμια ο Νικόλας Γεωργίου, τη σύνθεση ήχων-μουσική ο Σταύρος Γασπαράτος. Ερμηνεύουν: Χρήστος Στέργιογλου, Κώστας Γάκης
Δύο ηθοποιοί. Ο ένας στην αυγή της καριέρας του και ο άλλος στη δύση. Απέναντι ο ένας στον άλλο. Αλλά και τόσο δίπλα... Οι πρωταγωνιστές του έργου του Ντέιβιντ Μάμετ "Η ζωή στο θέατρο", που παρουσιάζεται στο "RabbitHole", βρίσκονται αρχικά αντιμέτωποι για να καταλάβουν, εντέλει, ότι άλλος είναι ο "εχθρός". Γραμμένο το 1977, το έργο στις 26 αριστοτεχνικά δομημένες σκηνές του, μιλάει για τη σύνθετη διαδικασία της παράδοσης της σκυτάλης από τη μια γενιά στην επόμενη, μέσα από τη σχέση δυο ηθοποιών, του Ρόμπερτ και του Τζον (τους υποδύονται απολαυστικά ο Χρήστος Στέργιογλου και ο Κώστας Γάκης), και τις κωμικοτραγικές καταστάσεις που ζουν, πάνω και πίσω από τη σκηνή, στο θέατρο ρεπερτορίου στο οποίο εργάζονται.
"Το έργο είναι κωμωδία. Είναι κατά κάποιον τρόπο η απομόνωση μιας στιγμής [...] είναι η στιγμή της αναγνώρισης της θνητότητας, αυτή η στιγμή που η νεότερη γενιά αναγνωρίζει και αποδέχεται την ευθύνη της και η παλαιότερη αρχίζει να αποσύρεται", λέει ο ίδιος Ντέιβιντ Μάμετ. Και δεν έχουμε κανέναν λόγο να τον αμφισβητήσουμε.
Θέατρο, ηθοποιοί, ο κόσμος της σκηνής και των παρασκηνίων πρωταγωνιστούν στο έργο. Η προβληματική του έργου "περνά" προς τον κόσμο ή είναι "ειδικού ενδιαφέροντος"; "Περνά, γιατί τα θέματα που θίγει αφορούν τον ανθρωπο σε όλες τις εποχές και σε όλους τους τόπους.
Το έργο χρησιμοποιεί ως αφορμή τη σχέση δύο ηθοποιών-εκπροσώπων δύο διαφορετικών γενεών- για να κάνει μια επιτομή στο θέμα του χρόνου" συμφωνούν οι δύο πρωταγωνιστές. "Ο χρόνος αποτελεί τον πυρήνα του έργου", διευκρινίζει ο Χρήστος Στέργιογλου.
"Το χάσμα των γενεών βρίσκεται διαρκώς στο υπόστρωμα: οι δύο όψεις της ζωής, η άνθηση της νιότης και τα όνειρά της από τη μία και από την άλλη ο "δίκαιος καταποντισμός της ηλικίας" -όπως θα έλεγε ο Σεφέρης- είναι διαρκώς παρόντα και εκτίθενται ως στοιχεία άλλοτε αλληλοσυγκρουόμενα και άλλοτε αλληλοσυμπληρούμενα", υπερθεματίζει ο Κώστας Γάκης. Αυτό συμβαίνει σε όλους τους τομείς της ζωής. "Για παράδειγμα, όσοι έχουμε μεγαλώσει νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα και δώστου και νουθετούμε τους νέους και τους δίνουμε συμβουλές. Δεν τους αφήνουμε το δικαίωμα των εμπειριών. Προβλέπουμε τις εμπειρίες τους. Οι νέοι, από τη μεριά τους, που δεν έχουν περάσει αυτά που έχουμε περάσει, θέλουν να έχουν τις εμπειρίες τους", εξηγεί ο Χρήστος Στέργιογλου.
Ηθοποιοί στο επάγγελμα, ηθοποιοί και στους συγκεκριμένους ρόλους. "Ολη αυτή η αυτοαναφορικότητα προσωπικά με μαγεύει. Από τα έργα του Σαίξπηρ όποτε βγαίνουν "οι θεατρίνοι" στη σκηνή -ηθοποιοί που παίζουν τους ηθοποιούς-, νιώθω μια ανεξήγητη και βαθειά συγκίνηση είτε αυτό γίνεται κωμικά (βλ. Ονειρο Θερινής Νύχτας) είτε γίνεται υπαρξιακά (βλ. Αμλετ). Η συγκίνηση αυτή με συνοδεύει σε όλη αυτή τη συνεργασία", σύμφωνα με τον Κώστα Γάκη. Ο Χρήστος Στέργιογλου καταθέτει τη δική του εμπειρία:
"Γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τις καταστάσεις που περνάνε οι ηθοποιοί. Ο Μάμετ βάζει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Πράγματα που τα βιώνουμε αλλά δεν τα δείχνουμε στις κανονικές μας συμπεριφορές κληθήκαμε να τα αντιμετωπίσουμε ως ρόλους. Ανταγωνισμός, πόλεμος, ζήλεια... Ηταν επώδυνο στην αρχή. Βιώσαμε έντονα συναισθήματα τα οποία περνάνε μέσα από το κείμενο με πολύ χιούμορ και σαρκασμό. Στο τέλος υπάρχει κατανόηση κι από τις δύο μεριές. Αυτό είναι πολύ λυτρωτικό".
"Εχουμε αφιερωθεί στην τέχνη του εφήμερου. Το θέατρο διατηρεί τη σπάνια και άγρια ιδιότητα της απονέκρωσης των στιγμών. Κάθε στιγμή στη σκηνή είναι μοναδική και ανεπανάληπτη και γι' αυτόν τον λόγο μονάκριβη. Υπάρχει μια γοητεία σε όλο αυτό. Ο ηθοποιός διαχειρίζεται πολλαπλούς θανάτους μέσα σε μια παράσταση, θανάτους στιγμών, θανάτους σκηνών και θανάτους διαφορετικών φάσεων της ζωής του χαρακτήρα. Είναι ένα πολύ επικίνδυνο σπορ και εκτελείται πάντα και μόνο στην κόψη του ξυραφιού!" προσθέτει ο Κώστας Γάκης.
"Είναι ευτυχία για μένα που με αφορμή το έργο του Μάμετ μπορώ να συνειδητοποιήσω τόσο πολλά για τις δικές μου συνήθειες, καλές και κακές, πάνω και γύρω από τη σκηνή. Είναι πολύ έντονα αυτοαναλυτικό! Η όλη διαδικασία είναι συνάντηση με τα σκοτάδια μου και τα ξέφωτά μου", καταλήγει.
ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΡΑΛΗ, ΕΘΝΟΣ, 23/11/2011
No comments:
Post a Comment